Dus alle honden in de Fiat geladen en op weg naar Apeldoorn. Daar zagen we Esther en Erik met Rigg en Tyra. Het was mooi weer en het beloofde een fijne wandeling te worden. De honden hadden veel plezier en dus wij ook. We hadden Sam en Moos aan de lijn gehouden. Moos kan soms los, maar daar is zoveel bos en vreemd terrein dat ik het niet durfde. De rest liep wel los. Natuurlijk kwamen we grote waterplassen tegen en de herders springen daar dan gelijk vol in. Er was ook een behoorlijk diepe plas, de teckels stonden daar tot hun buik in het water. Geen natte voetjes maar natte buikjes halen. Bas houdt niet van water en ook Tyra moet er niks van hebben, wat is dat toch met die Spanjaarden?
Normaal gesproken loopt Rigg er ook altijd netjes langs, maar ja..... met zoveel mooie meiden die in het water spelen kan je als super reu natuurlijk niet achter blijven. Dus ook Rigg ging eens onderzoeken wat er nu zo leuk is aan spelen in een plas. Hij heeft het ontdekt hoor, hahaha, ik hoop niet voor Esther dat hij nu vol in iedere plas springt die hij tegenkomt. Maar goed, de wandeling ging verder, we kwamen ook een aantal keer een groot hol tegen. Daar moesten Sam en Moos dan natuurlijk grondig onderzoek verrichten. En toen ineens......het éne moment zagen we hem nog en het andere moment.....
Waar is Bas? Ja, goede vraag, waar is hij? Wij roepen en roepen. We zagen hem net nog..... ja, maar nu dus niet meer.... Hoe we ook riepen en zochten, geen Bas. Ik begon me behoorlijk zorgen te maken. Esther probeerde mij moed in te spreken door aan te geven dat het terrein omheind was. En ja, Bas is gechipt en niet verlegen. Dus als mensen hem zouden vinden, dan zou hij wel weer bij ons terug komen. Maar eigenlijk wilde ik daar toch maar niet aan denken. Weg gaan hier, zonder Bas? Nee, echt niet. Zelf had ik steeds het idee dat hij naar de auto zou lopen. Bas is geen wegloper maar hij is wel een tikje slechthorend. Als hij in het bos wat afgedwaald zou zijn, en ons niet meer zou horen, dan zou hij vast proberen naar de auto te gaan. nadat we verschillende keren het rondje hadden gelopen (in twee teams, Esther en ik en Erik en Jan....) belde ik Jan dat hij maar vast richting auto moest gaan en goed moest opletten of hij daar ergens was. Pffff, het zweet begon ons allemaal behoorlijk langs de rug te lopen.... wat een spanning. En toen... het verlossende telefoontje, Jan had Bas gevonden. De kleine slimmerd liep inderdaad bij het hek, onderweg naar de auto. Wat een opluchting.... Van al die spanning hadden we allemaal behoorlijk dorst gekregen en dus lieten we ons op het terras van de Ugchelse Berg neervallen. Pfffff, we waren allemaal opgelucht en genoten nog even na van het drankje. Erik trakteerde ook op een patatje en dat ging er ook wel in, het was inmiddels iets later dan gepland, hahahaha. De honden lagen rustig (behalve Moos onze duracel teckel, die altijd doorgaat als alle anderen al opgeven). Sam gaf Rigg nog een vriendschappelijke lik onder tafel. Ja, Sam heeft Rigg wel goedgekeurd als zwager, hihihi......Zijn kleine zusje Sara heeft een leuk vriendje.....
En de volgende keer? Gaan we zeker weer wandelen maar Bas blijft daar voortaan maar liever aangelijnd.
