Af en toe lopen we dan even de wei in om te kijken of alles nog goed gaat. Bas is dan natuurlijk aan het graven, dat is nu eenmaal zijn lust en zijn leven.
Die gekke oude sok heeft het altijd ontzettend naar zijn zin bij Sanne. Sam en Moos graven graag mee. Zo af en toe zaten ze wel dicht bij het hek, dus dan moesten we ze toch even weghalen. Stel je voor dat ze eronder door graven.......
De tijd vliegt altijd als ik daar ben en voor we er erg in hadden was het 10 voor half 5. Normaal gesproken maakt dat niet veel uit, maar nu had Sanne om half 5 een afspraak bij de dierenarts. Dat was even schrikken. Snel zochten we alle hondjes bij elkaar. Sara, Shiva, Kira en Chase waren zo gevonden. Bas hadden we ook al vrij snel. Maar waar waren de teckels?
Ik zei tegen Sanne dat ze maar vast moest gaan, ik wilde niet dat zij te laat bij de dierenarts zou komen. Ik liep ondertussen naar het einde van de wei. Ik riep Sam en Moos en ja hoor, Moos kwam ineens vrolijk aanhuppelen. Maar Sam was nog niet boven water. Ik liep verder en ja hoor. Die schavuiten hadden dus een gat onder het hek gegraven en van Sam was nog maar een klein kontje te zien. Hij had in de groenstrook tussen de weg en het hek van Sanne een konijnenhol (of muizenholletje) ontdekt en was driftig aan het graven. Pfff, de draak! Nadat ik hem een keer of twee streng had verteld dat het nu wel genoeg was en dat hij moest komen, kwam hij eindelijk aangesjokt. net aan de andere kant van het gat onder het hek bleef staan. Ik ging met mijn arm door het gat en Sam deed een stap naar achteren. Gggrrrrrrrr. Wat zijn die teckels toch monsters!!!!! Ik verloor mijn geduld en zei dat hij nu direct moest komen en ja hoor... alsof ze weten dat het menens is. Meneer kwam zowaar onder het hek door en liet zich aanlijnen.
Sanne was inmiddels al vertrokken en wij gingen ook richting huis. Volgende keer toch iets beter opletten, hahaha. Ach, ze lopen niet echt weg, maar vinden het gewoon leuk om even net dat te doen wat niet mag. Teckels zijn nu eenmaal graag ondeugend!
