Het was weer een enerverende avond.

Tjonge dat was me weer een avondje. Geweldig. Eerst mogen de hondjes natuurlijk even spelen met elkaar. Vervolgens gingen we naar het trainingsveld. We begonnen met wat aandacht oefeningen. Lekker lopen en de hond laten volgen, de lijn slap. Af en toe even zit of af tussendoor, je kent dat wel. Het ging allemaal wel lekker, Kira deed goed haar best en de andere hondjes liepen ook keurig naast. Daarna gingen we de oefening van vorige week wat uitbouwen. Dus, zit en blijf, je loopt weg en roept de hond daarna bij je. We zijn dan om de beurt dus als het niet jouw beurt is moet je aan de kant wachten en kijken naar de anderen. Normaal gesproken is dat geen probleem en blijft Kira netjes naast mij zitten of liggen. Maar wat er vanavond loos was, ik wist het niet. Kira bleef maar draaien, piepen en gek trekken aan de riem. Ik snapte er niets van. Toen zelfs de medecursisten zoiets hadden van: "Is dat Kira die zo piept?" , dacht ik, er gaat echt iets niet goed. Ik liep een stukje van de groep weg, maar ze bleef maar raar doen. En ineens begreep ik haar. Ze moest een grote boodschap, en tja, dat doe je natuurlijk niet op het trainingsveld in het zicht van de andere honden. Dus ik zei tegen Sandra dat ik even langs de weg ging wandelen om te kijken of ze iets moest doen. Jazeker, dat was het probleem, na een klein stukje lopen ging ze zitten. Ze keek me aan alsof ze wilde zeggen: "hè, hè, snap je het eindelijk?" Toen ze haar grote boodschap af had, liepen we terug naar het veld en toen we aan de beurt waren, deed ze weer als vanouds haar best. Maar wat een tut hè, dat ze dan niet op het trainingsveld wil gaan zitten. Geweldig toch.
Nadat iedereen de oefening netjes had afgerond had Sandra een verassing voor ons. We mochten naar het speelveld (lees agility veld) om de honden te leren door de tunnel te gaan.

Joep, de stoere Jack Russel had het al eens eerder gedaan, tijdens de puppylessen, maar voor de rest was het de eerste keer. Joep mocht dus als eerste en dat ging geweldig. Daarna was Beans aan de beurt. Hij vond het aanvankelijk wat spannend, maar toen hij doorhad wat de bedoeling was, vond ook hij het super, hij kon er geen genoeg van krijgen. Vervolgens mocht Rikkie. Rikkie vond het heel spannend, het koste wel wat moeite voor hij erdoor was. Maar de tweede keer ging al beter. Voor het derde rondje had Sandra het nog iets moeilijker gemaakt en moesten de hondjes eerst over twee lage hindernissen springen en daarna door de tunnel. Rikkie ging er de derde keer in één keer zelf doorheen. Na Rikkie waren wij aan de beurt. Nou is dat tunneltje natuurlijk niet zo groot en Kira dus wel. Ze vond het dus heel spannend om daar doorheen te moeten. Maar met wat geduld lukte het toch. De tweede en derde keer ook, maar ze moest wel steeds geholpen worden. Helemaal alleen, was nog een brug te ver. Tot slot mocht super teckel Fozzy. Hij moest er wel even aan herinnerd worden dat een dashond speciaal is gefokt om door tunnels te speren, maar toen hij het doorhad, ging hij daadwerkelijk als een speer, die kleine kanjer.
Het was ook zo leuk om te zien hoe trots alle eigenaren waren, niet alleen als hun eigen hond erdoor ging, maar iedereen was ook trots op de andere honden.
Kortom, het was weer een enerverende avond. Eenmaal thuis, was Kira helemaal op. Natuurlijk moesten de thuisblijvers haar even goed besnuffelen, en ze roken al die andere honden, dus dat duurde even. Maar daarna dook ze in haar hoekje in de kamer en dacht..... geen gezeur meer nu, ik wil slapen.

Heb je wel gehoord van de zeven, de zeven......

Het is toch wel wat veel hoor, zeven honden. En dan moeten ze nog worden uitgelaten ook. Tja, aan de lijn kan ik ze natuurlijk niet alle zeven tegelijk doen, dus dat moet in etappes. Want ik sta er natuurlijk van maandag tot donderdag nog alleen voor ook. Maar als het even kan, ga ik naar een losloopgebied, dan kunnen ze alle zeven mee. Vandaag had ik dus ook mijn auto weer volgeladen. Bas lekker voorin op de voorstoel met Moos. Chloë, Rubio en Sam in het voorste gedeelte van de laadbak en Sara en Kira in de bench in het achterste gedeelte van de laadbak.
Op naar het Iddinkbos. Ik dacht, dat kan wel, want omdat het gisteren en vandaag niet heeft geregend hier en het vannacht heeft gevroren, zal de grond niet al te drassig zijn. En mijn filosofie klopte. Natuurlijk vond Kira nog wel wat slootjes en plassen om in te spetteren, maar het was gelukkig niet al te modderig. En wat ben ik dan toch trots op de roedel. Ze zijn zoooo sociaal (ahum, met uitzondering van 1 monsterteckel, Sam). Alleen de teckels hou ik dan aan de lijn, Sam omdat hij gewoon lekker zijn eigen gang gaat, en andere honden ook minder vriendelijk benaderd. Moos omdat hij nog niet zo geweldig luistert en als ik in mijn ééntje achter een teckel aan moet terwijl er nog zes andere honden lopen.... tja, dat is natuurlijk niet zo handig. Maar de overige vijf kunnen lekker los ravotten. Of we nu een enkele hond tegenkomen of een hele roedel, of we nu een groot exemplaar of zo'n kleintje tegenkomen, het spul is tegen alle hondjes even lief. Vandaag kwamen we een hele roedel jachthonden tegen Drentse Patrijs gok ik, en een paar Welsh Corgi's. Dat was natuurlijk even groot feest. Een stukje verder kwamen we nog een oudere Golden Retriever reu tegen. Hij bleef rustig en statig staan, terwijl iedereen even aan zijn kont rook. Daarna ging ieder zijn kant weer op.
Ik vind het ook zo'n genot om die gekke oude Bas zo te zien genieten. Die gekke Beagle mix kan gewoon los lopen, blijft keurig bij de roedel. Maar ook als ik hem roep, komt hij direct aan gestoven. Heerlijk hoor, zoals hij geniet van die vrijheid en het spelen met de anderen.
Misschien is het wel een tikkeltje onverantwoord, zo alleen met zeven honden, maar ach, als ik ze zo bezig zie, dan weet ik dat ze het zo naar hun zin hebben. Dat gun je ze zo. Maar tja, als ik struikel en ik verstuik mijn enkel..... mmmmmm, thank God voor de mobiele telefoon, zullen we maar denken.
Helaas kan ik als ik al die honden in de gaten moet houden niet ook nog een prachtige fotoshoot verzorgen, dus ik heb slechts wat matige plaatjes van mijn telefoon cameraatje....

Trots

Vandaag zijn we weer naar de hondentraining geweest, Kira en ik. Ik moet eerlijk toegeven, we hebben deze week bijna niet geoefend. Dat is natuurlijk niet Kira's schuld, nee dat komt door mij. Ik was niet lekker deze week en had geen puf om te oefenen. Maar Kira is een slimme meid en kan eigenlijk al heel veel. Dat liet ze dus ook maar zien vanavond. Eerst even lekker spelen met de hondenvriendjes en daarna gingen we aan het werk. Nu is een Duitse herder natuurlijk een hond met een enorme "will to please", dus dat zij het goed doet is niet zo heel vreemd. Nee, dan heb ik misschien wel veel meer respect voor de ruwharige teckel (Fozzy) en de Jack Russel (Joep) die toch ook heel netjes hun best deden. Als teckel eigenaar weet ik als geen ander, dat die kleine deugnieten veel lastiger te trainen zijn dan een herder. En dan de buurhond (Beans), die waarschijnlijk zijn hele leven nog nooit aan een riem heeft gelopen, die heeft ook al zo veel geleerd. En dan natuurlijk Rikkie, een leuk zwart-wit mixje met iets te veel energie. Die wil zoooo graag en dan is het heel moeilijk om te wachten op je beurt. Kortom, ik ben niet alleen trots op Kira, maar ook op haar hondenvriendjes! Jammer dat we geen foto's kunnen maken, misschien een andere keer.
Mijn voornemen? Deze week maar wel lekker aan de slag. Niet alleen met Kira, maar ook Moos zal er een keer aan moeten geloven. Die kleine draak is ook heel slim, maar wat erger is, hij is ook zo ontzettend eigenwijs. Tja, teckel hè......

Twee mooie wandelingen, twee leuke hondjes en twee lieve mensen

Dit was weer een heerlijk weekend. Zaterdag zijn wel met Sara, Kira, Sam en Moos naar Ermelo geweest. Op visite bij Fred en Yvonne en Doerak en Sproetje. We spraken af op de Groevenbeekse heide. Daar konden de woofers eerst heerlijk met elkaar spelen. Het is een prachtig stuk heide, waar wij nog nooit waren geweest. Sara en Kira konden natuurlijk lekker los, maar Sam en Moos bleven aan de lijn. Ach, dan waren de mannen ook zoet, want Jan liep met Moos en Fred met Sam.
Sproetje is ook zo'n heerlijk tutje, ze loopt constant naar Yvonne te kijken. Sproetje is een echt prinsesje. Doerak had de tijd van zijn leven met die twee teven. Alhoewel Sara "hard to get" speelde en af en toe een flinke snauw uitdeelde. Doerak was er niet echt van onder de indruk hoor. We kwamen nog heel veel andere hondjes tegen. Het was een dolle boel. Natuurlijk kwamen we ook konijnenholen tegen, leuk voor de teckels en grote waterplassen, leuk voor Kira.
Na een wandeling van 1,5 uur gingen we naar huize Doerak. Fred ging deze keer koken, dus geen Indische rijsttafel maar een Italiaans avondje, molto buono! Het was echt super gezellig en lekker natuurlijk!
Chloë, Bas en Rubio waren thuis gebleven bij Kevin. Tja, met 7 honden bij iemand op visite vind ik toch iets te veel van het goede. Maar die hadden natuurlijk geen wandeling gehad, dus moesten we het vandaag even over doen.
Vandaag zijn we dus nog maar even met het hele spul naar de hei bij Velp geweest. Tjonge wat was het daar druk, niet normaal. Gelukkig konden we de auto aan de kant neerzetten, waar net een auto vertrok. Honden los en gaan. Rubio ging helemaal uit zijn dak, wat heeft die hond toch een snelheid. Bas bleef eerst even vast maar een stukje verderop mocht hij ook even los. Hij geniet daar enorm van!
Tijdens beide wandelingen dit weekend hadden we toch heerlijk herfstweer. Niet te koud, geen regen, ja zelfs een zonnetje erbij. Genieten dus, niet alleen voor de hondjes, maar ook voor ons!

 

 

Avondje Kira

Vanavond ben ik samen met Kira naar training geweest. Het was de tweede les. Ja, ik ga eigenlijk niet zo zeer om te leren hoe ik mijn hond moet trainen, maar het is gewoon leuk om even met Kira alleen bezig te zijn. Het is ook heel goed voor haar om even uit de roedel te zijn en te socialiseren met andere honden. De vorige les waren we met zijn drieën, maar vandaag was het dubbel feest, we waren met zijn zessen. Een geweldige ruwhaar teckel (tja, blijf ik toch een zwak voor hebben) een jackie (Jack Russel), een bruine labrador, een zwart met wit vuilnisbakkie medium size en Beans, de hond van de buren een leuk hondje, driekleur, zou een mix windhondje-beagle kunnen zijn. De hondenschool waar ik ga is maar heel kleinschalig. Kleine groepjes en ook maar 1 groep tegelijk. Voorheen zat ik op een andere hondenschool. Was prima hoor, maar een groot veld en wel 5 groepen tegelijk aan het werk. Ik ben meer van het kleinschalige, vind ik gewoon gezelliger. Tja, en Sandra werkt veel samen met Rob en Jeroen, dus.... moet goed zijn, toch?
Vorige week was de training niet door gegaan, vanwege het slechte weer. Vandaag hebben we het erop gewaagd en.... het is toch zo goed als droog gebleven. Aan het eind begon het te spetteren, maar ach, toen mochten we bijna naar huis. Mira is nu versleten, ligt voor dood op de grond. Zo zie je maar weer hoe intensief zo'n uurtje trainen voor de hond is. Helaas kan ik van de training geen foto's maken. Ik kan niet trainen en fotograferen tegelijk, daarbij komt dat het donker is. Het veld is wel verlicht hoor, maar het is toch niet zo licht dat je goede foto's krijgt. Ach, komt misschien nog wel.
Als ze binnenkort nog een cursus starten, ga ik met Moos ook. Dat wordt lachen (voor Moos en de andere cursisten, ik zal wel iets minder vrolijk zijn). De kleine dondersteen denkt toch echt dat hij mijlenver boven de wet staat. Mmmmmm, ben benieuwd hoe dat gaat lopen.

 

ik ben zoooo moe!