Ouderdom komt met gebreken....

Tja, eigenlijk is tien jaar toch nog niet zoooo oud. Maar veel grote honden worden niet veel ouder. Chloë is nu 10 jaar oud. Ze kwam op 1 juli 2003 aan op schiphol. Ik zal het nooit vergeten. Inmiddels zijn we dus al een aardig poosje verder. We hebben lief en leed gedeeld. Ze heeft van ons vorige teckeltje Lucky kunnen genieten, maar heeft ook afscheid moeten nemen van haar. Datzelfde geldt voor onze Mira. Ze heeft nieuwe hondjes zien komen. Sam haar nieuwe vriendje en natuurlijk Sara en Luna. Ook al de opvangers accepteert ze zonder problemen. Ze is nu eenmaal een geweldige dame. Maar nu gaan de jaren toch opspelen. Veel van haar broertjes en zusjes hadden leishmania, zij gelukkig niet. Wel heeft ze al jaren een schildklier probleem. Daar was goed mee te leven. Iedere morgen een pilletje en verder ging het prima. Maar nu...
We weten dat zij inmiddels kanker heeft, weinig meer aan te doen. Haar conditie gaat schrikbarend hard achteruit. Liep ze een paar maanden geleden nog volop te rennen en springen in het bos of op de hei. Nu sukkelt ze er een beetje achteraan. De éne dag gaat beter dan de andere. Soms moeten we even op haar wachten. Geen probleem natuurlijk, we passen ons tempo graag aan haar aan. Maar ik denk dat de hei nu steeds lastiger wordt. Van de week in het bos liep ze echt heel langzaam, ze keek ons af en toe aan met zo'n blik van "ik kan niet meer...". Zo triest. Haar darmen laten het ook vaak afweten, dan weer obstipatie dan weer dunne rotzooi. En ze hijgt veel, vooral in de avond. Aan honden kun je niet goed zien hoe zij zich voelen, maar hijgen is geen goed teken. Ze hoest zo af en toe flink en ook geeft ze regelmatig vocht op. Tja, ouderdom komt met gebreken.
Onze lieve Griekse schone, zo perfect, zo lief. Het is voor mij een troost dat we haar een fijn leven hebben kunnen geven hier in ons koude kikker landje. Ze kan niet zoveel meer hebben van de jonge dames. Luna probeert af en toe toch haar bek te likken, maar ze krijgt een snauw en grauw. Chloë wil het niet. Ze wil met rust gelaten worden. Gelukkig begrijpen de anderen dat en ze laten haar dan maar. Sam is de enige die bij haar mag komen. Hij ligt dicht tegen haar aan, zo schattig. Ook hij zal er enorm veel moeite mee hebben als hij afscheid moet nemen van haar. Wanneer ga je de beslissing nemen? Dat blijft altijd zo'n lastig probleem. Volgens mij heeft ze nog wel lol in haar leven hoor, dus we gaan nog even met volle teugen van ons lieve meisje genieten.