Als we Rozendaal naderen begint Sam wat onrustig te worden. Of ze weten waar we heen gaan hè?! Zachtjes piept hij wat. Wil bij Jan op schoot springen om naar buiten te kijken. Hij weet het zeker, we naderen de hei!!! We hadden verwacht dat het druk zou zijn op de hei, maar dat viel reuze mee.
Met een koude striemende wind in ons gezicht, gingen we op pad. De zon maakte veel goed. Chloe had het weer enorm naar haar zin. Wat een heerlijk gezicht is dat toch. Ze lijkt eerder jonger te worden, dan ouder. Waren we een jaar geleden bang dat het einde naderde, nu is ze weer helemaal opgeknapt. Als een jonge hond raast ze ons voorbij. Ze huppelt, springt en danst over de hei. Gekke oude dame. Sara en Luna proberen haar bij te houden, maar soms is ze de pubers gewoon te snel af.Luna duikt weer keer op keer op Sara. Zij spelen en rennen, stoeien en dollen wat af. Als we een plas water zien, moet er natuurlijk even gedronken worden. En lieve Luna staat er dan natuurlijk weer midden in. Geen idee dat ze een witte hond is, maakt zich niet druk om een vlekje hier of daar. Ach, wij ook allang niet meer. Als het droog is, borstel je het er zo weer uit.
Natuurlijk komen we wel wat mensen met honden tegen, ook al is het rustig. Twee grote mooie Zwitserse Sennenhonden en een Leonberger. Sara vindt het altijd prachtig om andere honden te ontmoeten. Luna is er niet in geinteresseerd. Zij heeft alleen oog voor Sara. Chloe doet haar eigen ding, en Sam houden we altijd maar een beetje uit de buurt. Die kleine piranha hangt anders gelijk weer in de lip van de onwetende tegenligger.
Maar ook Sam heeft het naar zijn zin. Hij ruikt van alles. Overal even stoppen, we komen langs flink wat holen. Natuurlijk zijn ze allang niet meer in gebruik, maar toch even ruiken, je weet maar nooit. De meeste holen zijn waarschijnlijk van konijntjes geweest, maar we komen ook eeen groter hol tegen. We denken een vossenhol of zo. Zelfs Luna kon erin kruipen.
Nadat we een eindje verder zijn gelopen ziet Sara ineens een raaf (of kraai, of kauwtje, ik zie het verschil nooit zo goed, een grote zwarte vogel dus). Ze rent erop af, maar is natuurlijk te laat, de vogel is gevlogen. Maar alsof ze het leuk vindt om deze honden even gek te maken, gaat ze boven op het boompje zitten wat daar in de buurt staat. Sara kijkt naar haar en je ziet haar denken, hoe kom ik daarbij. Als ze tot de conclusie komt dat dit niet gaat lukken, gaat ze maar weer met Luna spelen. De vogel blijft rustig op het boompje zitten en kijkt ons na. Dan komt de parkeerplaats alweer in beeld. Jan wil dat ik Sara aanlijn, maar ik weiger. Ze springt wel in de auto, je moet er gewoon vertrouwen in hebben, zeg ik hem. Ja, soms wil ze het spelletje wel eens spelen hoor. Dan weigert ze de auto in te springen. Schijnt erfelijk te zijn, want broer Remy en halfbroer Doerak hebben er ook last van. Zelfs broer Arthur schijnt dit zo af en toe een leuk spelletje te vinden. Sara dus ook, af en toe.... Vandaag niet. Vandaag is ze tevreden met de wandeling, ze gaat gedwee de auto in.
Eenmaal thuis, wacht ons een lekker kopje soep en de hondjes krijgen een lekkere kluif. Tevreden geniet iedereen nog wat na.
