Op visite bij Bantu's Oak Villa della Lupa

Toen ik vanmiddag in mijn auto stapte, samen met Luna en Sara, was ik in eerste instantie wat teleurgesteld door het weer. Tja, hoe snel ben je verwend mensen. Afgelopen zondag scheen dat heerlijke zonnetje en ook gisteren was het nog gezellig licht. Maar vandaag, een beetje triestig weer. Kouder, grijs en  zelfs een beetje nat. Niet echt dramatisch regenweer, maar wat gemiezer. Je kent dat wel. Tja, ik had me toch eigenlijk verheugd op een zon overgoten winterse dag. Maar ach, ik liet het mijn humeur niet te erg bederven. We gingen per slot van rekening heerlijk op visite. Ik had er echt zin in. Via de site wolfhonden online, waren Sanne en ik in contact gekomen. Het bleek dat wij eigenlijk helemaal niet zo ver van elkaar woonden. Al snel was er een afspraak gepland. Maar helaas kon die niet doorgaan door wat gezondheidsprobleempjes van Oak. Ze moest even rustig aan doen, en tja, dat zit er niet in met mijn dames op visite. Dus het aanvankelijke tripje werd uitgesteld. Maar hier is uitstellen zeker geen afstellen en vandaag was het dan zover. Vanuit ons kleine Achterhoekse dorpje Silvolde, naar Hengelo Gelderland, was slechts 20 minuten rijden. En wat voor rit. Ik kan mij nog iedere dag verbazen over de schoonheid van de Achterhoek. Wat een overweldigende natuur. Voor alle zekerheid had ik toch de Tomtom maar aangezet, tja je weet soms niet hier in de Achterhoek. Onverharde wegen (zandpaden, dus) en zijstraatjes die je van ze lang zal ze leven niet kunt vinden, zijn hier meer regel dan uitzondering. Maar hoe dichter we bij de bestemming aankwamen volgens de Tomtom, hoe mooier de natuur. Tjonge, deze kant van Doetinchem is toch ook erg mooi! Uiteindelijk reden we tussen de bossen naar het idyllische boerderijtje van Sanne. Pffffff, wat een plaatje. En dan die prachtige zwerfkeien in de wei, je waant je in Drente. Sanne kwam al naar buiten lopen toen we het erf opreden. Ik kon niks anders uitbrengen dan... "Wat woon je hier verschrikkelijk mooi......" Nadat ze dat beaamde en ook aangaf dat ze daar iedere dag weer heel dankbaar voor was, stelden we ons aan elkaar voor. Helaas was Katie, de Labrador niet aanwezig vandaag. Maar Sanne haalde Oak naar buiten en dat was direct dikke pret.

De drie dames konden het gelijk goed met elkaar vinden. Hoewel Oak in eerste instantie wel wat voorzichtig was. Tja, die twee anderen waren toch wel groot en steun en toeverlaat Katie was er ook al niet....

Wat voor mij vooral heel mooi was om te zien, was de reactie van Luna op Oak en andersom. Tot nog toe was het bij iedere wandeling zo dat Luna geen enkele interesse toont in andere honden dan Sara. Ze lijkt volkomen geobsedeerd door Sara als we buiten zijn. Maar vandaag niet. Vandaag had ze oog voor Oak. Die twee hadden direct een klik. Zo schattig. Normaal gesproken speelt Luna met Sara erg wild. Ze duikt erop en vaak is het met veel gegrom en soms ontstaat er bijna een echt gevecht. Maar met Oak niet. Ze was zo voorzichtig en lief tegen Oak, echt aandoenlijk. Ook Sara deed aanvankelijk heel lief tegen Oak. Totdat we naar binnen gingen. We hadden wel even trek in een kopje thee, en even een praatje om elkaar beter te leren kennen. Het was voor Sara al moeilijk om naar binnen te gaan, in zo'n onbekend vreemd huis. Eenmaal binnen voelde ze zich dan ook behoorlijk ongemakkelijk. Oak en Luna speelden vrolijk door en daar kon ze op dat moment niet goed tegen. Beetje jaloers en ook wat onrustig dus zo af en toe kreeg Oak een snauw als ze te dicht in de buurt van Sara kwam. Arme Oakly snapte daar natuurlijk niets van. Maar toen we weer naar buiten gingen, voor een fijne boswandeling, was het gelukkig weer over. Toen waren ze alle drie weer dikke maatjes. Het weer is niet meer mooi geworden, tijdens de wandeling in het bos was het droog maar daar was alles mee gezegt, maar ik had er geen oog meer voor. De hondjes slokten al mijn aandacht op. Wat een heerlijkheid om ze zo te zien spelen.
Volgens mij hadden Sanne en Oak het ook prima naar hun zin, gelukkig maar, want dit is zeker voor herhaling vatbaar. En wat fijn, dat we zo dicht bij elkaar wonen. Die hondjes gaan elkaar zeker veel vaker zien! Ik verheug mij er nu al op!