Uit de oude doos, 5

In 2005 was Chloe dus 2 jaar oud. De organisatie waar we Chloe van hadden heeft toen een reünie georganiseerd voor alle honden die zij naar Nederland hadden gehaald. Natuurlijk gingen wij ook. Het was een leuke dag. Skilos, het broertje dat samen met haar naar Nederland was gekomen, was er ook. We ontmoetten  ook een zusje van haar. Hoewel Skilos en Chloe wel op elkaar leken, leek het zusje helemaal niet op hen. Zij had wel dezelfde bouw, maar ze was lichtbruin met wit. Wel een schatje! Haar eigenaresse had ook een paard en dit hondje was gewend naast het paard mee te rennen en kon ook springen als de beste. Chloe niet, die sprong nog niet over een drempel Als je eromheen kunt, waarom zou je dan springen, was haar motto. Maar nadat onze zoons een paar keer over een hekje sprongen samen met het zusje, kregen ze Chloe toch zover dat ze het een keer probeerde. “Nou, nou, is dat alles?”, zal ze gedacht hebben, want het is ook echt bij die ene keer gebleven.
Er waren ook veel andere hondjes, met sommige kon Chloe leuk spelen. We hoorden wel verontrustend nieuws over sommige honden die leismania hadden. Een nare ziekte die wordt veroorzaakt door zandvlooien en vooral in de landen rond de Middellands Zee voorkomt. Gelukkig had onze Chloe daar geen last van. Wel hoorden we over symptomen die we in de gaten moesten houden. Chloe heeft het gelukkig echt nooit gekregen. We hoorden achteraf dat er wel broertjes en zusjes van haar aan dood waren gegaan.

Na een tijdje werd er een groepsfoto gemaakt. Helaas staan we een beetje achteraan, Chloe sprong wel tegen mij op (op mijn commando) zodat ze toch nog een beetje op de foto stond, maar echt goed kan je ons niet zien. Al met al, was het wel een leuke dag.

Helaas was het niet altijd rozengeur en maneschijn met Chloe. Toen ze een jaar of drie was merkten we dat ze dikker werd, dat heb je eerst niet zo in de gaten, maar op een gegeven moment zie je het ineens. Ook ging ze steeds meer verharen, ze stonk een beetje en kreeg  zwarte plekken op haar flanken. Ze werd ook erg sloom. Tijd om naar de dierenarts te gaan. Wat bleek, Chloe had last van haar schildklieren. Op zich geen groot probleem, met een pilletje iedere dag zou het goed onder controle te houden zijn. Vanaf die dag krijgt Chloe dus een pilletje per dag. Eerst was de dosering 200 mg, Thyrax, maar tegenwoordig zit ze al aan de 400. De dierenarts vindt het wat veel, maar het is echt nodig. Nadat ze de eerste pilletjes kreeg, knapte ze zienderogen op. Ze werd weer veel levenslustiger en ze viel af. Gelukkig sloeg de medicatie dus aan. Het extreme verharen is nooit meer overgegaan, maar ach, daar hebben ze stofzuigers voor uitgevonden.