Weer terug in Wageningen

En daar zijn we weer, in de wachtkamer in Wageningen. De wond wil maar niet dicht en er moet ook even bloed worden geprikt. Sara ligt zoals altijd braaf onder de stoel waarop ik zit.

We moeten rustig op onze beurt wachten, want we zijn er tussen "gepropt". We komen eerst bij dr. Van Straten die bloed afneemt en een infuus aanbrengt. Als de resultaten terugkomen ben ik best tevreden. Het calcium is netjes, de nierwaarde iets te hoog. Dit komt waarschijnlijk door de ontstoken wond en omdat ze op dit moment iets te weinig drinkt. De oplossing is een infuusje met wat vocht.
Daar zitten we dan, ik blijf natuurlijk dicht bij haar, terwijl het vocht rustig door het slangetje haar pootje in loopt.

Sara laat het allemaal rustig over haar heen komen, zolang ik bij haar in de buurt blijf, vindt ze alles goed, de schat. Na een poosje worden we opgehaald door de assistente. Dr. Zaal is klaar voor Sara. Sara zal weer onder narcose moeten zodat de dokter haar wond wat kan afkrabben, schoonmaken en opnieuw kan hechten. Ik blijf bij haar tot ze slaapt en ga dan in de wachtkamer zitten. Gelukkig duurt de ingreep niet zo lang en voor ik het weet, komt dr. Zaal alweer naar mij toe. Ik mag bij Sara zitten, zodat ze rustig wakker zal worden. De wond is weer schoon en dicht, er zitten twee drains in om het wondvocht weg te laten lopen. Ook krijgen we weer een antibiotica kuur en pijnstillers mee.

Het ziet er altijd een beetje naar uit, zo met het tongetje uit de bek. Maar ik vond het fijn dat ik dicht bij haar mocht zijn. Zodra ze wakker wordt, kijkt ze mij met grote ogen aan, ze zucht en laat haar kop weer zakken. Het vrouwtje is dichtbij, dus ik kan nog wel even slapen, lijkt ze te denken.
Maar niet lang daarna wordt ze beter wakker en kunnen we de auto in, weer lekker naar huis.


Thuis is ze nog erg duf, ze heeft geen zin om te eten en dat is prima. Maar later op de avond, neemt ze toch wat. Natuurlijk slaap ik weer beneden bij haar in de kamer. We nemen geen enkel risico.
De volgende dag gaat het alweer een stuk beter. 's Middags zeg ik tegen Jan dat ik die avond wel even met haar zou gaan wandelen. Sara vindt dat heerlijk, lekker samen met mij, in de avond als het donker is, op avontuur! Natuurlijk doe ik dat niet iedere avond, maar zo af en toe trekken we er in de schemer of het donker op uit. Maar na het eten ben ik erg moe en ik besluit in bad te gaan en de volgende dag met haar te gaan wandelen. Als ik 's avonds in mijn nachtpon op de bank zit, wordt Sara ineens erg druk. Ze loopt heen en weer, maakt alle andere honden onrustig en blaft constant naar mij, heel uitdagend. Ik ga met haar naar buiten, even de tuin in, maar dat is niet naar haar zin. Ze weigert iets te doen en blijft voor de poort staan. Ze kijkt me aan met haar grote ogen alsof ze zeggen wil:"Jij hebt het gezegd, ik weet het zeker!" Er zit niets anders op. Ik trek mijn nachtpon weer uit, spijkerbroek, trui, laarzen en veiligheidsvestje aan. En daar gaan we, samen struinen in het donker! Sara heeft de grootste lol. En ik vraag mij af, wie heeft wie nou eigenlijk afgericht? Deze dame is weer helemaal haar ondeugende zelf! En ik geniet ervan!