...........wolvenstreken: Feest der herkenning

Het is zondag en een echte herfststorm raast door het land. Code Oranje, hoor ik op de radio. Maar wij zijn stoer, wij vertrouwen erop dat het daar op dat moment droog zal zijn. Onderweg in de auto klettert de regen tegen de voorruit. Jan is niet meer zo zeker van het weer, maar ik blijf vol vertrouwen, buienradar gaat ons niet teleurstellen. Het is dik anderhalf uur rijden. Achterin zitten Kira, Sara, Daentje en Wyakin rustig in de benches. De Tomtom wil ons weer door allerlei kronkelige binnendoor paadjes leiden, maar gelukkig zit mijn Janjan achter het stuur. Hij kiest een andere route, de dame van de Tomtom heeft het even moeilijk, maar herstelt dan toch maar.
Zeker een kwartier te vroeg, draaien we de parkeerplaats op van restaurant Bosch en Duin. Mooi, dan kan ik nog even snel gaan plassen, voordat de rest komt. We hebben afgesproken met Katja en Paco en onze lieve Django. Het is natuurlijk nu hun lieve Django, maar het zal ook altijd ons kindje blijven. Terwijl ik door de laatste spetters motregen naar het restaurant loop, om even van het toilet gebruik te maken, dwalen mij gedachten af. Zou hij nu groter zijn dan zijn zusje Wyakin? Zou hij ons nog steeds zo herkennen. Een warm gevoel maakt zich van mij meester als ik terugdenk aan de eerste ontmoeting nadat hij het nest had verlaten. Natuurlijk had ik al van andere fokkers gehoord, hoe mooi het is als ze je herkennen en ook bij onze eigen Sara en Daentje zien we het geluk van hen afstralen als zij hun "oerouders" weer terugzien. Maar het is nu toch al weer even geleden dat we hem hebben gezien. Eenmaal terug bij de auto, komen Lilian en Hennie al aanrijden, zij zouden ook gezellig mee wandelen vandaag. De twee reuzen Fernris en Zugay zie ik voor het eerst. Wat een grote knuffelberen! En dan is het zover, daar komen ze aan. Het is een drukte van jewelste met al die enthousiaste honden. Snel lopen we naar het losloopgebied, want al die Saarloosjes willen natuurlijk maar één ding, en dat is lekker ravotten en spelen. Als de honden eenmaal los zijn, komt Django op mij af rennen. Mijn hart slaat over van geluk. Hij springt tot hoog in mijn nek en een wilde Saarlooskroelbui is begonnen. Nadat ik uitvoerig ben begroet krijgt Jan een beurt. Het blijft zo ongelooflijk bijzonder, hoe blij en gelukkig hij is om ons weer te zien. Natuurlijk geheel wederzijds. Toch zit er een rafelig randje om al dit geluk als ik denk aan mijn dierbare vriendin. Ik slik het weg, vandaag ga ik genieten!
Django is helemaal blij om zijn zusje Wyakin weer te zien, maar ook is hij erg onder de indruk van de twee grote mannen die erbij zijn. Hij vindt het maar wat stoer om met hen te spelen. En zij genieten van die aandacht van de jeugd. Kira valt een beetje uit de toon bij al die wolfjes, maar ach, daar is ze wel aan gewend. Ze geniet met volle teugen en denkt volgens mij soms zelf dat ze ook een Saarloos is. De Loonse en Drunense duinen strekken zich voor ons uit en de honden kunnen helemaal los gaan. Hoewel de wind stevig zijn best doet, is de regen gestopt. Droog maar winderig, heerlijk weer om lekker te wandelen en uit te waaien. Er wordt druk gekletst over van alles en nog wat, maar voornamelijk over Saarloosjes natuurlijk. Als we bij de plas komen gaan alle honden heerlijk pootje baden, kou kennen ze niet. Plezier des te meer. Het is gelukkig rustig in de duinen. De enkele hondeneigenaar met klein hondje, is makkelijk te ontwijken. Na een fiks wandelingetje duiken we met alle honden het restaurant in. En dan zitten daar zes volwassenen aan een tafeltje met zeven grote honden. Maar je ziet ze bijna niet. De wolfjes kruipen onder de tafel of stoel en ook Kira ligt netjes, iets meer in het zicht. De enige die nog wat onrustig blijft, is Daentje. Of is het meer nieuwsgierigheid, ze wil altijd graag alles zien en weten. Ook vindt ze kinderen geweldig en die lopen zo af en toe even langs ons tafeltje. De warme chocomel met slagroom en rum, verdrijft de kou uit mijn lijf. Maar wat gaat de tijd toch snel en tja, wij moeten nog anderhalf uur terug rijden. Dus na het tweede bakkie, is het tijd om afscheid te nemen. Op de terugweg begint het alweer snel te regenen, maar het is prima, wij zitten droog. Ik zit wat te doezelen, de middag speelt zich als een film af in mijn hoofd en ik geniet opnieuw. Wat voel ik mij gezegend met zulke fijne baasjes voor Django. En wat heerlijk om zo met vrienden en honden te kunnen wandelen.