...........wolvenstreken: Een kleine familie reünie

Om een uur of vier vannacht wordt ik wakker. Het dondert en het bliksemt, wat een natuurgeweld. Het is eng dichtbij. In bed lig ik geconcentreerd te luisteren of ik de honden hoor. Zou alles goed gaan of zouden ze angstig zijn? Ik realiseer mij dat ik maar vooral geen aandacht moet schenken aan eventueel angstig gedrag. Even lijkt het onweer af te nemen, om vervolgens in alle hevigheid weer terug te keren. De regen maakt zoveel kabaal op het dak, dat ik niks zou kunnen horen, al zouden ze de hele buurt bijeen janken. Juist als ik mij afvraag of ik toch niet even beter beneden kan gaan kijken, neemt het geweld af. Het gerommel klinkt steeds verder weg en ook de regen wordt zachter. Beneden is alles doodstil. Ik zucht van opluchting en draai mij nog even om. Om een uur of zes ga ik eruit, beneden word ik vriendelijk begroet door de grote dames. Ik laat de kleintjes uit de benches en ga naar buiten. Pfff, wat een zwembad. Het terras staat blank en ook de hondenren is één grote modderpoel. Maar snel weer naar binnen, waar natuurlijk direct een prachtig modder schilderij van hondenpoten verschijnt op het parket. Ach, dat komt later wel. Eerst een kopje thee. Ik ga aan de slag met mijn dagelijkse beslommeringen en net als ik achter de laptop wil kruipen hoor ik weer gerommel. Het komt in sneltreinvaart dichterbij. Hevige lichtflitsen gevolgd door denderende klappen. "Nee, hè, niet weer", denk ik bij mijzelf. Maar hoewel ik het zelf eigenlijk heel naar vind, dat onweer, blijf ik rustig mijn dingen doen, die ik altijd doen. Mijn rust heeft effect. De hondjes blijven ook kalm. Het helpt natuurlijk dat de oudere honden niet bang zijn voor het onweer, maar je weet het nooit met pups. Ze kijken eens even op als er weer een oorverdovende klap volgt na een verlichte hemel. Daarna kijken ze naar mij en de andere honden, die niet verblikken of verblozen, om vervolgens zelf ook maar weer verder te gaan slapen. Nog moe van gisteren, waarschijnlijk. Want hoe anders was het weer toen! Zo helder, een prachtig blauwe lucht en volle zon. Wij hadden om drie uur afgesproken met Fred en Yvonne en hun Saarloos Doerak op Het Leesten. Een soort kleine familie reünie. Doerak is per slot van rekening, de vader van Daenerys, halfbroer van Sara en oom van Wyakin. We hadden naast de drie Saartjes ook Kira meegenomen. Deze keer hadden we Chase en de teckels thuis gelaten met een enorm gigantisch groot runderbot voor ieder. Zoals gewoonlijk waren wij tien minuten te vroeg en zij tien minuten te laat, waardoor wij dus een twintig minuutjes hebben gewacht aan het begin van het hondenbos. Geen probleem, want daar staat een grote picknicktafel, waar we rustig konden zitten. De honden zijn altijd helemaal hieperdepieper als ze uit de auto komen, dus het kan helemaal geen kwaad om ze daar eerst eens te laten kalmeren. Maar toen Doerak in beeld kwam, lieten we ze maar snel los. Prachtig om te zien, hoe Deantje haar vader herkent. Ze was door het dolle heen. Ook de andere honden vonden het geweldig om Doerak weer te zien. Nadat Daentje haar vader had begroet kreeg Yvonne een beurt en natuurlijk werd ook Fred niet vergeten. Het was een genot om te zien. Zoveel blijdschap! We gingen snel aan de wandel en het was puur genieten. Wij hadden de bolderkar meegenomen om Wyakin in te doen, want zo'n hele wandeling is nog wat veel voor een pup. Ook handig om de tas, jasje en camera's in te doen. Natuurlijk mocht ze eerst een hele tijd los, ze was dolenthousiast, maar bleef steeds dicht bij mama. De grote plassen gaven een welkome verkoeling en de snuiten verdwenen soms diep in het water. De pups vonden het geweldig allemaal, ach en de grote honden en de mensen natuurlijk ook. Toen het tijd was voor Wya om in de kar te gaan, was ze het daar niet helemaal mee eens. Wat een gedoe zeg. Maar met vier volwassenen is het toch gelukt om haar een poosje te laten rusten in het karretje. Door alle perikelen om haar goed vast te zetten in het rode gevaarte, was Fred zijn bril verloren.... Oeps, even terug dus. Gelukkig hadden we hem snel weer gevonden, in tegenstelling tot de haarklem van Yvonne, die waarschijnlijk nog steeds ergens in het bos verstopt ligt. Ach, jammer nou, maar los haar staat Yvonne ook erg goed, dus wat maakt het uit. Na een heerlijke wandeling, namen we plaats op het terras van het eettentje aldaar. Het viel reuze mee met de drukte. De pups waren doodmoe, dus binnen de kortste keren sliepen de twee schatten. Doerak was "The Man" en hield alle vrouwen goed in de gaten. Ook op het terras was het genieten. Lekker drankje en wat eten, wat wil je nog meer. Maar helaas komt aan alles een eind, dus tegen een uur of acht namen we dan toch echt weer afscheid van elkaar. In de auto op de terugweg was het doodstil achterin, alle hondjes sliepen. Wat was het een geweldige middag geweest. Later zaten Jan en ik samen, op ons eigen terras onder het genot van een drankje nog lekker na te genieten. Zeker voor herhaling vatbaar deze heerlijke middag!