Een kleine familie reünie

Om een uur of vier vannacht wordt ik wakker. Het dondert en het bliksemt, wat een natuurgeweld. Het is eng dichtbij. In bed lig ik geconcentreerd te luisteren of ik de honden hoor. Zou alles goed gaan of zouden ze angstig zijn? Ik realiseer mij dat ik maar vooral geen aandacht moet schenken aan eventueel angstig gedrag. Even lijkt het onweer af te nemen, om vervolgens in alle hevigheid weer terug te keren. De regen maakt zoveel kabaal op het dak, dat ik niks zou kunnen horen, al zouden ze de hele buurt bijeen janken. Juist als ik mij afvraag of ik toch niet even beter beneden kan gaan kijken, neemt het geweld af. Het gerommel klinkt steeds verder weg en ook de regen wordt zachter. Beneden is alles doodstil. Ik zucht van opluchting en draai mij nog even om. Om een uur of zes ga ik eruit, beneden word ik vriendelijk begroet door de grote dames. Ik laat de kleintjes uit de benches en ga naar buiten. Pfff, wat een zwembad. Het terras staat blank en ook de hondenren is één grote modderpoel. Maar snel weer naar binnen, waar natuurlijk direct een prachtig modder schilderij van hondenpoten verschijnt op het parket. Ach, dat komt later wel. Eerst een kopje thee. Ik ga aan de slag met mijn dagelijkse beslommeringen en net als ik achter de laptop wil kruipen hoor ik weer gerommel. Het komt in sneltreinvaart dichterbij. Hevige lichtflitsen gevolgd door denderende klappen. "Nee, hè, niet weer", denk ik bij mijzelf. Maar hoewel ik het zelf eigenlijk heel naar vind, dat onweer, blijf ik rustig mijn dingen doen, die ik altijd doen. Mijn rust heeft effect. De hondjes blijven ook kalm. Het helpt natuurlijk dat de oudere honden niet bang zijn voor het onweer, maar je weet het nooit met pups. Ze kijken eens even op als er weer een oorverdovende klap volgt na een verlichte hemel. Daarna kijken ze naar mij en de andere honden, die niet verblikken of verblozen, om vervolgens zelf ook maar weer verder te gaan slapen. Nog moe van gisteren, waarschijnlijk. Want hoe anders was het weer toen! Zo helder, een prachtig blauwe lucht en volle zon. Wij hadden om drie uur afgesproken met Fred en Yvonne en hun Saarloos Doerak op Het Leesten. Een soort kleine familie reünie. Doerak is per slot van rekening, de vader van Daenerys, halfbroer van Sara en oom van Wyakin. We hadden naast de drie Saartjes ook Kira meegenomen. Deze keer hadden we Chase en de teckels thuis gelaten met een enorm gigantisch groot runderbot voor ieder. Zoals gewoonlijk waren wij tien minuten te vroeg en zij tien minuten te laat, waardoor wij dus een twintig minuutjes hebben gewacht aan het begin van het hondenbos. Geen probleem, want daar staat een grote picknicktafel, waar we rustig konden zitten. De honden zijn altijd helemaal hieperdepieper als ze uit de auto komen, dus het kan helemaal geen kwaad om ze daar eerst eens te laten kalmeren. Maar toen Doerak in beeld kwam, lieten we ze maar snel los. Prachtig om te zien, hoe Deantje haar vader herkent. Ze was door het dolle heen. Ook de andere honden vonden het geweldig om Doerak weer te zien. Nadat Daentje haar vader had begroet kreeg Yvonne een beurt en natuurlijk werd ook Fred niet vergeten. Het was een genot om te zien. Zoveel blijdschap! We gingen snel aan de wandel en het was puur genieten. Wij hadden de bolderkar meegenomen om Wyakin in te doen, want zo'n hele wandeling is nog wat veel voor een pup. Ook handig om de tas, jasje en camera's in te doen. Natuurlijk mocht ze eerst een hele tijd los, ze was dolenthousiast, maar bleef steeds dicht bij mama. De grote plassen gaven een welkome verkoeling en de snuiten verdwenen soms diep in het water. De pups vonden het geweldig allemaal, ach en de grote honden en de mensen natuurlijk ook. Toen het tijd was voor Wya om in de kar te gaan, was ze het daar niet helemaal mee eens. Wat een gedoe zeg. Maar met vier volwassenen is het toch gelukt om haar een poosje te laten rusten in het karretje. Door alle perikelen om haar goed vast te zetten in het rode gevaarte, was Fred zijn bril verloren.... Oeps, even terug dus. Gelukkig hadden we hem snel weer gevonden, in tegenstelling tot de haarklem van Yvonne, die waarschijnlijk nog steeds ergens in het bos verstopt ligt. Ach, jammer nou, maar los haar staat Yvonne ook erg goed, dus wat maakt het uit. Na een heerlijke wandeling, namen we plaats op het terras van het eettentje aldaar. Het viel reuze mee met de drukte. De pups waren doodmoe, dus binnen de kortste keren sliepen de twee schatten. Doerak was "The Man" en hield alle vrouwen goed in de gaten. Ook op het terras was het genieten. Lekker drankje en wat eten, wat wil je nog meer. Maar helaas komt aan alles een eind, dus tegen een uur of acht namen we dan toch echt weer afscheid van elkaar. In de auto op de terugweg was het doodstil achterin, alle hondjes sliepen. Wat was het een geweldige middag geweest. Later zaten Jan en ik samen, op ons eigen terras onder het genot van een drankje nog lekker na te genieten. Zeker voor herhaling vatbaar deze heerlijke middag!

Even wachten ......

Yessss, papa !!!!!!

slokje drinken

lekker spetteren

Ja, lekker kroelen!!!!

zelfs Doerak ging lekker het water in

genietende puppies

Versleten op het terras

met haar neusje tegen de voet van Yvonne

De scholen zijn weer begonnen

Overal in de straten hangen weer spandoeken met de tekst, de scholen zijn weer begonnen. Je kan er niet omheen. Maar voor ons, waren de scholen al vorige week begonnen. Wyakin gaat op zaterdag om 09.00 uur trainen en Daenerys om 11.00 uur. Druk voor het vrouwtje dus....
Wya gaat naar de peuterspeelzaal en Daentje is vorige week begonnen in groep 1 van de basisschool. Vandaag stond voor de peuters een leuk spelparcours klaar. Maar voordat we daaraan begonnen werd er natuurlijk eerst gespeeld. Wya vind het geweldig op de peuterspeelzaal. Ze maakt met gemak allemaal nieuwe vriendjes. Donna, de pointer, was er weer en Boa, een schattig lief zwart wit pupje wat gevonden is in Portugal. Maar er waren ook een aantal nieuwe hondjes. Fiep, een kleine Bordercollie, die nog wat verlegen was en Beau een Golden Retriever pup. Er was direct een klik tussen Beau en Wya. Na het spelen was het tijd om wat te gaan doen. Natuurlijk eerst aandachtsoefeningen maar daarna mochten we de speeltoestellen gaan proberen. Wyakin heeft tijdens haar puptijd al met van alles en nog wat kennis gemaakt, dus ze vond het allemaal prachtig. Liep zo de kattenloop op en ging direct door de tunnel. Alles was even leuk! Ook Donna en Beau hadden het erg naar hun zin. Boa en Fiep vonden het nog wat spannend, maar deden ook heel goed hun best! Juf Sandra mocht tevreden zijn over haar peutertjes!

Spelen met Donna en Beau, terwijl Fiep nog wat bij het baasje blijft....

Kijk eens hoe mooi Donna zit.

Netjes over en door de bakjes

en op de kattenloop

slalom gaat ook goed

even netjes af op de plank

en zelfs zit in het bakje

maar dat kan Donna ook

En Beau kan ook heel mooi zitten op de kattenloop.

Om half 11 was het echt tijd om te gaan, want ik moest Daentje halen voor de volgende ronde. Daentje vindt het allemaal een stuk spannender dan Wyakin. Als we het veld op komen, gaan de oortjes al naar achteren en als ik ga zitten en zij los mag, komt ze heel zielig naast mij zitten. Ze kijkt me met grote ogen aan, alsof ze zeggen wil, moet dit nu echt weer? Maar aan die aanstellerij heb ik bij mijn kinderen nooit toegegeven, dus ook hondje Daenerys krijgt geen medelijden van mij. De mensen vindt ze niet erg, daar gaat ze zo naartoe om even gedag te zeggen. De andere honden vindt ze ook niet eng, en zelfs de paarden die in de wei ernaast staan maken geen indruk op haar. Maar het verkeer dat langs het veld rijdt en die rare toestellen die in het gras staan, die vertrouwt ze niet. Bij Daen in de klas, zitten Aussie Tim, herdermix Bink en de heerlijke drukke Donja, een kruising van een Friese Stabij en een Bordercollie. Als dolle Donja het veld op komt, wordt het feest. Donja rent om de andere pups heen en probeert iedereen aan het spelen te krijgen. Daentje blijft het nog spannend vinden, maar wordt wel nieuwsgieriger. Nadat de andere honden even hebben kunnen spelen, gaan we aan het werk. Eerst aandachtsoefeningen, dat ging redelijk. Maar dan de opdracht zit, even de lijn afdoen, als baas een paar stapjes naar achteren en dan weer terug om haar aan te lijnen. Juist, lijn af, als een speer naar het stoeltje en het dekentje waar wij zitten als we even moeten wachten of zo... De veilige plek, in de oogjes van Daentje. Hmm, daar is ze dus nog niet aan toe. Dan maar een stapje terug. Dezelfde oefening, maar dan de lijn niet echt aflijnen maar op de lange stand. Tja, dan zit weglopen er niet meer in. Een tikje beledigd doet Daentje dan toch maar wat er van haar verwacht wordt. Daarna mogen we het spelparcourtje gaan lopen. Nu moet je weten dat vanmorgen om 7 uur, toen ik beneden wat aan het rommelen was, mevrouw Daen ineens boven op de eettafel stond. Tja, Saarloos hè.... Natuurlijk mag dat thuis niet, dus zodra ze doorheeft dat ik haar heb gezien, springt ze eraf en kijkt me aan met een blik: Ik? Ik heb niks gedaan....echt niet....
Maar nu moest deze dame, die dus echt geen hoogtevrees heeft, de kattenloop op. Oren in de vliegtuigstand, de meest zielige ogen, die je kunt opzetten en geen stap verzetten.......Pffffffff, waarom vond ik Saarloosjes ook alweer leuk? Zucht, steun, even tot 10 tellen en dan met zachte dwang Daenerys toch de kattenloop op krijgen. Bovenop even zitten. Hahaha, drama queen, wat een zielig hondje is ze dan ineens.... jaja, daar trap ik natuurlijk niet in. We vervolgen het parcours en ik ben wel heel trots op haar, als ze gewoon door de tunnel gaat. Maar het mag duidelijk zijn, dat het klasje met Daenerys mij in ieder geval heel wat meer energie kost, dan de peuterklas van Wyakin.....
Tja, we kunnen niet allemaal de beste zijn op school. Maar we blijven oefenen hoor, het komt vast goed!

Oh, heel erg, ik wil naar huis.... 

Tim,is even aan het snuffelen terwijl Donja en Bink aan het spelen zijn

Over de bakjes ging redelijk....

Nee, ik durf niet op dat ding........

Wat een grote hond, geweldig... (tja, dan krijgt ze natuurlijk heel veel complimentjes)

Hmmm, ze is het er echt nog niet mee eens

What goes up, most come down.....

Donja is een natuurtalent!

Tja, en alsof het allemaal nog niet genoeg was, zijn we 's middags nog naar Het Leesten geweest, we hadden afgesproken met Fred en Yvonne en Doerak, de papa van Daenerys! Maar daarover schrijf ik morgen wel. Het is nu toch echt tijd om naar mijn bed te gaan. Morgen is het weer vroeg dag want de pups willen om een uur of 6 toch echt even naar buiten.

Kindervriend

Net als iedere ochtend tegenwoordig, kom ik ook vanmorgen al vroeg mijn bed uit. Eerst de honden uit de benches laten, even lekker naar buiten met hen. En dan... Hè lekker, het is zondag. Vandaag even niet stofzuigen en dweilen. Ik vind dat ik best één dag in de week mag overslaan. Ik zet een kopje thee en ga lekker buiten zitten op het terras. Het zonnetje doet haar best al en de temperatuur is heerlijk. De honden rommelen lekker in de ren en ik doe mijn ogen even dicht. Af en toe hoor ik een doffe plof van een appel die van de boom valt.
Ik denk terug aan de afgelopen twee dagen. Heerlijke dagen waren het. Op vrijdag kwamen Wendy en Stef met de kleine man, Thijme. Tjonge wat groeit hij toch snel. Toen ze aankwamen zag je hem wel even schrikken van al die herrie, tja zeven honden kunnen een kabaal maken. Maar al snel was de rust weergekeerd. Sara is nooit een echte kindervriend geweest. Daar kan zijn niks aan doen, dat is onze schuld. Toen wij Sara kregen hebben wij ons onvoldoende gerealiseerd hoe belangrijk het is om een Saarloos ook met kinderen te socialiseren. Zelf hadden we geen kleine kinderen meer, er was nog geen kleinkind en in de buurt wonen ook geen kleine kinderen. Maar bij Daenerys en Wyakin maken we dezelfde fout niet nog eens. Met hen zijn we dus druk bezig om ze te leren hoe leuk kinderen zijn. Daar hoeven we eigenlijk niet heel veel voor te doen, alleen zorgen dat er kinderen in de buurt zijn is genoeg. Kira, Chase en de teckels zijn wel stapelgek op kinderen. Dat komt goed uit, want zo krijgen Daentje en Wya een goed voorbeeld. Heel lief en voorzichtig zijn ze met Thijme. Likjes aan zijn voetjes en af en toe op zijn bolletje, het is een genot om te zien. Als Thijme in zijn campingbedje ligt, gaan om de beurt de honden ernaast liggen. Ze vinden het geweldig en Thijme ook!

De volgende dag krijgen we vrienden op bezoek. Vrienden met twee geweldige kinderen, Aimee van vier jaar oud en Sam van twee jaar oud. Ze zijn honden gewend, want thuis hebben ze er ook een paar. Toch moeten ze even slikken van de herrie als ze aankomen, maar ze herstellen zich snel. Ook nu weer, heeft Sara het niet zo naar haar zin. Twee vreemde volwassenen en dan nog twee kinderen die ze niet kent ook, ze blijft er maar bij uit de buurt. De andere honden vinden het wederom geweldig. En deze kinderen kunnen al met de hondjes spelen. Het is prachtig om te zien, hoe voorzichtig Daentje aan het touw trekt. Mij kan ze zo het touw uit handen trekken, maar bij Aimee loopt ze, het touw voorzichtig in haar bek houdend, heel lief mee. Ook Wya speelt lief met de kinderen. Ze helpt hen mee om een heel goot gat te graven in de ren, want Aimee wil op zoek naar de mollen. Ze hebben helaas geen mollen gevonden, maar het was zo lief om te zien hoe Wya mee ging graven met haar pootjes toen Aimee de schep in het zand zette...
Dit zijn mooie ervaringen voor pups en ik ben onze vrienden dan ook erg dankbaar. Het is namelijk erg belangrijk dat de contacten met kinderen goed verlopen en dan is het fijn als kinderen ook echt weten hoe ze netjes met honden om moeten gaan! Aimee en Sam zijn kleine hondenfluisteraars in de dop, ze hebben heel goed geleerd hoe je met een hond dient om te gaan. Er wordt niet geslagen, geknepen of aan haren getrokken, maar netjes gespeeld met de dieren zoals het hoort. Ze communiceren duidelijk met de honden en de honden weten waar ze aan toe zijn. Ik hoor Aimee een rustig maar duidelijk "NEE, LAAG" zeggen als een van de pups tegen haar op probeert te springen, en Daentje herstelt zich direct. In de ren zie ik Sam met een touw, Chase staat voor hem als hij zegt, "EERST ZIT" en hoe klein dit jongetje ook is, Chase gaat zitten en kijkt hem verwachtingsvol aan. Heel bijzonder voor zulke jonge kinderen, ik was dan ook behoorlijk onder de indruk.
Ik schrik uit mijn gedachten wakker als ik gerommel bij mijn voeten voel. In een flits zie ik Wyakin wegrennen met mijn slipper in haar bek. Het is over met de rust. Ik sta op en ga de ren in om mijn slipper te redden. Heerlijk , die ondeugende pups!