Voor kinderen is het
een hele verandering als ze van het ledikantje naar een grote mensen bed
verhuizen. Voor onze jongste, Kevin (inmiddels ook alweer 18 jaar oud) was het
super spannend. Zo spannend, dat hij het eerlijk gezegd wel een beetje eng vond
en regelmatig even uit zijn bedje kwam. Destijds hadden we ook een teckel
(voorganger van Sam), zij heette Lucky. Zij was een heel zorgzaam teefje, en de
oplossing lag al snel voor de hand. Als Kevin naar bed ging, mocht Lucky met
hem mee. Zij zorgde ervoor dat Kevin netjes bleef liggen en als hij sliep,
sloop ze zachtjes het bed uit en kwam parmantig de woonkamer in met een blik
van “ Zo, klusje gekaard, het kindje slaapt!” Toen we Sara net hadden, hebben
we hetzelfde truckje toegepast. Als ik even van huis moest, en de honden alleen
bleven, deed ik Sara samen met Mira in de grote bench.
Maar ’s morgens probeert de boef toch nog even bij mij in bed te kruipen. Tja, dat mag natuurlijk niet, maar het is zo’n lief gebaar! Nee, nee, ik ben consequent! Dan maar een beetje vroeger mijn bed uit, maar zij mag er niet naast kruipen, hoe verleidelijk dat ook lijkt. Zal er ooit weer een tijd komen dat ik weer eens kan uitslapen??????