vrijdag 21 juni 2019

Nog zoveel plannen

...je zou nog mee naar de Farm & Countryfair in Aalten dit weekend
...er staan nog twee fotoshoots gepland in juni en juli
...we zouden deze vakantie samen de Walk of Wisdom aflopen
...er was nog zoveel dat ik met jou wilde doen

Lief meisje het ging al een poosje niet zo goed meer. Het begon met rare epileptische aanvallen. Er volgden onderzoeken maar daar werden we niet echt wijzer van. Medicatie sloeg niet erg goed aan. En toen.... ik zag direct dat er iets niet goed was die morgen, ik zag het in je oogjes... Snel reden we naar de dierenarts, een hersenbloeding, misschien toch een tumor in het koppie, dat zou ook de aanvallen verklaren... Er was eigenlijk nog maar één ding dat we voor jou konden doen. Een einde maken aan het lijden en jou je rust gunnen....
We moesten je laten gaan.....
Bij mij op schoot werd je rustig, je lichaam ontspande zich en je viel lekker in slaap....
Ik hoop dat Sara daar op je wacht, daar aan de andere kant van de regenboogbrug...
Ik hoop dat er een plek is voor prachtige zielen zoals die van jou en Sara en zoveel andere lieve hondjes.

Lief meisje, wat heb jij mij veel gebracht. Yvonne zei al dat je bijzonder was en ze had gelijk. Je was geweldig met puppies en kinderen. Een lieve peettante voor de kindertjes van Sara en Wyakin. Een geweldige therapiehond voor de mensenkinderen die het nodig hadden. Waar je bij volwassenen op een doldwaze labradorachtige manier tegen ze opsprong, zo voorzichtig was je juist bij kinderen. Het terughoudende karakter van de Saarloos was jou onbekend. Je was gek op mensen en in het bijzonder op de kleine versie daarvan, kinderen. En hoewel je misschien niet de mooiste Saarloos van het land was, stond je wel altijd prachtig op de foto. Een lieve, zachte, mooie, blik, die strak de camera in keek als dat nodig was. We kregen verzoekjes van verschillende fotografen en jij vond het iedere keer weer leuk om te poseren. De modellen waren allemaal stapelgek op jou en vonden het heerlijk om samen met jou op de foto te gaan. Je mocht zelfs schitteren op het witte doek. Een klein bijrolletje in de afstudeerfilm Dubbel D. De cast was direct verliefd geworden op jou!

Lief meisje het ging al een poosje niet zo goed meer. Maar we hadden nog zoveel plannen. Wat had ik nog graag de Walk of Wisdom met je afgelopen. Wat was het geweldig om samen met jou door de bossen te struinen en 's avonds samen het kleine tentje in te duiken. Ik had dat nog zo graag samen willen doen. Maar ik moest je laten gaan.
Lief meisje, het ga je goed, de band die wij hadden was zo  intens, ik zal je nooit vergeten! Run free lieve Daentje, run free met Sara en alle andere vriendjes.....



donderdag 13 juni 2019

Al lekker ingeburgerd

Het is bijna niet te geloven dat Luna nog maar 5 dagen bij ons is. Het is alsof ze nooit anders gewend is geweest. Ze is inmiddels helemaal ingeburgerd in onze roedel. Iedereen is gek op haar, vooral Grace. Ze willen allemaal met haar spelen, soms is dat een beetje overweldigend, dus dan grijpen wij in. Luna weet dat precies en vertrouwt erop dat wij het in de gaten houden. Het eten gaat nu ook goed, ze moest even wennen aan het vers vlees dieet dat wij voeren, maar inmiddels heeft ze in mum van tijd haar bak leeg. Ze kan ook heel goed zelfstandig spelen, dan duikt ze met haar koppie in de speelgoedmand en komt er met iets moois weer uit. Ze geniet daar zichtbaar van. Tja, nu moeten we haar nog leren om haar speelgoed ook weer op te ruimen natuurlijk, hahahaha. Maar het is een slimme meid, dus het zou goed kunnen dat we haar dat echt zouden kunnen leren. Gisteren is ze voor het eerst mee geweest naar de hei, waar wij regelmatig met een aantal honden gaan wandelen. Het is een losloop gebied, maar voor Luna natuurlijk nog niet. In eerste instantie hielden we haar netjes aan een dubbele lijn en met de GPS op de halsband. Maar ze doet het echt heel goed. Zo goed, dat we haar even op de flexlijn hebben gezet om te kijken hoe ze zou reageren als ze wat meer vrijheid zou krijgen. En ook dat deed ze weer super. Netjes komen als ik roep, ons goed in de gaten houden. Het helpt natuurlijk dat we Daenerys mee hadden genomen. Niet gelijk heel veel honden, maar gewoon eentje die toevallig ook nog heel goed luistert. Goed voorbeeld doet goed volgen namelijk. Het is onze ervaring dat de roedel vaak helpt bij de opvoeding van een nieuwe aanwinst, scheelt ons weer wat werk, hahahaha... Maar serieus, de kracht van de roedel moet je niet onderschatten. Inmiddels is Luna zo thuis bij ons dat het waakse al wat aan de oppervlakte begint te komen. Samen met Grace, staat ze graag voor het raam naar buiten te kijken. In tegenstelling tot de Saarlooswolfhonden, die eigenlijk weinig tot niet blaffen, wil Luna zich nog wel eens laten horen. Een mooie zware blaf hoor, geen gekef. En zodra ik haar bedank voor de waarschuwing en zeg dat ze mag stoppen met blaffen is het over. Wat een kanjer hè!
En vandaag kreeg ze post, hoe leuk is dat! Een kaart van de Stichting, ontzettend lief vinden wij dat! 

Lekker met Daentje op de hei

PS, let niet op de vieze neusjes op het raam, dat is Nose Art, heel artistiek vinden wij zelf.....

Dank je wel voor het lieve kaartje!

maandag 10 juni 2019

Wat een kanjertje

De eerste nacht is eigenlijk heel goed gegaan. Luna heeft lekker bij mijn voeten op de bank geslapen. Ik heb wat minder goed geslapen, maar dat mag de pret niet drukken. Vandaag is Luna op ontdekkingstocht geweest. Ze heeft de speelgoedmand ontdekt en vond dat geweldig. Ze dook er met haar kleine koppie in om er vervolgens trots met een hertengewei weer uit te komen. Even knagen op het gewei en dan weer opnieuw de speelgoedmand in. Nu had ze een bal gevonden, ook leuk! Dit spelletje herhaalde ze verschillende keren en iedere keer had ze een nieuwe schat uit de schatkist te pakken. We genoten van dit schouwspel en de andere hondjes lieten haar heerlijk ontdekken zonder te storen.
Daarna gingen we even naar buiten, want de tuin moest natuurlijk ook goed ontdekt worden. Alle heuvels werden geïnspecteerd en het schuurtje waarvan de deur op een kier stond moest ook even besnuffeld worden. Grace was op haar eigen manier geïnteresseerd in Luna en besnuffelde haar. Luna liet het rustig toe, ze snapt de hondentaal!







Inmiddels snapt ze ook dat ze in de tuin een plasje mag doen. Met de andere honden ging het ook steeds beter. Luna is een stoere meid, die zichzelf goed kan redden. Ze is voor de duvel niet bang. Ze ging zelfs spelen met Romy en Grace. Ja, zelf uitdagen tot spel bedoel ik. Het is me een portretje, geweldig! Ze loopt rond hier alsof ze nooit anders geweld is!
Als ze een beetje gewend is, laten we haar eten. Ze vindt vers vlees nog een beetje raar, maar eet toch met smaak haar bak leeg. Dan weer even rusten op de bank, het is ook zoveel tegelijk.


De tweede nacht blijf ik ook even beneden slapen, gewoon omdat het allemaal toch nog erg nieuw is. Omdat het wat warmer is dan gisterennacht springt ze na een minuut of tien bij me te hebben gelegen, van de bank af. Ze ligt naast de bank op de grond te slapen. 's Morgens voel ik een nat neusje tegen mijn gezicht en heel voorzichtig kruipt ze weer bij me op de bank. Ik lig stil en geniet. Haar koppie vlakbij mijn hoofd. We hebben de juiste keuze gemaakt, Luna past in onze roedel. Sterker nog, Luna hoort in onze roedel! Het is ook een slim meisje, ik denk dat ze ver gaat komen met een beetje training. Misschien wordt het een mooi coachmaatje bij Wijze Wolf, dat zou fijn zijn. Maar eerst gaan we aarden, in dit huis, in deze roedel, in ons gezin. Welkom lieve Luna!


Van liefde kan je nooit teveel hebben

Mensen die dit blog al een tijdje volgen, weten dat wij in het verleden regelmatig honden opvingen voor een stichting die hondjes uit Spanje hierheen haalde voor een kans op een beter leven. Om verschillende redenen zijn we daarmee gestopt. De voornaamste reden was onze eigen roedel We merkten dat onze honden er toch wel last van hadden dat de opvanghondjes steeds weer vertrokken. En hoe groot ons hart ook is, de eerste zorg ligt natuurlijk bij onze eigen roedel. Dus het opvangen was verleden tijd. Ik hielp nog wat met huisbezoekjes, wat geld af en toe en wat opvoedingsadviezen. Maar dat werd ook steeds minder. De stichting en ik groeiden een beetje uit elkaar. Geen ruzie maar wel een scheiden van wegen. Maar door die tijd heb ik natuurlijk veel vrienden op Facebook die in de rescue-honden wereld zitten en zo af en toe zie ik dan ook hondjes voorbij komen die een nieuw huisje zoeken. Ik wil niemand tekort doen maar als ik al die posts moet delen kan ik bijna niets meer zelf op mijn pagina zetten, dus deel ik zelden iets. Heel soms, als er van die oogjes mij aankijken en ik echt geraakt word, wil ik nog wel eens een bericht delen. En heeeeel soms komen er oogjes voorbij waarvan je echt denkt..... och, wat een droppie. Maar mijn verstand roept mij dan tot de orde. Nee, je hebt er genoeg. Dus ik scroll snel verder. Tot..... tot ik haar oogjes zag. Ik zei wederom, je hebt er teveel, maar het lukt niet om verder te scrollen... Ik voelde de klik door de computer heen.   Nee Ger, zei ik weer stoer tegen mijzelf. Maar in mijn hoofd popte de vraag op: "Kun je van liefde echt teveel hebben?" Ik dacht, weet je wat, ik vraag gewoon aan de stichting wie dat hondje is en dan ga ik haar financieel ondersteunen. Maar vragen is eigenlijk al een stap te ver....want dan krijg je het verhaal te horen achter het hondje. En ieder verhaal achter al die hondjes is hartverscheurend!
De oogjes lieten mij niet los, en jullie begrijpen het al.......
Ze zou op zaterdag aankomen. Maar omdat ze uit Roemenië komt, weet je nooit precies hoe laat het wordt. Het wachten was moordend.... Maar toen reed de prachtig ingerichte bus het pad op. In de bus brandt licht en de hondjes zitten in brandschone benches en hebben een privé verzorgster. Wat was dat allemaal goed geregeld zeg! Ik zag haar direct en zij zag mij. We keken elkaar aan, door de ruit van de bus en er was weer die klik!
Er waren nog meer mensen die allemaal op hun eigen grote liefde stonden te wachten maar ik mocht als eerste de bus in. Ik ging door mijn knieën en zei zacht: "Het is goed meisje, je bent thuis." Ze sloot even haar oogjes. Toen deed de verzorgster de bench open, voorzichtig stapte ze eruit, snuffelde aan mijn gezicht en gaf me een likje op mijn neus. "Love at first site", hoorde ik de Roemeense verzorgster in het Engels zeggen. Haar Engels was perfect. Ik kreeg een paspoort mee en met een dubbele riemvoering en een GPS tracker in mijn tas, mocht ik de bus verlaten. De stichting Dogs by Merlyn heeft als eis dat je de eerste 2 maanden een GPS tracker gebruikt. Ik begrijp dat zeker! Je wil niet weten hoe vaak er uit stress toch zo'n hondje ontsnapt en dat is weer een nieuw trauma voor die beestjes, dus op zijn Engels gezegd: Better safe than sorry!!
We namen haar mee, mee naar huis, mee naar onze roedel. Dat was nog wel even een dingetje hoor. Want het is me nogal een groep tegenwoordig. Een voor een lieten we de wolfjes bij haar, en ook Kira en Moos mochten kennis maken. Het was erg overweldigend voor haar, maar ze sloeg zich er dapper doorheen. De andere honden deden het ook prima, op Grace na. Zij is zo onstuimig en enthousiast, dat was echt iets teveel van het goede. Dus helaas voor haar, mocht zij nog even terug de bench in. Het was al laat in de avond dus tijd om te gaan slapen. Natuurlijk sliep ik die nacht op de bank. Luna, want zo noemen wij haar (haar naam daar was Lena, dus voor haar niet veel verschil), mocht bij mij op de bank slapen. Ze was zo vertrokken, doodmoe van alle emoties.
Ja, we hebben veel honden. Om precies te zijn acht. Acht bundels van pure liefde!