dinsdag 7 november 2017

En daar zijn we weer

Wederom terug in Wageningen, maar ditmaal is er niets ernstigs aan de hand. Vandaag mogen de drains eruit bij Sara. We gingen al voor dag en dauw op pad, want we hadden om half 9 een afspraak bij de chirurg. Er was mist voorspeld dus ik ging uit van lange file's. Toen we aan het einde van de A 18 kwamen, zag ik al dat het mis was. Ik kon nog net de afslag naar Didam pakken en ben binnendoor naar Duiven gereden. Vandaar de A 12 weer op. En zo hadden we de file's achter ons gelaten. Verder verliep de reis rustig en best voorspoedig. Af en toe was het inderdaad wat slecht zicht door de mist, maar ik reed rustig want ik was vroeg genoeg weggegaan van huis. We waren al vroeg in Wageningen, dus besloot ik eerst een wandelingetje door het bos te maken met Sara. Dat werd wel gewaardeerd door haar. Ze genoot van het bos, en ik liep te rillen van de kou, want het was om en nabij het vriespunt. Man oh man, wat moest ik weer wennen aan die wintertemperaturen. Maar Saartje had nergens last van en liep vrolijk door het stille bos. Na een half uurtje waren we weer bij de auto en reden we het laatste stukje naar de Wagenrenk. Sara liep rustig mee naar binnen, wat is ze toch een kanjer! Dr. Zaal kwam iets na ons binnen en groette Sara eerst en daarna mij. Zou hoort het ook! Vervolgens mochten we meekomen en moest Sara nog één keer op de behandeltafel. De drains werden verwijderd en ze mocht er weer af. Ze nam zelfs iets lekkers aan van dr. Zaal, dat is uniek, want meestal accepteert ze geen snoepjes van mensen die ze niet heel goed kent.
En nu zijn we weer lekker thuis. Vandaag is ook de laatste dag van de antibiotica kuur en na vandaag hoeft ze het mooie blauwe vest ook niet meer aan. Wat een heerlijk vooruitzicht allemaal. Vanaf morgen gaan we starten met de CBD olie en de Kurkuma capsules. En dan maar hopen dat het nog heel lang goed zal gaan met onze schat!



woensdag 1 november 2017

Weer terug in Wageningen

En daar zijn we weer, in de wachtkamer in Wageningen. De wond wil maar niet dicht en er moet ook even bloed worden geprikt. Sara ligt zoals altijd braaf onder de stoel waarop ik zit.
We moeten rustig op onze beurt wachten, want we zijn er tussen "gepropt". We komen eerst bij dr. Van Straten die bloed afneemt en een infuus aanbrengt. Als de resultaten terugkomen ben ik best tevreden. Het calcium is netjes, de nierwaarde iets te hoog. Dit komt waarschijnlijk door de ontstoken wond en omdat ze op dit moment iets te weinig drinkt. De oplossing is een infuusje met wat vocht.
Daar zitten we dan, ik blijf natuurlijk dicht bij haar, terwijl het vocht rustig door het slangetje haar pootje in loopt.

Sara laat het allemaal rustig over haar heen komen, zolang ik bij haar in de buurt blijf, vindt ze alles goed, de schat. Na een poosje worden we opgehaald door de assistente. Dr. Zaal is klaar voor Sara. Sara zal weer onder narcose moeten zodat de dokter haar wond wat kan afkrabben, schoonmaken en opnieuw kan hechten. Ik blijf bij haar tot ze slaapt en ga dan in de wachtkamer zitten. Gelukkig duurt de ingreep niet zo lang en voor ik het weet, komt dr. Zaal alweer naar mij toe. Ik mag bij Sara zitten, zodat ze rustig wakker zal worden. De wond is weer schoon en dicht, er zitten twee drains in om het wondvocht weg te laten lopen. Ook krijgen we weer een antibiotica kuur en pijnstillers mee.
Het ziet er altijd een beetje naar uit, zo met het tongetje uit de bek. Maar ik vond het fijn dat ik dicht bij haar mocht zijn. Zodra ze wakker wordt, kijkt ze mij met grote ogen aan, ze zucht en laat haar kop weer zakken. Het vrouwtje is dichtbij, dus ik kan nog wel even slapen, lijkt ze te denken.
Maar niet lang daarna wordt ze beter wakker en kunnen we de auto in, weer lekker naar huis.


Thuis is ze nog erg duf, ze heeft geen zin om te eten en dat is prima. Maar later op de avond, neemt ze toch wat. Natuurlijk slaap ik weer beneden bij haar in de kamer. We nemen geen enkel risico.
De volgende dag gaat het alweer een stuk beter. 's Middags zeg ik tegen Jan dat ik die avond wel even met haar zou gaan wandelen. Sara vindt dat heerlijk, lekker samen met mij, in de avond als het donker is, op avontuur! Natuurlijk doe ik dat niet iedere avond, maar zo af en toe trekken we er in de schemer of het donker op uit. Maar na het eten ben ik erg moe en ik besluit in bad te gaan en de volgende dag met haar te gaan wandelen. Als ik 's avonds in mijn nachtpon op de bank zit, wordt Sara ineens erg druk. Ze loopt heen en weer, maakt alle andere honden onrustig en blaft constant naar mij, heel uitdagend. Ik ga met haar naar buiten, even de tuin in, maar dat is niet naar haar zin. Ze weigert iets te doen en blijft voor de poort staan. Ze kijkt me aan met haar grote ogen alsof ze zeggen wil:"Jij hebt het gezegd, ik weet het zeker!" Er zit niets anders op. Ik trek mijn nachtpon weer uit, spijkerbroek, trui, laarzen en veiligheidsvestje aan. En daar gaan we, samen struinen in het donker! Sara heeft de grootste lol. En ik vraag mij af, wie heeft wie nou eigenlijk afgericht? Deze dame is weer helemaal haar ondeugende zelf! En ik geniet ervan!

vrijdag 27 oktober 2017

Verwoestend nieuws

Al dagen zitten we te wachten op het telefoontje met de uitslag van de cytologie. Vandaag kwam het.... we hadden goede hoop maar die werd in 1 klap de grond in geboord. De uitslag was niet goed. Het is een kwaadaardige tumor van de thymus (thymuscarcinoom) en ook aan de randen zaten nog kankercellen wat erop wijst dat niet alles weg is. Bovendien zijn in de verwijderde lymfeknoop ook cellen aangetroffen. We zijn verslagen!!!
Er wordt nog nieuw onderzoek gedaan op de tumor om te kijken hoe we verder kunnen behandelen.... maar nu, voor het eerst in een lange tijd, zakt de moed mij in de schoenen...
De oncoloog van de Wagenrenk wil het verdere onderzoek van de tumor afwachten en duikt voorlopig de literatuur in om te kijken of en wat er nog aan te doen is. Ondertussen moet ik goed in de gaten houden of ze niet meer gaat drinken en plassen en hoe haar algemene gestel is.
De wond ziet er veel beter uit inmiddels en ze is opgewekt en vrolijk. Wel heeft ze een dag diarree gehad, maar dat kan ook van de nieuwe antibiotica kuur zijn. Vandaag is dat alweer over.
De toekomst is onzeker, ik kan het eigenlijk nog bijna niet bevatten. In december wordt ze pas 6 jaar. Ik had er al niet meer op gerekend dat ze 15 zou worden, maar had tot op vandaag toch goede hoop dat we de 10 zouden halen. De komende 10 dagen worden lange dagen, afwachten of en wat er nog aan te doen is....

Problemen met de wond

Hoewel het goed gaat met Sara, is er een klein probleempje. De wond en dan vooral het onderste stuk is flink ontstoken. We zijn naar onze eigen dierenarts geweest en die heeft er een paar nietjes in geslagen en een klein stukje open gehouden. Hierdoor moet dan de viezigheid de wond verlaten. Sara kreeg een antibiotica kuurtje en ook mocht in honingzalf op de wond smeren. Onder haar vestje stop ik een schone opgevouwen theedoek en die verschoonde ik twee maal daags. Het lijkt goed te werken. De eerste theedoeken zijn doordrenkt met viezigheid, maar na twee dagen wordt het aanzienlijk minder. De wond ziet er ook een stuk gezonder uit, geen vieze troep meer te zien en minder rood.
Dat ziet er niet goed uit, flink ontstoken wond!
Na een paar dagen verzorging gaat het gelukkig al een heel stuk beter, de wond is schoon en een stuk minder rood.


Vrijdag de dertiende

Ongeluk? Nou voor mij dit jaar niet! Vandaag is de dag dat Sara naar huis toe mag. Als ik haar ga halen is ze dol enthousiast dat ze me ziet. Ze heeft een prachtig oranje verband om, onze eigen Koningin. Ze wil maar wat graag mee naar huis. Eenmaal thuis wordt ze begroet door de andere hondjes, ze hebben haar allemaal enorm gemist. En Jan natuurlijk ook! We zorgen dat het er allemaal niet te wild aan toe gaat en na het begroeten gaat ze rustig in haar bench liggen. Rust....
Hoewel ze echt een hele grote ingreep heeft ondergaan, is ze toch levendig en vrolijk. Voorlopig slaap ik samen met haar beneden in de logeerkamer. Ze heeft een hele rits medicijnen meegekregen en ik stel mijn alarm op mijn telefoon zo in dat ik niets kan vergeten.
Op 18 oktober haal ik het oranje verband eraf.
Wat een opluchting voor haar, want dat verband over die vacht, dat jeukt natuurlijk enorm! Maar helemaal zonder kan nog niet, ze mag niet aan de wond komen en ze heeft ook nog wat stevigheid nodig. Dus hebben we twee medicinale vestjes gekocht, die stevigheid en bescherming bieden. Nu is het wachten op de cytologie uitslag. De tumor is opgestuurd naar Utrecht en wordt daar onderzocht. Zo kan er bepaald worden om wat voor tumor het precies gaat en of er nog aanvullende behandelingen nodig zijn. Voorlopig genieten wij even van de heerlijke nazomerse dagen en ligt Sara heerlijk buiten te genieten in de zon!

Een flink litteken....

Genieten in de zon, met het mooie nieuwe vestje aan


vrijdag 13 oktober 2017

De grote dag

En dan zit je 's morgens in de auto met Saartje achterin. Onderweg naar Wageningen. De zenuwen gieren door mijn lijf. Het is druk op de weg maar ik kan me moeilijk concentreren. Eindelijk komen we aan. De chirurg, mw. Zaal, komt naar ons toe en vertelt op vriendelijke toon wat de bedoeling is. Na de operatie moet ze eerst rustig wakker worden. Het is onverstandig als ik er dan bij mag, want dan wil ze met mij mee naar huis. En helaas zal dat niet gaan. Ze zal ten minste twee nachten moeten blijven. Ik raak in paniek, maar laat niets merken. Mw. Zaal ziet het toch en reageert heel lief. "Het is heel naar, ik snap het, het zijn je kinderen. Maar het is voor Sara echt beter op deze manier. Als ze u ziet, is het alleen maar moeilijker voor haar."  Ik weet dat ze gelijk heeft. Dan gaan we naar de behandelkamer, waar Sara in slaap wordt gebracht. Ik krijg een brok in mijn keel als ze daar zo ligt. Nu moet ik afscheid nemen....
Het wachten duurt lang, van 09.00 uur tot 13.30 uur zijn ze met haar bezig. Maar dan hoor ik eindelijk iets. De operatie is goed gegaan, mw. Zaal is tevreden. De tumor was erg groot maar is in zijn geheel verwijderd. Ook is een lymfeknoop verwijderd, die er verdacht uitzag. De tumor was tegen de long aangegroeid, dus ook een stukje long is weggehaald. Er zit een drain in de borstkas en ze heeft nog infuus. Nu is het opletten of de long geen zuurstof gaat lekken, of er niet teveel wondvocht ontstaat, of het calcium niet teveel gaat zakken en al dat soort zaken meer. Ze slaapt nog, dus ik blijf wachten tot ze wakker is. Ik wil zeker weten dat het goed gaat met haar. Dan om half 3 is het zover, ze is wakker en stabiel. De assistente laat een foto van haar zien. Mijn hart breekt, ik wil zo graag naar haar toe en zeggen dat alles goed komt......
Ik kan niks en besluit naar huis te gaan. Op de terugweg voel ik de tranen over mijn wangen lopen, ik slik en slik en concentreer me zo goed mogelijk op de weg. Thuis wordt ik begroet door alle andere woefjes, dat doet me goed. Maar Wya en Daentje merken dat er iets niet klopt, ze missen Sara. Ik ook....

Ik slaap slecht die nacht, de volgende morgen bel ik om half 9 naar de kliniek. Sara heeft de nacht rustig doorstaan, het gaat naar omstandigheden goed met haar. Binnen is ze rustig, maar als de assistente een stukje met haar wil lopen voor een plasje, dan verandert ze buiten in een onrustig zoekende Saarloos die maar 1 ding wil..... naar huis. Snel weer naar binnen dus. Later op de dag word ik gebeld door mw. Zaal. Ze is erg tevreden over het herstel, maar het blijft nodig dat de drain in de borstkas zit. Met de drain zorgen ze dat er vocht met pijnstilling in de borst zit. Er lekt geen zuurstof, dat is het goede nieuws. Maar Sara moet zeker nog een nacht blijven. Morgen zal bekeken worden of ze kunnen overgaan op pijnmedicatie via pillen, zodat de drain eruit kan. Pas als dat zo is, en ze is stabiel, dan zou ze naar huis kunnen. Op zijn vroegst morgenmiddag en anders pas vrijdag.

zondag 8 oktober 2017

Emotionele achtbaan

En dan zit je dus ineens in Utrecht, te wachten op een MRI scan. Sara is zoals altijd weer extreem lief en rustig. Ze ligt geduldig te wachten tot we aan de beurt zijn. Een man die tegenover ons zit vraagt me of het een Saarloos is. Dat kan ik natuurlijk beamen en ik zeg hem dat niet veel mensen ze herkennen. Hij vertelt dat een kennis van hem er twee heeft. We raken wat aan de praat en hij spreekt zijn verwondering uit over de rust die Sara over zich heeft. Heel anders dan de Saarloosjes die hij kent. Dan komt ineens dr. Van Straten aangelopen. Hij moest vandaag in Utrecht werken en kwam even kijken hoe het met Sara ging. Ik zeg hem dat we nog zitten te wachten en hij loopt de praktijkruimte in en komt even later weer terug.
Je bent zo aan de beurt, ik ga nog even naar mijn werk maar kom zo weer even zelf naar de scan kijken. Niet snel daarna worden we opgeroepen.
Sara moet worden klaargemaakt. Ze krijgt een infuus voor een roesje en zuurstof. Als ze in slaap is, ga ik naar de wachtkamer. Zodra ze klaar is en in de uitslaapbench ligt, mag ik weer bij haar.
Rustig wordt ze wakker, ze is zo verschrikkelijk braaf! In de uitslaapkamer komt de arts weer even langs. Hij legt uit dat de scan er goed uitziet. Het lijkt erop dat de tumor redelijk los zit en dus goed verwijderd kan worden. Hij wil nog wel even een echo laten maken om verder te kijken. Dus we gaan weer wachten in de wachtkamer.
Pas laat in de middag kunnen we weer naar huis. De chirurg van de Wagenrenk zal contact met mij opnemen om de operatie te plannen. En inderdaad de volgende dag belt ze. We spreken af dat Sara de volgende week, aan het begin van de week geopereerd zal worden. Het ziet er allemaal positief uit en de prognose is goed, maar.... ze moet wel even blijven. Met even bedoelt ze dus ook 's nachts. Daar schrik ik van.... ik wil haar niet achterlaten.... Ik weet natuurlijk dat het voor de hond het beste is, maar toch... Het zal een zware operatie zijn, het borstbeen moet open gezaagd worden en later dus weer aan elkaar worden gezet. Ze zal aan het infuus moeten voor pijnbestrijding en er zal een drain in de wond moeten om het vocht af te voeren. Kortom, in het ziekenhuis blijven is onvermijdelijk.
Een dag later krijgen we de schrik van ons leven. Sara is aan de diarree, wil niet eten, trekt met haar pootje (blijft toch ook altijd een zwakke plek), braakt zelfs haar water uit en ligt erbij alsof ze het heeft opgegeven. We bellen naar de Wagenrenk maar die is al gesloten. Wat nu? We kijken het nog even aan, maar het wordt er niet beter op en ik besluit het noodnummer van de Wagenrenk te bellen. Ik krijg een assistente aan wie ik het verhaal vertel en zij geeft aan dr. Van Straten te bellen, die mij vervolgens zal terugbellen. Inderdaad niet lang daarna gaat mijn telefoon. Van Straten luistert naar mijn verhaal en vraagt of onze eigen dierenartspraktijk een arts voor noodsituaties heeft. Ja, gelukkig is dat zo. Dr. Van Straten belt naar onze praktijk en geeft aan wat hij voor onderzoek noodzakelijk vindt, vervolgens mag ik met Sara naar onze eigen dierenarts. Zij neemt bloed af en dit wordt gecontroleerd. Goed nieuws, geen verdere verhoging van het calcium en ook geen aangetaste nieren. Pfff..... het lijkt erop dat Sara gewoon een virusje te pakken heeft, niet gek want haar weerstand is natuurlijk niet zo best. Ze krijgt wat tegen de misselijkheid en de pijn en nu is het hopen dat ze opknapt. De volgende dag belt dr. Van Straten om te vragen hoe het met haar gaat. Ze is gelukkig iets opgeknapt.
Ze knapt steeds verder op en na twee dagen lijkt het of er niets aan de hand was. Ze is vrolijk en eet en drinkt goed. Gelukkig is ze weer in haar goede conditie want dat is wel nodig voor de operatie!

vrijdag 29 september 2017

Geluk en verdriet, zo dicht bij elkaar

Daar zit ik dan, vroeg in de ochtend, zoveel emoties. Hoeveel makkelijker is het om te schrijven over leuke dingen, grappige dingen, lieve dingen. Iedereen weet het natuurlijk al, onze nieuwe pupjes uit Engeland zijn aangekomen. Het zijn twee prachtige, lieve meisjes. Het is heerlijk om foto's van hen te delen op social media. En het is nog veel mooier om ze hier in het echt te kunnen zien, voelen en ruiken. Het gaat geweldig goed met ze. De fokker uit Engeland (Miyax) heeft geweldig veel tijd en werk gestoken in de socialisatie. Het zijn stabiele pups geworden. Op de reis hier naartoe lagen ze lief en rustig te slapen. Een beetje gekwijld hebben ze, verder niets. Op zijn zachts opmerkelijk te
noemen voor Saarloosjes. Ze kunnen al netjes aan de riem mee wandelen buiten en jawel, ze zijn zo goed als zindelijk. Natuurlijk moet je goed opletten, want echt aangeven kunnen ze het nog niet, maar als ze op tijd naar buiten kunnen, dan wordt er binnen niet geplast of gepoept. Geluk, enorm veel geluk.
Maar het is niet allemaal rozengeur en maneschijn. Want naast al dat geluk, speelt er hier ook heel veel verdriet. Ik weet dat ik het een keer moet gaan delen, dat doe ik immers altijd. Verdriet hoort net zo bij het leven als geluk. Maar hoe moeilijk is het om verdriet te beschrijven, want ieder woord dat je typt, komt weer binnen. Je beleeft alles opnieuw, dat kan therapeutisch zijn, maar het kan ook gewoon voor nog meer verdriet zorgen. Het lijkt alsof het me bijna niet meer lukt.... ik ga het toch proberen.
Het gaat weer niet goed met Sara. Ze drinkt en plast veel te veel. Ze is natuurlijk netjes zindelijk en toch vind ik regelmatig een grote plas op de keukenvloer 's morgens. Het duurde even voor we door hadden, wie er verantwoordelijk voor was, want tja... er lopen er nogal wat bij ons. Maar na een dag of drie zag ik het haar doen. Sara, ze zou dat nooit zomaar doen, dat wist ik zeker. Daarom ging ik extra op haar letten en ontdekte dat ze wel erg veel dronk. Alle alarmbellen gingen af. En zo zat ik binnen de kortste keren weer met haar bij de dierenarts.
Urine onderzocht, iets verhoogde waardes maar mocht geen naam hebben, dus niet echt iets waar we wat mee konden. Dan maar bloed prikken. Daar kwam minder goed nieuws uit te voorschijn. Het calciumgehalte was ernstig verhoogd en het fosfaatgehalte verlaagd. Die combinatie betekent niet veel goeds, het is een beeld dat vooral gezien wordt bij kankersoorten. Toen ik het hoorde, sloeg de grond onder mijn voeten vandaan. Niet weer, niet mijn Sara die zo hard had gevochten om door alle ellende rondom haar kaak en knie heen te komen.....
Er was nog hoop, als het ging om anaalzakkanker (dus de anaalklieren) dan zou het met een relatief kleine ingreep te verhelpen zijn. Ook zou het kunnen gaan om bijschildklierkanker. De bijschildklieren zijn hele kleine knikkertjes die onder de schildklier hangen. Zo klein dat je ze normaal gesproken eigenlijk niet kunt voelen. Dus wederom naar de dierenarts, een uitgebreid lichamelijk onderzoek. In de kringspier (anus) was een miniscuul klein bobbeltje te voelen, zou dat het zijn? Eerlijk gezegd lijkt het niet waarschijnlijk. Maar de dierenarts zou gaan overleggen. Verder waren de lymfeklieren niet opgezet en een bijschildklier was niet te voelen. Hoe nu verder?
Nog een keer bloed geprikt, om zeker te weten dat de waardes kloppen. Helaas was de uitslag hetzelfde, het calcium was zelfs nog wat hoger. Op vrijdagmorgen 08.00 uur wederom naar de dierenarts, foto van de borstkast maken en een echo van de buikholte. Van de echo is het niet meer gekomen, de foto was duidelijk.... een flinke weefselmassa bij de longen en het hart. Ik voelde de grond wederom onder mijn voeten wegzakken, het leek alsof er geen zuurstof meer was in de kamer en het klamme zweet brak mij uit. Dit was foute boel, dat hoefde de dierenarts niet eens meer te zeggen. We werden doorgestuurd naar de Wagenrenk, de oncoloog daar werkt ook in Utrecht. Een specialist was nu nog de enige optie. We mochten direct komen dus om 10.00 uur zaten we in de Wagenrenk. De hele ziekte geschiedenis van Sara werd doorgenomen, de foto's en de bloeduitslag werden bestudeerd en toen werd duidelijk dat een punctie nodig was om te bepalen om wat voor weefsel het zou gaan. Ook werd er nog een röntgenfoto genomen (de beide zijdes waren al gedaan, maar van bovenaf wilde ze ook nog een foto. Na alles goed te hebben bekeken was de voorlopige diagnose een maligne lymfoom in het mediast (de holte waarin zich het hart en de luchtpijn en zo bevinden). Natuurlijk moest het weefsel opgestuurd worden, om 100 % zekerheid te krijgen, maar de dierenarts ging er nu voor 95 % zekerheid vanuit dat het maligne lymfoom was. Wat zijn dan de opties? Eigenlijk niet veel. Direct starten met chemo of in laten slapen. Niks doen is geen optie, dan stijgt het calcium nog meer en binnen een week zouden nieren ernstig schade oplopen en zou er spierzwakte ontstaan wat tot een hartaanval kan leiden. Als het geen maligne lymfoom (Non Hodgkin) blijkt te zijn, maar een andere vorm van kanker dan is er geen behandeling mogelijk. Daar zit je dan.... het enig dat je denkt is... dit kan niet waar zijn....
Binnen het rood omcirkelde gedeelte zou  het zwart moeten zijn, daar hoort immers alleen lucht te zitten. Helaas is duidelijk te zien dat daar weefsel zit en dat is niet goed.
De keuze was niet moeilijk, ik kon haar nog niet opgeven... dus chemo. Het infuus zat nog in haar pootje (ze had een roesje gehad voor de punctie) en de slang werd aangesloten. De vincristine liep samen met fysiologisch zout haar pootje in. In mijn tijd als ambulant begeleider heb ik heel wat jongeren begeleid met kanker, ook kinderen krijgen vincristine bij Non Hodgkin en gelukkig ken ik er een aantal die nu vrolijk op het MBO zitten. Dat gaf me hoop. Als de kinderen dit kunnen verslaan, dan kan Sara het ook. Dat is waar ik mij aan vast houd op dit moment. Ik kreeg nog twee pillen Endoxan mee om na twee dagen en dan weer na vier dagen te geven en dan over een week terugkomen om te kijken of het aanslaat.
Ondertussen mogen de pups 4 dagen niet aan de bek van Sara likken of uit haar waterbak drinken....Dat wordt een uitdaging. Gelukkig hebben we Sara altijd geleerd in de bench te liggen en de pups hebben dat in Engeland ook geleerd. Dus om de beurt in de bench en een aparte waterbak voor Sara in haar bench. Het is veel geregel, maar het gaat allemaal goed gelukkig.
En dan op de rustige momenten (jazeker, die hebben we ook hoor) spelen er natuurlijk al die gedachten door mijn hoofd.... zou het dan toch bij die kaak ook kanker zijn geweest? Zouden het nu uitzaaiingen van toen zijn? Of zouden het toen uitzaaiingen van nu zijn, dat ze het al die tijd al had.... Je weet het niet en zal er ook niet achter komen... En ik weet dat het geen zin heeft om daarover na te denken. We moeten ons nu concentreren op het genezingsproces.
Het is zo gek, als ik naar haar kijk, zie ik geen zieke hond, ze is gewoon vrolijk, staat te springen als ik de riem pak, loopt lekker mee als we gaan wandelen. Niets, maar dan ook niets wijst erop dat er een doodzieke hond loopt. Ja, ze drinkt en plast veel, maar verder..... Het is zo bizar....Een paar weken geleden liepen we nog door de bergen in Oostenrijk, niets aan haar te merken, hoe kan dat nou? Maar dat is die nare ziekte, bij mens en dier, je merkt vaak niets tot het te laat is. Te laat? Nee, daar ga ik niet vanuit, Sara is sterk, dat heeft ze al een keer bewezen. Ik geef niet op!!
Ik ben dankbaar voor de pups, zij geven mij zoveel blijdschap, het is fijn om afleiding te hebben. De grappen en grollen van de pups zorgen ervoor dat ik sterk kan blijven, en dat is nodig! Sara heeft er niets aan als ik mijzelf laat meeslepen in verdriet. Dus is het druk? Ja, maar het is goed! Geluk en verdriet zo dicht bij elkaar, het maakt dat ik het volhoud.

Onzekerheid is een ellende. Het wachten op de uitslag van de punctie duurt eeuwig. Dan ineens word ik gebeld door de oncoloog. Het nieuws was niet wat ik had gehoopt. De punctie gaf geen duidelijk beeld van maligne lymfoom. Ik was in shock. Durfde niet goed te vragen wat dat betekende omdat ik het eigenlijk wel wist. Maar hij was mij voor, plan was nu dat hij zou overleggen met het team van oncologen (ook die van Utrecht) om te bekijken wat nu de beste behandelingsmethode zou zijn. Aangezien ik vrijdag een afspraak had, vertelde hij er direct bij dat hij dat dan vrijdag met mij zou bespreken. Ik vroeg nog aarzelend of ik die laatste pil Endoxan dan wel moest geven. Uiteindelijk is chemo niet echt een medicijn van 'baat het niet dan schaadt het niet'. Maar hij vond toch dat ik deze kuur moest afmaken zodat we vrijdag kunnen kijken of het toch heeft aangeslagen.

Ondertussen is aan Sara bijna niets te merken. We houden haar, zoals het advies was, de eerste 4 dagen gescheiden van de pups. Dat vinden zowel de pups als Sara niet zo leuk, maar verder is er eigenlijk weinig te merken. Het enorme drinken en plassen is wat vermiderd, dus het lijkt erop dat de calciumwaardes toch iets zijn gedaald. Of is dat de hoop die spreekt? Omdat sara nu niet in de tuin mag plassen, ga ik extra vaak met haar wandelen. Ze geniet er zichtbaar van. Zodra ze maar denkt dat ik mijn jas pak, staat ze voor de deur. Wel merk ik dat ze niet meer van die lange stukken kan lopen. Vreemd, want in Oostenrijk was er nog niks te merken aan haar uithoudingsvermogen. Wat kan dat dan ineens hard gaan. maar lekker vaak kleine stukjes vindt ze helemaal geweldig. Soms rij ik even naar het bos in de buurt. Samen heerlijk van de natuur genieten! Het staat er al vol met paddenstoelen. Wat is het onwerkelijk allemaal....Bizar!

Een ander woord heb ik er niet voor.... bizar, dat is het. Sara doet het geweldig, niks te merken aan haar. We zijn vier dagen verder en inmiddels mag ze ook weer in contact zijn met de pups. De pups zijn helemaal idolaat van haar en ze is wonderbaarlijk lief voor hen. Zo gek, want voor haar eigen pups is ze eigenlijk helemaal nooit zo lief. Bizar dus.

Ze drinkt en plast nu normaal en ze heeft enorme eetlust. Ze is vrolijk en vindt het heerlijk dat we lekker vaak gaan wandelen. De wandelingetjes zijn wel kort, want dat is het enige dat je aan haar merkt, haar uithoudingsvermogen is enorm achteruit gegaan. Het is nu woensdag en vanavond heb ik twee keer met haar gewandeld langs de weg. De ene keer namen we Grace mee en de tweede keer Romy. Het is goed voor de pups om afzonderlijk van elkaar te wandelen, want anders worden ze iets teveel gericht op elkaar. Maar ze zijn nog jong en alles is spannend, dus is het fijn om met Sara te wandelen. Zij is immers de "leader of the pack". En Sara doet dat ook geweldig. Ze loopt rustig naast mij en wacht geduldig als de pups even staan te ruiken. De weg is druk zo rond een uur of zeven dus extra spannend voor de meisjes. Grote koplampen van de auto's, lawaai van de brommers die vlakbij over het fietspad racen en dan natuurlijk ook de fietsers die luid kletsend erg dicht langsrijden. Maar door de stabiele en rustige houding van Sara voelen de meisjes zich gerustgesteld. Ik geniet en ben enorm trots op hen allemaal. Sara, mijn geweldige Sara, bizar, gewoon niet te geloven, alsof het weer een nare droom was allemaal. Ik zie enorm op tegen het eind van de week. Dan zou ik meer horen, dan hoor ik of er iets aan te doen is. En zo ja, wat de behandeling dan inhoudt. Maar nu op dit moment, geniet ik van mijn mooie lieve meisje. Leven in het moment, dat is wat honden doen en dat is alles wat ik nu kan doen.

Terug in de Wagenrenk hoor ik dat het inderdaad geen maligne lymfoom is. De arts is hier eigenlijk blij om. Lymfoom is met chemo te behandelen, maar het is uitstel van executie. Volgens het team van artsen gaat het om een thymoom. Een gezwel op de thymus (zwezerik), een orgaantje dat voor het hart in de borstholte zit. Het is een zeldzame vorm van kanker bij honden. Eigenlijk is de enige optie het operatief verwijderen van de tumor, die over het algemeen goedaardig is. Maar die operatie is riskant en moeilijk vanwege het feit dat er zeer dicht bij het hart gewerkt moet worden. Maar wat hebben we voor keus? De operatie zal worden uitgevoerd door twee chirurgen. Maar voordat het zover is, is de eerstvolgende stap het maken van een CT scan in de universiteitskliniek in Utrecht. Vervolgens zullen de twee chirurgen gaan bepalen hoe ze de operatie gaan aanpakken. De chemo is dus eigenlijk voor niets geweest, maar zelf heb ik het idee dat het wel iets heeft gedaan. Het calciumgehalte is bijna niet verder gestegen en de nierwaardes zijn nog steeds oké. Sara drinkt niet meer overdreven en eet goed. Ze mag zonder verdere medicatie weer mee naar huis, waar de andere hondjes haar weer liefdevol ontvangen.



maandag 21 augustus 2017

Natuurpracht

We zijn weer terug in Nederland. Als ik mijn laptop open sla en naar Facebook surf, zie ik de foto's van Alexandra. De prachtige bergen van Oostenrijk in het ochtendlicht van de opkomende zon. En mijn gedachten zijn ineens weer daar. Al heel lang wilde ik een keer naar Oostenrijk. Niet zomaar naar Oostenrijk, nee naar Dogwalktrail, actieve hondenvakanties. Het is een geweldige organisatie die vakanties organiseert speciaal voor mensen met honden. Ik was al eens eerder met hen op pad geweest in de Belgische Ardennen. Vanaf die vakantie stond Oostenrijk boven aan mijn verlanglijstje. En dit jaar was het dan zo ver. We hadden de prachtige Lodge tot onze beschikking. Jan en ik hadden de drie Saarloosjes meegenomen en de rest van de dieren hadden we achtergelaten in de handen van een goede vriend, die een weekje met zijn Saarloos in ons huis zou logeren. Vooral voor Kira was het fijn dat er toch nog een Saarloosje bij haar was.
De rit naar Oostenrijk duurde langer dan gepland, overal waren wegwerkzaamheden, die zorgden voor lange files. Maar naar mate we dichterbij kwamen, werd het landschap zo betoverend mooi dat we iedere meter oponthoud voor lief namen. Het huisje was echt prachtig, een originele Lodge van dikke stammen met een passend interieur. Overal was rekening gehouden met de honden. Moe van de reis, besloten we die zaterdag niet veel meer te doen. Zondag hielden we ook wat rust, we deden wat boodschappen en lieten de honden wennen aan de nieuwe situatie. Zelf genoten we van het uitzicht vanaf ons terras. De zon liet zich van haar beste kant zien en de bergen in het licht van de zon waren adembenemend. Maandag gingen we erop uit, eerst maar eens Zell am See verkennen.
Het is een leuk plaatsje aan een mooi meer. We genoten van een hapje en een drankje op de terrasjes en zaten een poosje aan het meer. Dinsdag zijn we naar het wildpark Ferleiten geweest. Het was een leuk dierenparkje dat wat weg heeft van Anholter Schweiz hier in de buurt.
Maar woensdag begon het plezier pas echt goed. Ik ging mee met de wandeling door de Seisenbergkloof. Daentje had ik meegenomen, ze vond het spannend maar deed het ontzettend goed. De kloofwandeling gaat gedeeltelijk over een houten stelling die aan de wand van de berg is gemonteerd. Hier en daar wat traptreden en soms waren de traptredes van roosters. Voor honden is dat best spannend omdat zij zich door de open roosterconstructie niet kunnen focussen. Maar Daentje volgde mij perfect. Ik was zo trots op haar! Ook was ik een beetje trots op mezelf, want ik heb over het algemeen best last van hoogtevrees. Op de een of andere manier had ik daar in de kloof niet zoveel last van. Het hielp dat ik me "groot" moest houden voor Daenerys, maar ook de hele omgeving zorgde ervoor dat het minder eng was dan ik had gedacht. En natuurlijk geeft een geweldige gids, en dat was Annuska zeker, ook veel vertrouwen. Het geluid van ketterend water galmde door de kloof, de zon straalde hier en daar door de nauwe opening naar binnen en liet het glasheldere water schitteren. De geur van dennen prikkelde mijn neus, bijzonder hoe op ruwe stenen nog zoveel leven kan groeien.
Donderdag stond er een andere wandeling op het programma. In de omgeving van Neukirchen am Grossvenediger hebben we gewandeld tot we bij de Blausee kwamen, ook weer zo'n mooi meertje. De honden konden daar even hun pootjes koelen. Deze keer had ik Sara meegenomen. Voor haar was vooral het wandelen met "vreemde" mensen een uitdaging. Met kinderen heeft Sara ook niet zoveel en Bianca had haar kinderen meegenomen. Gelukkig weten deze kids precies hoe je met honden moet omgaan en ze negeerde Sara perfect. Hierdoor durfde Sara af en toe een beetje nieuwsgierig naar ze toe te gaan, want nieuwsgierig is ze zeker! Het was niet zo'n hele moeilijke wandeling, weinig stijgen en dalen en dat vond ik erg fijn. Niet alleen voor mijzelf, maar zeker ook voor Sara want de knie operatie staat nog vers in mijn geheugen. Ze deed het prima, liep op de wat lastigere stukken netjes achter mij en genoot zichtbaar van de wandeling. De enige echte grote uitdaging was aan het begin van de wandeling, toen we een lange metalen hangbrug over moesten, inderdaad ook bij deze was de bodem een rooster waar je zo doorheen kon kijken, de afgrond in. Dit was niet alleen voor Sara een uitdaging. Ik ging er stoer op en in het midden kreeg ik het best benauwd want het enge ding wiebelde gevaarlijk. Toch liep ik rustig door, ik had immers de verantwoording voor mijn Sara die braaf achter mij aanliep.
Tja en dan gaat de tijd toch eigenlijk veel te hard. Vrijdag zijn we nog even naar de Krimmler watervallen geweest. We gingen met het treintje, Jan en ik. Het was wederom heerlijk weer en de zon scheen door de waterval en maakte een regenboog in de nevel. Ik ben nog een stukje omhoog geklommen en genoot van de kleine neveldruppeltjes op mijn gezicht. We hadden niet genoeg tijd om de wandeling langs de waterval omhoog te maken, want we moesten alweer inpakken.
We hadden besloten om vrijdagavond te gaan rijden en de nacht door te rijden. Hierdoor hoopten we de files te vermijden, bovendien was het koeler voor de honden. En zo kwamen we zaterdagochtend vroeg weer thuis aan. Hoewel het heerlijk was om de andere dieren weer te zien, moet ik zeggen dat een weekje toch echt te kort was. Er zit niets anders op, we zullen nog een keer terug moeten!




donderdag 27 juli 2017

Wat een zielepootjes toch allemaal....

Pfff, hoeveel pootpech kan je hebben zeg in 1 gezin? Weten jullie nog? Op 24 april is Daentje in iets scherps gestapt en had ze haar pootje bezeerd (Daentje heeft een zeer pootje) . En toen heeft laatst Wya haar pootje bezeerd. Nadat we een heerlijke dag Roedelen (workshop sociaal leren volgens De Roedelmethode) hadden gedaan samen, heeft ze in de auto op de terugweg haar pootje klem gehad en was ze een nageltje verloren. Een pijnlijk ongelukje en dus zat ik die maandag 17 juli 's avonds bij de dierenarts met Wyakin. Gelukkig gaat het nu allemaal wel weer goed met haar. Maar tot overmaat van ramp was dat nog niet alles. Nu, vandaag moest ik wederom naar de dierenarts, nu weer met Daentje. Weer heeft ze in iets scherps gestapt met haar achterpoot. Was het de vorige keer haar linker achterpoot, deze keer is het haar rechter achterpootje. Precies tussen de teentjes zit een enorme snee. Zo groot dat de dierenarts het toch echt wil gaan hechten. Ook moet de wond worden schoongemaakt (dat wil zeggen iets verder verwonden om te zorgen dat er een verse wond is, waardoor het beter zal aangroeien aan elkaar). Een pijnlijke ingreep en dus moet ze onder narcose. Wat een drama allemaal. Toen we haar om twee uur weer mochten halen, zag ze er ontzettend zielig uit. Het pootje zit in het verband, mooi blauw. Eenmaal thuis waren de andere honden blij haar weer te zien. Zelf was ze nog een beetje beduusd van alles. Nu ligt ze lekker haar roes uit te slapen onder de tafel. Blij dat ze weer thuis is.



vrijdag 28 april 2017

Zeg Roodkapje waar ga je heen?

Een poosje geleden kreeg ik een verzoekje.... Mensen hadden de foto's gezien van Daenerys en Django en hadden zelf ook een verzoek voor een fotoshoot. Zij wilden hun eigen dochtertje graag als Roodkapje fotograferen en zochten nog een lieve wolf. Saarlooswolfhonden zijn daar natuurlijk bij uitstek geschikt voor. Maar ook weer niet iedere Saarloos is even geschikt. De Saarloos moet in eerste instantie natuurlijk niet al te schuw zijn en van kinderen houden. Verder moet de hond niet in de stress schieten van al die rare attributen die tevoorschijn komen. Want om precies het goede licht te hebben, komen fotografen met grote schermen of flinke paraplu's tevoorschijn. Ook het flitsen moeten de honden niet eng vinden. Al met al nog best een dingetje voor Saarloosjes dus. Maar voor Daenerys is het allemaal een fluitje van een cent. Zij wordt niet warm of koud van rare attributen en vindt de flitser ook niet eng. Ook grote stoere fotografen maken haar niet bang en kunnen haar gewoon aaien en kinderen daar is ze al helemaal stapelgek op. Dus had ik deze lieve mensen beloofd dat Daentje wel de wolf uit het sprookje wilde spelen. De kleine Roodkapje was door het dolle heen, ze mocht met een echte wolf op de foto, wat een feest. Haar mooie Roodkapje jurk en cape hingen al een poosje in de kast en het werd toch wel eens tijd dat ze die prachtige outfit aan mocht trekken. Ook was er naarstig gezocht naar een mooi bijpassend mandje. Toen dat ook was gevonden, was er nog maar één ding nodig.... droog weer. En dat valt nog niet mee in ons kikkerlandje. Toen we een datum hadden gevonden en deze steeds dichterbij kwam, moesten we helaas vanwege het weer besluiten om het maar even uit te stellen. Het werd verzet naar 29 april, de tweede mogelijkheid dat we allemaal konden. Maar de weersverwachting liet doorschemeren dat het misschien beter op 28 april zou kunnen, want de 29 ste zou het gaan regenen.... Dus ik had mijn afspraken kunnen verzetten en nu hadden we een afspraak staan voor vrijdag 28 april. En toen? Het was op maandagochtend 24 april dat we met Daentje naar de dierenarts moesten. Onze mooie wolf was in iets scherps gestapt en tussen haar tenen zat een flinke wond. De dierenarts smeerde er een toverzalfje op en deed een verbandje om haar poot. Pfff, dat zag er toch niet uit. Hoe moest dat nu? Een wolf kan toch geen poot in het verband hebben? Maar de dierenarts verzekerde ons dat het geen kwaad kon om op vrijdag 28 april het verband er even af te halen en voor de fotoshoot de poot gewoon kaal te laten. Mits we dan thuis even in wat sodawater zouden weken en opnieuw zalf en verband zouden aanbrengen. Gelukkig had Daentje er eigenlijk weinig pijn aan of last van. Ze vond het verband erger dan de wond zelf. Maar dat moest er nu eenmaal om, zodat er geen vuil in kon komen en zij er ook niet aan kon likken. En zo brak de grote dag aan. De dag van de fotoshoot.... We hadden om 3 uur afgesproken bij het Rozendaalse Veld. Maar om 1 uur regende het pijpestelen hier in Silvolde.... Nee hè... nu dat weer. Het zat ons ook niet mee. De fotograaf en Roodkapje moesten een flink eind rijden, en wilden het toch maar riskeren. Wel besloten we een uurtje later af te spreken, dan had de zon toch net wat meer tijd om de regen te verjagen. En ja hoor, rond 3 uur werd het droog en kwam een voorzichtig zonnetje af en toe achter de wolkjes vandaan. Om half 4 stapten Daentje en ik in de auto en reden naar het Rozendaalse Veld. Op de parkeerplaats zag ik Roodkapje al staan. Toen ik Daentje uit de auto haalde, verscheen er een grote lach op haar gezicht. Daar was haar wolf, ze werd er helemaal blij van. De papa van Roodkapje, die toevallig fotograaf van beroep is, was al druk bezig met het klaarzetten van de vreemde attributen. Ik liet Daentje eerst nog even lekker wandelen en liep toen naar de set toe met haar. Roodkapje liep vol trots met haar mandje in het rond en pakte af en toe een mooie dennenappel van de grond. Die mocht ook in het mandje, zou oma vast mooi vinden. Toen er een aardige meneer langskwam met zijn hond, zei hij:"Dag Roodkapje, ga je koekjes brengen bij oma?"
"Ja", zei Roodkapje, "en een flesje wijn." De vriendelijke man moest lachen.
"En daar is de wolf", zei Roodkapje terwijl ze naar Daentje wees.
"Als die oma maar niet op eet", zei de man.
"Nee hoor", zei Roodkapje, "want het is een hele lieve wolf!"
Roodkapje had gelijk, Daentje was een hele lieve wolf, ze deed netjes wat wij van haar vroegen en was superlief tegen Roodkapje. En Roodkapje was superlief tegen de wolf. Kijk, zo zou het sprookje eigenlijk moeten gaan, dan zouden er vast niet zoveel gemene mannen jagen op wolven!
Er werden een paar prachtige foto's gemaakt en toen namen we weer afscheid van elkaar. Roodkapje ging weer naar huis met de fotograaf en het wolfje met de oma, hahahahaa...
Thuis was het nog even een kunst om het pootje van Daen in een sodabadje te laten weken, maar het lukte gelukkig wel. Dat de vloer daarna drijfnat was, was een grappige bijkomstigheid en ach.... dan wordt er weer eens gedweild, ook niet verkeerd. Daarna weer wat toverzalf en een verbandje en schone sok. En nu? Nu ligt Daentje lekker te slapen onder de tafel, met haar lieve wolvenkoppie op mijn voet. Wat is het toch een schat......
De foto's volgen later, maar hier vast een "behind the scenes" voorproefje met de camera van de telefoon.

Met dank aan: Foto-Konijnenburg