tag:blogger.com,1999:blog-37488896769264779992024-02-19T07:54:04.689+01:00...........wolvenstrekenGerriehttp://www.blogger.com/profile/03756596678036278262noreply@blogger.comBlogger386125tag:blogger.com,1999:blog-3748889676926477999.post-50297136531282902042020-01-20T14:19:00.000+01:002020-01-20T14:19:29.829+01:00Samen erop uitHet is alweer even geleden dat ik een blog heb geschreven. Niet omdat we niks meemaken, want met 8 honden is er 'never a dull moment' in huize Pols... maar omdat ik simpelweg vaak geen tijd neem om even achter mijn laptop te kruipen en te gaan typen. Maar vandaag dan maar een snel krabbeltje. We zijn vandaag even met Luna en Lexi op pad geweest. Nu we 8 honden hebben en er teven tussen zitten die elkaar niet echt lief vinden zullen we maar zeggen (understatement), is het niet meer mogelijk om met de hele roedel te gaan wandelen. Dus de ene dag zijn er een paar aan de beurt en de andere dag weer een paar anderen. Vandaag dus Luna en Lexi. Die laatste dame kan echt niet los, ze is nog niet zo lang bij ons en heeft al verschillende adresjes als thuisbasis gehad in haar leventje, bovendien heeft ze een enorme jachtdrift, dus beter niet los. Luna begint het steeds beter te leren. We laten haar dan ook op veilige plekken wel even los. De dames hadden het prima naar hun zin!<br />
Kijk en oordeel zelf ......<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /><iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i9.ytimg.com/vi/M5rM15KRgDM/default.jpg?sqp=CNTPlvEF&rs=AOn4CLACNCeoF1oRl6S7XfNPYAeUqoxCQg" src="https://www.youtube.com/embed/M5rM15KRgDM?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
<br />Gerriehttp://www.blogger.com/profile/03756596678036278262noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3748889676926477999.post-2191487978327031062019-07-08T17:43:00.002+02:002019-07-08T18:02:49.534+02:00De zoete inval... of ... bezint eer ge begint?"Oh wat fijn dat ze bij jullie is...."<br />
"Weer één met de kont in de boter gevallen..."<br />
"Bij jullie kan ook echt alles hè..."<br />
Dit zijn zomaar een paar uitspraken die wij regelmatig horen. Maar is dat waar? Kan bij ons alles? Nou, nee hoor, echt niet. Ja, we hebben een stabiele roedel, maar..... dat is niet zomaar even zo....<br />
Dat vraagt tijd, aandacht, geduld en liefde. Bij iedere verandering in de roedel is het opnieuw nodig om extra tijd, aandacht, geduld en liefde op te brengen. Het verlies van een hond, een nieuwkomer, het is allemaal echt niet vanzelfsprekend dat dit bij ons goed gaat.<br />
Afgelopen maand zijn er maar liefst drie veranderingen geweest in de roedel.<br />
Luna, ons Roemeentje heeft de weg naar onze roedel gevonden. Dit was zeer zeker gepland. Wij hebben Luna zeer bewust uit Roemenië laten komen. Wij wisten natuurlijk al een poosje dat het niet zo goed ging met Daenerys. Dit betekende niet alleen veel verdriet voor ons als baasjes maar het was ook een enorm gemis in mijn coachpraktijk. Daentje had daar haar eigen rol, maar helaas kon ze die niet meer vervullen. Dat is de reden dat ik zo af en toe dacht aan een nieuw hondje in de roedel.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgda1grkELyC-rGfe5Gkl_hfCjzsPpYRqqtDpYkC0RX2mn3i8aP7tib1PJQIXwMiaqXDzjPDFCsuWwcknw62VKa4eN8geSDDKPAzp0OMMMidWxL1ZOJJzH6_3BlZYmvdOVWiNDGNeHP-bg/s1600/20190214_155152.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="112" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgda1grkELyC-rGfe5Gkl_hfCjzsPpYRqqtDpYkC0RX2mn3i8aP7tib1PJQIXwMiaqXDzjPDFCsuWwcknw62VKa4eN8geSDDKPAzp0OMMMidWxL1ZOJJzH6_3BlZYmvdOVWiNDGNeHP-bg/s200/20190214_155152.jpg" width="200" /></a></div>
Ik wilde het niet overhaasten, maar we keken wel rond bij een aantal stichtingen. Ons oog viel op een gegeven moment op het hondje Lexi, van Mirtos Animal Project. Maar na lang wikken en wegen, besloten we dat het nog niet het juiste tijdstip was. En we lieten het weer los. Tijd verstreek en toen kwam Luna in beeld. Het was zomaar een gevoel van mij, maar ik weet inmiddels uit ervaring dat ik naar mijn gevoel moet luisteren. Dit was het hondje dat hier moest komen, ik wist het. Luna is dus heel bewust naar Nederland gehaald. Is het een risico? Natuurlijk, ik heb geen idee of ze ooit in de praktijk kan meedraaien, we zullen wel zien. Ze is wel enorm slim, vrolijk en een echte aanwinst in de groep. Ze is dol op de rode Engelse dames en speelt er op los met hen. Maar voordat we zo'n beslissing nemen om een hondje naar Nederland te halen, denken we eerst diep na. Ja, het is een gevoel en ja, ik luister naar het gevoel, maar.....<br />
Voordat we daadwerkelijk overgaan tot actie worden eerst alle doemscenario's besproken. Wat bedoel ik daarmee? Nou, precies dat! Jan en ik bedenken samen wat er allemaal fout zou kunnen gaan en voor alles wat fout zou kunnen gaan, bedenken we een oplossing. Want, als er iets fout kan gaan en we hebben geen oplossing, dan kan het feest simpelweg niet doorgaan.<br />
Wat als ze extreem angstig is? Tja, we zijn Saarloosjes gewend, dus met veel rust en geduld komt dat goed.<br />
Wat als ze niet alleen kan zijn? Jan kan altijd thuis zijn en dan moeten we dat in kleine stapjes opbouwen.<br />
Wat als ze agressief is tegen andere teven of onze andere teven tegen haar? Dan hebben we de mogelijkheid om de honden te scheiden.<br />
<br />
Wat als.....<br />
Pas als je antwoord hebt op alle "wat als" scenario's kan je zeggen, we gaan ervoor.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjaltzRY5bvQGVZ6V157hRvgYdXTy7F0q2-ee1hyphenhyphen0UD_k-fJKk1x-5MBP-pLEqgebtc1iCUk4p09vJ53cTiC3hYepJIkRXjB2zsLGRQEAc6Zfp-aAaBaraAJg41cAKWkNPQ69EeIVKbKbg/s1600/20190609_183006.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="752" data-original-width="1600" height="93" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjaltzRY5bvQGVZ6V157hRvgYdXTy7F0q2-ee1hyphenhyphen0UD_k-fJKk1x-5MBP-pLEqgebtc1iCUk4p09vJ53cTiC3hYepJIkRXjB2zsLGRQEAc6Zfp-aAaBaraAJg41cAKWkNPQ69EeIVKbKbg/s200/20190609_183006.jpg" width="200" /></a></div>
Luna mocht komen en wat een kanjer is het! Geen enkel doemscenario! En dat is natuurlijk heerlijk.<br />
En dan het verlies van Daenerys, weer iets dat de roedel beïnvloed. Er is verdriet, er wordt afscheid genomen. En dan ... dan moet je zelf het goede voorbeeld geven en doorgaan. Dat is nog het moeilijkste. Zelf niet in je verdriet blijven hangen, want dat heeft ook zijn invloed op de roedel. Rouwen mag, maar er komt een eind aan rouw. Bij honden eigenlijk best snel. Daentje was geen roedelleider, zoals Sara, dus er hoefde ook niets te worden beslist verder. Wyakin had die rol van haar moeder overgenomen en hoewel ze verdriet had om het verlies van haar vriendinnetje Daentje ging ze rustig verder met het leven en ze herstelde de rust in de roedel.<br />
De derde verandering is de komst van Lexi. Eigenlijk niet gepland. We hadden immers in het verleden besloten dat zij niet bij ons zou komen. We gingen ervan uit dat iemand anders haar in het hart had gesloten. En dat was ook zo.... Maar wederom ging dat niet goed. Lexi is een hondje dat al een aantal jaren geleden naar Nederland is gekomen. Ze heeft inmiddels al een aantal eigenaren en gastgezinnen "versleten". En toen kreeg ik afgelopen vrijdag ineens een telefoontje van Mirtos Animal Project. Wij hadden toch interesse gehad in Lexi in het verleden? Ja, dat klopt, maar.... dat was in het verleden. Wat bleek, Lexi was opnieuw geplaatst maar het ging wederom niet goed. Het gastgezin kon haar niet terug nemen, dus.... Mirtos zat een beetje klem.<br />
Als er één ding is waar ik niet tegen kan, is het dat een hond die naar Nederland is gehaald, om wat voor reden dan ook weer terug zou moeten naar het land van herkomst. Zeker als het een hondje is waar wij al eens interesse in hebben gehad. Dus.... ik beloofde dat ik zou overleggen met Jan.<br />
En daar gingen we weer......<br />
Alle doemscenario's werden weer besproken. Want pas als we zeker weten dat we alles aankunnen, kan een hondje hierheen komen. We besloten dat ze in ieder geval in de opvang mocht komen. Dus opgehaald.<br />
Het is een lief dier, maar zeker niet zonder rugzakje. Dat is logisch. Een hond wordt niet voor niets verschillende malen herplaatst. Ik ga er altijd vanuit dat mensen het echt proberen. Maar het zou wel verstandig zijn als ze net als ons.... eerst alle doemscenario's de revue zouden laten passeren. Vaak zien mensen alleen de roze wolk.... een droom van een hond die perfect is.... maar.... dat is een droom, de werkelijkheid is anders. Inmiddels hebben we besloten dat ze mag blijven. Gewoon omdat we vinden dat ook zij een rustige oude dag verdient. Niet dat het hier nu zo rustig is, maar ze hoeft niet weg, want voor alle doemscenario's hebben we een oplossing.<br />
Kan bij ons alles? Nee hoor, maar als we zeggen dat iets kan, dan kan het ook. Maar daar hebben we echt wel een nachtje over geslapen! Welkom Lexi, ook jij mag hier zijn.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijXhO3ge4KeNWMjvX3bJ1vGAD19jPsNK0mD8Pjw4whdc_STDgv6-KoNHttZgxTR7SVfqyUK1TVchdI_FZESBVr4nQQXKEObl6igi0Oi7G6cxF2Ua_fOhjucKOZe3eJ5sm5w0ZnJE9GN6A/s1600/20190706_143235.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1163" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijXhO3ge4KeNWMjvX3bJ1vGAD19jPsNK0mD8Pjw4whdc_STDgv6-KoNHttZgxTR7SVfqyUK1TVchdI_FZESBVr4nQQXKEObl6igi0Oi7G6cxF2Ua_fOhjucKOZe3eJ5sm5w0ZnJE9GN6A/s400/20190706_143235.jpg" width="290" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwNT1ZD-XS1JD9ze-Qk2uXEQRELGv49baTu9BB5taWKmnI89ZDWF_cisIugDmJJ-cStIZA4f3KVjSw82yustoiqWNir0owUHZr5U62UAj-CaDWKpt3dn20M5ToBmts4YgIbeeoMOkECPg/s1600/20190705_214612.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwNT1ZD-XS1JD9ze-Qk2uXEQRELGv49baTu9BB5taWKmnI89ZDWF_cisIugDmJJ-cStIZA4f3KVjSw82yustoiqWNir0owUHZr5U62UAj-CaDWKpt3dn20M5ToBmts4YgIbeeoMOkECPg/s640/20190705_214612.jpg" width="640" /></a></div>
Gerriehttp://www.blogger.com/profile/03756596678036278262noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3748889676926477999.post-37153051024984524022019-06-21T20:31:00.001+02:002019-06-21T20:31:08.589+02:00Nog zoveel plannen...je zou nog mee naar de Farm & Countryfair in Aalten dit weekend<br />
...er staan nog twee fotoshoots gepland in juni en juli<br />
...we zouden deze vakantie samen de Walk of Wisdom aflopen<br />
...er was nog zoveel dat ik met jou wilde doen<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWkGkbcmz9I3kWKK7X8qOp9lcPDrhd4HjozBu8aHxPnokAZiqqRYK5WqaE50mHs9z9l_ZpoUXCZZhruH2GRE_KdteHkayMuzQrwA4DomPm7piDjVhC11e96cSCHM2driFReBeRn5ywOzo/s1600/D3X_5217.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1068" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWkGkbcmz9I3kWKK7X8qOp9lcPDrhd4HjozBu8aHxPnokAZiqqRYK5WqaE50mHs9z9l_ZpoUXCZZhruH2GRE_KdteHkayMuzQrwA4DomPm7piDjVhC11e96cSCHM2driFReBeRn5ywOzo/s320/D3X_5217.jpg" width="213" /></a></div>
<br />
Lief meisje het ging al een poosje niet zo goed meer. Het begon met rare epileptische aanvallen. Er volgden onderzoeken maar daar werden we niet echt wijzer van. Medicatie sloeg niet erg goed aan. En toen.... ik zag direct dat er iets niet goed was die morgen, ik zag het in je oogjes... Snel reden we naar de dierenarts, een hersenbloeding, misschien toch een tumor in het koppie, dat zou ook de aanvallen verklaren... Er was eigenlijk nog maar één ding dat we voor jou konden doen. Een einde maken aan het lijden en jou je rust gunnen....<br />
We moesten je laten gaan.....<br />
Bij mij op schoot werd je rustig, je lichaam ontspande zich en je viel lekker in slaap....<br />
Ik hoop dat Sara daar op je wacht, daar aan de andere kant van de regenboogbrug...<br />
Ik hoop dat er een plek is voor prachtige zielen zoals die van jou en Sara en zoveel andere lieve hondjes.<br />
<br />
Lief meisje, wat heb jij mij veel gebracht. Yvonne zei al dat je bijzonder was en ze had gelijk. Je was geweldig met puppies en kinderen. Een lieve peettante voor de kindertjes van Sara en Wyakin. Een geweldige therapiehond voor de mensenkinderen die het nodig hadden. Waar je bij volwassenen op een doldwaze labradorachtige manier tegen ze opsprong, zo voorzichtig was je juist bij kinderen. Het terughoudende karakter van de Saarloos was jou onbekend. Je was gek op mensen en in het bijzonder op de kleine versie daarvan, kinderen. En hoewel je misschien niet de mooiste Saarloos van het land was, stond je wel altijd prachtig op de foto. Een lieve, zachte, mooie, blik, die strak de camera in keek als dat nodig was. We kregen verzoekjes van verschillende fotografen en jij vond het iedere keer weer leuk om te poseren. De modellen waren allemaal stapelgek op jou en vonden het heerlijk om samen met jou op de foto te gaan. Je mocht zelfs schitteren op het witte doek. Een klein bijrolletje in de afstudeerfilm Dubbel D. De cast was direct verliefd geworden op jou!<br />
<br />
Lief meisje het ging al een poosje niet zo goed meer. Maar we hadden nog zoveel plannen. Wat had ik nog graag de Walk of Wisdom met je afgelopen. Wat was het geweldig om samen met jou door de bossen te struinen en 's avonds samen het kleine tentje in te duiken. Ik had dat nog zo graag samen willen doen. Maar ik moest je laten gaan.<br />
Lief meisje, het ga je goed, de band die wij hadden was zo intens, ik zal je nooit vergeten! Run free lieve Daentje, run free met Sara en alle andere vriendjes.....<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/nCUtvSSPACs/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/nCUtvSSPACs?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
<br />
<br />Gerriehttp://www.blogger.com/profile/03756596678036278262noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3748889676926477999.post-52371307832922302062019-06-13T22:00:00.002+02:002019-06-13T22:01:06.622+02:00Al lekker ingeburgerd<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJTaxU5kO7CdxKSF9g2OIiMqN2DpTbPsPUdsSxnwg-liAlBsm7Y-qKzjtnilNqSaDhRbvyqTyvkFi_KvlAEJiQR47S0XFgP-yUOCOIa5jZZe6x4b3WuxdWIWL4LNyp9MCPGmyyy_8iMwI/s1600/64257678_1318202381678048_5155406840623792128_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="889" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJTaxU5kO7CdxKSF9g2OIiMqN2DpTbPsPUdsSxnwg-liAlBsm7Y-qKzjtnilNqSaDhRbvyqTyvkFi_KvlAEJiQR47S0XFgP-yUOCOIa5jZZe6x4b3WuxdWIWL4LNyp9MCPGmyyy_8iMwI/s320/64257678_1318202381678048_5155406840623792128_n.jpg" width="177" /></a>Het is bijna niet te geloven dat Luna nog maar 5 dagen bij ons is. Het is alsof ze nooit anders gewend is geweest. Ze is inmiddels helemaal ingeburgerd in onze roedel. Iedereen is gek op haar, vooral Grace. Ze willen allemaal met haar spelen, soms is dat een beetje overweldigend, dus dan grijpen wij in. Luna weet dat precies en vertrouwt erop dat wij het in de gaten houden. Het eten gaat nu ook goed, ze moest even wennen aan het vers vlees dieet dat wij voeren, maar inmiddels heeft ze in mum van tijd haar bak leeg. Ze kan ook heel goed zelfstandig spelen, dan duikt ze met haar koppie in de speelgoedmand en komt er met iets moois weer uit. Ze geniet daar zichtbaar van. Tja, nu moeten we haar nog leren om haar speelgoed ook weer op te ruimen natuurlijk, hahahaha. Maar het is een slimme meid, dus het zou goed kunnen dat we haar dat echt zouden kunnen leren. Gisteren is ze voor het eerst mee geweest naar de hei, waar wij regelmatig met een aantal honden gaan wandelen. Het is een losloop gebied, maar voor Luna natuurlijk nog niet. In eerste instantie hielden we haar netjes aan een dubbele lijn en met de GPS op de halsband. Maar ze doet het echt heel goed. Zo goed, dat we haar even op de flexlijn hebben gezet om te kijken hoe ze zou reageren als ze wat meer vrijheid zou krijgen. En ook dat deed ze weer super. Netjes komen als ik roep, ons goed in de gaten houden. Het helpt natuurlijk dat we Daenerys mee hadden genomen. Niet gelijk heel veel honden, maar gewoon eentje die toevallig ook nog heel goed luistert. Goed voorbeeld doet goed volgen namelijk. Het is onze ervaring dat de roedel vaak helpt bij de opvoeding van een nieuwe aanwinst, scheelt ons weer wat werk, hahahaha... Maar serieus, de kracht van de roedel moet je niet onderschatten. Inmiddels is Luna zo thuis bij ons dat het waakse al wat aan de oppervlakte begint te komen. Samen met Grace, staat ze graag voor het raam naar buiten te kijken. In tegenstelling tot de Saarlooswolfhonden, die eigenlijk weinig tot niet blaffen, wil Luna zich nog wel eens laten horen. Een mooie zware blaf hoor, geen gekef. En zodra ik haar bedank voor de waarschuwing en zeg dat ze mag stoppen met blaffen is het over. Wat een kanjer hè!</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
En vandaag kreeg ze post, hoe leuk is dat! Een kaart van de Stichting, ontzettend lief vinden wij dat! </div>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRo5TLVPaiWQmwkck4AH1Gxx5r6VWVFX0Va9N735XhzsxWPtPVJzPGBv4jFuKl6lkPiCVMwfoJhbFqfZhKY4nkDV7dg-HeE68KLgEKdGlMiO5pyc5GJ7diDRwirnm44Xw1bSx5a-kf89o/s1600/62469774_446507479230748_4104280046661795840_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="448" data-original-width="764" height="374" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRo5TLVPaiWQmwkck4AH1Gxx5r6VWVFX0Va9N735XhzsxWPtPVJzPGBv4jFuKl6lkPiCVMwfoJhbFqfZhKY4nkDV7dg-HeE68KLgEKdGlMiO5pyc5GJ7diDRwirnm44Xw1bSx5a-kf89o/s640/62469774_446507479230748_4104280046661795840_n.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Lekker met Daentje op de hei</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjz0BPrja6yIqADUnQY20yIZu7ctOGjJpVsZKyFGk3rKzTVmMgD-_J-fLGSqNIP3xA-VkRyWhk6FflnpB3ewz2ATE0I8FBcXeZerFIvcMlAyVuIN45P0lKdqroaXV9Oh80ECaLDhc5I21A/s1600/64331701_2290117977919902_5795458638193623040_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1368" data-original-width="1600" height="546" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjz0BPrja6yIqADUnQY20yIZu7ctOGjJpVsZKyFGk3rKzTVmMgD-_J-fLGSqNIP3xA-VkRyWhk6FflnpB3ewz2ATE0I8FBcXeZerFIvcMlAyVuIN45P0lKdqroaXV9Oh80ECaLDhc5I21A/s640/64331701_2290117977919902_5795458638193623040_n.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">PS, let niet op de vieze neusjes op het raam, dat is Nose Art, heel artistiek vinden wij zelf.....</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgq1py1ZSgpIXwqSzhKrnaCqdrnIMlSuo7izoHsteUBgR7b2xO_lhiLfd0jgc48u9ZtrnpS9cYgVo5JxUYMLQOIbhz74lwb5zXg20dWMmHTh6qca-yHnIqzLOCZYz99phRuK8ni2sdlnHA/s1600/64624198_1675727612559053_1516570664662728704_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1377" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgq1py1ZSgpIXwqSzhKrnaCqdrnIMlSuo7izoHsteUBgR7b2xO_lhiLfd0jgc48u9ZtrnpS9cYgVo5JxUYMLQOIbhz74lwb5zXg20dWMmHTh6qca-yHnIqzLOCZYz99phRuK8ni2sdlnHA/s640/64624198_1675727612559053_1516570664662728704_n.jpg" width="550" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Dank je wel voor het lieve kaartje!</td></tr>
</tbody></table>
<br />Gerriehttp://www.blogger.com/profile/03756596678036278262noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3748889676926477999.post-26935371903402340262019-06-10T10:55:00.000+02:002019-06-10T12:08:04.606+02:00Wat een kanjertjeDe eerste nacht is eigenlijk heel goed gegaan. Luna heeft lekker bij mijn voeten op de bank geslapen. Ik heb wat minder goed geslapen, maar dat mag de pret niet drukken. Vandaag is Luna op ontdekkingstocht geweest. Ze heeft de speelgoedmand ontdekt en vond dat geweldig. Ze dook er met haar kleine koppie in om er vervolgens trots met een hertengewei weer uit te komen. Even knagen op het gewei en dan weer opnieuw de speelgoedmand in. Nu had ze een bal gevonden, ook leuk! Dit spelletje herhaalde ze verschillende keren en iedere keer had ze een nieuwe schat uit de schatkist te pakken. We genoten van dit schouwspel en de andere hondjes lieten haar heerlijk ontdekken zonder te storen.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8UsCjIaRN14Phl7VCcObThmFZp8_3xIysioMY7XRLf5XsJnVp8tio69snaiim1uSYhT6a5ST4WmuTU_DarE7NxPmRWsNuW6_82d-nhPWw2ds6jLDDsnJQkOjQbPu0HTOszXWxV0JQNB4/s1600/20190609_095136.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8UsCjIaRN14Phl7VCcObThmFZp8_3xIysioMY7XRLf5XsJnVp8tio69snaiim1uSYhT6a5ST4WmuTU_DarE7NxPmRWsNuW6_82d-nhPWw2ds6jLDDsnJQkOjQbPu0HTOszXWxV0JQNB4/s640/20190609_095136.jpg" width="640" /></a></div>
Daarna gingen we even naar buiten, want de tuin moest natuurlijk ook goed ontdekt worden. Alle heuvels werden geïnspecteerd en het schuurtje waarvan de deur op een kier stond moest ook even besnuffeld worden. Grace was op haar eigen manier geïnteresseerd in Luna en besnuffelde haar. Luna liet het rustig toe, ze snapt de hondentaal!<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWeQEy9yDLer3_oAGB0rlvpGppUrgxHcR-nDM9BhtXH450m_Dfpwvdx-6PjGKJVYJfbzvCHDE-NwowwILRw9_xsEHj22Wrrh7X5VbzJ5EJ4m1RSkCGVqiHLnm9xpItH6pnKTGpFPY7hjU/s1600/20190609_092333.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWeQEy9yDLer3_oAGB0rlvpGppUrgxHcR-nDM9BhtXH450m_Dfpwvdx-6PjGKJVYJfbzvCHDE-NwowwILRw9_xsEHj22Wrrh7X5VbzJ5EJ4m1RSkCGVqiHLnm9xpItH6pnKTGpFPY7hjU/s640/20190609_092333.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjp1qjQSbaAsMZsnzb_OumUBASXIROw9BLtwJ4CYB0VnK4x-T4_tDoBjEt62ZVIVYOnTcKktqbdis_-07_gFQWxwYtSTzxD-vgkzG9HQkc9Yr337obLQsH6NYTDaIYi8lTUXtcE8neeC1w/s1600/20190609_092320%25280%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjp1qjQSbaAsMZsnzb_OumUBASXIROw9BLtwJ4CYB0VnK4x-T4_tDoBjEt62ZVIVYOnTcKktqbdis_-07_gFQWxwYtSTzxD-vgkzG9HQkc9Yr337obLQsH6NYTDaIYi8lTUXtcE8neeC1w/s640/20190609_092320%25280%2529.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRGA00HYN5BrUCVpcYT2WoDt8FyfXXOTee8MHa3PRUF0vNHfNVnW9GXZF17YNkA2wjb4f_9j9wuWqQXDWmQbJaJ80pNDcKoLLBtVqy4GeMgKH-B4npW6bhmOW-vw9gOweFcaP2bPpnuxk/s1600/20190609_093452.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRGA00HYN5BrUCVpcYT2WoDt8FyfXXOTee8MHa3PRUF0vNHfNVnW9GXZF17YNkA2wjb4f_9j9wuWqQXDWmQbJaJ80pNDcKoLLBtVqy4GeMgKH-B4npW6bhmOW-vw9gOweFcaP2bPpnuxk/s640/20190609_093452.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJ3q_7rTcQZIW1PIEnbe0oW1rrXs9ZxgTWPDoCDAhl705IzgOgto3N9CoB6xHD9Sj7pD3au3vkUbqO6QJqa-mNUvyTnc0wuOrUM7pD0fvjj7N0PKB4IBHutYBC4K4QTpl5ErGBKBe6wOo/s1600/20190609_093523.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJ3q_7rTcQZIW1PIEnbe0oW1rrXs9ZxgTWPDoCDAhl705IzgOgto3N9CoB6xHD9Sj7pD3au3vkUbqO6QJqa-mNUvyTnc0wuOrUM7pD0fvjj7N0PKB4IBHutYBC4K4QTpl5ErGBKBe6wOo/s640/20190609_093523.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIqqU2u78qVyBwHORHTdmP-mPjncvNRRm-0fI-OupzfeNe-aSfX3pcpkmaeq19SYg507qtlRLeKnhKycC2vLVeIuyi3bV4VOr8rLmpZOGOCK5XIR2Ca0uqjk0eeiL__z34kJ3_fAvqT1M/s1600/20190609_093537.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIqqU2u78qVyBwHORHTdmP-mPjncvNRRm-0fI-OupzfeNe-aSfX3pcpkmaeq19SYg507qtlRLeKnhKycC2vLVeIuyi3bV4VOr8rLmpZOGOCK5XIR2Ca0uqjk0eeiL__z34kJ3_fAvqT1M/s640/20190609_093537.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdfeTWOKxb3V4J1hwkjHKQJo7D3AoWI2oeldbxkX1XMD3qiQGlqOqbkei2q2HAznOWPJIXXRrpYnN2HNzxHeuAuBZs4CcNShSYKcMwZb8hoQKU9uOcxKAnaRtPR7newyOUtLKDFk2DkSM/s1600/20190609_093616.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdfeTWOKxb3V4J1hwkjHKQJo7D3AoWI2oeldbxkX1XMD3qiQGlqOqbkei2q2HAznOWPJIXXRrpYnN2HNzxHeuAuBZs4CcNShSYKcMwZb8hoQKU9uOcxKAnaRtPR7newyOUtLKDFk2DkSM/s640/20190609_093616.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinv10MjdN5AKHZQj-j_BAVkwCckeGEe2vJAAZxlw28ObhHCDKgv8AsbqGY1JypRfnRskFy7chgo9KArFl3cPA9vVYdm7CmIVK9RK9K3cmHMi4HI-JIpXjOyUHKqhU-BFkle3UoOKPx3Y8/s1600/20190609_093637.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinv10MjdN5AKHZQj-j_BAVkwCckeGEe2vJAAZxlw28ObhHCDKgv8AsbqGY1JypRfnRskFy7chgo9KArFl3cPA9vVYdm7CmIVK9RK9K3cmHMi4HI-JIpXjOyUHKqhU-BFkle3UoOKPx3Y8/s640/20190609_093637.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoCmrq_6IBKSV-GjU-pB8g8nodSK5ljYKRZPIqggkXtnovbIplwBjOTYTRhlAt46eCF9nn2fq0OdlyDBx_QM6A-ILZ1OkRx9XfjpzidDe6wX9_ttMOXacNLvV03cQCh7EU_3YeJ8Vbq24/s1600/20190609_094735.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1088" data-original-width="1600" height="434" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoCmrq_6IBKSV-GjU-pB8g8nodSK5ljYKRZPIqggkXtnovbIplwBjOTYTRhlAt46eCF9nn2fq0OdlyDBx_QM6A-ILZ1OkRx9XfjpzidDe6wX9_ttMOXacNLvV03cQCh7EU_3YeJ8Vbq24/s640/20190609_094735.jpg" width="640" /></a></div>
Inmiddels snapt ze ook dat ze in de tuin een plasje mag doen. Met de andere honden ging het ook steeds beter. Luna is een stoere meid, die zichzelf goed kan redden. Ze is voor de duvel niet bang. Ze ging zelfs spelen met Romy en Grace. Ja, zelf uitdagen tot spel bedoel ik. Het is me een portretje, geweldig! Ze loopt rond hier alsof ze nooit anders geweld is!<br />
Als ze een beetje gewend is, laten we haar eten. Ze vindt vers vlees nog een beetje raar, maar eet toch met smaak haar bak leeg. Dan weer even rusten op de bank, het is ook zoveel tegelijk.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/aW7fc3OT-H0/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/aW7fc3OT-H0?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<br />
De tweede nacht blijf ik ook even beneden slapen, gewoon omdat het allemaal toch nog erg nieuw is. Omdat het wat warmer is dan gisterennacht springt ze na een minuut of tien bij me te hebben gelegen, van de bank af. Ze ligt naast de bank op de grond te slapen. 's Morgens voel ik een nat neusje tegen mijn gezicht en heel voorzichtig kruipt ze weer bij me op de bank. Ik lig stil en geniet. Haar koppie vlakbij mijn hoofd. We hebben de juiste keuze gemaakt, Luna past in onze roedel. Sterker nog, Luna hoort in onze roedel! Het is ook een slim meisje, ik denk dat ze ver gaat komen met een beetje training. Misschien wordt het een mooi coachmaatje bij Wijze Wolf, dat zou fijn zijn. Maar eerst gaan we aarden, in dit huis, in deze roedel, in ons gezin. Welkom lieve Luna!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQvTCC7bL9HdjAa6ZYLqj6xWZVF2FPIOO57y-ZF-lt_1aIWR4y3QV4yl9fw7vBnMIcIyvOfB45eUP2Vq59U4ZUMUoyVL4NYGft9KqPK7LM1NK-etMZXkKP6fidDxaKdPSvju09KxI9iYA/s1600/loonapix_15601568571752957130.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="336" data-original-width="500" height="430" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQvTCC7bL9HdjAa6ZYLqj6xWZVF2FPIOO57y-ZF-lt_1aIWR4y3QV4yl9fw7vBnMIcIyvOfB45eUP2Vq59U4ZUMUoyVL4NYGft9KqPK7LM1NK-etMZXkKP6fidDxaKdPSvju09KxI9iYA/s640/loonapix_15601568571752957130.jpg" width="640" /></a></div>
<br />Gerriehttp://www.blogger.com/profile/03756596678036278262noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3748889676926477999.post-67346477348600988732019-06-10T10:14:00.000+02:002019-06-10T10:14:17.667+02:00Van liefde kan je nooit teveel hebbenMensen die dit blog al een tijdje volgen, weten dat wij in het verleden regelmatig honden opvingen voor een stichting die hondjes uit Spanje hierheen haalde voor een kans op een beter leven. Om verschillende redenen zijn we daarmee gestopt. De voornaamste reden was onze eigen roedel We merkten dat onze honden er toch wel last van hadden dat de opvanghondjes steeds weer vertrokken. En hoe groot ons hart ook is, de eerste zorg ligt natuurlijk bij onze eigen roedel. Dus het opvangen was verleden tijd. Ik hielp nog wat met huisbezoekjes, wat geld af en toe en wat opvoedingsadviezen. Maar dat werd ook steeds minder. De stichting en ik groeiden een beetje uit elkaar. Geen ruzie maar wel een scheiden van wegen. Maar door die tijd heb ik natuurlijk veel vrienden op Facebook die in de rescue-honden wereld zitten en zo af en toe zie ik dan ook hondjes voorbij komen die een nieuw huisje zoeken. Ik wil niemand tekort doen maar als ik al die posts moet delen kan ik bijna niets meer zelf op mijn pagina zetten, dus deel ik zelden iets. Heel soms, als er van die oogjes mij aankijken en ik echt geraakt word, wil ik nog wel eens een bericht delen. En heeeeel soms komen er oogjes voorbij waarvan je echt denkt..... och, wat een droppie. Maar mijn verstand roept mij dan tot de orde. Nee, je hebt er genoeg. Dus ik scroll snel verder. Tot..... tot ik haar oogjes zag. Ik zei wederom, je hebt er teveel, maar het lukt niet om verder te scrollen... Ik voelde de klik door de computer heen. Nee Ger, zei ik weer stoer tegen mijzelf. Maar in mijn hoofd popte de vraag op: "Kun je van liefde echt teveel hebben?" Ik dacht, weet je wat, ik vraag gewoon aan de stichting wie dat hondje is en dan ga ik haar financieel ondersteunen. Maar vragen is eigenlijk al een stap te ver....want dan krijg je het verhaal te horen achter het hondje. En ieder verhaal achter al die hondjes is hartverscheurend!<br />
De oogjes lieten mij niet los, en jullie begrijpen het al.......<br />
Ze zou op zaterdag aankomen. Maar omdat ze uit Roemenië komt, weet je nooit precies hoe laat het wordt. Het wachten was moordend.... Maar toen reed de prachtig ingerichte bus het pad op. In de bus brandt licht en de hondjes zitten in brandschone benches en hebben een privé verzorgster. Wat was dat allemaal goed geregeld zeg! Ik zag haar direct en zij zag mij. We keken elkaar aan, door de ruit van de bus en er was weer die klik!<br />
Er waren nog meer mensen die allemaal op hun eigen grote liefde stonden te wachten maar ik mocht als eerste de bus in. Ik ging door mijn knieën en zei zacht: "Het is goed meisje, je bent thuis." Ze sloot even haar oogjes. Toen deed de verzorgster de bench open, voorzichtig stapte ze eruit, snuffelde aan mijn gezicht en gaf me een likje op mijn neus. "Love at first site", hoorde ik de Roemeense verzorgster in het Engels zeggen. Haar Engels was perfect. Ik kreeg een paspoort mee en met een dubbele riemvoering en een GPS tracker in mijn tas, mocht ik de bus verlaten. De stichting Dogs by Merlyn heeft als eis dat je de eerste 2 maanden een GPS tracker gebruikt. Ik begrijp dat zeker! Je wil niet weten hoe vaak er uit stress toch zo'n hondje ontsnapt en dat is weer een nieuw trauma voor die beestjes, dus op zijn Engels gezegd: Better safe than sorry!!<br />
We namen haar mee, mee naar huis, mee naar onze roedel. Dat was nog wel even een dingetje hoor. Want het is me nogal een groep tegenwoordig. Een voor een lieten we de wolfjes bij haar, en ook Kira en Moos mochten kennis maken. Het was erg overweldigend voor haar, maar ze sloeg zich er dapper doorheen. De andere honden deden het ook prima, op Grace na. Zij is zo onstuimig en enthousiast, dat was echt iets teveel van het goede. Dus helaas voor haar, mocht zij nog even terug de bench in. Het was al laat in de avond dus tijd om te gaan slapen. Natuurlijk sliep ik die nacht op de bank. Luna, want zo noemen wij haar (haar naam daar was Lena, dus voor haar niet veel verschil), mocht bij mij op de bank slapen. Ze was zo vertrokken, doodmoe van alle emoties.<br />
Ja, we hebben veel honden. Om precies te zijn acht. Acht bundels van pure liefde!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0t_Y4pbvpkwOHJKY8RdusH1KkYsjJylLzE4gpfjcP3hKDKPMXl1m9ehMzP6yjW05x3fHXEP3M0JqQ-kPy-i_3fA6LER63xfmJ22YMLzg6VggjEKrkCd5IFsWPCB4zbfLQY5Gco3Sf5fY/s1600/20190609_005423.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0t_Y4pbvpkwOHJKY8RdusH1KkYsjJylLzE4gpfjcP3hKDKPMXl1m9ehMzP6yjW05x3fHXEP3M0JqQ-kPy-i_3fA6LER63xfmJ22YMLzg6VggjEKrkCd5IFsWPCB4zbfLQY5Gco3Sf5fY/s640/20190609_005423.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQ7NETv2wH0fHMopSlgbjwT921ynRZHreTJsK78l7l4Kd77ddUXVdWT5I5rOsD_Ueo1XJPIMMXYPvNZd7DsLt_YoE9eZnqSiTx2T0MCBsyk-_TtzjsaMiKEwz8_QOnjUZAow6flCY5HzA/s1600/20190609_090159.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQ7NETv2wH0fHMopSlgbjwT921ynRZHreTJsK78l7l4Kd77ddUXVdWT5I5rOsD_Ueo1XJPIMMXYPvNZd7DsLt_YoE9eZnqSiTx2T0MCBsyk-_TtzjsaMiKEwz8_QOnjUZAow6flCY5HzA/s640/20190609_090159.jpg" width="640" /></a></div>
<br />Gerriehttp://www.blogger.com/profile/03756596678036278262noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3748889676926477999.post-78987849290499002352019-04-03T20:23:00.001+02:002019-04-03T22:12:13.308+02:00Op het nippertje.....<span style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: "helvetica" , "arial" , sans-serif; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">Als we bij het bos aankomen zien we een grappig klein wit hondje. Het hondje is aangelijnd, Hotch ook. Ik realiseer mij dat niet alle hondjes het fijn vinden als Hotch met ze wil spelen. Maar de baas van dit hondje verzekerd mij dat het prima kan. Dus beide honden gaan los. Het hondje is supersnel en er wordt even een race gerend. Hotch is het na een poosje zat en loopt richting bos. Ik groet de man en loop achter hem aan.</span><br />
<span style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: "helvetica" , "arial" , sans-serif; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">Ik roep hem zo af en toe even bij me en als hij braaf komt en even gaat zitten, krijgt hij wat lekkers. Dan mag hij weer "vrij". Hoewel ik stapelgek ben op Hotch is het niet vanzelfsprekend dat hij komt. In het verleden is hij bij zijn vorige baasje een aantal keer ontsnapt. Hij heeft van de echte vrijheid geproefd en dan valt het niet mee om buiten in een bos te luisteren naar de baas....</span><br />
<span style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: "helvetica" , "arial" , sans-serif; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1bynEAimf97b0MmBV5_P0pRpccbmLgwGba9MKNhciROVcY8alENUHkVC4lKQd4OCQo6QnauXVEpOTcGnApkfi8AuDpAY3N9lWE0ZlIXwGa8rEtDXFuZoFOsroF6EebnQVTBA5S0caq70/s1600/20190403_135426.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1007" data-original-width="1600" height="402" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1bynEAimf97b0MmBV5_P0pRpccbmLgwGba9MKNhciROVcY8alENUHkVC4lKQd4OCQo6QnauXVEpOTcGnApkfi8AuDpAY3N9lWE0ZlIXwGa8rEtDXFuZoFOsroF6EebnQVTBA5S0caq70/s640/20190403_135426.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<span style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: "helvetica" , "arial" , sans-serif; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">Ineens zie ik door het struikgewas een hondje lopen, althans ik denk dat het een hondje is. Ik roep Hotch maar die heeft het ook gezien en staat er strak naar te kijken. Dan maakt het hondje een enorme sprong en ik zie aan het witte kontje en de manier waarop hij springt dat het geen hondje is. Shit een ree, schiet het door mij heen. En natuurlijk ben ik te laat. Want ook Hotch heeft ontdekt dat het hondje een ree is. En als een wolfhond een ree ziet, laat dat hond dan maar weg..... De natuur neemt bezit van de hond en hij verandert in een fractie van een seconde in een wolf. Als een speer rent hij richting ree, en ineens zijn het er drie. Ik roep en roep zonder verwachting. In mijn hoofd spelen zich de meest griezelige taferelen af.... Maar dan staat hij stil en kijkt om. Ik kijk hem recht in zijn ogen en zie de verwarring, de twijfel... en ik roep, kom maar lieverd, kom maar hier, je kan het! Hij kijkt nog een keer naar de prooi, die is inmiddels al ver van hem verwijderd, hij keert om en banjert terug naar mij. Ik prijs hem de hemel in geef hem 10 snoepjes tegelijk maar ik lijn hem ook weer aan. Pfffff, dat was op het nippertje. Ja, ik ben ontzettend trots op hem, maar ik ben ook ontzettend boos op mijzelf. Want hem kan ik nooit iets kwalijk nemen, hij heeft van de vrijheid geproefd en er zit meer wild in dan in de gemiddelde labrador! Het is mijn verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat hij geen wolvenstreken uithaalt! Mijn verantwoordelijkheid en ik wist dat hij nog niet zover was. Hij heeft me verbaasd, verwonderd en ik ben super trots op hem. Onze band is sterker dan ik dacht, maar toch...</span><br />
<span style="color: #1d2129; font-family: "helvetica" , "arial" , sans-serif;"><span style="background-color: white; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">Pffff, dat was even schrikken!</span></span><br />
<span style="color: #1d2129; font-family: "helvetica" , "arial" , sans-serif;"><span style="background-color: white; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;"><br /></span></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSED6a5e00quwb25PcMoStXfG6qtdTDH07y0LW_C6zpU_2DK4kpoHbDXh3NgGfA4nKDjWZyrLgDdDxc_FWyk5soXnr7DzmKiAmgfIYDtyG8gShKoSjilN2eP_iD5RGSqTD2l4B5tEFHZ0/s1600/20190403_195913.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="656" data-original-width="1073" height="390" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSED6a5e00quwb25PcMoStXfG6qtdTDH07y0LW_C6zpU_2DK4kpoHbDXh3NgGfA4nKDjWZyrLgDdDxc_FWyk5soXnr7DzmKiAmgfIYDtyG8gShKoSjilN2eP_iD5RGSqTD2l4B5tEFHZ0/s640/20190403_195913.jpg" width="640" /></a></div>
<span style="color: #1d2129; font-family: "helvetica" , "arial" , sans-serif;"><span style="background-color: white; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;"><br /></span></span>
<span style="color: #1d2129; font-family: "helvetica" , "arial" , sans-serif;"><span style="background-color: white; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;"><br /></span></span>Gerriehttp://www.blogger.com/profile/03756596678036278262noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3748889676926477999.post-23533875611608809582018-12-02T11:15:00.003+01:002018-12-02T12:12:45.339+01:00RijkdomHet is zaterdagochtend half 7 als ik mijn bed uitkom. Het is nog rustig beneden, maar zodra ze mij op de trap horen is dat over. Het is altijd weer een kunst om de keukendeur open te krijgen en een nog grotere uitdaging om er ongehavend doorheen te komen. In de keuken wachten een aantal hondjes met smart om tegen mij op te kunnen springen. Grace bijt van geluk altijd even zachtjes in mijn arm en Hots duwt zijn grote kop een beetje klunzig tegen mijn benen aan. Ik baan mij een weg naar de buitendeur en laat de hele meute naar buiten. Dan richt ik mijn aandacht aan de twee hondjes in de bench, die mogen er natuurlijk ook uit en even naar buiten. Ze staan al met hun staart te klapperen tegen de wand van de bench. Als alles buiten is, maak ik even gebruik van de mogelijkheid om zelf naar het toilet te gaan. Dan is het tijd om de pilletjes klaar te maken. Een tabletje tegen wagenziekte voor Hots en Wya en een extra pijnstillertje voor Kira. Want vandaag gaan we naar Brabant om met alle Silva Amica hondjes te wandelen en Kira mag ook mee. Omdat haar achterhand steeds slechter wordt, zit ze aan de cbd olie voor honden. In eerste instantie had ze pijnstillers van de dierenarts, maar de cbd olie werkt eigenlijk veel beter. We namen haar de laatste tijd ook niet meer zo vaak maar, maar nu durf ik het weer aan. Als de hondjes de pillen op hebben is het tijd om koffie te zetten en Jan te roepen.<br />
Een uurtje later zitten we in de auto. Wyakin en Kira samen in de voorste kennel en Hotsje in de achterste. In de puppenapp worden al volop berichtjes verzonden. Het lijkt erop dat iedereen er veel zin in heeft. Tijdens de rit word ik erg emotioneel. Mijn hand gaat naar mijn nek, daar hangt aan een leer koortje een bedeltje met wat as. Lieve Sara, wat had ik het fijn gevonden als ze hier nog bij had kunnen zijn. Het gemis is nu groter dan ooit. Saartje en Chetco, zij horen erbij, maar zijn er niet meer. Ik slik mijn tranen weg en probeer het vrolijke gevoel van vanmorgen terug te krijgen. Natuurlijk mis ik ze op deze dag erger dan ooit maar ik zou ze onrecht aandoen als ik dat verdriet de dag zou laten bepalen. Terwijl ik naar buiten staar, trekt het landschap aan mij voorbij. "Gaat alles goed?" hoor ik Jan naast me vragen. "Ja" zeg ik. Hij legt zijn hand op mijn been we hebben geen woorden nodig.<br />
We zijn een minuut of 10 te vroeg als we bij de bestemming aankomen, maar ik zie al een Saarloosje lopen en herken Chera en Remco. Als we uitstappen en Chera roepen, komt ze uitgelaten op ons afgerend. Het blijft een heerlijk moment als ze je dan ineens herkennen. Springen, piepen, draaien, blijheid ten top. Na deze uitbundige Saarloos begroeting, zijn Remco en Maaike aan de beurt. <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMTwgRv8cAxf4mNI8qAuUvumV2t7Kl_WeiyU2n19563onGK_EldubuzFmYR_Py3wER4JxAX5fv6zp7OMJDyQ65OWDtaD822YcmBiZhbwlO9xKyNeobHYio0PMM8lnY4qmTzVogPXu2vtw/s1600/IMG-20181201-WA0414.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1066" data-original-width="1600" height="133" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMTwgRv8cAxf4mNI8qAuUvumV2t7Kl_WeiyU2n19563onGK_EldubuzFmYR_Py3wER4JxAX5fv6zp7OMJDyQ65OWDtaD822YcmBiZhbwlO9xKyNeobHYio0PMM8lnY4qmTzVogPXu2vtw/s200/IMG-20181201-WA0414.jpg" width="200" /></a></div>
Hoewel die ook heel blij zijn om ons te zien, gaat het bij die begroeting gelukkig wat rustiger aan toe, hahaaha. In de auto worden de honden inmiddels helemaal gek. We halen eerst Kira en Wya eruit. En weer wordt het een dolle boel. Wya is helemaal happy dat ze haar dochter ziet en andersom. Kira is altijd happy vooral als ze ergens mee naartoe mag. Als die grootste drukte ook weer wat is gezakt zien we de auto van Frits het terrein op draaien en begint het hele begroetingsritueel opnieuw. Want nu komt Consho, broertje van Chera de auto uit. Medea de dochter van Frits begint direct met het maken van foto's. Oh ja, dat moeten we natuurlijk niet vergeten! Terwijl we nog bijkomen van al die drukte komt Saskia aanrijden. Bij haar zijn Sanne, haar dochter, Beau de Saarloos, en Sanne het vrouwtje van Dakota. Dakota en Beau zijn de pups van Sara en Emrys, het tweede nest van Sara. Het zijn dus halfbroer en halfzus van Wya en Hots. Wederom is het een drukte van jewelste als alle honden en baasjes elkaar begroeten. Nu wordt bij ons achterin de bus de boel afgebroken, Hots wil ook wel eens zien wat er allemaal gebeurt. Ik geeft Wya aan Maaike en haal Wahots de auto uit.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieB-LcH6Fj5DeismI4ZdBdjgjoEPGpZs2I8aUdhU0gkytC9DQYcVnPuyXOlw8C6_0o1AFX1ciGi3OVUi2Rjonuhqk7pzb3Gtmev76_GO6Fo5P0tnhkysHMuVfpM2Ey18m1b8ScZb8pQQI/s1600/IMG-20181201-WA0401.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1066" data-original-width="1600" height="133" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieB-LcH6Fj5DeismI4ZdBdjgjoEPGpZs2I8aUdhU0gkytC9DQYcVnPuyXOlw8C6_0o1AFX1ciGi3OVUi2Rjonuhqk7pzb3Gtmev76_GO6Fo5P0tnhkysHMuVfpM2Ey18m1b8ScZb8pQQI/s200/IMG-20181201-WA0401.jpg" width="200" /></a></div>
Hoewel het een lieverd is en normaal gesproken echt niet trekt, is het nu natuurlijk bijna onmogelijk om hem aan de lijn te houden. Maar het lukt, ook hij begroet iedereen, hondjes en mensen en is helemaal happy dat hij ook op dit feestje mag zijn. Dan moeten we nog even wachten op de laatste mensen. Cindy, Walter en dochter Zoë met pupke Brönte. Zij horen er gewoon helemaal bij. Mensen die dit blog volgen weten, Chetco het broertje van Consho en Chera, zou naar dit geweldige gezin gaan maar is op 8 weken leeftijd overleden. Maar Cindy en Walter en hun dochter Zoë zijn als familie en hun pupje Brönte is gewoon ons adoptiewolfje geworden. Hij hoort er gewoon bij, bij onze Silva Amica familie. Het is een heerlijk pupke, nog behoorlijk wagenziek zagen we, maar dat hoort bij Saarloosjes. Hij is een maand of twee jonger dan Consho en Chera, dus de Benjamin van het stel. Als dan iedereen elkaar heeft begroet, gaan we lopen. We lopen langs de Herberg In Den Bockenreyder en gaan daarachter het bos in. Daar laten we de honden los.... pfff..... eindelijk, denken zowel de baasjes als de honden. Naast de 7 Saarloosjes zijn er ook 3 andere hondjes mee. Natuurlijk onze Duitse herder Kira, haar had ik al genoemd, maar ook de oud-Duitse herder Eros die bij Bonne hoort en de Afgaanse windhond Cody die bij Brönte hoort zijn van de partij. Alles rent door elkaar en alle hondjes spelen met elkaar, het is geweldig om te zien. Brönte vindt het in het begin nog een beetje spannend maar al snel heeft hij door dat de andere honden heel voorzichtig met hem zijn. Chera, ons "pack woman" rent al klapperent met haar kaken achter haar broer Consho aan om hem maar zoveel mogelijk in zijn dikke billen te kunnen bijten. Dakota en Beau zijn in het begin ook onafscheidelijk. Maar als we verder wandelen gaan ze ook steeds meer met de andere honden spelen. Het is mooi om te zien hoe ook Kira, Eros en Cody helemaal worden geaccepteerd. Zo verdraagzaam gaat alles, daar kan ik zo van genieten. Tussen de reuen geen gedoe en ook de teven gaan allemaal goed met elkaar. Soms is Wahots wat onhandig lomp in zijn spel en moet ik hem wat kalmeren, maar er zit geen kwade intentie achter. Niet 1 grom, gedurende de hele wandeling, zo mooi! En ook de manier waarom de honden met Brönte spelen, hij wordt er helemaal bij betrokken maar ze zijn oh zo voorzichtig met hem. Het is genieten met een grote G. De wandeling is prachtig, het bos is zo mooi in deze tijd. En wat ook mooi is, is de waterpartij, een klein riviertje waar natuurlijk direct een aantal honden in springen. Niet allemaal zijn ze gek op water, maar de meeste wel. Na een mooie, lange wandeling komen we weer terug bij de herberg, waar we allemaal nog even wat eten en drinken. Daar word ik verrast door Saskia, Sanne en Sanne. Ik krijg een prachtige foto op canvas van beau en Dakota, ik ben er een beetje stil van. Ik ben zo dankbaar voor deze mooie mensen en mooie honden.... wat een geluk, wat een rijkdom. Mijn lieve mooie wijze meisje, mijn Sara wat heb je mij veel goeds gebracht.... Wat mis ik je verschrikkelijk, maar wat ben ik je dankbaar voor je mooie nalatenschap.... Wat een prachtige dag was dit. Dank voor iedereen die er bij was! Dit is voor mij een dag, die voor altijd in mijn hart zit.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-LidySi4rTQoelgLERISkyTO-x_bH7_x3u-LlSvNd4gqzTNAdhCSBr03BAIcy5iF4mASpfZdjBkl0b7iGNIoDncsjeAQkTNaz17Oy5-OJPtjKwKCNCYEMgPG6gf0E5ghoiyGLZpQvlO4/s1600/20181201_144909.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="761" data-original-width="596" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-LidySi4rTQoelgLERISkyTO-x_bH7_x3u-LlSvNd4gqzTNAdhCSBr03BAIcy5iF4mASpfZdjBkl0b7iGNIoDncsjeAQkTNaz17Oy5-OJPtjKwKCNCYEMgPG6gf0E5ghoiyGLZpQvlO4/s640/20181201_144909.jpg" width="500" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0aO3dKrbfSQ4NjlI9yBAUSFWALL8tF2jqVcPEYSK2VdVQo4Gszm0otJaUP6eMbOl40eCZy2kxkcXKcQPCiiVaVBp-lSN3OY55hiaOfQ5LTfJm_Tar1l6yv5kxrj-_qtxz_lMGCXn9ESA/s1600/20181201_102435.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0aO3dKrbfSQ4NjlI9yBAUSFWALL8tF2jqVcPEYSK2VdVQo4Gszm0otJaUP6eMbOl40eCZy2kxkcXKcQPCiiVaVBp-lSN3OY55hiaOfQ5LTfJm_Tar1l6yv5kxrj-_qtxz_lMGCXn9ESA/s640/20181201_102435.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeRR4SgGHM1xYoWc06yrC6ePef5BtaU5lVmaIgWgWuysG2RtHMdDMPOC4WhCARQ8hcuPoeMZbeVi2mKA1H9hUPJlvh-uUIw5-j6b7Bn3mMHTj2OIuLWMYm-Qqsrm9Af80Dv7cOcB5E7BA/s1600/20181201_145149.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1337" data-original-width="1600" height="534" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeRR4SgGHM1xYoWc06yrC6ePef5BtaU5lVmaIgWgWuysG2RtHMdDMPOC4WhCARQ8hcuPoeMZbeVi2mKA1H9hUPJlvh-uUIw5-j6b7Bn3mMHTj2OIuLWMYm-Qqsrm9Af80Dv7cOcB5E7BA/s640/20181201_145149.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjao1semN8ggXc_kdEtTQO1bnsQ2rVveZZt1BUbnJAdYOq3Lwl6X3jo9knnzQHylt6Pv-tKVNJKosfpMfhTW1_GIiqAyBgkFArhByw3Nks1496YP3aMJJlx1xgltcpr70EFZr8TVwsrqMM/s1600/20181201_151403.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="649" data-original-width="403" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjao1semN8ggXc_kdEtTQO1bnsQ2rVveZZt1BUbnJAdYOq3Lwl6X3jo9knnzQHylt6Pv-tKVNJKosfpMfhTW1_GIiqAyBgkFArhByw3Nks1496YP3aMJJlx1xgltcpr70EFZr8TVwsrqMM/s640/20181201_151403.jpg" width="396" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0r0XA1xlZMHiMTn7VDn_lytdE18-cAmgcZ-ejiZcC7069kQVLxKcRUfbJnN3icTE6OfMZl-y-s2pMTa4Jz1ZctSPkEVyuMg2j1D8vW5iCYNP_EO7fYINimHT0jKqtraEbAHUZM7zXNb0/s1600/20181201_151323.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1440" data-original-width="1176" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0r0XA1xlZMHiMTn7VDn_lytdE18-cAmgcZ-ejiZcC7069kQVLxKcRUfbJnN3icTE6OfMZl-y-s2pMTa4Jz1ZctSPkEVyuMg2j1D8vW5iCYNP_EO7fYINimHT0jKqtraEbAHUZM7zXNb0/s640/20181201_151323.jpg" width="522" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_YwCLwFER5AP5i47X1fXdG_awDjnWq_vcPKem4W67PkWQGS-VtAeMOtSeVmWvyLJPeLTIVDFYY22mrKg6HOzcmbSaq4dOqHQIEe8bmTmKTNm0-e6pHLwoFNnJvj9hY6SlpdIIFAoDtZM/s1600/20181201_151259.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="709" data-original-width="410" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_YwCLwFER5AP5i47X1fXdG_awDjnWq_vcPKem4W67PkWQGS-VtAeMOtSeVmWvyLJPeLTIVDFYY22mrKg6HOzcmbSaq4dOqHQIEe8bmTmKTNm0-e6pHLwoFNnJvj9hY6SlpdIIFAoDtZM/s640/20181201_151259.jpg" width="370" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIFmb5iZ3X4-8eYosKjlh1YSJ00MmRU44DdETeY4mnnem8elBWYnGlewViilnnqYVbe_doQH20n93bAAR5ML7tKmF8Q_tDmGne5eFDERmcQu7qb3Gf68dvQJvlSRGICn3zv0aE03q1b9g/s1600/20181201_145641.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="440" data-original-width="696" height="404" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIFmb5iZ3X4-8eYosKjlh1YSJ00MmRU44DdETeY4mnnem8elBWYnGlewViilnnqYVbe_doQH20n93bAAR5ML7tKmF8Q_tDmGne5eFDERmcQu7qb3Gf68dvQJvlSRGICn3zv0aE03q1b9g/s640/20181201_145641.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHMer56UNKcKzOi7weZrKL6pI0fVrP2Mshhq_5CE52wD6GF2FSYlx4crVFPdRB8RRvBqssimfjaULQzgs0e2IHPZlrIMFZJtdVoMc5MnwAf7cIxuQesctqavA2ddOn0piZkw-ZkjoHlPQ/s1600/20181201_144655.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1023" data-original-width="1481" height="440" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHMer56UNKcKzOi7weZrKL6pI0fVrP2Mshhq_5CE52wD6GF2FSYlx4crVFPdRB8RRvBqssimfjaULQzgs0e2IHPZlrIMFZJtdVoMc5MnwAf7cIxuQesctqavA2ddOn0piZkw-ZkjoHlPQ/s640/20181201_144655.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqnU8Vjv7LOCd4AwcQRVo_UWnOjxo9HKiCenkQHoD_X6fHcFk1HorerKNO0PuPHb5Tgis0o1wsCecRdlbkvYbOpPJ6JPb2C-fmh3h1VjAnyNQkpjjFAPprsGAQ8Ya_5hLErOez3FgwjCQ/s1600/20181201_144337.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1013" data-original-width="1600" height="404" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqnU8Vjv7LOCd4AwcQRVo_UWnOjxo9HKiCenkQHoD_X6fHcFk1HorerKNO0PuPHb5Tgis0o1wsCecRdlbkvYbOpPJ6JPb2C-fmh3h1VjAnyNQkpjjFAPprsGAQ8Ya_5hLErOez3FgwjCQ/s640/20181201_144337.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhA6mlr7gQtzbYaUB7O4noxovtxA3o0Sh0jggQrw8Wtm9hg7vSlpMr1wtp8DFLP1nuvqFfzo4q3g77u-U4Ydeos8htJPouCMZMJZWaXa9O-fRCQO8CLBoElewyb7pWiqXdFZIRFygcOuVE/s1600/20181201_111139.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhA6mlr7gQtzbYaUB7O4noxovtxA3o0Sh0jggQrw8Wtm9hg7vSlpMr1wtp8DFLP1nuvqFfzo4q3g77u-U4Ydeos8htJPouCMZMJZWaXa9O-fRCQO8CLBoElewyb7pWiqXdFZIRFygcOuVE/s640/20181201_111139.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ja doei, ga lekker zelf dat water in....</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwNgNorqt7YE32jurLmxN0dsRfg2tISSkSPs-FheoJS6faxhQwywXlKPjqFIcl04z0jiaPxjmgKh_8ORt2C3JKKnrBUaemt1TSY_NNSSQ-axW7UD_LwEGaW6mgGKfcFQWurVXPOZjKEjo/s1600/20181201_111134.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwNgNorqt7YE32jurLmxN0dsRfg2tISSkSPs-FheoJS6faxhQwywXlKPjqFIcl04z0jiaPxjmgKh_8ORt2C3JKKnrBUaemt1TSY_NNSSQ-axW7UD_LwEGaW6mgGKfcFQWurVXPOZjKEjo/s640/20181201_111134.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">he bah, dat is nat.... </td></tr>
</tbody></table>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisioG7wvvfFcoyUtInHM1AK7_vAX5vkjHqwZQb7a47TxxldSE9w5c9-UUVPsbhz8ItRX5vd5YWhNnuSR3NDimrPRGByc8L4LRagzVlElVtVjAiH7RJPzCrciUxn_37DXyAtWIG6j6HeHU/s1600/20181201_102247.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisioG7wvvfFcoyUtInHM1AK7_vAX5vkjHqwZQb7a47TxxldSE9w5c9-UUVPsbhz8ItRX5vd5YWhNnuSR3NDimrPRGByc8L4LRagzVlElVtVjAiH7RJPzCrciUxn_37DXyAtWIG6j6HeHU/s640/20181201_102247.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOuyPcPOHKsU-9wo5CCCRvIgN5aNT3o6b1xU_XKLhJoJ9jnGNeEmC9_37l9xorGW77khCRxvr29eZCHCyu2eJtQ5AP909FOA-aQRy1vJNEuKt0egVt6hwCKO_rRftDC70u556dhSt6GGg/s1600/20181201_150734.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1440" data-original-width="1540" height="598" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOuyPcPOHKsU-9wo5CCCRvIgN5aNT3o6b1xU_XKLhJoJ9jnGNeEmC9_37l9xorGW77khCRxvr29eZCHCyu2eJtQ5AP909FOA-aQRy1vJNEuKt0egVt6hwCKO_rRftDC70u556dhSt6GGg/s640/20181201_150734.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihrA3UTJkfq_5iK1zOvkBLoFQ9uQQvBesk9jvuTjNdfXGqc1N9GDl3znvaWxz3l9hvRUYASgxoYIQK9M3bK4WnUdvOCCpuAF8SsAW5rJOynUfjVY_JiIQzdpqfJxU2S3ot41gtf389Ox0/s1600/20181201_121801.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihrA3UTJkfq_5iK1zOvkBLoFQ9uQQvBesk9jvuTjNdfXGqc1N9GDl3znvaWxz3l9hvRUYASgxoYIQK9M3bK4WnUdvOCCpuAF8SsAW5rJOynUfjVY_JiIQzdpqfJxU2S3ot41gtf389Ox0/s640/20181201_121801.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiL5BNu4K3F1eK-26OqtanYBIPeFPZ5S6xXr6CeDUQ1244GMXWEBnwtLHjBbL1MOsfSnvctajrnlukbAkAkg2Uk8eK48MH-ywNVtmo7-grtMHfGbJGKvAVMw8fkPrpnzGCFBVEVWEfr_v0/s1600/IMG-20181201-WA0288.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="683" data-original-width="1024" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiL5BNu4K3F1eK-26OqtanYBIPeFPZ5S6xXr6CeDUQ1244GMXWEBnwtLHjBbL1MOsfSnvctajrnlukbAkAkg2Uk8eK48MH-ywNVtmo7-grtMHfGbJGKvAVMw8fkPrpnzGCFBVEVWEfr_v0/s640/IMG-20181201-WA0288.jpg" width="640" /></a></div>
Gerriehttp://www.blogger.com/profile/03756596678036278262noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3748889676926477999.post-9787946168354826522018-11-09T19:57:00.000+01:002018-11-09T19:57:12.466+01:00Walk of WisdomDoor het verdriet van de laatste tijd, was het tijd om eens even ruimte te maken in mijn hoofd.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2wGR7VOqUEMyRHlVMsVYm9mrDsPlhqvLgnoTALc53qdTEeKk7eLn0ARyXVKTinwcgT2TVilH4aPRMuUEPRdAbPeCZnR42Yg9tMARorA7t0w_PfVhSoXrn6ZSbYtxHs1mTdl_aCYYKSwU/s1600/20181010_135337.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="900" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2wGR7VOqUEMyRHlVMsVYm9mrDsPlhqvLgnoTALc53qdTEeKk7eLn0ARyXVKTinwcgT2TVilH4aPRMuUEPRdAbPeCZnR42Yg9tMARorA7t0w_PfVhSoXrn6ZSbYtxHs1mTdl_aCYYKSwU/s200/20181010_135337.jpg" width="112" /></a></div>
En wat is er dan mooier dan de natuur in trekken? Juist, de natuur in trekken met een hond! Zo gezegd, zo gedaan. Ik ben op zoek gegaan naar een mooie lange afstandswandeling. En die heb ik gevonden. Het is een nieuwerwetse pelgrimstocht, de <a href="https://walkofwisdom.org/">Walk of Wisdom</a>. Een prachtige route in en rond de stad Nijmegen. Het is een echte pelgrimstocht met allerlei rituelen en symbolen. Ik bestelde de informatie en dat info pakket is direct jouw deelname bewijst. Er zit een mooie zwarte leren veter bij, waar je duivenringetjes aan kunt sparen. Duivenringetjes? Ja, in plaats van een stempel op een pelgrimspaspoort, krijg je op verschillende plekken een mooie gekleurd duivenringetje (je weet wel, zo'n ringetje dat postduiven om hun pootje hebben). De route is prachtig, door geweldige natuurgebieden en langs mooie dorpen. Het is een behoorlijk lange tocht dus je moet er wel een paar dagen voor uit trekken. Maar je kunt op je eigen tempo lopen, want het maakt niet uit hoe lang je erover doet. Ik besloot om te starten samen met Wahots. Ik zou overdag een kilometer of 15 lopen en dan 's nachts op een camping in een trekkerstentje overnachten.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgs41evY_bJc-6EflISPPF0E8YS1p5SwRRA1_RlwGUUxXkiv8fpujVbzQz368plyG7OD2lP8_fv9amv8m5HbECyFs6_GpG-wAd9r2UqigjDfKqYTXT1e-bF5RlEjrT3CPGhmaxSWqeClfo/s1600/20181005_105453.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="900" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgs41evY_bJc-6EflISPPF0E8YS1p5SwRRA1_RlwGUUxXkiv8fpujVbzQz368plyG7OD2lP8_fv9amv8m5HbECyFs6_GpG-wAd9r2UqigjDfKqYTXT1e-bF5RlEjrT3CPGhmaxSWqeClfo/s200/20181005_105453.jpg" width="112" /></a></div>
Dat betekende wel dat ik een behoorlijke bepakking op mijn rug moest meezeulen. Maar dat mocht de pret niet drukken. Vol goede moed gingen Hotsje en ik op weg op 5 oktober. We hebben genoten! Hots was geweldig, ik was zo trots op hem. Hij loopt keurig naast mij en als ik zeg, voorzichtig, staat hij direct stil. Hij ging met me mee, de loopbrug over een snelle weg over.... dat was een behoorlijk eng ding, zeker voor een wolfhond. Maar hij deed het toch maar! Maar 's nachts was het wel even een dingetje.... Hij wilde namelijk niet in de tent. Gelukkig heeft hij een warme jas aan en het was nog niet al te koud 's nachts, dus bleef hij op zijn kleed, vlak voor de ingang van de tent liggen. Ja, ik had hem wel met de riem aan een picknicktafel vast gelegd hoor.... durfde geen risico te nemen. En de rits van de tent een stukje open gelaten, zodat ik hem kon zien. Maar overdag was het heerlijk. Prachtig weer een mooie natuur.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguSk0zKWaV4lVUG7O6UVZJ424dBeZIcGnqL3wQQ4Nd0wDR9mrHUqEwIOPnvQMvACqlfaE2JqEsUG7Em79xZIcmtZFcnXwQZWP5r-hKvJ00qQrygT3wE-HZs24uFLvV-eiuGhzeHbpDANM/s1600/20181005_125331.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="112" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguSk0zKWaV4lVUG7O6UVZJ424dBeZIcGnqL3wQQ4Nd0wDR9mrHUqEwIOPnvQMvACqlfaE2JqEsUG7Em79xZIcmtZFcnXwQZWP5r-hKvJ00qQrygT3wE-HZs24uFLvV-eiuGhzeHbpDANM/s200/20181005_125331.jpg" width="200" /></a></div>
Onderweg schreef ik af en toe een mooie boodschap op een steen, ondertekend door Wijze Wolf. Leuk voor andere pelgrim wandelaars. Maar het buiten slapen van Hots vond ik toch niet prettig, dus haalde Jan ons de volgende avond weer op. De eerste twee dagen zaten erop. We hadden twee ringetjes aan onze veter (Ja, Hots heeft zijn eigen veter).<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdOUwnExKn4uKHhq3sLMHV-VP00_aTir_1adf5UAFUsTC-sayLPYRDOZHq3F1zlJwaKwUv6dfxHe571Co8e_9I3A3aU2qLDLtN45MtPZcsJcoPUt1hO2jzihia4I_5v7uoNiMb6W77c6g/s1600/20181005_132008.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdOUwnExKn4uKHhq3sLMHV-VP00_aTir_1adf5UAFUsTC-sayLPYRDOZHq3F1zlJwaKwUv6dfxHe571Co8e_9I3A3aU2qLDLtN45MtPZcsJcoPUt1hO2jzihia4I_5v7uoNiMb6W77c6g/s640/20181005_132008.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1zuO01mc-teq_dG6EJnJcGG1eqkWHvQTIimPZsYBBgRn6r2n4XvWrNchtyIgBxa8eRsNoTuJe67x5bW9IZx6WGesewS0WCGJyDh1q6WFRsaxwvpntLe5ZLTa7tBejViFWyiq_FW4v9ig/s1600/20181005_134111.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="900" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1zuO01mc-teq_dG6EJnJcGG1eqkWHvQTIimPZsYBBgRn6r2n4XvWrNchtyIgBxa8eRsNoTuJe67x5bW9IZx6WGesewS0WCGJyDh1q6WFRsaxwvpntLe5ZLTa7tBejViFWyiq_FW4v9ig/s640/20181005_134111.jpg" width="360" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0B-aFfwvrlveUqYfqwvHHTEqtb_GBZ06i8iTYoLEnxHKiR9K57FRn_qjnkecYSkhUuIGelyxTioKBFcKfej44GQb1zxQQ9n9UgiiKdp6-ltdl6H7GBDsUZaz450c3P7PsD7wNec1jmqs/s1600/20181005_154616.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="112" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0B-aFfwvrlveUqYfqwvHHTEqtb_GBZ06i8iTYoLEnxHKiR9K57FRn_qjnkecYSkhUuIGelyxTioKBFcKfej44GQb1zxQQ9n9UgiiKdp6-ltdl6H7GBDsUZaz450c3P7PsD7wNec1jmqs/s200/20181005_154616.jpg" width="200" /></a></div>
<br />
Toch wilde ik graag verder lopen, dus ging ik 9 oktober weer op pad, dit keer met Daentje, want die kan wel gewoon mee de tent in. Wederom was het genieten. Hoewel ik Hots constant aangelijnd had gehouden, mocht Daentje van mij hier en daar lekker los. Zij luistert iets beter als ze los is en ze jaagt niet. De route loopt ook een stukje door Duitsland, door het Reichswald.... en daar was het een puinhoop. Een mooie puinhoop dat wel. Door de stormen waren verschillende bomen omgewaaid en lagen dwars over de paden. Het was hier en daar een echte survival tocht.... er onderdoor, er overheen, maar we kwamen er. Daentje is inderdaad echt geweldig in een tent. Ik kon gerust even gaan douchen, zij blijft dan gewoon rustig in de tent liggen.... de kanjer. We hebben bij een pannenkoekhuis samen een pannenkoek gegeten, ja een beetje verwennen mag op zo'n tocht, vind je niet? Helaas moesten we weer op de tweede dag naar huis, vanwege familie omstandigheden. Aangezien de temperaturen nu toch wel erg dalen in de nacht, heb ik besloten dat ik de toch in het voorjaar weer ga voortzetten. Maar voor nu, hebben we genoten!!!<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCrheRnYNGBYDigudxBmvYd5Jia9UfS_XZ-OdthJpn9yZZYhU2XWgBBvEjvigC-MSVucZT4aINt1JRJZQv5EHBklPVpxleItgmoGq2yZG1RCRoDGw3J_bmNPag0IoL5epBuLjqL_poRTQ/s1600/20181010_095240.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCrheRnYNGBYDigudxBmvYd5Jia9UfS_XZ-OdthJpn9yZZYhU2XWgBBvEjvigC-MSVucZT4aINt1JRJZQv5EHBklPVpxleItgmoGq2yZG1RCRoDGw3J_bmNPag0IoL5epBuLjqL_poRTQ/s640/20181010_095240.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjwzKRv4t-tMsoc_SLfqZKJHSyyez5zagwHoaVAm0KIIIdTGLdjGFJV8dK4FM0rrceKZhKE5tNGzxZd7L6aFkz-UVOIINaC-rvItgSWHkBDd2H12HqjwvYNVbYM1zbTRfsad6cLdVy0uA/s1600/20181009_131837.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjwzKRv4t-tMsoc_SLfqZKJHSyyez5zagwHoaVAm0KIIIdTGLdjGFJV8dK4FM0rrceKZhKE5tNGzxZd7L6aFkz-UVOIINaC-rvItgSWHkBDd2H12HqjwvYNVbYM1zbTRfsad6cLdVy0uA/s640/20181009_131837.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj38XvPiOcvJ_IWPP_2DatjRTlx5k45R-gEKE-xbNt4w9cF8KngO_aHeuUYYvixNf1zudmkmyqPxuVVzGNSe1Ry0v6cciXS3z8WUGbaM4Jhv7ZdwEREfcvoYKWMXAjwg4MSl-aVwbSGSxw/s1600/20181010_084033.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj38XvPiOcvJ_IWPP_2DatjRTlx5k45R-gEKE-xbNt4w9cF8KngO_aHeuUYYvixNf1zudmkmyqPxuVVzGNSe1Ry0v6cciXS3z8WUGbaM4Jhv7ZdwEREfcvoYKWMXAjwg4MSl-aVwbSGSxw/s640/20181010_084033.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiruuxouuFlb6k5bhh4TMJGDyyA5Pz4kQgzKaVqYrRFry50x5ZO5jWqG7qYrIX0WqPdv_zP27q4clKrqD2RYgp2KTldBEwYfm-ouaBomYbu5aDGnqchuDMd2gqozz9rH8s3yBKdJdUOvbc/s1600/20181009_160921.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiruuxouuFlb6k5bhh4TMJGDyyA5Pz4kQgzKaVqYrRFry50x5ZO5jWqG7qYrIX0WqPdv_zP27q4clKrqD2RYgp2KTldBEwYfm-ouaBomYbu5aDGnqchuDMd2gqozz9rH8s3yBKdJdUOvbc/s640/20181009_160921.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhetY5L1qRSz6Z64L4ZgnjwLx27hpgBIR_A-W4fiKvSJiGzWKOVCBnwU_C9wgWO-RT6rrgqRooLQXw9QCdltWbPa3eofGS9xMkFMHMMretggT6BlfI9l481sdO7aEJL4ibNke7r-YxkW9M/s1600/20181010_090136.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhetY5L1qRSz6Z64L4ZgnjwLx27hpgBIR_A-W4fiKvSJiGzWKOVCBnwU_C9wgWO-RT6rrgqRooLQXw9QCdltWbPa3eofGS9xMkFMHMMretggT6BlfI9l481sdO7aEJL4ibNke7r-YxkW9M/s640/20181010_090136.jpg" width="640" /></a></div>
<br />Gerriehttp://www.blogger.com/profile/03756596678036278262noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3748889676926477999.post-10372186518843887812018-09-21T23:37:00.002+02:002018-09-21T23:50:13.443+02:00Het houdt niet opAls ik deze ochtend wakker word, sta ik verdrietig op. Het wordt weer een zware dag. De beslissing is genomen, een afspraak gemaakt. Vandaag om half 12 zullen we met Sam naar de dierenarts gaan. Sam is al heel lang hartpatiënt, met medicijnen was het steeds redelijk onder controle te houden. Maar de laatste tijd ging het hard achteruit. De dag nadat we afscheid hadden genomen van Sara, moesten we met spoed met hem naar de dierenarts. Hij heeft toen een injectie en verhoging van de medicatie gekregen. Maar we wisten dat het niet lang meer zou duren. Woensdag werd het hoesten en de benauwdheid weer erger, ik heb hem extra medicatie gegeven, maar dat hielp niet. En dus wisten we dat het moment was aangebroken. We moesten afscheid nemen van onze stoere Sammie. Ik weet nog zo goed hoe hij ons had uitgekozen in plaats van wij hem. Bijna 10 jaar geleden, we gingen voor een wildkleurige teckel. We hadden afscheid moeten nemen van ons blonde teckelmeisje Lucky en nu wilde ik een wildkleur, zodat we niet teveel zouden gaan vergelijken. Bij de fokker zat ik op de grond en probeerde contact te maken met een wildkleurig reutje. Toen vanuit een hoek van de kamer, een blonde reu kwam aanlopen met een enorme plastic kip in zijn kleine teckelbekkie meeslepend. Hij legde de kip voor me neer, alsof hij zeggen wilde, ik ga met jullie mee. Het was liefde op het eerste gezicht en hij ging mee. En zo zijn er natuurlijk nog tal van herinneringen. Ik zal ze stuk voor stuk koesteren.<br />
Het is veel, weer een afscheid, we hebben de tijd niet om alles te verwerken. Het heeft zijn weerslag op de gezondheid van Jan en van mij, we zijn er niet al te best aan toe. Maar we worstelen door... we moeten wel. Maar ik hoop met recht dat nu de zon weer eens gaat schijnen voor ons......<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/F33yo_KGZwI/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/F33yo_KGZwI?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />Gerriehttp://www.blogger.com/profile/03756596678036278262noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3748889676926477999.post-62274897996467652602018-09-08T08:27:00.001+02:002018-09-08T08:43:01.684+02:00En zo volgt de ene dag de andere.....Het is koud, maar de zon komt al op en verdringt de nevel die over het land ligt. Ik kom beneden en laat de honden even naar buiten.... het is raar, het klopt niet.... Het gemis is groot. Mijn tranen prikken alweer achter mijn ogen, ik laat ze maar komen.<br />
Gisteren hebben we haar laten cremeren. Het was druilerig weer, zoals dat hoort bij een crematie. Het was een nare dag, alles deed mij fysiek pijn, vooral de hoofdpijn was erg. Niet gek, want ik slaap al een tijdje niet meer zo goed.<br />
Als ik op de bank lig, voel ik haar hoofd tegen me aan. Niet echt natuurlijk, maar de herinnering zoals ze altijd bij me lag..... Als we aan tafel zitten om te eten, en ik geef Sam, die altijd op de stoel naast mij zit, stiekem wat lekkers, zie ik haar oogjes onder de tafel mij aankijken en zeggen.... ik ook! Als ik naar het raam kijk waar Romy en Grace in de vensterbank staan, zie ik haar ertussen, zoals het hoort. De leegte die ze achterlaat is niet te bevatten....<br />
Terwijl ik zo achter mijn laptop zit, rennen de honden als gekken van binnen naar buiten. Ze zijn druk, erg druk. Ook dat is niet gek, het is een reactie op alles wat gaande is. Ze weten geen raad met mijn verdriet, ik snap dat wel maar kan het niet veranderen. Wya en Kira hebben hun eigen verdriet. Gisteren lag Wya te dromen, ineens een wolvenhuil, ze werd er zelf wakker van. Ja, lieve Wya, ik weet waar je over droomde....We missen haar allemaal.<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPQTxhi8uFaq1lx-HdCyBbU-GUyZM53yuHTcVIBl8Z1c3OAzIS2Q-Z7OlBLH8lKkJF1kKjZkE-1Ob1nvqkR95eXzyhJfW8MFS5vISL47pFYFkAt2ZLsvvRqkTiR91NUPYpA5cU_ZpDQv4/s1600/20180907_123737.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="112" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPQTxhi8uFaq1lx-HdCyBbU-GUyZM53yuHTcVIBl8Z1c3OAzIS2Q-Z7OlBLH8lKkJF1kKjZkE-1Ob1nvqkR95eXzyhJfW8MFS5vISL47pFYFkAt2ZLsvvRqkTiR91NUPYpA5cU_ZpDQv4/s200/20180907_123737.jpg" width="200" /></a><br />
Gisteren kregen we een prachtige kaart over de post. Een mooie zwart wit foto van Sara, lieve woorden van goede vrienden. Ik heb de kaart ingelijst en een mooi plekje gegeven.<br />
<br />
En alsof het allemaal nog niet ellendig genoeg is, zijn we gisteren met spoed naar de dierenarts geweest met Sam. Ook hij mist zijn Sara en zijn hartje kan het allemaal niet zo goed meer aan. Hij is al tijden aan de medicatie, zijn hart is vergroot en de klep lekt. Maar gisteren was hij extreem kortademig en lag te trillen bij iedere hartslag. Hevig hartfibrilleren en vocht in de longen was de conclusie van Maarten, de dierenarts. Hij kon het niet over zijn hart verkrijgen om ons te vertellen dat het einde nabij was en gaf als optie een injectie waardoor het vocht zou worden afgevoerd. Ja, wij kunnen inderdaad op dit moment niet nog een verlies aan en Sam kreeg de injectie.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVk_tTsbA7Jx0Y0nTjY3t4Q2xAFGDP46ZSot89yGBxAZKa-25YpysdKusqejkwQ6F1131aCeU0sc9jwQGP-N7tsIIg3ubbzES8rW72epUSQ87fMLM-aSaU3Dslx-a0a7xHB8kF7iweolM/s1600/20180907_223057.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="112" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVk_tTsbA7Jx0Y0nTjY3t4Q2xAFGDP46ZSot89yGBxAZKa-25YpysdKusqejkwQ6F1131aCeU0sc9jwQGP-N7tsIIg3ubbzES8rW72epUSQ87fMLM-aSaU3Dslx-a0a7xHB8kF7iweolM/s200/20180907_223057.jpg" width="200" /></a></div>
Het sloeg gelukkig goed aan. Direct buiten de praktijk stond hij al met zijn poot omhoog om het eerste vocht te lozen. Ook de medicatie moesten we verhogen, zelfs tot iets boven de toegestane hoeveelheid. Eenmaal thuis lag hij al snel diep te slapen, zijn lijfje leek iets rustiger, de hartslag ook. Dit weekend gaat hij wel doorkomen, maar we weten dat zijn afscheid ook niet lang op zich zal laten wachten. Eerlijk gezegd had ik verwacht dat hij eerder zou zijn gegaan dan Sara, maar zo zie je maar hoe het leven kan lopen.<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMm3JbUIji9am4WVlRaHLdzjCDguLBcOYGf4OGdOXcBS9GiMdx3I0_0DqiGgFp8geoZBiE497Ai8TL6wzwP4Cu1UOnEd0DvSql-MaQ-TRivH0j3BTxdQ9Y56fLTc1bRuoIRL8PfFXuu30/s1600/herninnering.png" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="587" data-original-width="504" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMm3JbUIji9am4WVlRaHLdzjCDguLBcOYGf4OGdOXcBS9GiMdx3I0_0DqiGgFp8geoZBiE497Ai8TL6wzwP4Cu1UOnEd0DvSql-MaQ-TRivH0j3BTxdQ9Y56fLTc1bRuoIRL8PfFXuu30/s320/herninnering.png" width="274" /></a>Als de honden zijn verzorgd, duik ik even achter mijn laptop. Een herinnering van Facebook .....<br />
Prachtige, lieve Sara op het Rozendaalse veld. Een herinnering van 4 jaar geleden, toen was ze 2. Daar komen de tranen weer, ik kan ze niet tegenhouden. Het lijkt alsof het leven de glans verloren is. Niets lijkt me meer echt te boeien. Zodra Hots een snik van mij hoort, staat hij bij me. Hij kan er niet goed tegen dat ik huil en wil de tranen van mijn gezicht likken. De grote goedzak, een echte zoon van zijn moeder. Het is goed dat hij hier nu is. Goed voor mij, voor zijn zusje Wya en voor de stabiliteit van de roedel. Want Sara slaat een gat in de roedel, zij was de leider, de kalmerende factor, de stille kracht. Hij zal haar nooit kunnen vervangen, maar hij doet zijn best, dat zie ik. Sara zou trots op hem zijn.<br />
<br />
En zo volgt de ene dag de andere.....<br />
Het leven gaat door, ik weet het. Maar het leven zal voor mij nooit meer hetzelfde zijn.Gerriehttp://www.blogger.com/profile/03756596678036278262noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3748889676926477999.post-47964783922012956202018-09-06T19:01:00.004+02:002018-09-06T19:03:32.203+02:00Afscheid<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b><span style="font-size: x-large;">VAARWEL</span></b></i><br />
<i><b><span style="font-size: x-large;">Vaarwel mooi meisje</span></b></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b><span style="font-size: x-large;">Vaarwel love of my life</span></b></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b><span style="font-size: x-large;">Vaarwel glinsterende gouden ogen</span></b></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b><span style="font-size: x-large;">Vaarwel neusje tegen mijn hand</span></b></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b><span style="font-size: x-large;">Vaarwel moed, kracht en wijsheid</span></b></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b><span style="font-size: x-large;">Vaarwel beautiful leading lady</span></b></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b><span style="font-size: x-large;">Vaarwel liefdevolle moeder</span></b></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b><span style="font-size: x-large;">Vaarwel allerbeste vriendin</span></b></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b><span style="font-size: x-large;">Vaarwel vacht om in weg te kruipen</span></b></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b><span style="font-size: x-large;">Vaarwel zacht kwispelende staart</span></b></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b><span style="font-size: x-large;">Vaarwel perfect Saarloos meisje</span></b></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b><span style="font-size: x-large;">Vaarwel mijn lieve mooie wolf</span></b></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b><span style="font-size: x-large;">voor altijd zijn we verbonden</span></b></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b><span style="font-size: x-large;">maar in deze wereld zeg ik je nu</span></b></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b><span style="font-size: x-large;">Vaarwel</span></b></i></div>
<div style="text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i9.ytimg.com/vi/Uhc8-NMv7F4/default.jpg?sqp=CJC6xdwF&rs=AOn4CLBQzQOd3-kerRReFxxk-5TLNWpkug" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/Uhc8-NMv7F4?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<br />Gerriehttp://www.blogger.com/profile/03756596678036278262noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3748889676926477999.post-47453491769756404712018-09-06T17:19:00.002+02:002018-09-06T20:46:33.378+02:00Alles voor het laatst...Gisteren voor het laatst naar de hei, helaas niet zo mooi paars als andere jaren, door de droogte, maar ach... daar komen we ook niet voor. Hoewel Sara echt bijna op is, sterk vermagerd en erg kortademig, kijkt ze me dankbaar aan. Nog even wandelen op de hei. Ze loopt voor me uit, ze is erg wankelig maar dribbelt toch vrolijk. Het is de laatste keer hier. Terwijl we ons pad volgen, komen de herinneringen in mij naar boven. Wat hebben we hier vaak en met veel verschillende honden heerlijk gewandeld. Het zijn fijne en mooie herinneringen. Het lijkt alsof Sara het ook voelt. Af en toe staat ze even stil, kijkt uitgebreid om zich heen, kijkt dan even naar mij en piept zacht. Onderaan de bult gaan we even in de schaduw zitten. Ik ga haar nu niet meer de bult mee opnemen, dat kan ze niet meer aan. Ze krijgt wat water, wat ik bij me heb en samen zitten we daar. In de verte zien we een wandelaar met een hondje. Verder is het stil.... we zitten daar een poosje en genieten van het uitzicht. Dan piept Sara weer even en staat op. Het is tijd om verder te gaan. We vervolgen ons pad en lopen door het bos langzaam weer terug naar de auto.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlP4gMWRJhSogTkT5orzsmcbKMAoF1oFQxZQEiaxqmaU-APP6ziUkMsj4ClCOGccdt0BZ-aGiRVHhwSsEnbH0TT-UiQUNchdxPE5520rx-a_Y23gwv3GaByet1VMOYKi8GqnY4GrTknxI/s1600/20180905_124924.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlP4gMWRJhSogTkT5orzsmcbKMAoF1oFQxZQEiaxqmaU-APP6ziUkMsj4ClCOGccdt0BZ-aGiRVHhwSsEnbH0TT-UiQUNchdxPE5520rx-a_Y23gwv3GaByet1VMOYKi8GqnY4GrTknxI/s640/20180905_124924.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhs6BjhJ0joNLUUQjtOczScfP_Hadq0idh-t6wadmIg1kd4Hm113mrIRbXx3_leBqI9kEwhkc3LD97JGR-zT3olmrEWL1TnkPztYLz-RZG-VRWljRtMUvH-kLz92TBamZxFIjAm1XKZ0G8/s1600/20180905_125517.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhs6BjhJ0joNLUUQjtOczScfP_Hadq0idh-t6wadmIg1kd4Hm113mrIRbXx3_leBqI9kEwhkc3LD97JGR-zT3olmrEWL1TnkPztYLz-RZG-VRWljRtMUvH-kLz92TBamZxFIjAm1XKZ0G8/s640/20180905_125517.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQefzm72zxSJ2ovJNQ_Zm9w0Qqlg9YtpcIH48Me2zDaIkTutW1DmPomuug7wKqnaFIvYA1-kNLRqSVtzNAibSnfEezzgRjHJgXS0kzZT3-9snvCSm7o8bcoSL58ZXVcVMkBvmlDHteef8/s1600/20180905_143841.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQefzm72zxSJ2ovJNQ_Zm9w0Qqlg9YtpcIH48Me2zDaIkTutW1DmPomuug7wKqnaFIvYA1-kNLRqSVtzNAibSnfEezzgRjHJgXS0kzZT3-9snvCSm7o8bcoSL58ZXVcVMkBvmlDHteef8/s640/20180905_143841.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
s' Avonds mee naar Kevin, Renske en Millie. Even gezellig samen zijn en een kort wandelingetje maken. Dan weer een moment van afscheid. Een laatste knuffel. Liefdevol legt ze haar hoofd op Kevins schoot.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiK_ifcedvV2li9btCVlGkHrT7PJh4sGJpdyEouXAZHWVMrtRJmOPDdV5_OXVJTuXpbU6bcJNps8-WR4pQ6KoqRr9oJ3jcvx1AwymFMoBLfaAs2H09svNsXX5oHfx-DuvKrjLz11B6L1NY/s1600/20180905_190217.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiK_ifcedvV2li9btCVlGkHrT7PJh4sGJpdyEouXAZHWVMrtRJmOPDdV5_OXVJTuXpbU6bcJNps8-WR4pQ6KoqRr9oJ3jcvx1AwymFMoBLfaAs2H09svNsXX5oHfx-DuvKrjLz11B6L1NY/s640/20180905_190217.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Thuis ligt ze rustig te slapen. Maar als het donker is, rond een uur of elf, komt ze me halen. Nog een keer wil ze ons avondrondje lopen, nog één keer. Heerlijk vindt ze het, wandelen in het donker. Zij heeft een lichtgevende halsband om en ik een lampje op mijn hoofd, zodat ik kan zien waar ik loop. Lekker samen "op jacht". Ze geniet er zoals altijd enorm van, maar ik heb een zwaar gevoel in mijn maag. Dit is de laatste keer dat we dit rondje lopen....<br />
<br />
Vandaag even naar het Iddinkbos. Dit is echt de laatste wandeling, want over een paar uurtjes komt de dierenarts. Ik verbaas mij over haar wilskracht. Ze ziet er zo breekbaar uit en kan amper fatsoenlijk meer lopen, maar ze springt uit de auto en geniet van deze laatste wandeling. Ze denkt niet aan wat komen gaat en ruikt aan ieder grassprietje, laat overal een paar druppels urine vallen en laat weten dat zij er was. Ook nu komen de herinneringen weer boven. Ook hier hebben we zo vaak met allerlei honden gewandeld. Hoewel ik ooit dankbaar zal zijn voor deze herinneringen, doen ze nu alleen enorm veel pijn..... Nooit zal ik hier meer met haar kunnen lopen. Dit bos zal nooit meer hetzelfde voelen.... Het verdriet doet mij letterlijk fysiek pijn. Pijn in mijn buik, druk op mijn borst, zoveel verdriet.....Tranen stromen over mijn wangen, ze maken het pad wazig. Maar ik ken de weg en zij ook. Net als gisteren staat ze ook nu af en toe stil en kijkt rustig om zich heen, ook nu kijkt ze mij aan en piept zachtjes.... Dan komen we weer bij de auto.... eenmaal thuis krijgt ze nog één keer eten, samen met de rest natuurlijk. Ik doe een lekker rauw eitje door haar eten. Ze krijgt wat vlees en wat zalm. Maar ze eet maar een klein beetje, ze likt het ei op, eet het vlees maar ze laat wat zalm staan......Dan loopt ze naar binnen en gaat liggen op haar plekje achter mijn stoel. Ze is moe, doodmoe.... ze is op.....<br />
Straks komt de dierenarts en mag ze gaan, naar Chloe en Mira, naar Bass en Chase en naar haar kleinzoon kleine lieve Chetco....naar alle hondjes die haar voor zijn gegaan....... Ik hoop dat ze op een heerlijk plekje komt, waar ze voor altijd veilig is......<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOkM4NabI8dJEK4hW0WJm64bnqcLgY8Q_7TFJWW3pqF8sBMEY7YnU5SzZ-Wr0k97FPjVqpHCGZDw66QgGYpVyW3x0k2ydI18TRa9epiyk5bCbZSYbB1R7aCRDYTFk9YG3dKsaKkG2xfWk/s1600/20180906_151704.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOkM4NabI8dJEK4hW0WJm64bnqcLgY8Q_7TFJWW3pqF8sBMEY7YnU5SzZ-Wr0k97FPjVqpHCGZDw66QgGYpVyW3x0k2ydI18TRa9epiyk5bCbZSYbB1R7aCRDYTFk9YG3dKsaKkG2xfWk/s640/20180906_151704.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsSreL-TNBNZQ-BML28JWKYGygN4u7aUVRVWzq9prP9U_KrCttKSoMnCCqxB6XALRHrL4V0XfgOk-lsVEDtJFHL-mM5KV6Plz4PcEE79ENZJ3M0IH-RgTPMe_cKx7HapNY7as5Vb2vAjc/s1600/20180906_151623.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsSreL-TNBNZQ-BML28JWKYGygN4u7aUVRVWzq9prP9U_KrCttKSoMnCCqxB6XALRHrL4V0XfgOk-lsVEDtJFHL-mM5KV6Plz4PcEE79ENZJ3M0IH-RgTPMe_cKx7HapNY7as5Vb2vAjc/s640/20180906_151623.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRoZoLFgFmqgxTeWnRA09IIG_cKB25dKubi520AfNLNtRyJ8q1lqAIq0yWgkovc24jobVN4D-4dq4gzGKnlMTamOFUZUBpCtj3y0LGbun41QqQ9FUKJQ8Mv65WlLNuRztFbuEwc_OAD78/s1600/20180906_152121.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRoZoLFgFmqgxTeWnRA09IIG_cKB25dKubi520AfNLNtRyJ8q1lqAIq0yWgkovc24jobVN4D-4dq4gzGKnlMTamOFUZUBpCtj3y0LGbun41QqQ9FUKJQ8Mv65WlLNuRztFbuEwc_OAD78/s640/20180906_152121.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxyeovyeu_BDzxfa58kL-sogBVeUyz7n__0nnmg22xpYijeDuwPdV6AM3Nvycz8k0qfZpOEq6RC46m1Nkyf6hj7NKc-iCI92rnr4SjJ66GkP3wkwcqGtgATCRzW6lCAj9ee7Tg4q0IGwA/s1600/20180906_152135%25280%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxyeovyeu_BDzxfa58kL-sogBVeUyz7n__0nnmg22xpYijeDuwPdV6AM3Nvycz8k0qfZpOEq6RC46m1Nkyf6hj7NKc-iCI92rnr4SjJ66GkP3wkwcqGtgATCRzW6lCAj9ee7Tg4q0IGwA/s640/20180906_152135%25280%2529.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvQ_Tvb8qFn24P_LQI3NIt_EEFrhCvdtUdfEVfdL1i-dwp5gEIY0H_7aORWG00O8K-7o9RtQ1wBKeFUexN4ZnLmcyacGTrZoCzTJe8c9roGzio5sJF1S_4RNjWG7HTSU9H6asbP18wSnc/s1600/20180906_080309.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvQ_Tvb8qFn24P_LQI3NIt_EEFrhCvdtUdfEVfdL1i-dwp5gEIY0H_7aORWG00O8K-7o9RtQ1wBKeFUexN4ZnLmcyacGTrZoCzTJe8c9roGzio5sJF1S_4RNjWG7HTSU9H6asbP18wSnc/s640/20180906_080309.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcXOR6bfM4EM-RY1CO40RAtHOSL3hbqORsb-9JdwM7lEL4qaDrjWp39e8ilrTsz4Ya7LXIHLh9XN4IQKw6B-lZGxom3g_8063w7kJoLXzuMz8PUaYgFmO41T8_MDl8BnYElCChKEkjtB8/s1600/20180906_114517.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcXOR6bfM4EM-RY1CO40RAtHOSL3hbqORsb-9JdwM7lEL4qaDrjWp39e8ilrTsz4Ya7LXIHLh9XN4IQKw6B-lZGxom3g_8063w7kJoLXzuMz8PUaYgFmO41T8_MDl8BnYElCChKEkjtB8/s640/20180906_114517.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEja61CUXJdCE-suCUZoE8lsXjA8fUzXz8usKsDSfqQLEWf9f5c6WLIDvDl31x6diHBiUpAUFNuvDL6ROjiK8HQgQWsBRzLnDBodYzVAex86bW8VYnYE-EDSumsrv17kj1ehkMoNtY55kJ8/s1600/20180906_142002.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEja61CUXJdCE-suCUZoE8lsXjA8fUzXz8usKsDSfqQLEWf9f5c6WLIDvDl31x6diHBiUpAUFNuvDL6ROjiK8HQgQWsBRzLnDBodYzVAex86bW8VYnYE-EDSumsrv17kj1ehkMoNtY55kJ8/s640/20180906_142002.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
We willen alle mensen die zo met ons hebben meegeleefd enorm bedanken voor alle lieve berichtjes, gedachten, positieve energie en opgestoken kaarsjes. In het bijzonder willen we Esther en Eric bedanken, die ons door de enorme moeilijke periode hebben heen gesleept en ieder minuut met ons hebben meebeleefd. Ook dank voor Yvonne voor haar steun en medeleven.<br />
Verder willen we al het personeel van onze eigen dierenartspraktijk <a href="https://www.dapdz.nl/">Sterkliniek Doetinchem Zeddam</a> en in het bijzonder Margriet enorm bedanken voor hun liefdevolle zorg en medeleven. Ook veel dank voor de medewerkers van <a href="https://dierenkliniekkorteakkeren.nl/">Sterkliniek Korte Akkeren</a> waar Sara haar operatie aan de kaak en knie heeft ondergaan. Tot slot onze dank voor dr. Giora van Straten en drs. Marjanne Zaal en de rest van het team van <a href="http://www.wagenrenk.com/">diergeneeskundig specialistisch centrum de Wagenrenk</a> voor hun goede zorg voor Sara vorig jaar tijdens haar operatie en herstel daarvan. Het is ontzettend jammer dat het nog niet eens een jaar heeft mogen baten. Maar één ding staat vast, ze heeft in de tijd die ze nog had, volop genoten van het leven!<br />
<br />
<br />Gerriehttp://www.blogger.com/profile/03756596678036278262noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3748889676926477999.post-30385714623491707772018-09-04T06:26:00.002+02:002018-09-04T06:26:22.836+02:00LiefdeNog een keer naar haar grote liefde, Rigg. Haar vriendje Rigg, de papa van Wyakin en Wahots. We hebben afgesproken om met Esther en Eric te gaan wandelen bij het Aamsveen. Ik heb Ron Baltus gevraagd om te komen, zodat er nog wat mooie foto's van Sara en het gezin kunnen worden genomen. Dit eerste nest van Sara is waar het Silva Amica avontuur voor ons begon. Met de wetenschap dat dit waarschijnlijk haar laatste mooie wandeling met Rigg wordt in ons achterhoofd lopen we met de honden naar de auto. Sara springt enthousiast de auto in, ze vindt het, zoals altijd, geweldig dat ze mee mag. Wyakin springt ook zelfstandig in de auto, maar die vindt het autorijden niet zo geweldig. Wahots moeten we de auto in tillen, hij vindt die bus nog maar een beetje eng.<br />
We zijn vroeg, veel te vroeg. We hadden om 15.00 uur afgesproken maar om 14.30 zijn we al vlakbij. Natuurlijk moet ik plassen, dus we stoppen in het restaurantje dat daar net over de grens in Duitsland is. We drinken er een kopje koffie en ik kan even naar het toilet. Dan verder naar de parkeerplaats, waar we de bus parkeren en de honden uit de autokennel halen. Wya en Sara herkennen de plek en zijn direct door het dolle heen. Niet snel daarna draait Ron de parkeerplaats ook op. Na nog wat wachten zijn daar ook Esther en Eric. Sara herkent hun auto al en wordt razend enthousiast. Als Rigg uitstapt begroet ze hem liefdevol. We staan daar even kort te praten als Eric bedenkt dat hij iets is vergeten in de auto, Esther zal het even gaan pakken.... maar dat vindt Sara maar raar. Esther zal toch niet weg gaan? Sara wil achter haar aan lopen, maar vindt Ron, die daar met zijn foto apparatuur bezig is, toch een beetje te spannend om zomaar langsheen te wandelen Ze maakt een grote draai om de auto's heen en loopt op die manier toch achter Esther aan. Die heeft niets in de gaten tot ze weer terugloopt en Sara ineens vanachter haar tevoorschijn komt. Als de hele club compleet is gaan we wandelen. We vinden een aantal mooie plekjes waar we stoppen om foto's te nemen. Ron neemt alle tijd voor ons en de honden krijgen ook tijd om tussendoor lekker te snuffelen. Hoewel de wandeling erg fijn is, hangt er toch een andere sfeer, de honden lijken dat ook te merken want ze spelen niet echt, maar ze genieten natuurlijk wel van de wandeling. Uiteindelijk komen we weer terug bij de parkeerplaats en nemen we afscheid van Ron. Wij gaan nog even met Esther en Eric een hapje eten in het Duitse restaurantje. Daarna wordt het echt tijd voor het afscheid. Het is emotioneel, er is altijd een bijzondere band geweest tussen Esther en Sara en Es vindt het dan ook heel verdrietig dat dit de laatste keer is dat ze onze geweldige Sara ziet. We slikken allemaal onze tranen weg. Op de terugreis in de auto ben ik stil...Ik ben blij dat we Sara deze dag hebben kunnen geven, ik heb haar daadwerkelijk zien genieten. Maar het is dubbel, want ja, het is een afscheid.....<br />
En ik weet dat het moment dat ik afscheid moet nemen van haar, alsmaar dichterbij komt....<br />
Niet aan denken, gewoon nog even niet aan denken.......<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKFo0TMbfy68V6lkCclABUVfdfBMH6Ozy0hIJlAHKqZq2Q1YDJJLTXQxhgkwsfjT-MYo-cn5tWyfwHa8UIItBiLbCXXl5A21Cw8PRtEEf_M38tCFMVojULI78TEvD6vG3vJiV1QehOATM/s1600/40590241_1995748683822909_740401174410166272_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="641" data-original-width="960" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKFo0TMbfy68V6lkCclABUVfdfBMH6Ozy0hIJlAHKqZq2Q1YDJJLTXQxhgkwsfjT-MYo-cn5tWyfwHa8UIItBiLbCXXl5A21Cw8PRtEEf_M38tCFMVojULI78TEvD6vG3vJiV1QehOATM/s640/40590241_1995748683822909_740401174410166272_n.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEju8m3o3GtLqp_1oU_AScoO-NGrqMNQz8ZgSIy7ktTYCkcv8GHLNV_Tw0JggLJDXF_uQ21k1ukXMyZhe6lxOrXZ5uXrcrgJ_RG5rvBsg2HBBWr9GrNzGNShLYAyKQLkL6Gd-wImmsTqcA4/s1600/40848434_1995748730489571_5660240543590907904_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="960" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEju8m3o3GtLqp_1oU_AScoO-NGrqMNQz8ZgSIy7ktTYCkcv8GHLNV_Tw0JggLJDXF_uQ21k1ukXMyZhe6lxOrXZ5uXrcrgJ_RG5rvBsg2HBBWr9GrNzGNShLYAyKQLkL6Gd-wImmsTqcA4/s640/40848434_1995748730489571_5660240543590907904_n.jpg" width="640" /></a></div>
<br />Gerriehttp://www.blogger.com/profile/03756596678036278262noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3748889676926477999.post-21738836674077112512018-08-30T16:08:00.002+02:002018-08-30T16:12:22.316+02:00Een zwarte dag....Pijn, verwoestende pijn, alsof messen steken in mijn hart, alsof mijn hals wordt dichtgeknepen, ik snak naar adem en slik, slik, slik.....<br />
Alsof ik in een ongelooflijk verdrietige film speel, hoor ik mijn eigen stem als ik zeg....<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXczVsUAorD12yq3Ysdx32wHq-uIL9h79ptQQ54lEk_Ym16ERsrkakAQPuzv6M3zkVUTCdtW_zg-XLf_joVWePtqRNhkLEHWmbgP19blEs7MUNavepZ7oCJn3-o5_bmE9VjJVwCTmWsdA/s1600/20180830_085422.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXczVsUAorD12yq3Ysdx32wHq-uIL9h79ptQQ54lEk_Ym16ERsrkakAQPuzv6M3zkVUTCdtW_zg-XLf_joVWePtqRNhkLEHWmbgP19blEs7MUNavepZ7oCJn3-o5_bmE9VjJVwCTmWsdA/s320/20180830_085422.jpg" width="320" /></a>"Eigenlijk bevestigt dit wat ik al wist, zo verdrietig en zo jammer dat het nog geen jaar goed heeft mogen gaan."<br />
Ik sta tegenover Margriet, de dierenarts, zij knikt en is stil. Ze weet niet goed wat ze moet zeggen. Ze kent de geschiedenis van Sara maar al te goed, ze kent ons maar al te goed. Ze weet dat er geen woorden zijn. Ze zal het dossier doorsturen naar Wageningen en vragen of er medicatie is om de rest van haar tijd nog comfortabel te kunnen leven.... voor zo lang of zo kort als het zal duren.....<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxcNwptCKRAtTvx9uKPxpSCo9sDW7GMqtS74mLkX7XT-Ycqsp-EhaSNpYuXFOkijmHUM17AZPA4xbVVuZjO9lcdStjx0_dKjPdyey5ueQkQe5CmSVjIw6I3-UENmKbuB0F1gSXcr9QOFk/s1600/20180830_090710.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="900" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxcNwptCKRAtTvx9uKPxpSCo9sDW7GMqtS74mLkX7XT-Ycqsp-EhaSNpYuXFOkijmHUM17AZPA4xbVVuZjO9lcdStjx0_dKjPdyey5ueQkQe5CmSVjIw6I3-UENmKbuB0F1gSXcr9QOFk/s320/20180830_090710.jpg" width="180" /></a>Als een robot geef ik haar een hand en bedank haar, ik loop naar de balie en reken netjes af. Sara slentert achter mij aan. Daarna in mijn kleine nieuwe autootje, Sara op de achterbank. We rijden naar het bos, vlakbij de dierenartspraktijk. Ik had Sara beloofd dat we daarheen zouden gaan als ze lief was bij de dierenarts. Ze was lief, ze is altijd lief. Tijdens het bloedprikken, tijdens het nemen van de röntgenfoto. Ze heeft het al zo vaak moeten doorstaan. Ik parkeer de auto in het bos en laat Saartje eruit. Ze kwispelt en wandelt vrolijk voor mij uit. Ik loop er langzaam achteraan.... ik voel de tranen komen. Hier kan het, hier is niemand.... en ik laat het vocht stromen.... ik kan het niet meer tegenhouden.... het doet zo'n pijn.... daar in het bos, stort ik in.... Ik ga op een omgevallen boomstronk zitten en laat mijn gedachten gaan.<br />
<br />
Ik wist dit al, eigenlijk al een heel tijdje. Ik voelde het gewoon, ook toen er nog niets te merken was aan haar. Maar toen ze ging vermageren, af en toe begon te hoesten en er 's morgens weer grote plassen in de keuken lagen, was het helemaal duidelijk. Vandaag mochten we om 08.30 uur bij Margriet komen, ze bevestigde het afgrijselijke vermoeden. De kanker is terug en hoe.... een nog veel grotere tumor dan de vorige drukt de longen weg, dit verklaart het kortademige en het hoesten.<br />
Ik zit op de boomstronk, schud mijn hoofd en heb mijn handen voor mijn ogen.....ik ben boos, gefrustreerd en vooral intens verdrietig....<br />
Nog niet eens een jaar, nog niet eens een jaar en het is al terug in deze verwoestende vorm....<br />
Dan voel ik het neusje van Sara tegen mijn hand, ze is naar me toe gelopen en kijkt met met haar grote bolle oogjes aan..... ik snik nog wat na, ze piept....<br />
Dan draait ze een gek rondje alsof ze zeggen wil: "Hé, ik ben er nog, het is mooi weer, we zijn in het bos.... life is good...." Honden leven in het nu en genieten van ieder moment. Het afgelopen jaar heeft ze heel wat genoten, gelukkig. Ik sta op en wandel langzaam door, ze rent weer voor mij uit alsof er geen vuiltje aan de lucht is. We gaan niet al te ver, als we weer terug zijn thuis, duiken alle hondjes op haar af. Ze wordt besnuffeld en begroet... en ik.... ik weet het niet meer.......<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBmULKa1V6mGtNXoaJwQJIl6eiRc9PdmP6rckpuHg6xCUDHSDPKmYsmmyqR6l1t4crv_LINx82NWeupTPzo-UPW2mN2o4EF6Xoh7Xt69zRSNGEjpMmDmkXC1yQ2kgJXNk-q3KhJQ6anUo/s1600/20180830_094714%25280%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1440" data-original-width="1248" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBmULKa1V6mGtNXoaJwQJIl6eiRc9PdmP6rckpuHg6xCUDHSDPKmYsmmyqR6l1t4crv_LINx82NWeupTPzo-UPW2mN2o4EF6Xoh7Xt69zRSNGEjpMmDmkXC1yQ2kgJXNk-q3KhJQ6anUo/s640/20180830_094714%25280%2529.jpg" width="554" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZvErcX6F7qi9hsSb4Su9gok37CleXliyiYvdXiKyZZsDg0RDNAwbgmCyiMb30aXUhEEngulaFmWcSP8ggUAei5diNA83pTUtBauSNiUVgl_I_IrZaQU0-6wYpp-85nTjNCZuBXDgqrjs/s1600/20180830_095013a.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1169" data-original-width="1196" height="624" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZvErcX6F7qi9hsSb4Su9gok37CleXliyiYvdXiKyZZsDg0RDNAwbgmCyiMb30aXUhEEngulaFmWcSP8ggUAei5diNA83pTUtBauSNiUVgl_I_IrZaQU0-6wYpp-85nTjNCZuBXDgqrjs/s640/20180830_095013a.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhn673ljX0SgCPpQZB95A0WuGr8-0uy5fP0-gQx4Ls7dUoIZ2BrbzfcgqON-M1HA27w2ebJaDm5fioe2cG9NSPJWmTmR-Vr45xljPebMkoGSKLOVs77Lk6mv1i_GHnrJn3BJ3OKmXsBQWE/s1600/POL128-Sarah1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1316" data-original-width="1600" height="526" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhn673ljX0SgCPpQZB95A0WuGr8-0uy5fP0-gQx4Ls7dUoIZ2BrbzfcgqON-M1HA27w2ebJaDm5fioe2cG9NSPJWmTmR-Vr45xljPebMkoGSKLOVs77Lk6mv1i_GHnrJn3BJ3OKmXsBQWE/s640/POL128-Sarah1.jpg" width="640" /></a></div>
<br />Gerriehttp://www.blogger.com/profile/03756596678036278262noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3748889676926477999.post-91484795861308756132018-07-23T09:27:00.004+02:002018-07-23T17:31:32.462+02:00Waarom vind ik wolfhonden ook alweer zo leuk?Tja, dat is een vraag die ik mijzelf vooral stel als ik één van de draken weer heb betrapt op iets ondeugends. Ja, het zijn geweldige honden, prachtig om te zien en zo puur. Het voelt bijzonder als je de liefde en het vertrouwen van een wolfhond hebt gewonnen. Want eerlijk is eerlijk, zij geven hun vertrouwen niet zomaar weg. Het zijn enorme kroeldozen en de roedel is voor hen enorm belangrijk. Dat maakt dat ze echt deel uitmaken van het gezin, een leven zonder is dan haast niet meer voor te stellen.<br />
Waarom dan toch die vraag? Tja, dat zit m dus in die ondeugendheid. Een wolfhond doet waar ie zin in heeft (is toch eigenlijk om jaloers op te worden). En soms is waar ie zin in heeft niet helemaal waar het baasje op zit te wachten.....<br />
Dus na verschillende lederen bankstellen, het nodige voedsel dat van het aanrecht is gestolen, de talloze gesloopte benches, twee paar Birkenstocks waar ik zo gek op was, een stuk of vijf afstandsbedieningen, een lederen portemonnee van Jan die vakkundig versnipperd is, waarbij opgemerkt moet worden dat het muntgeld, het rijbewijs en plastic bankkaartjes alsmede het papieren briefje van tien euro onaangetast zijn, wat toch knap is en nu tuinstoelkussen nummer 275, vraag ik mij echt wel eens af......<br />
Waarom vind ik wolfhonden ook alweer zo leuk?<br />
Pffffff.......<br />
Nou, om die ondeugende oogjes die me dan aankijken met een blik van... "Tja, had je ze maar moeten opruimen hè.... dat weet je toch? Hoe lang heb je nu al wolfhonden? Maar ik hou nog van je hoor baasje....Jij ook van mij?"<br />
"Ja, draakje, ik ook van jou!"<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWKHHfpYQc-cqibn6cncpNSUJeJSVQHhKyB4bazqNiqqiburGbkAqyd4NY_SxnMBdaGwHCODEzattZ0NYZAy5kjKusUwU6dPChpwZYqhu7w3J9tx92g1VCYZbZN_PfVGe-5k3ivmLOB1c/s1600/20180723_082907.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWKHHfpYQc-cqibn6cncpNSUJeJSVQHhKyB4bazqNiqqiburGbkAqyd4NY_SxnMBdaGwHCODEzattZ0NYZAy5kjKusUwU6dPChpwZYqhu7w3J9tx92g1VCYZbZN_PfVGe-5k3ivmLOB1c/s640/20180723_082907.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiu1-C456ev26t5gPs2maQW4Rs3YfvhnboelXt-yJBhu4rtVXX5vcwudQ0Cl8SJJF4Pyw_tSSvF_XGdvsKYfU2ZYduBNlP_rqxalk0ZfYByqQ-NP9rRlbzi1fOObwAf0bj6NB-uju9iSo/s1600/20180723_082910.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiu1-C456ev26t5gPs2maQW4Rs3YfvhnboelXt-yJBhu4rtVXX5vcwudQ0Cl8SJJF4Pyw_tSSvF_XGdvsKYfU2ZYduBNlP_rqxalk0ZfYByqQ-NP9rRlbzi1fOObwAf0bj6NB-uju9iSo/s640/20180723_082910.jpg" width="640" /></a></div>
<br />Gerriehttp://www.blogger.com/profile/03756596678036278262noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3748889676926477999.post-89886293868442385292018-04-26T09:32:00.003+02:002018-04-26T09:32:50.213+02:00Ze is niet zo slechtFor English translation, scroll down<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMWuJj8GJC_jeVad07qwNXz_w-RN0pId_ktTrxp3KE_8_EI1mP3rxAytfFy1h2zjLUkeKNIEc-1hTavYKJ9q46-SkgW1ZLV5iw9joHbrextRlZpnfxfLDidn5gmMTeFJgSynIg1qM7aW0/s1600/20180425_195734.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMWuJj8GJC_jeVad07qwNXz_w-RN0pId_ktTrxp3KE_8_EI1mP3rxAytfFy1h2zjLUkeKNIEc-1hTavYKJ9q46-SkgW1ZLV5iw9joHbrextRlZpnfxfLDidn5gmMTeFJgSynIg1qM7aW0/s320/20180425_195734.jpg" width="320" /></a>Gisteren was het weer zover, Grace en ik mochten naar de training. Ik was benieuwd hoe het dit keer zou gaan. Nu het allemaal niet zo nieuw meer was, zou ze zich dus wel iets beter moeten kunnen concentreren op mij en de oefeningen. Ik was best moe en had eigenlijk niet zoveel zin. Tja, kan je wel eens hebben. Maar ja, dat is het mooie van les, dat is die stok achter de deur, dus we gingen toch maar. Aangezien ik niet weer een auto vol kots wilde, had ik haar een uurtje voor vertrek toch maar een wagenziekte tabletje gegeven. De auto in was even een dingetje. Ik moest haar er echt in tillen, ze ging niet zelfstandig. Maar ach, dat hebben zo veel Saarloosjes. Eenmaal aangekomen bleek dat het pilletje had gewerkt, ze was niet ziek geworden. Ze sprong zelf uit de auto en keek eens goed in het rond. Je zag bijna dat ze het gebied herkende. Ze liep vrolijk mee naar het veld en keek vooral naar de paarden, die in de wei achter het trainingsveld stonden. Toen alle deelnemers waren gearriveerd, mochten de honden los en spelen. Ik was benieuwd. In eerste instantie was ze even afgeleid door de paarden, ze ging ze eens even goed bekijken. Maar toen er een wel heeeel erg dichtbij kwam, besloot ze dat ze toch beter met de hondjes kon gaan spelen. En toen was het ijs gebroken, ze had echt veel plezier. Wilde natuurlijk toch ook met de kleine hondjes spelen, vooral het poedeltje was leuk.<br />
Die vindt de grote honden een beetje eng, dus die kan je lekker pesten. Maar al met al, viel het wel mee, ze ging toch vooral ook spelen met de grotere honden en stoere teckel Teun. Mijn humeur was ineens een stuk beter!<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNcz4ogasgVS0erinaAFtlD_u_OOYMsujHNeEuecG8016vuk97g-Tpaiap7OITdEHi9BVB9yIwL4i_BwQwcu7UFArPqX_mXnAOATX644eeet6drzAwP1p799cgz2a2gQH3AhgKx0nKFek/s1600/20180425_195554.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1032" data-original-width="1600" height="412" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNcz4ogasgVS0erinaAFtlD_u_OOYMsujHNeEuecG8016vuk97g-Tpaiap7OITdEHi9BVB9yIwL4i_BwQwcu7UFArPqX_mXnAOATX644eeet6drzAwP1p799cgz2a2gQH3AhgKx0nKFek/s640/20180425_195554.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjibozS2k_vRqfqQMH8BxiS-CH0Fl_iSJDPIjAX7RZITB79qHvS05VkIfIiapDErGFbK4Rjb0e1ttHNyYxdc7wI_IaN8whfcYqA6q5-3wCHEkSGFMx-oh9kb6ilOcUtRbE5w8dUYcz9rRs/s1600/20180425_200449.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="901" data-original-width="1600" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjibozS2k_vRqfqQMH8BxiS-CH0Fl_iSJDPIjAX7RZITB79qHvS05VkIfIiapDErGFbK4Rjb0e1ttHNyYxdc7wI_IaN8whfcYqA6q5-3wCHEkSGFMx-oh9kb6ilOcUtRbE5w8dUYcz9rRs/s640/20180425_200449.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4T9xpmTIKQi2eWz59_nWHmYhx8pxA3NcNHFuVpo7i6V6FNcMvfqPx5pJU9PnAiNt3mmp51A1iHBHbXIwu7LpnGGMeryRXplkqKZxW_7Tb1CTuheDLhWZTqapsWG1N6r8wRWF5xmK8TiI/s1600/20180425_200125.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="1411" data-original-width="1600" height="282" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4T9xpmTIKQi2eWz59_nWHmYhx8pxA3NcNHFuVpo7i6V6FNcMvfqPx5pJU9PnAiNt3mmp51A1iHBHbXIwu7LpnGGMeryRXplkqKZxW_7Tb1CTuheDLhWZTqapsWG1N6r8wRWF5xmK8TiI/s320/20180425_200125.jpg" width="320" /></a><br />
Tijdens de les heeft ze me echt verbaasd. Zo zie je maar weer, ze is een behoorlijk slimme tante! Als ze eenmaal iets 1 keer heeft gedaan, weet ze hoe het moet. (Dat is zeker niet altijd handig, bijvoorbeeld met het openen van deuren en kasten.... overal zitten bij ons thuis haakjes op, anders maakt deze dame het open) Maar voor de les is het wel fijn. Het naast lopen, liet nog wat te wensen over, maar ze ging nu wel netjes zitten. Ik had ham meegenomen, maar dat vond ze niet zo geweldig, de snoepjes van Sandra echter, die vond ze niet te versmaden. Dus met zo'n buitengewoon lekker snoepje in mijn hand, kreeg ik haar zover dat ze netjes ging zitten, riem af, riem aan, en weer volgen. Jawel mensen, ze deed het toch maar. En ik liep zowat naast mijn schoenen van trots. Ook ging ze netjes af, 't is toch niet te geloven. Het leek een heel ander hondje dan vorige week. Ik keek nog eens goed, ik had toch niet de verkeerde meegenomen? Nee hoor, het was echt Grace, hahaha. Ook de andere deelnemers hadden door dat ze nu ineens heel anders op het veld stond. Veel zelfverzekerder. Na afloop van de les, mochten de honden weer spelen. De kleintjes mochten samen op het ander veld, zodat de grote hen niet konden pesten. Een vriendje van Grace moest al wat vroeger naar huis, maar gelukkig kon ze nog wel met de Austalian Shepherd spelen. Ze renden als dolle achter elkaar aan, zo'n aussie is behoorlijk snel! Na het tikkertje spelen, gingen we weer naar huis. Natuurlijk moest ik haar weer de auto in tillen, maar al met al was ik een zeer tevreden mens. Toen ik het thuis aan Jan vertelde, zag ik aan zijn ogen dat hij het bijna niet kon geloven. Hij zal gedacht hebben dat ik een beetje overdreef of aan het opscheppen was.... Misschien de volgende keer eens aan een van de deelnemers vragen of ze wat willen opnemen, bewijs voor het thuisfront, hahahahaha.<br />
<br />
<i>She is not all that bad</i><br />
<i><br /></i>
<i>Yesterday it was that time of the week again, Grace and I supposed to go to the doggytraining. I was curious how it would turn out this time. Now that it was not all that new anymore, she should be able to concentrate and perform a little better. I was pretty tired and I didn't really wanted to go. But this is exactely why I signed op, so we went anyway. Since I did not want a car full of puke again, I had given her a car sickness medication one hour before departure. To get her to get into the car was challenging. I really had to lift her in, she did not go by herself. But hey, she is a Saarloos after all, so what do you expect. Once we arrived at doggyschool, it appeared that the pill had worked, she had not become ill. She jumped out of the car by herself and looked around. You almost saw that she recognized the area. She walked happily to the trainingfield with me and was very interested in the horses, that stood in the meadow behind the trainingfield. When all participants had arrived, the dogs were allowed to get off leash and play. I was wondering. At first she was distracted by the horses, she stood right in front of the fence. But when the beautiful stalion was getting close, she decided she would be better of, playing with the other dogs. And so she did and she really had a lot of fun. Of course she wanted to play with the little dogs, especially the poodle. He thinks the big dogs are a bit scary, so shy loves to bully him a bit. But she was not so bad this time, she was mainly playing with the bigger dogs and with the tough little dachshund Teun. I felt great, my bad mood had disappeared like magic!</i><br />
<i>She positively surprised me during the class. Well you must know, she is a pretty smart lady! Once she has done something once, she knows how to do it. (That is certainly not always that nice, for example with the opening of doors and cabinets .... everywhere are at our home we have to block doors, otherwise this lady opens them) But here, it was great! Walking alongside me left something to be desired, but she now sat down nicely. I had taken some beef with me but she did not like that, but Sandra's (Sandra = dogtrainer) sweets she did love for sure! So with such an extraordinarily delicious candy in my hand, I got her to sit neatly, leash off, leash on, and follow me again. Yes, people, she did it!!!!. And I was so very proud of her!!!! She also lay down perfectly, can you believe that? She seemed a tatally different dog than last week. I took a good look at her, Had I taken the wrong dog? No, it really was Grace, hahaha. The other participants also realized that she had changed. She was so much more confident of herself. After the lesson, the dogs were allowed to play again. The little ones were allowed on the other field together, so that the big ones could not bully them. One of Grace's doggy friends had to go home a bit early, but luckily she could still play with the Austalian Shepherd, Zia. They ran after each other like crazy . An aussie is pretty fast! After playing tag for a while, we went home again. Of course I had to lift her back into the car, but all in all I was a very satisfied person. When I told Jan about it at home, I saw that he almost could not believe it. He will have thought that I was a bit exaggerated or bragging .... Maybe next time I might ask one of the participants to record something, as proof for the home front, hahahahaha.</i><br />
<div>
<br /></div>
Gerriehttp://www.blogger.com/profile/03756596678036278262noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3748889676926477999.post-65913820651218964792018-04-19T13:16:00.003+02:002018-04-26T08:43:09.090+02:00Ooooooohhhhhhh, wat spannend!<i>For English translation, scroll down</i><br />
<br />
Zoals velen van jullie weten, hebben wij er sinds vorige zomer twee Engelse meisjes bij. Miyax Romy Schneider en Miyax Grace Kelly. Hoewel ik meestal met de nieuwe pups direct op puppycursus ga, was dat dit maal door omstandigheden niet gelukt. Romy en Grace luisteren redelijk, dat wil zeggen, ze komen soms als we roepen en voordat ze eten krijgen gaan ze zitten. That's all folks. Tja, een beetje magertjes, ik weet het, maar, ...... zo troost ik mijzelf....., het zijn Saarlooswolfhonden, dus iedereen snapt het als ze niet luisteren. Toch wist ik dat er iets moest gebeuren. En hoewel ik natuurlijk echt wel weet hoe ik honden moet opvoeden en trainen, heb ik toch altijd weer die stok achter de deur nodig. Iedere week naar les helpt. Niet zozeer voor de honden als wel voor mij. Ik wil natuurlijk niet iedere week het lachertje van de klas zijn, dus zal ik thuis echt wat vaker oefenen om op het veld niet al te erg voor gek te staan. Dus... de stoute schoenen maar weer aangetrokken en aan Sandra (van <a href="https://www.hondenzo.nl/">advies en trainingscentrum Hond en Zo</a>) gevraagd wanneer er een plekje vrij zou komen in een beginnerscursus. Ik zou beginnen met Grace, want.... ja, ja, dat is me een exemplaar. Alles wat stout en verboden is, vindt Grace het leukste om te doen. Tot nog toe is zij de ondeugendste van al onze Saarloosjes. Als er iets verdwijnt van het aanrecht, als er snippers van een on-identificeerbaar gesloopt object ergens liggen, als er kledingstukken uit de wasmand zijn gehaald, als de prullenbak overhoop is gehaald of als op een wandeling kleine hondjes worden gepest.... je raadt het al, dan is Grace de eerste naam die wij noemen. Dus het leek ons het meest logisch om eerst dit ongeleide projectiel eens wat regels te leren. Zo gezegd zo gedaan, er was plaats op de woensdagavond, dus ik had mij opgegeven.<br />
Hoewel Grace de stoerste is van de twee Engelse dames en mensen niet zo heeeeel erg eng vindt, was het toch wel ongelooflijk spannend voor haar die eerste keer. Alleen in de auto, in plaats van met haar zus of een van de oudere honden is al een hele opgave. Het is slechts 10 minuten rijden en natuurlijk presteerde ze het om de hele bench onder te kotsen. Hmmm, dat zou ik later wel opruimen, op de terugweg zou ik haar wel even in de andere bench doen. Eenmaal uit de auto keek ze argwanend om zich heen. Op het veld moest ieder grassprietje besnuffeld worden.<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2zWFKY1sYOwgnEhqYyXZ2a2kmElE_YSc7mE9MestKWIT7KF4VQNUGCggtyKhtNXQUtT1sJRGTz3XLusL13-xBu-lAkPmrmj8hc2VTum40-VgNjtk8yhDrttRBUwzno9XO3aNpSplfE1Q/s1600/20180418_200640.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1109" data-original-width="1600" height="221" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2zWFKY1sYOwgnEhqYyXZ2a2kmElE_YSc7mE9MestKWIT7KF4VQNUGCggtyKhtNXQUtT1sJRGTz3XLusL13-xBu-lAkPmrmj8hc2VTum40-VgNjtk8yhDrttRBUwzno9XO3aNpSplfE1Q/s320/20180418_200640.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">oei wat spannend allemaal.....</td></tr>
</tbody></table>
De andere mensen en andere honden vond ze op dat moment nog totaal niet interessant. Aan het begin mogen de honden even los om met elkaar te spelen, maar Grace was alleen bezig het terrein te verkennen. Ze hield mij echter goed in de gaten. Zodra er een ander hondje even bij mij kwam kijken en kroelen, kwam ze aangestormd en deed echt een beetje naar tegen het hondje. Jaloerse troela! Na een paar minuten mochten we de honden aanlijnen en begon de les. De andere deelnemers hadden, zoals ik ook had moeten doen, de puppycursus al gedaan. De hondjes konden al zit en af en ze konden zelfs al een heel klein beetje blijf. We begonnen met een stukje wandelen en aandacht vragen van de hond. Af en toe eens laten zitten, liefst goed naast je. Ja, ja.... nou niet dus. Het volgen ging redelijk, ze trok niet echt heel erg en liep best goed naast. Maar zit? Met geen mogelijkheid. En het lag echt niet aan het snoepje, want ik had Gelderse rookworst in ieniemienie stukjes gesneden, maar ze vertikte het om ervoor te gaan zitten. Het was haar allemaal nog veel te spannend. Dan maar alleen volgen.... De tweede opdracht was de hond naast je laten lopen tot aan het paaltje dan de hond laten zitten, even de riem eraf klikken daarna weer aanlijnen en teruglopen naar de plaats met de hond netjes naast je. Hilarisch..... Nou ja, bij de meeste ging het best goed! Maar bij Grace???? Ik was André erg dankbaar dat hij de groep even uitleg gaf over het totaal ontbreken van de 'will to please' bij de Saarloos. Hij voegde nog toe dat de Saarloos een van de moeilijkste honden was om op te voeden. Pfff, dat gaf mij wat lucht, nu zouden we niet helemaal het lachertje van de week zijn. Maar hoewel ik weet dat een Saarloos niet heel makkelijk is in de opvoeding, wil ik natuurlijk wel dat er vooruitgang te zien is. Dus, ik zal moeten oefenen met ons dametje, want we lopen al een puppycursus achter.<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeUWP0w22YSLfGNQAFKKQieAOhYcICcaYlN0jTLw-gvelf_GDuTw0E74VEr_TjFPbLH7oug0Vf1J2pA_ZQuhPKg_Ema-mxBq0wCCpjltydVI89qfnALD-M6yNM_1RLvVd0JeH4NOFK3gk/s1600/20180418_205315.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="900" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeUWP0w22YSLfGNQAFKKQieAOhYcICcaYlN0jTLw-gvelf_GDuTw0E74VEr_TjFPbLH7oug0Vf1J2pA_ZQuhPKg_Ema-mxBq0wCCpjltydVI89qfnALD-M6yNM_1RLvVd0JeH4NOFK3gk/s400/20180418_205315.jpg" width="225" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">heel erg moe.....</td></tr>
</tbody></table>
Hoewel, zitten kan ze natuurlijk echt wel, dat ze het daar op dat moment niet liet zien, tja..... hmmmm, voor zo'n eerste les vergeef ik het haar. Maar ik hoop dat volgende week het nieuwtje er een beetje af is en dat ze haar best gaat doen. In ieder geval werd ze gedurende de les behoorlijk moe, dat was duidelijk en als ze dan zo lief naast je ligt, tja.... dan ben je toch trots dat ze in ieder geval met je op het veld durft te zijn.<br />
Na afloop mochten de honden weer even los en nu gebeurde waar ik al een beetje bang voor was. Ze vond het kleine poedeltje en het ruwhaar teckeltje erg leuk. En hoewel de andere mensen vonden dat ik haar moest laten gaan, wist ik wel beter. Ze is een enorme pestkop die het heerlijk vindt om kleine honden in de billen te happen. Onze Moos kan dat goed aan, die is opgevoed door Saarlooswolfhonden en kan heel goed van zich afbijten, maar niet alle kleine hondjes vinden dat even leuk! Ze zal ze niet verwonden, maar de kleine hondjes worden zo wel angstig en dat wil ik niet op mijn geweten hebben. Dus ik zat er bovenop. Er worden op de les, geen hondjes gepest, zelfs niet door Grace. De boodschap kwam over en ze kalmeerde wat. Ook daar gaan we volgende week mee verder. Net zo lang tot ze snapt dat je met kleine hondjes voorzichtig moet doen. (Behalve met die van thuis, want die zijn wel wat gewend .....)<br />
<br />
<i>As many of you know, we have had two English girls living here with us in the Netherlands, since last summer. Miyax Romy Schneider and Miyax Grace Kelly. Although I usually go to puppy school with the new pups, this was not possible due to circumstances. Romy and Grace behave reasonably, that is, they sometimes come when we call and before they get food they sit down. That's all folks. Well, it's not much, I know, but, ..... I comfort myself with the excuse that they are Saarlooswolfdogs so anybody will understand if they do not listen. Yet I knew something had to be done. And although I obviously know how to raise and train dogs, I always need that exra motivation to go to puppyschool meetings every week. Of course, I do not want to be the laughing stock of the class every week, so I will practice a bit more at home not to be too foolish on the field. So ... I took the step and asked Sandra (the owner of the doggytrainingcenter) when there would be an opening in a starter class. I would start with Grace, because .... she is something, a handful! Grace loves to be naughty! She is the most naughty of all our Saarloosjes. If something disappears from the kitchencounter, if there is rubbish from an unidentifiable demolished object somewhere, if items of clothing have been removed from the laundry basket, if the trash can has been turned upside down or if small dogs are bullied on a walk Yes, you guessed right, then Grace is the first name we call. So it seemed logical to us to first teach this unguided projectile some rules. No sooner said than done, there was room on the Wednesday evening, so I signed up.</i><br />
<i>Although Grace is the toughest of the two English ladies and people do not feel so scary to her, it was incredibly exciting for her that first time. Being alone in the car, instead of with her sister or one of the older dogs wass already quite hard on her. And as it is only a 10 minute drive, she did get sick. Hmmm, I would clean that up later, on the way back I would put her in the other bench. Once out of the car she looked around suspiciously. Every blade of grass had to be sniffed on the field.</i><br />
<i>She didn't feel the other people or other dogs were very interesting at that moment. At the start of the class, the dogs are allowed to play with eachother, but Grace was a loner, exploring the terrain by herself. However, she kept a close eye on me. As soon as another dog came to see and cuddle with me, she came storming up towards me and gave the dog a snarl. Jealous little girl! After a few minutes we were asked to call our dogs and put the leash on. The other participants had already finished puppyclass, as I should have done. The dogs already knew how to sit and stay. We started with a walk and had to ask for attention from the dog (they had to follow nicely) and get the dog tosit down once in a while, preferably right next to you. ... well not so much with Grace. The walking beside me, she did reasonable. But sit? No way. And eventhough I took some smoked sausage with me as reward, she refused to sit down. It was all too exciting for her, so we just did the walking practice. Second assignment was to let the dog walk next to you to a small pole then let the dog sit, just click the leash off and then back up and walk back to your place with the dog neatly next to you. Hilarious ..... Well, with most dogs it went pretty well! But with Grace ???? I was very grateful to the trainer for giving the group an explanation about the total lack of 'will to please' with the Saarloos. He added that the Saarloos was one of the most difficult dogs to raise. Pfff, that gave me some air, now we would not be the laughing stock of the week. But although I knew that a Saarloos is not very obeying dog, I did want progress to be seen. So, I will have to practice with our 'little lady in red', because we already lack the puppy course. </i><br />
<i>Although, it had to be said that she can sit of course , that she did not show it at that moment, yeah ..... hmmmm, for it was all such an exciting event, I forgave her. But I hope that next week she is going to do give it a go. Any way she became pretty tired during the lesson, that was clear and she came sitting next to me and I melted .... I was so proud that she at least dared to be on the field with me and all those strangers.</i><br />
<i>Afterwards the dogs were allowed to go off and play for a while again, and now that she felt a little more at home, she became her naughty self again. She liked the little poodle and the rough haired dachshund. And although the other people thought I should let her go, I knew better. She is a huge bully who loves to bite small dogs in the buttocks. Our own dachsie Moos can handle that, for he is raised by Saarlooswolfdogs and can very well defend himself, but not all small dogs are like that! She will not injure them, but the little dogs will become anxious and I will not have that on my plate. So I called her of. No bullying alowed in class, not even by Grace. She got the message calmed down. She will learn how to play with small dogs, I know! (Eventhough she will still like to bully them a bit) </i><br />
<br />
<div>
<br /></div>
<br />Gerriehttp://www.blogger.com/profile/03756596678036278262noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3748889676926477999.post-39565291710916650502017-11-07T17:48:00.001+01:002017-11-07T17:48:58.529+01:00En daar zijn we weerWederom terug in Wageningen, maar ditmaal is er niets ernstigs aan de hand. Vandaag mogen de drains eruit bij Sara. We gingen al voor dag en dauw op pad, want we hadden om half 9 een afspraak bij de chirurg. Er was mist voorspeld dus ik ging uit van lange file's. Toen we aan het einde van de A 18 kwamen, zag ik al dat het mis was. Ik kon nog net de afslag naar Didam pakken en ben binnendoor naar Duiven gereden. Vandaar de A 12 weer op. En zo hadden we de file's achter ons gelaten. Verder verliep de reis rustig en best voorspoedig. Af en toe was het inderdaad wat slecht zicht door de mist, maar ik reed rustig want ik was vroeg genoeg weggegaan van huis. We waren al vroeg in Wageningen, dus besloot ik eerst een wandelingetje door het bos te maken met Sara. Dat werd wel gewaardeerd door haar. Ze genoot van het bos, en ik liep te rillen van de kou, want het was om en nabij het vriespunt. Man oh man, wat moest ik weer wennen aan die wintertemperaturen. Maar Saartje had nergens last van en liep vrolijk door het stille bos. Na een half uurtje waren we weer bij de auto en reden we het laatste stukje naar de Wagenrenk. Sara liep rustig mee naar binnen, wat is ze toch een kanjer! Dr. Zaal kwam iets na ons binnen en groette Sara eerst en daarna mij. Zou hoort het ook! Vervolgens mochten we meekomen en moest Sara nog één keer op de behandeltafel. De drains werden verwijderd en ze mocht er weer af. Ze nam zelfs iets lekkers aan van dr. Zaal, dat is uniek, want meestal accepteert ze geen snoepjes van mensen die ze niet heel goed kent.<br />
En nu zijn we weer lekker thuis. Vandaag is ook de laatste dag van de antibiotica kuur en na vandaag hoeft ze het mooie blauwe vest ook niet meer aan. Wat een heerlijk vooruitzicht allemaal. Vanaf morgen gaan we starten met de CBD olie en de Kurkuma capsules. En dan maar hopen dat het nog heel lang goed zal gaan met onze schat!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8hnYV76BhTqzLbbAf5Ewh5MzKiH-0zqYhAU23hX3bvHiFBGGAVw83mZ3QK8dI5iMpH-qyglQYtbYKB1AaLbWR-EEwPLd8Ce8q4Fvj888etHsbmJIB7fPGbkTLZyW2d5LOkghF1xGstz8/s1600/20171107_080733.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="692" data-original-width="1166" height="236" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8hnYV76BhTqzLbbAf5Ewh5MzKiH-0zqYhAU23hX3bvHiFBGGAVw83mZ3QK8dI5iMpH-qyglQYtbYKB1AaLbWR-EEwPLd8Ce8q4Fvj888etHsbmJIB7fPGbkTLZyW2d5LOkghF1xGstz8/s400/20171107_080733.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZC1MehmvmoCvQU-U1xuPVgopTDYw_-pLIGx7-c64HNYAuQUNThJhmETdpm_bLI_xRWdyminRCCtPO_rEATNbQK5aEdkdvpswBVst0R5HQx_BUC4nKW9uvpO_5Z_nHIZJB9-7Zp445Uhc/s1600/20171107_080834.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="865" data-original-width="1600" height="216" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZC1MehmvmoCvQU-U1xuPVgopTDYw_-pLIGx7-c64HNYAuQUNThJhmETdpm_bLI_xRWdyminRCCtPO_rEATNbQK5aEdkdvpswBVst0R5HQx_BUC4nKW9uvpO_5Z_nHIZJB9-7Zp445Uhc/s400/20171107_080834.jpg" width="400" /></a></div>
<br />Gerriehttp://www.blogger.com/profile/03756596678036278262noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3748889676926477999.post-8032013922253744502017-11-01T23:22:00.003+01:002017-11-01T23:22:37.861+01:00Weer terug in WageningenEn daar zijn we weer, in de wachtkamer in Wageningen. De wond wil maar niet dicht en er moet ook even bloed worden geprikt. Sara ligt zoals altijd braaf onder de stoel waarop ik zit.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvhMrKyfdjsBzMn5o5krDtg2_SF8wpRm2HuXTuC4GUfLs_owj0TyQcUC2Eca1UC-P3PTCZcood6q0vzl_ttGSA2GdMrp-lHrZtp2GJHUzLl5T6ulpsta-zbf-vuH4rPLNdIQNosgNKITA/s1600/20171031_125623.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvhMrKyfdjsBzMn5o5krDtg2_SF8wpRm2HuXTuC4GUfLs_owj0TyQcUC2Eca1UC-P3PTCZcood6q0vzl_ttGSA2GdMrp-lHrZtp2GJHUzLl5T6ulpsta-zbf-vuH4rPLNdIQNosgNKITA/s640/20171031_125623.jpg" width="640" /></a></div>
We moeten rustig op onze beurt wachten, want we zijn er tussen "gepropt". We komen eerst bij dr. Van Straten die bloed afneemt en een infuus aanbrengt. Als de resultaten terugkomen ben ik best tevreden. Het calcium is netjes, de nierwaarde iets te hoog. Dit komt waarschijnlijk door de ontstoken wond en omdat ze op dit moment iets te weinig drinkt. De oplossing is een infuusje met wat vocht.<br />
Daar zitten we dan, ik blijf natuurlijk dicht bij haar, terwijl het vocht rustig door het slangetje haar pootje in loopt.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUHMcKQsIo5P7sgykkw8CtddCYRpnMijOC3TL6Nj-p77pDdIPav_wsbU93-cZSke1mKsjHuZF-gdZ2d0STkxHoogJQZ8WM25XaSDh1PuvdGCsR2fBdBSQ-IAthedKFhUWe0C6o5oEV3JI/s1600/20171031_150455.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUHMcKQsIo5P7sgykkw8CtddCYRpnMijOC3TL6Nj-p77pDdIPav_wsbU93-cZSke1mKsjHuZF-gdZ2d0STkxHoogJQZ8WM25XaSDh1PuvdGCsR2fBdBSQ-IAthedKFhUWe0C6o5oEV3JI/s640/20171031_150455.jpg" width="640" /></a><br />
Sara laat het allemaal rustig over haar heen komen, zolang ik bij haar in de buurt blijf, vindt ze alles goed, de schat. Na een poosje worden we opgehaald door de assistente. Dr. Zaal is klaar voor Sara. Sara zal weer onder narcose moeten zodat de dokter haar wond wat kan afkrabben, schoonmaken en opnieuw kan hechten. Ik blijf bij haar tot ze slaapt en ga dan in de wachtkamer zitten. Gelukkig duurt de ingreep niet zo lang en voor ik het weet, komt dr. Zaal alweer naar mij toe. Ik mag bij Sara zitten, zodat ze rustig wakker zal worden. De wond is weer schoon en dicht, er zitten twee drains in om het wondvocht weg te laten lopen. Ook krijgen we weer een antibiotica kuur en pijnstillers mee.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi38ggKXamCxTGE71lkwiMNhZ23N2hmFyK_HVOeLEsUY4-ClslSPrWKnNhD9PkI-zLuwsUbNqquU_bBoxGuwSPC-lLxXXF5N7elch8qz19Jy817QSl4iam8IUYbB0ShSjesZCQHrmpf19Q/s1600/20171031_172017.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi38ggKXamCxTGE71lkwiMNhZ23N2hmFyK_HVOeLEsUY4-ClslSPrWKnNhD9PkI-zLuwsUbNqquU_bBoxGuwSPC-lLxXXF5N7elch8qz19Jy817QSl4iam8IUYbB0ShSjesZCQHrmpf19Q/s320/20171031_172017.jpg" width="320" /></a></div>
Het ziet er altijd een beetje naar uit, zo met het tongetje uit de bek. Maar ik vond het fijn dat ik dicht bij haar mocht zijn. Zodra ze wakker wordt, kijkt ze mij met grote ogen aan, ze zucht en laat haar kop weer zakken. Het vrouwtje is dichtbij, dus ik kan nog wel even slapen, lijkt ze te denken.<br />
Maar niet lang daarna wordt ze beter wakker en kunnen we de auto in, weer lekker naar huis.<br />
<br />
<br />
Thuis is ze nog erg duf, ze heeft geen zin om te eten en dat is prima. Maar later op de avond, neemt ze toch wat. Natuurlijk slaap ik weer beneden bij haar in de kamer. We nemen geen enkel risico.<br />
De volgende dag gaat het alweer een stuk beter. 's Middags zeg ik tegen Jan dat ik die avond wel even met haar zou gaan wandelen. Sara vindt dat heerlijk, lekker samen met mij, in de avond als het donker is, op avontuur! Natuurlijk doe ik dat niet iedere avond, maar zo af en toe trekken we er in de schemer of het donker op uit. Maar na het eten ben ik erg moe en ik besluit in bad te gaan en de volgende dag met haar te gaan wandelen. Als ik 's avonds in mijn nachtpon op de bank zit, wordt Sara ineens erg druk. Ze loopt heen en weer, maakt alle andere honden onrustig en blaft constant naar mij, heel uitdagend. Ik ga met haar naar buiten, even de tuin in, maar dat is niet naar haar zin. Ze weigert iets te doen en blijft voor de poort staan. Ze kijkt me aan met haar grote ogen alsof ze zeggen wil:"Jij hebt het gezegd, ik weet het zeker!" Er zit niets anders op. Ik trek mijn nachtpon weer uit, spijkerbroek, trui, laarzen en veiligheidsvestje aan. En daar gaan we, samen struinen in het donker! Sara heeft de grootste lol. En ik vraag mij af, wie heeft wie nou eigenlijk afgericht? Deze dame is weer helemaal haar ondeugende zelf! En ik geniet ervan!<br />
<br />Gerriehttp://www.blogger.com/profile/03756596678036278262noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3748889676926477999.post-85819452474618925142017-10-27T12:26:00.000+02:002017-10-27T12:26:01.161+02:00Verwoestend nieuwsAl dagen zitten we te wachten op het telefoontje met de uitslag van de cytologie. Vandaag kwam het.... we hadden goede hoop maar die werd in 1 klap de grond in geboord. De uitslag was niet goed. Het is een kwaadaardige tumor van de thymus (thymuscarcinoom) en ook aan de randen zaten nog kankercellen wat erop wijst dat niet alles weg is. Bovendien zijn in de verwijderde lymfeknoop ook cellen aangetroffen. We zijn verslagen!!!<br />
Er wordt nog nieuw onderzoek gedaan op de tumor om te kijken hoe we verder kunnen behandelen.... maar nu, voor het eerst in een lange tijd, zakt de moed mij in de schoenen...<br />
De oncoloog van de Wagenrenk wil het verdere onderzoek van de tumor afwachten en duikt voorlopig de literatuur in om te kijken of en wat er nog aan te doen is. Ondertussen moet ik goed in de gaten houden of ze niet meer gaat drinken en plassen en hoe haar algemene gestel is.<br />
De wond ziet er veel beter uit inmiddels en ze is opgewekt en vrolijk. Wel heeft ze een dag diarree gehad, maar dat kan ook van de nieuwe antibiotica kuur zijn. Vandaag is dat alweer over.<br />
De toekomst is onzeker, ik kan het eigenlijk nog bijna niet bevatten. In december wordt ze pas 6 jaar. Ik had er al niet meer op gerekend dat ze 15 zou worden, maar had tot op vandaag toch goede hoop dat we de 10 zouden halen. De komende 10 dagen worden lange dagen, afwachten of en wat er nog aan te doen is....Gerriehttp://www.blogger.com/profile/03756596678036278262noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3748889676926477999.post-41328228521452769722017-10-27T12:18:00.001+02:002017-10-27T12:23:53.586+02:00Problemen met de wond<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
Hoewel het goed gaat met Sara, is er een klein probleempje. De wond en dan vooral het onderste stuk is flink ontstoken. We zijn naar onze eigen dierenarts geweest en die heeft er een paar nietjes in geslagen en een klein stukje open gehouden. Hierdoor moet dan de viezigheid de wond verlaten. Sara kreeg een antibiotica kuurtje en ook mocht in honingzalf op de wond smeren. Onder haar vestje stop ik een schone opgevouwen theedoek en die verschoonde ik twee maal daags. Het lijkt goed te werken. De eerste theedoeken zijn doordrenkt met viezigheid, maar na twee dagen wordt het aanzienlijk minder. De wond ziet er ook een stuk gezonder uit, geen vieze troep meer te zien en minder rood.<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6Ecdt3vuVwEBIkX08SJc_gfBcLzNveDmB_3pKnQg11XJugTX3EwtoHyg6OG0GAzertZ6lsQBCC4gFpxEeJF0irCRJQR4iRf_w-3inw3mjAbANiwNV-W3kR50etZgG0xIzwYJa0SMacc0/s1600/20171024_110256.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6Ecdt3vuVwEBIkX08SJc_gfBcLzNveDmB_3pKnQg11XJugTX3EwtoHyg6OG0GAzertZ6lsQBCC4gFpxEeJF0irCRJQR4iRf_w-3inw3mjAbANiwNV-W3kR50etZgG0xIzwYJa0SMacc0/s640/20171024_110256.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Dat ziet er niet goed uit, flink ontstoken wond!</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgi846IHBdAuQ1FhvD_V-ioJPITSjPKDR7HHxqAYYXvBmAOEKsTWN0PQH3TNlQsPBNCWiWchgGlo8lsXFmh9YTgyz5YDBHysvaDWHmmNiKEy-vTB0oOTBgGaPxq2wv2ZFUWSP1gnw1ly1Y/s1600/20171027_114259.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgi846IHBdAuQ1FhvD_V-ioJPITSjPKDR7HHxqAYYXvBmAOEKsTWN0PQH3TNlQsPBNCWiWchgGlo8lsXFmh9YTgyz5YDBHysvaDWHmmNiKEy-vTB0oOTBgGaPxq2wv2ZFUWSP1gnw1ly1Y/s640/20171027_114259.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Na een paar dagen verzorging gaat het gelukkig al een heel stuk beter, de wond is schoon en een stuk minder rood.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<br />Gerriehttp://www.blogger.com/profile/03756596678036278262noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3748889676926477999.post-25773006690987869532017-10-27T12:15:00.002+02:002017-10-27T12:15:23.959+02:00Vrijdag de dertiendeOngeluk? Nou voor mij dit jaar niet! Vandaag is de dag dat Sara naar huis toe mag. Als ik haar ga halen is ze dol enthousiast dat ze me ziet. Ze heeft een prachtig oranje verband om, onze eigen Koningin. Ze wil maar wat graag mee naar huis. Eenmaal thuis wordt ze begroet door de andere hondjes, ze hebben haar allemaal enorm gemist. En Jan natuurlijk ook! We zorgen dat het er allemaal niet te wild aan toe gaat en na het begroeten gaat ze rustig in haar bench liggen. Rust....<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiA3fWFLJAkx5w_pZPPu2YTM1amdXzS9FoNWyUtfgZ86MLrtXFeL2zoNs5B48aS6NbG3XwA7ZPYoXSg85QQ2PTFckWrP6Sob2yrKMVzhKuU89UIOyuOiXGdsqRT0vSIlLoP-OTlGA74UP8/s1600/20171018_070403.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="900" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiA3fWFLJAkx5w_pZPPu2YTM1amdXzS9FoNWyUtfgZ86MLrtXFeL2zoNs5B48aS6NbG3XwA7ZPYoXSg85QQ2PTFckWrP6Sob2yrKMVzhKuU89UIOyuOiXGdsqRT0vSIlLoP-OTlGA74UP8/s200/20171018_070403.jpg" width="112" /></a>Hoewel ze echt een hele grote ingreep heeft ondergaan, is ze toch levendig en vrolijk. Voorlopig slaap ik samen met haar beneden in de logeerkamer. Ze heeft een hele rits medicijnen meegekregen en ik stel mijn alarm op mijn telefoon zo in dat ik niets kan vergeten.<br />
Op 18 oktober haal ik het oranje verband eraf.<br />
Wat een opluchting voor haar, want dat verband over die vacht, dat jeukt natuurlijk enorm! Maar helemaal zonder kan nog niet, ze mag niet aan de wond komen en ze heeft ook nog wat stevigheid nodig. Dus hebben we twee medicinale vestjes gekocht, die stevigheid en bescherming bieden. Nu is het wachten op de cytologie uitslag. De tumor is opgestuurd naar Utrecht en wordt daar onderzocht. Zo kan er bepaald worden om wat voor tumor het precies gaat en of er nog aanvullende behandelingen nodig zijn. Voorlopig genieten wij even van de heerlijke nazomerse dagen en ligt Sara heerlijk buiten te genieten in de zon!<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8NiphDmNnoRuZPSAGAHcJpUqJXzN_PUXUXnaARHE9RhXcR9tSIEmTW8B9ESEjE9uo1HS-PdcLT_yNT3jD92XBP3K58VeICnlsPLoh4EfrL8QBc5iQlyUNuWz4gPwVo6IEs2txbUOHOlg/s1600/20171018_070249.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8NiphDmNnoRuZPSAGAHcJpUqJXzN_PUXUXnaARHE9RhXcR9tSIEmTW8B9ESEjE9uo1HS-PdcLT_yNT3jD92XBP3K58VeICnlsPLoh4EfrL8QBc5iQlyUNuWz4gPwVo6IEs2txbUOHOlg/s640/20171018_070249.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Een flink litteken....</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAJ6aeg219-hVwamCA7dvZAMHsABQilN0gdXtSBPnVvVmRknRH74kZG5sH5QRYv1oASVtZkmekzxArR-IWem-TUdu4iRYmBuDawFJ1XhWVxS_vxJGWhZgw4hQdIxEkNCsfHYk-td8Mejc/s1600/22491776_1622203677844080_1247269198944777915_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="540" data-original-width="960" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAJ6aeg219-hVwamCA7dvZAMHsABQilN0gdXtSBPnVvVmRknRH74kZG5sH5QRYv1oASVtZkmekzxArR-IWem-TUdu4iRYmBuDawFJ1XhWVxS_vxJGWhZgw4hQdIxEkNCsfHYk-td8Mejc/s640/22491776_1622203677844080_1247269198944777915_n.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Genieten in de zon, met het mooie nieuwe vestje aan</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />Gerriehttp://www.blogger.com/profile/03756596678036278262noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3748889676926477999.post-91925966965117650662017-10-13T19:42:00.000+02:002017-10-27T12:08:22.241+02:00De grote dagEn dan zit je 's morgens in de auto met Saartje achterin. Onderweg naar Wageningen. De zenuwen gieren door mijn lijf. Het is druk op de weg maar ik kan me moeilijk concentreren. Eindelijk komen we aan. De chirurg, mw. Zaal, komt naar ons toe en vertelt op vriendelijke toon wat de bedoeling is. Na de operatie moet ze eerst rustig wakker worden. Het is onverstandig als ik er dan bij mag, want dan wil ze met mij mee naar huis. En helaas zal dat niet gaan. Ze zal ten minste twee nachten moeten blijven. Ik raak in paniek, maar laat niets merken. Mw. Zaal ziet het toch en reageert heel lief. "Het is heel naar, ik snap het, het zijn je kinderen. Maar het is voor Sara echt beter op deze manier. Als ze u ziet, is het alleen maar moeilijker voor haar." Ik weet dat ze gelijk heeft. Dan gaan we naar de behandelkamer, waar Sara in slaap wordt gebracht. Ik krijg een brok in mijn keel als ze daar zo ligt. Nu moet ik afscheid nemen....<br />
Het wachten duurt lang, van 09.00 uur tot 13.30 uur zijn ze met haar bezig. Maar dan hoor ik eindelijk iets. De operatie is goed gegaan, mw. Zaal is tevreden. De tumor was erg groot maar is in zijn geheel verwijderd. Ook is een lymfeknoop verwijderd, die er verdacht uitzag. De tumor was tegen de long aangegroeid, dus ook een stukje long is weggehaald. Er zit een drain in de borstkas en ze heeft nog infuus. Nu is het opletten of de long geen zuurstof gaat lekken, of er niet teveel wondvocht ontstaat, of het calcium niet teveel gaat zakken en al dat soort zaken meer. Ze slaapt nog, dus ik blijf wachten tot ze wakker is. Ik wil zeker weten dat het goed gaat met haar. Dan om half 3 is het zover, ze is wakker en stabiel. De assistente laat een foto van haar zien. Mijn hart breekt, ik wil zo graag naar haar toe en zeggen dat alles goed komt......<br />
Ik kan niks en besluit naar huis te gaan. Op de terugweg voel ik de tranen over mijn wangen lopen, ik slik en slik en concentreer me zo goed mogelijk op de weg. Thuis wordt ik begroet door alle andere woefjes, dat doet me goed. Maar Wya en Daentje merken dat er iets niet klopt, ze missen Sara. Ik ook....<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGkYxJhs0xOdTw2mbuL3LffAGzaPhsCdlMRZ9XP7r6tkOQWm-qBf30YzLkRFXDoh3gxzrZb3x_7WU9BXrKcloAy8Wrb-O0nYZYWyIdn9-IPNnJr6b6q3fXZVaJI-jfsbqyeRefztavmjU/s1600/IMG-20171010-WA0002.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGkYxJhs0xOdTw2mbuL3LffAGzaPhsCdlMRZ9XP7r6tkOQWm-qBf30YzLkRFXDoh3gxzrZb3x_7WU9BXrKcloAy8Wrb-O0nYZYWyIdn9-IPNnJr6b6q3fXZVaJI-jfsbqyeRefztavmjU/s320/IMG-20171010-WA0002.jpg" width="240" /></a><br />
Ik slaap slecht die nacht, de volgende morgen bel ik om half 9 naar de kliniek. Sara heeft de nacht rustig doorstaan, het gaat naar omstandigheden goed met haar. Binnen is ze rustig, maar als de assistente een stukje met haar wil lopen voor een plasje, dan verandert ze buiten in een onrustig zoekende Saarloos die maar 1 ding wil..... naar huis. Snel weer naar binnen dus. Later op de dag word ik gebeld door mw. Zaal. Ze is erg tevreden over het herstel, maar het blijft nodig dat de drain in de borstkas zit. Met de drain zorgen ze dat er vocht met pijnstilling in de borst zit. Er lekt geen zuurstof, dat is het goede nieuws. Maar Sara moet zeker nog een nacht blijven. Morgen zal bekeken worden of ze kunnen overgaan op pijnmedicatie via pillen, zodat de drain eruit kan. Pas als dat zo is, en ze is stabiel, dan zou ze naar huis kunnen. Op zijn vroegst morgenmiddag en anders pas vrijdag.<br />
<br />Gerriehttp://www.blogger.com/profile/03756596678036278262noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3748889676926477999.post-13407278971778245252017-10-08T19:55:00.003+02:002017-10-08T19:55:55.568+02:00Emotionele achtbaanEn dan zit je dus ineens in Utrecht, te wachten op een MRI scan. Sara is zoals altijd weer extreem lief en rustig. Ze ligt geduldig te wachten tot we aan de beurt zijn. Een man die tegenover ons zit vraagt me of het een Saarloos is. Dat kan ik natuurlijk beamen en ik zeg hem dat niet veel mensen ze herkennen. Hij vertelt dat een kennis van hem er twee heeft. We raken wat aan de praat en hij spreekt zijn verwondering uit over de rust die Sara over zich heeft. Heel anders dan de Saarloosjes die hij kent. Dan komt ineens dr. Van Straten aangelopen. Hij moest vandaag in Utrecht werken en kwam even kijken hoe het met Sara ging. Ik zeg hem dat we nog zitten te wachten en hij loopt de praktijkruimte in en komt even later weer terug.<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEIsbCdD85Nhk61eX3tV8wiyo0llswAiO1B2zcS9LTNKmqB5GxNUm0VEnePsz3m9YfMRG-0uXyA15yDu596HZ5Kh93-zbfr_cf4yjgxdIUE1BO-z8akDEnBlEAtIQjszTLmbKG0ScuHso/s1600/20171002_142113.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="791" data-original-width="953" height="165" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEIsbCdD85Nhk61eX3tV8wiyo0llswAiO1B2zcS9LTNKmqB5GxNUm0VEnePsz3m9YfMRG-0uXyA15yDu596HZ5Kh93-zbfr_cf4yjgxdIUE1BO-z8akDEnBlEAtIQjszTLmbKG0ScuHso/s200/20171002_142113.jpg" width="200" /></a>Je bent zo aan de beurt, ik ga nog even naar mijn werk maar kom zo weer even zelf naar de scan kijken. Niet snel daarna worden we opgeroepen.<br />
Sara moet worden klaargemaakt. Ze krijgt een infuus voor een roesje en zuurstof. Als ze in slaap is, ga ik naar de wachtkamer. Zodra ze klaar is en in de uitslaapbench ligt, mag ik weer bij haar.<br />
Rustig wordt ze wakker, ze is zo verschrikkelijk braaf! In de uitslaapkamer komt de arts weer even langs. Hij legt uit dat de scan er goed uitziet. Het lijkt erop dat de tumor redelijk los zit en dus goed verwijderd kan worden. Hij wil nog wel even een echo laten maken om verder te kijken. Dus we gaan weer wachten in de wachtkamer.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiztlpMqrBAD3KHOMxW9W9VnJQo3YQCo8b1Cygl2Bz5bAqwz_WhE66mui2LSHg7nwOmvPzG6vPEnsG218IrLJMnBjtPfvOz0QAGh3LZfHgdsdzZoNYNe-U4yk2Fu7l4ZTjL_X8sjOuAqII/s1600/20171002_150222.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="900" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiztlpMqrBAD3KHOMxW9W9VnJQo3YQCo8b1Cygl2Bz5bAqwz_WhE66mui2LSHg7nwOmvPzG6vPEnsG218IrLJMnBjtPfvOz0QAGh3LZfHgdsdzZoNYNe-U4yk2Fu7l4ZTjL_X8sjOuAqII/s200/20171002_150222.jpg" width="112" /></a></div>
Pas laat in de middag kunnen we weer naar huis. De chirurg van de Wagenrenk zal contact met mij opnemen om de operatie te plannen. En inderdaad de volgende dag belt ze. We spreken af dat Sara de volgende week, aan het begin van de week geopereerd zal worden. Het ziet er allemaal positief uit en de prognose is goed, maar.... ze moet wel even blijven. Met even bedoelt ze dus ook 's nachts. Daar schrik ik van.... ik wil haar niet achterlaten.... Ik weet natuurlijk dat het voor de hond het beste is, maar toch... Het zal een zware operatie zijn, het borstbeen moet open gezaagd worden en later dus weer aan elkaar worden gezet. Ze zal aan het infuus moeten voor pijnbestrijding en er zal een drain in de wond moeten om het vocht af te voeren. Kortom, in het ziekenhuis blijven is onvermijdelijk.<br />
Een dag later krijgen we de schrik van ons leven. Sara is aan de diarree, wil niet eten, trekt met haar pootje (blijft toch ook altijd een zwakke plek), braakt zelfs haar water uit en ligt erbij alsof ze het heeft opgegeven. We bellen naar de Wagenrenk maar die is al gesloten. Wat nu? We kijken het nog even aan, maar het wordt er niet beter op en ik besluit het noodnummer van de Wagenrenk te bellen. Ik krijg een assistente aan wie ik het verhaal vertel en zij geeft aan dr. Van Straten te bellen, die mij vervolgens zal terugbellen. Inderdaad niet lang daarna gaat mijn telefoon. Van Straten luistert naar mijn verhaal en vraagt of onze eigen dierenartspraktijk een arts voor noodsituaties heeft. Ja, gelukkig is dat zo. Dr. Van Straten belt naar onze praktijk en geeft aan wat hij voor onderzoek noodzakelijk vindt, vervolgens mag ik met Sara naar onze eigen dierenarts. Zij neemt bloed af en dit wordt gecontroleerd. Goed nieuws, geen verdere verhoging van het calcium en ook geen aangetaste nieren. Pfff..... het lijkt erop dat Sara gewoon een virusje te pakken heeft, niet gek want haar weerstand is natuurlijk niet zo best. Ze krijgt wat tegen de misselijkheid en de pijn en nu is het hopen dat ze opknapt. De volgende dag belt dr. Van Straten om te vragen hoe het met haar gaat. Ze is gelukkig iets opgeknapt.<br />
Ze knapt steeds verder op en na twee dagen lijkt het of er niets aan de hand was. Ze is vrolijk en eet en drinkt goed. Gelukkig is ze weer in haar goede conditie want dat is wel nodig voor de operatie!<br />
<br />Gerriehttp://www.blogger.com/profile/03756596678036278262noreply@blogger.com