donderdag 31 maart 2016

Alweer bijna de laatste les

Vandaag was het weer een schooldag voor Wyakin. Alweer bijna de laatste van deze klas. Het was dan ook de generale repetitie voordat we volgende week examen hebben. Maar dat maakt Wya allemaal niks uit. Het enige waar zij aan denkt als we de parkeerplaats op rijden is...... spelen!
Haar grote vriend Jack was al op het veld, dus toen ze de auto uitsprong en hem zag, sleurde zij mij in rap tempo mee naar het hek..... ik kreeg bijna niet eens de tijd om de auto dicht te doen.
Eenmaal op het veld, gingen de twee lovers direct helemaal los. Jack is een kruising Mechelaar en Rodesian Ridgeback. Het is een grote maar ontzettend lieve bulldozer, die alle andere honden totaal omver loopt. Maar op de één of andere manier vinden onze Saartjes dit soort honden altijd geweldig, dus er werd gerend en gedold.
Al snel kwamen Buddy, de Berner Sennen en Boa de lieve kleine zwart-witte kruising ook het veld op. Na nog wat speeltijd was het tijd voor het echte werk. Buddy beet het spits af. Hij is volop aan het puberen en het viel niet mee voor zijn vrouwtje om het parcours te lopen. Daarna was ik aan de beurt met Wya. Normaal gesproken kan ze alles heel goed, maar ook zij was in een ondeugende bui. Ze besloot de oefeningen in haar eigen volgorde te doen. Toen zij moest zitten, blijven en voorkomen, ging ze lekker liggen. Ze keek mij aan alsof ze wilde zeggen, deze oefening moet straks ook, dus ik doe hem nu maar even. Nadat ik op allerlei gekke manieren probeerde haar bij me te roepen, sprong ze ineens met vier poten tegelijk in de lucht en kwam als een dolle stier op mij afrennen om nog maar net voor me te stoppen. Ik lag natuurlijk in een deuk van het lachen (net als de andere cursisten). Daarna moest ze blijven zitten en inderdaad als ik een eindje weg was gelopen gaan liggen op mijn commando. Nou, aangezien ze die oefening al had gedaan, vond ze het wel tijd om even aan de andere honden te laten zien hoe leuk het is om ondeugend te zijn. Dus ze stoof weg en rende volle kracht vooruit naar Jack. Weer kon ik mijn lachen niet inhouden, maar ik riep haar natuurlijk wel direct terug. Deed net alsof ik boos was (alsof je honden voor de gek kunt houden, ik weet wel beter.....) en probeerde het opnieuw. Zit, blijf en ik liep weg..... en zij dus ook weer.... En een lol dat ze had. En ik stiekem ook. De derde keer ging het eindelijk wel goed, want tja, ze kan het natuurlijk gewoon wel, dat wisten we allemaal! Daarna waren Jack en Boa nog, die twee stalen de show. Wat een geweldige prestaties, petje af! Nadat iedereen de proef had doorstaan mochten de honden nog even los en dronken de baasjes een kopje koffie of thee. En nu maar hopen dat ze volgende weer iets minder ondeugend is, maar ach.... 't is en blijft een Saarloos hè... ze kunnen alles, maar alleen als zij daar zin in hebben. En ... nou ja....geef ze eens ongelijk!




zaterdag 19 maart 2016

Lentekriebels

De eerste krokusjes steken voorzichtig hun kopjes boven het gras uit en in de bomen zie je hier en daar al een knopje ontstaan. 's Morgens vroeg kwetteren en tjirpen de vogels al druk. Het is niet te missen, de lente is in aantocht. En bij de lente, horen kriebels. Lentekriebels. Vandaar dat ik vandaag even lekker met Sara uit ben geweest. Ze was op een echte date met een prachtige jongeman. Vandaag mocht ze namelijk kennis maken met Emrys. Het was wel even een poosje autorijden, maar dan heb je ook wat. Sara vond het geweldig dat ze een dagje met mij alleen op pad mocht en toen we uit de auto stapte en zij Emrys zag, kon haar dag helemaal niet meer stuk. Nadat Emrys haar begroet had, moest hij ook even wat andere honden gedag zeggen. Emrys houdt er namelijk van om alle honden die hij tegenkomt even persoonlijk te begroeten, pas daarna is er weer aandacht voor de baasjes. Toen Emrys er klaar voor was zijn we begonnen aan de wandeling. Een rondje op recreatiegebied het Twiske in Oostzaan. De lieve mooie Mila, huisgenootje van Emrys, was er ook bij. Zij is een dame op leeftijd, hoewel dit niet direct aan haar te zien is. Ze is maar liefst 16 jaar oud, ik wist niet wat ik hoorde. Maar ze huppelde vrolijk met ons mee hoor, geen probleem! Het landschap in Noord Holland is natuurlijk compleet anders dan wat Sara gewend is, ze genoot van het water overal! Emrys vindt het water vooral lekker om te drinken, maar wil liever geen natte voeten krijgen. Maar om indruk op haar te maken, wilde hij wel even een konijntje voor haar vangen... helaas voor hem, was het konijntje net iets sneller. Hij heeft nog geprobeerd het hol uit te graven, maar ook dat liep uit op niks. Maar Sara vond het wel erg lief van hem natuurlijk. Af en toe kwamen we nog andere vriendjes en vriendinnetjes van Emrys tegen waar ze even mee speelden. Maar alles gelukkig rustig en met beleid en dat is maar goed ook, want Emrys heeft een wond aan zijn keel en het is belangrijk dat dit natuurlijk niet erger wordt. Je kon trouwens niet aan Emrys merken dat hij gewond was, stoere jongen hoor, die mooie rooie! Na afloop van de wandeling zijn we nog even met Emrys mee naar huis gegaan, zodat Sara even kon wennen daar. Kreeg ze nog een lekker kippennekje ook, smikkel de smikkel. En toen was het tijd om weer naar huis te gaan. Emrys kwam echt van de bank af om zijn lieve Sara gedag te zeggen, heel aandoenlijk! Tja en nu is het even afwachten..... Want de wandeling had natuurlijk een duidelijke achterliggende bedoeling..... Als het even kan, gaan we terug als Sara loops is. En hoe dat gaat aflopen, tja, daar moeten we nog even op wachten........

He, wacht even op mij....

Hmmm, jij ruikt best lekker hoor!

Sara en lieve kleine Mila

Ja, hij vindt haar wel leuk!

Ik zie iets... jij ook?







Zullen we gaan zwemmen?

Nou, ik ben eigenlijk in andere dingen geïnteresseerd...

Maar een slokje drinken doe ik wel



Oeps, pas op Emrys...... (dat ging maar net goed)

zoekplaatje


Let op Sara, ik zal dat konijn wel even uitgraven


Hmmm, ik kan hem niet meer vinden.....

Lekkere snoet

Ander vriendje van Emrys

Sara gaat toch even pootje baden hoor...

heerlijk.....

Toch jammer, dat Emrys dat niet zo leuk vindt.....




Dag lieve Emrys, tot snel hopen wij!

zondag 6 maart 2016

Game of Thrones

Na alle ellende van de laatste week, nu eindelijk weer een beetje vrolijker blogverhaal.

Arya, Drogo en Daenerys. Wie de serie Game of Thrones kent, snapt direct wie dat zijn. Maar Jan en ik hadden nog nooit van die serie gehoord en de namen vonden we dan ook in eerste instantie een beetje vreemd. Toen ons een jaar geleden werd uitgelegd waar de namen vandaan kwamen en voor welke personages ze stonden, begrepen we het beter. Drie pups met namen uit een zeer populaire serie, al snel kregen zij hun eigen spin off:  Pups on Thrones. 

Gisteren was de laatste aflevering van dit seizoen. En reken maar dat het eerste seizoen spannend was! Zoals vaak gebeurt bij pups, krijgen ze een andere naam als ze het nest verlaten. Arya werd omgedoopt tot Kyra toen zij haar eigen Throne had veroverd. Daenerys bleef haar naam houden, alhoewel deze eigenlijk alleen volledig wordt gebruikt als ze iets ondeugends heeft uitgehaald. Over het algemeen wordt ze liefkozend Daentje genoemd.
Tijdens de laatste aflevering van dit seizoen draait alles om de eerste verjaardag van de pups. De twee zussen vieren die die samen met hun vader en moeder. Nichtje Wyakin is ook van de partij. Het feestje begint met een wandeling op de prachtige hei van Ermelo om vervolgens lekker te kroelen en uit te rusten in het huis waar waar ze geboren zijn. Maar een van de pups ontbreekt, Drogo......

Seizoen één draaide vooral om Drogo, spanning en sensatie, niet voor de poes. Maar uiteindelijk heeft hij onder zijn nieuwe naam Mellow ook zijn eigen prachtige Throne gevonden. Hij heeft er zelfs een mooie Queen bij gekregen! Even leek het erop dat Mellow uit de serie zou worden geschreven, maar zoals het een goede spannende serie betaamt, is niets wat het lijkt! Hoewel Mellow niet in de laatste aflevering meespeelt, kunnen wij alvast verklappen dat we in seizoen twee zeker meer van hem en zijn Queen zullen horen!

Een waterig zonnetje en een dampige hei. Een prachtig plaatje! Genietend kijk ik in het rond, wat een geluk! Na een lange rit, waarbij Daentje natuurlijk toch niet alles binnen kon houden, was er nu de ontlading. Dit is waar we voor kwamen. Shiva, Daentje en Wyakin renden op Doerak en Kyra af, zodra ze hen in het vizier kregen. Niks was meer belangrijk, dit was alles. Nadat de honden elkaar uitbundig hadden begroet, kwamen ze pas alle mensen even begroeten. De baasjes van Kyra, Jose en Carla. En de baasjes van Doerak, Yvonne en Dominique. Micha en Lia, waren samen met Shiva met ons meegereden. Waar het gisteren nog nat en koud was, was het nu prachtig op de hei. Het kon niet mooier. De bovenste laag van het pad was doordrenkt van al het water wat was gevallen de laatste dagen. Het maakte dat we af en toe flink aan het glibberen waren. Voorzichtig lopen dan maar. Op de plassen lag een laagje ijs, en de Saartjes vonden het prachtig om dat kapot te trappen om te ontdekken dat er water onder lag. Achter elkaar aan rennen, bijten in de billen, stoeien met papa en mama, alles was, zoals het zijn moest. Ik nam het landschap in me op. De konijnen waren flink tekeer gegaan, overal kuilen en holen. Het leek een beetje op een sprookjesachtig maanlandschap. In iedere kuil werd een neusje van een Saarloos gestoken en hier en daar werd een konijnenkeuteltje verorberd. Terwijl we het glibberige pad vervolgden kwamen we natuurlijk ook andere wandelaars met honden tegen. Alles ging in perfecte harmonie, er viel geen grauw of grom, Soms bleven we even staan praten, als ons werd gevraagd wat dit voor prachtige honden waren. Het blijft indrukwekkend om een roedel Saarloosjes op de hei te zien, voor ons als eigenaar maar zeker ook voor andere hondeneigenaren. Omdat de hondjes zich zo voorbeeldig gedroegen, kregen ze natuurlijk af en toe een snoepje van deze of gene. Voor de foto wilden we ze even allemaal bij elkaar hebben. Dat valt nog niet mee. Ik bedacht dat ik ze met wat lekkers wel kon lokken. Maar ja, zelf wilde ik natuurlijk niet op de foto, dus verstopte ik mij achter een boom. Op zo'n moment komt de camouflage jas van defensie toch wel van pas, hahaha. Vlak voordat we het pad terug ingingen keek ik nog eens goed om mij heen. De schoonheid van de natuur was overweldigend. Een dampige mist steeg uit de grond op, precies op het punt waar de vlakte van de hei opging in het achterliggende bos. Ik realiseer mij dat zoiets moois nooit echt op beeld is te vangen, hoe goed je camera ook is. Ik waag me er dus maar niet eens aan met mijn telefoontje en besluit er gewoon in stilte zelf van te genieten. In de verte zien we een indrukwekkende stoet ruiters rijden. Nu zijn al onze hondjes wel gewend aan paarden, maar je weet nooit hoe ze zich als roedel gedragen. We lopen dus toch nog even een andere kant op. Als de lange rij paarden in de verte verdwijnt draaien we het pad op terug naar de auto. Aan Doerak en Shiva is goed te zien dat zij inmiddels moe beginnen te worden. Kyra blijft vrolijk rond dartelen maar ook aan Daentje en Wya is te zien dat de vermoeidheid begint toe te slaan. Als we dichter bij de parkeerplaats komen, begint Wya wat te mekkeren. Tja, ze heeft feilloos door dat de auto weer in zicht komt en dat vindt ze nu eenmaal echt niet leuk. Maar aan alles komt toch echt een eind, zo ook aan deze geweldige wandeling. Mens en hond hebben oprecht genoten, stuk voor stuk!
Na dit genieten op de hei van Ermelo, rijden we naar het geboortehuis van Daentje. Shiva was stiekem bij Doerak in de auto gesprongen, ach, laat ook maar, we gaan allemaal dezelfde kant op. Bij Yvonne thuis wachtte ons een heerlijke Indonesische maaltijd, wat een verwennerij! De honden zijn versleten, nou ja, behalve dan Kyra, wat een energie heeft die dame. Maar uiteindelijk ligt ook zij heerlijk te slapen, tegen de pootjes van papa en mama aan, zo lief! Rond half vier is het echt tijd om te vertrekken, thuis wachten er immers ook nog een paar honden op ons. Het afscheid valt de hondjes zwaar, ik kan het zien aan Doerak en Shiva. Op zo'n moment zou je willen dat ze onze taal spraken, zodat je ze kon duidelijk maken dat er echt nog meer van dit soort dagen zullen komen. Een heerlijk vooruitzicht!

Eenmaal thuis had Daentje haar verjaardagstaart nog tegoed, want dat hoort bij een verjaardag! Dat was dus nog even lekker nagenieten voor haar. Eigenlijk zijn de pups geen pups meer. Maar ach, mijn moeder zei altijd:"Hoe oud je ook bent, hoe groot je je ook voelt, je zult altijd mijn dochter blijven!" Dus ja, de pups blijven de pups... van Doerak en Shiva! Lieve Yvonne, bedankt voor deze prachtige dag, die natuurlijk veel te snel voorbij was. Een knaller van een finale, van seizoen één van Pups on Thrones!