Ik zie dubbel.....

Eindelijk weer even het huis uit.....
Vandaag zijn we weer even naar de hei geweest. Eindelijk was ik weer even het huis uit. Ik was afgelopen week ziek en dus vooral veel binnen. Dan is een grote tuin wel een uitkomst, maar voor de honden natuurlijk niet echt leuk. Vandaag voelde ik me weer wat beter, dus zijn we lekker naar de hei geweest. Wel gek hoor, we waren er niet meer geweest sinds het overlijden van Chloë. Het is toch ineens anders zonder haar. Ik moest heel erg aan haar denken.
Maar goed, de honden hadden daar natuurlijk geen last van. Die waren helemaal hieperdepiep dat ze lekker konden rennen en dollen.
Natuurlijk lagen er grote plassen door al de regen van de afgelopen dagen. Kira vindt dat geweldig, maar ook Sara en Sam haalden even natte voeten.
We kwamen veel speelkameraadjes tegen. Bekend en onbekend. Zo was er Jaromir, de mooie Saarloos reu, volgens mij wandelt die iedere dag op de hei. Sara en Kira vonden het leuk om hem weer te zien.
Ook kwamen we een aantal teckeltjes tegen. Leken net op onze kleine terrorist, Moos. Hij vond het natuurlijk heel leuk om soortgenootjes te ontmoeten.
Maar dat was nog niet alles, op een gegeven ogenklik kwam er een Duitse herder en een husky aangerend, haha, dat was echt leuk om te zien, zo samen met Sara en Kira. Dubbelspel.....
Er stond een stevige bries, die mijn hoofd even lekker schoon blies. Maar het was wel een gure koude wind. Ach, we hadden warme jassen aan.
Eenmaal in de auto terug, was ik toch weer wat misselijk en erg moe. Maar ach, dat gaat vanzelf weer over. Straks na mijn blogverhaaltje, duik ik gewoon weer even lekker op de bank. De hondjes liggen al. Lekker rustig nu in huis.

Dubbelspel...

 

 

Ik zie dubbel......

Pfffff, moe......

 

Trots vrouwtje

Zo, ik ben net terug van de training. Nee, niet met Kira, op dinsdag train ik met Moos. Ja, ja, superteckel Moos. Inderdaad, teckels zijn zeer eigenwijs, maar ook erg slim. Hij snapt dus altijd heel snel wat er verwacht wordt. Om het hem vervolgens op commando te laten doen, is de uitdaging.
Maar vandaag ben ik een heel trots vrouwtje.
Moos lag heerlijk op de bank te maffen, met vriendinnetje Kira, maar hij moest eraan geloven. Dinsdag is zijn dag. Dus om 18.15 moest hij wakker worden en mee naar Sinderen!

 



Tja, als je zo lekker ligt, valt dat niet mee, dat snap ik. Maar stiekem vindt hij het toch altijd wel fijn als hij mee mag.

Op de training waren we de eerste, maar al snel kwam Zoë ook aan. Leuk, daar kon Moos mooi mee spelen. Later kwamen ook Abby en Linde.  Het zijn allemaal kleine hondjes, dus dat is wel zo leuk voor Moos. Hoewel hij met grote honden geen enkel probleem heeft, zoals jullie weten.

Vandaag begonnen we natuurlijk weer even met een vragenrondje en daarna wat aandacht oefeningen. Dat ging allemaal prima. Ik had thuis inmiddels flink geoefend met "zit" en "blijf" en ook "af" hadden we nog wat keertjes gerepeteerd thuis. Blijven vindt Moos nog erg moeilijk. Ik kan ongeveer 1 hele stap bij hem vandaan doen. Maar, wonder boven wonder, (nou ja, die kleine snotaap wist natuurlijk allang wat de bedoeling was, maar had er thuis geen zin in) ging het op de training super goed.

Sandra had wat (hele lage) hindernissen klaargelegd en de kleine schavuiten moesten daar overheen. Eerst samen met de baasjes (dus ik er ook overheen) en later moesten ze het "zelf" doen en mochten wij alleen ernaast meelopen.

Dat ging leuk, maar was ook nog niet echt moeilijk. Nee, daarna werd het pas echt spannend. De hondjes moesten (braaf) gaan zitten voor de hindernissen, de baasjes moesten ze aflijnen en vervolgens het commando "blijf " (of wacht) geven en de bedoeling was dan, dat de hondjes bleven zitten, de baasjes naar het einde van de (4 !!!! ) hindernissen liepen en dan vervolgens de hondjes bij zich roepen (en die moesten dan natuurlijk netjes over de hindernissen heen). Tjonge, het is al ingewikkeld om het op te schrijven, laat staan dat je het moet doen.....

Ik dacht, dat wordt lachen, ik kan nog maar 1 stap bij Moos vandaan, anders staat hij alweer op en loopt achter mij aan.

Gelukkig moesten de anderen eerst. Dus ik zeg tegen Moos: "Goed kijken, dat moet jij straks ook even doen!" Ja de andere hondjes deden het allemaal voortreffelijk! Hahahahahaaa, ik dacht, dat gaat bij Moos dus niet gebeuren....

Maar de kleine ondeugd wist mij te verbazen. De eerste keer dat ik hem aflijnde ging hij natuurlijk even buurten bij de andere hondjes. Maar daarna kwam meneertje netjes terug en ja hoor, zit ging goed en .....

Je gelooft het niet, BLIJF ging dus ook goed. Ik kon de eerste 2 hindernissen weglopen en later zelfs alle 4 de hindernissen. En als ik hem dan riep, vloog hij over de hindernissen heen, naar mij toe en ging prachtig zitten (wachten op zijn snoepje). Nou, is dat wat?????

Je snapt dat ik super trots was op mijn kleine wegwerp Spanjaard, haahahaa. Ik denk dat Jan mij gewoon niet gelooft en zal zeggen, dat ik het gedroomd heb. Maar ik heb gelukkig getuigen.

En nu maar weer een weekje oefenen en dan zien we volgende week weer wat we gaan doen. Ik heb genoten (en Moosje ook, dat weet ik zeker! )