Natuurpracht

We zijn weer terug in Nederland. Als ik mijn laptop open sla en naar Facebook surf, zie ik de foto's van Alexandra. De prachtige bergen van Oostenrijk in het ochtendlicht van de opkomende zon. En mijn gedachten zijn ineens weer daar. Al heel lang wilde ik een keer naar Oostenrijk. Niet zomaar naar Oostenrijk, nee naar Dogwalktrail, actieve hondenvakanties. Het is een geweldige organisatie die vakanties organiseert speciaal voor mensen met honden. Ik was al eens eerder met hen op pad geweest in de Belgische Ardennen. Vanaf die vakantie stond Oostenrijk boven aan mijn verlanglijstje. En dit jaar was het dan zo ver. We hadden de prachtige Lodge tot onze beschikking. Jan en ik hadden de drie Saarloosjes meegenomen en de rest van de dieren hadden we achtergelaten in de handen van een goede vriend, die een weekje met zijn Saarloos in ons huis zou logeren. Vooral voor Kira was het fijn dat er toch nog een Saarloosje bij haar was.
De rit naar Oostenrijk duurde langer dan gepland, overal waren wegwerkzaamheden, die zorgden voor lange files. Maar naar mate we dichterbij kwamen, werd het landschap zo betoverend mooi dat we iedere meter oponthoud voor lief namen. Het huisje was echt prachtig, een originele Lodge van dikke stammen met een passend interieur. Overal was rekening gehouden met de honden. Moe van de reis, besloten we die zaterdag niet veel meer te doen. Zondag hielden we ook wat rust, we deden wat boodschappen en lieten de honden wennen aan de nieuwe situatie. Zelf genoten we van het uitzicht vanaf ons terras. De zon liet zich van haar beste kant zien en de bergen in het licht van de zon waren adembenemend. Maandag gingen we erop uit, eerst maar eens Zell am See verkennen.

Het is een leuk plaatsje aan een mooi meer. We genoten van een hapje en een drankje op de terrasjes en zaten een poosje aan het meer. Dinsdag zijn we naar het wildpark Ferleiten geweest. Het was een leuk dierenparkje dat wat weg heeft van Anholter Schweiz hier in de buurt.
Maar woensdag begon het plezier pas echt goed. Ik ging mee met de wandeling door de Seisenbergkloof. Daentje had ik meegenomen, ze vond het spannend maar deed het ontzettend goed. De kloofwandeling gaat gedeeltelijk over een houten stelling die aan de wand van de berg is gemonteerd. Hier en daar wat traptreden en soms waren de traptredes van roosters. Voor honden is dat best spannend omdat zij zich door de open roosterconstructie niet kunnen focussen. Maar Daentje volgde mij perfect. Ik was zo trots op haar! Ook was ik een beetje trots op mezelf, want ik heb over het algemeen best last van hoogtevrees. Op de een of andere manier had ik daar in de kloof niet zoveel last van. Het hielp dat ik me "groot" moest houden voor Daenerys, maar ook de hele omgeving zorgde ervoor dat het minder eng was dan ik had gedacht. En natuurlijk geeft een geweldige gids, en dat was Annuska zeker, ook veel vertrouwen. Het geluid van ketterend water galmde door de kloof, de zon straalde hier en daar door de nauwe opening naar binnen en liet het glasheldere water schitteren. De geur van dennen prikkelde mijn neus, bijzonder hoe op ruwe stenen nog zoveel leven kan groeien.
Donderdag stond er een andere wandeling op het programma. In de omgeving van Neukirchen am Grossvenediger hebben we gewandeld tot we bij de Blausee kwamen, ook weer zo'n mooi meertje. De honden konden daar even hun pootjes koelen. Deze keer had ik Sara meegenomen. Voor haar was vooral het wandelen met "vreemde" mensen een uitdaging. Met kinderen heeft Sara ook niet zoveel en Bianca had haar kinderen meegenomen. Gelukkig weten deze kids precies hoe je met honden moet omgaan en ze negeerde Sara perfect. Hierdoor durfde Sara af en toe een beetje nieuwsgierig naar ze toe te gaan, want nieuwsgierig is ze zeker! Het was niet zo'n hele moeilijke wandeling, weinig stijgen en dalen en dat vond ik erg fijn. Niet alleen voor mijzelf, maar zeker ook voor Sara want de knie operatie staat nog vers in mijn geheugen. Ze deed het prima, liep op de wat lastigere stukken netjes achter mij en genoot zichtbaar van de wandeling. De enige echte grote uitdaging was aan het begin van de wandeling, toen we een lange metalen hangbrug over moesten, inderdaad ook bij deze was de bodem een rooster waar je zo doorheen kon kijken, de afgrond in. Dit was niet alleen voor Sara een uitdaging. Ik ging er stoer op en in het midden kreeg ik het best benauwd want het enge ding wiebelde gevaarlijk. Toch liep ik rustig door, ik had immers de verantwoording voor mijn Sara die braaf achter mij aanliep.
Tja en dan gaat de tijd toch eigenlijk veel te hard. Vrijdag zijn we nog even naar de Krimmler watervallen geweest. We gingen met het treintje, Jan en ik. Het was wederom heerlijk weer en de zon scheen door de waterval en maakte een regenboog in de nevel. Ik ben nog een stukje omhoog geklommen en genoot van de kleine neveldruppeltjes op mijn gezicht. We hadden niet genoeg tijd om de wandeling langs de waterval omhoog te maken, want we moesten alweer inpakken.
We hadden besloten om vrijdagavond te gaan rijden en de nacht door te rijden. Hierdoor hoopten we de files te vermijden, bovendien was het koeler voor de honden. En zo kwamen we zaterdagochtend vroeg weer thuis aan. Hoewel het heerlijk was om de andere dieren weer te zien, moet ik zeggen dat een weekje toch echt te kort was. Er zit niets anders op, we zullen nog een keer terug moeten!