Zeg Roodkapje waar ga je heen?

Een poosje geleden kreeg ik een verzoekje.... Mensen hadden de foto's gezien van Daenerys en Django en hadden zelf ook een verzoek voor een fotoshoot. Zij wilden hun eigen dochtertje graag als Roodkapje fotograferen en zochten nog een lieve wolf. Saarlooswolfhonden zijn daar natuurlijk bij uitstek geschikt voor. Maar ook weer niet iedere Saarloos is even geschikt. De Saarloos moet in eerste instantie natuurlijk niet al te schuw zijn en van kinderen houden. Verder moet de hond niet in de stress schieten van al die rare attributen die tevoorschijn komen. Want om precies het goede licht te hebben, komen fotografen met grote schermen of flinke paraplu's tevoorschijn. Ook het flitsen moeten de honden niet eng vinden. Al met al nog best een dingetje voor Saarloosjes dus. Maar voor Daenerys is het allemaal een fluitje van een cent. Zij wordt niet warm of koud van rare attributen en vindt de flitser ook niet eng. Ook grote stoere fotografen maken haar niet bang en kunnen haar gewoon aaien en kinderen daar is ze al helemaal stapelgek op. Dus had ik deze lieve mensen beloofd dat Daentje wel de wolf uit het sprookje wilde spelen. De kleine Roodkapje was door het dolle heen, ze mocht met een echte wolf op de foto, wat een feest. Haar mooie Roodkapje jurk en cape hingen al een poosje in de kast en het werd toch wel eens tijd dat ze die prachtige outfit aan mocht trekken. Ook was er naarstig gezocht naar een mooi bijpassend mandje. Toen dat ook was gevonden, was er nog maar één ding nodig.... droog weer. En dat valt nog niet mee in ons kikkerlandje. Toen we een datum hadden gevonden en deze steeds dichterbij kwam, moesten we helaas vanwege het weer besluiten om het maar even uit te stellen. Het werd verzet naar 29 april, de tweede mogelijkheid dat we allemaal konden. Maar de weersverwachting liet doorschemeren dat het misschien beter op 28 april zou kunnen, want de 29 ste zou het gaan regenen.... Dus ik had mijn afspraken kunnen verzetten en nu hadden we een afspraak staan voor vrijdag 28 april. En toen? Het was op maandagochtend 24 april dat we met Daentje naar de dierenarts moesten. Onze mooie wolf was in iets scherps gestapt en tussen haar tenen zat een flinke wond. De dierenarts smeerde er een toverzalfje op en deed een verbandje om haar poot. Pfff, dat zag er toch niet uit. Hoe moest dat nu? Een wolf kan toch geen poot in het verband hebben? Maar de dierenarts verzekerde ons dat het geen kwaad kon om op vrijdag 28 april het verband er even af te halen en voor de fotoshoot de poot gewoon kaal te laten. Mits we dan thuis even in wat sodawater zouden weken en opnieuw zalf en verband zouden aanbrengen. Gelukkig had Daentje er eigenlijk weinig pijn aan of last van. Ze vond het verband erger dan de wond zelf. Maar dat moest er nu eenmaal om, zodat er geen vuil in kon komen en zij er ook niet aan kon likken. En zo brak de grote dag aan. De dag van de fotoshoot.... We hadden om 3 uur afgesproken bij het Rozendaalse Veld. Maar om 1 uur regende het pijpestelen hier in Silvolde.... Nee hè... nu dat weer. Het zat ons ook niet mee. De fotograaf en Roodkapje moesten een flink eind rijden, en wilden het toch maar riskeren. Wel besloten we een uurtje later af te spreken, dan had de zon toch net wat meer tijd om de regen te verjagen. En ja hoor, rond 3 uur werd het droog en kwam een voorzichtig zonnetje af en toe achter de wolkjes vandaan. Om half 4 stapten Daentje en ik in de auto en reden naar het Rozendaalse Veld. Op de parkeerplaats zag ik Roodkapje al staan. Toen ik Daentje uit de auto haalde, verscheen er een grote lach op haar gezicht. Daar was haar wolf, ze werd er helemaal blij van. De papa van Roodkapje, die toevallig fotograaf van beroep is, was al druk bezig met het klaarzetten van de vreemde attributen. Ik liet Daentje eerst nog even lekker wandelen en liep toen naar de set toe met haar. Roodkapje liep vol trots met haar mandje in het rond en pakte af en toe een mooie dennenappel van de grond. Die mocht ook in het mandje, zou oma vast mooi vinden. Toen er een aardige meneer langskwam met zijn hond, zei hij:"Dag Roodkapje, ga je koekjes brengen bij oma?"
"Ja", zei Roodkapje, "en een flesje wijn." De vriendelijke man moest lachen.
"En daar is de wolf", zei Roodkapje terwijl ze naar Daentje wees.
"Als die oma maar niet op eet", zei de man.
"Nee hoor", zei Roodkapje, "want het is een hele lieve wolf!"
Roodkapje had gelijk, Daentje was een hele lieve wolf, ze deed netjes wat wij van haar vroegen en was superlief tegen Roodkapje. En Roodkapje was superlief tegen de wolf. Kijk, zo zou het sprookje eigenlijk moeten gaan, dan zouden er vast niet zoveel gemene mannen jagen op wolven!
Er werden een paar prachtige foto's gemaakt en toen namen we weer afscheid van elkaar. Roodkapje ging weer naar huis met de fotograaf en het wolfje met de oma, hahahahaa...
Thuis was het nog even een kunst om het pootje van Daen in een sodabadje te laten weken, maar het lukte gelukkig wel. Dat de vloer daarna drijfnat was, was een grappige bijkomstigheid en ach.... dan wordt er weer eens gedweild, ook niet verkeerd. Daarna weer wat toverzalf en een verbandje en schone sok. En nu? Nu ligt Daentje lekker te slapen onder de tafel, met haar lieve wolvenkoppie op mijn voet. Wat is het toch een schat......
De foto's volgen later, maar hier vast een "behind the scenes" voorproefje met de camera van de telefoon.

Met dank aan: Foto-Konijnenburg