En de zon blijft maar schijnen

Niet te geloven, dit weekend weer prachtig weer. Iedere week denken we, nu is het de laatste zonnige dag, maar nee, het weekend erna kunnen we ook weer genieten van die mooie gouden schijf. Vanmorgen dus met de woefers maar weer naar het Rozendaalse Veld vertrokken. Er waren meer mensen die van dit mooie weer wilde genieten met hun hondjes, maar gelukkig is het een groot gebied.
Ondanks het mooie weer, zijn er toch al tekenen van herfst te ontdekken op de hei. De bomen worden steeds kaler en de paddenstoelen kruipen uit de grond. De honden vonden het gezellig om al de andere honden te begroeten en even lekker te spelen. Moos kwam nog een filmster van formaat tegen, het was een leuk gezicht! Tja, en wat het weer volgend weekend voor ons in petto heeft? We wachten het maar af, in Nederland weet je dat nooit zeker.

Ik ben Moos en wie ben jij?
Noem mij maar Beethoven.

Mam, mam, ik heb een filmster ontmoet...... 

Zonaanbidders

Ja, ik weet het, het is alweer even geleden dat ik heb geschreven. Ik heb het ook erg druk op het moment, dus soms even geen tijd voor een blog verhaaltje. Maar natuurlijk maak ik wel altijd tijd voor de hondjes. We hebben wel degelijk weer de nodige wandelingen gemaakt. Gelukkig is de plas bij Braamt weer open voor de honden. Buiten het seizoen mogen hondjes daar lekker los. We zijn er alweer verschillende keren geweest. Gisteren samen met Sanne en Marieken en hun honden. Een heel roedeltje bij elkaar dus. Het was nog lekker zonnig weer. Het is bijna niet te geloven, het is al november en het lijkt nog wel lente. Alleen de paddestoelen verraden dat het herfst is. Onze drie mannen zijn echte zonaanbidders. Zodra er een straaltje zon naar binnen schijnt, proberen ze de warmte mee te pikken. Vandaag maakte Moos het wel een beetje bont. Hij vond dat hij best lekker op tafel kon gaan liggen. Kijk, Sam lag in de vensterbank, tja, die strijd hebben we al opgegeven. Al de planten in de vensterbank zijn verwijderd zodat de honden er met de poten op kunnen staan om naar buiten te kijken of gewoon lekker in het zonnetje te gaan liggen. Maar de tafel? Ja eigenlijk is het natuurlijk gewoon de schuld van Sandra (Hond en ZO) want bij de training leren we Moos dus om op de tafel te springen. Leuk zo'n agility traject, maar Moos ziet dan natuurlijk zijn kans schoon. Toen hij dat lekkere plekje op tafel had ingenomen keek hij mij aan met een blik van 'Ja, en? Dat heb je mij toch zelf geleerd?'. Kleine grappenmaker, maar dat gaan we toch maar niet aanwennen. De vensterbank, nou ok dan maar, maar de tafel is voor ons. Waar moeten we anders ons glaasje wijn neerzetten 's avonds?