Ze vond het gelijk leuk. Overal lekker ruiken en om de meter even stilstaan. Sara en Kira waren druk aan het rennen en spelen en als ze langs Shiva renden, wilde ze natuurlijk meerennen. Jan moest zich goed verankeren anders vloog hij drie meter de lucht door, haahhaa. Nee, ze mocht niet los, ook al wilde ze graag meespelen. Maar het wandelen in het bos, vond ze ook al geweldig.
Bas is tegenwoordig in het bos een beetje eigenwijs (dan komt toch de Beagle in hem naar boven) en gaat lekker zelf zijn eigen gang. Op een gegeven ogenblik riepen we hem en hij kwam niet. (Gebeurt wel vaker, als we dan doorlopen komt ie wel) We liepen dus rustig door, maar dat vond Shiva maar niks. Ze bleef stokstijf staan en keek in de richting waarin Bas was verdwenen. Na wat aansporing van ons, ging ze dan toch schoorvoetend mee en ja hoor, toen wij verder liepen kwam Bas ineens weer tevoorschijn. Ze dook op hem af en duwde even tegen hem aan met haar neus, alsof ze zeggen wilde, blijf eens even bij de roedel jij!!! Grappig, hoe ze nu al alle andere honden in de gaten houdt.
Tussen Sara en haar gaat het steeds een beetje beter. Sara vindt Shiva wel heel stoer en wil soms spelen. Soms likt Sara aan de bek van Shiva. Maar..... als Shiva met Moos of Kira wil spelen, dan is Sara jaloers en geeft ze haar een snauw. Shiva negeert dit wijselijk. Je merkt dat Shiva de oudste is, ze is rustig maar ook duidelijk. Als Sara en Kira te wild spelen naar haar zin, dan grijpt ze even kort in. Maar als Kira druk om haar heen draait, om aandacht te krijgen, dan negeert ze haar heel bewust. Prachtig toch die hondentaal.
Nu ligt alles heerlijk te slapen, overal ligt wel een hond, maar je merkt niet dat ze er zijn. Een tevreden roedel!
(Helaas zijn de foto's niet zo goed gelukt. Tja, foto's maken terwijl er twee teckels aan de riem trekken is ook niet echt makkelijk)
