zondag 28 april 2013

Luna, ons lieve plepsie hondje

Zoals een aantal van jullie misschien al weet, ben ik van beroep ambulant begeleider in het onderwijs. Dat betekent dat ik leerlingen, ouders en scholen adviseer over hoe je het beste kunt omgaan met leerlingen die chronisch ziek zijn, ernstig ziek zijn of een lichamelijke of verstandelijke beperking hebben. Een collega van mij heeft vroeger eens een meisje in de begeleiding gehad op de basisschool, zij had epilepsie. Het lieve kind was nog zo jong dat ze het zelf niet goed kon uitspreken. Als je haar vroeg wat haar ziekte was, zei ze doodleuk "plepsie". Vanaf dat moment is het bij onze organisatie erin gebleven. Als wij een leerling hebben met epilepsie zeggen we altijd liefkozend, ik heb een plepsie kindje.
Nou, ik heb dus een plepsie hondje..... Het is een hele tijd goed gegaan, maar helaas is het vanmorgen toch weer gebeurd. Luna heeft een epileptische aanval gehad. Deze keer was het dus gewoon vanuit rust. Dat past dus veel beter in het beeld van primaire epilepsie. Ik weet niet of ik daar blij mee moet zijn, maar het is niet anders. Ze stond op en begon te waggelen. Sara dook op haar af en wilde spelen. Dus direct de andere honden in de kamer gedaan en Luna in de keuken gehouden, waar ze was. Ze verstijfde en viel bijna om, ik hield haar vast. Sommige mensen vinden dat je een hond met epilepsie met rust moet laten tijdens een aanval. Ik niet. Ik ben ervan overtuigd dat ze mijn aanwezigheid voelt en dat het geruststellend is dat ik haar vasthou of aanraak. Deze keer viel ze niet helemaal om, ook geen echt hard schudden of trappelen met de poten. Wel trekken met het lichaam, verstijven, kwijlen en braken. Geen grand mal dus maar wel bijna, een atypische aanval. Ze heeft in de loop van tijd ook wel partiële aanvallen laten zien. In haar geval bestaat dat uit het raar wegtrekken van haar oor. Eerst dacht ik dat ze misschien last had van haar oor, maar het was niet vies en ze heeft er ook geen jeuk aan. Later heb ik op een site gelezen dat dit ook bij epilepsie kan horen en onder partiële aanvallen hoort, nooit geweten. Voor mensen die hier meer over willen weten:

http://www.epilepsiebijhonden.nl/watis.htm

Maar goed. Helaas is het nu wel duidelijk. Luna is ons zorgenkind. Ik vraag me ook vaak af of ze hoofdpijn heeft. Bij mensen kan dit wel voorkomen, niet altijd. Luna biedt mij wel regelmatig haar hoofd aan, komt met haar hoofd echt tegen je aanduwen. Tja, volgens mij is dat wel een teken. Vooral als ze net een aanval heeft gedaan. Ik probeer met massage om haar wat te kalmeren en hoop dat het helpt.
Hoewel er vaak wordt gezegd dat ze na een aanval heel moe zijn, is dat bij Luna niet zichtbaar. Als ze eenmaal is hersteld, is ze weer net zo druk als daarvoor.
De laatste tijd hebben we haar niet meer in de bench gedaan als wij weg moesten. Dat ging heel goed, ze sloopt niks. Maar helaas, nu moeten we toch beslissen om haar wel weer in de bench te doen. Het is voor haar eigen bestwil. Als ze een aanval krijgt en wij zijn er niet bij, is niet te voorspellen hoe de andere honden daarop reageren. Voor haar eigen veiligheid zal ze dus toch weer in de bench moeten. Ik ben benieuwd hoe het met haar verder zal gaan en wanneer de volgende aanval eraan komt. We zullen moeten afwachten.
Ons lieve witte plepsie hondje......