Ik voel me ozo heppie... zo heppie deze dag

Vandaag is een prachtige dag, het is de verjaardag van Jan. Maar het mooiste is dat éne sms-berichtje dat ik gisterenavond al kreeg. Het was al 22.30 uur als mijn telefoon even trilt. Een berichtje komt binnen van dierenkliniek Korte Akkeren, als ik het open, kan ik mijn geluk niet op.

" De uitslag van Sara is binnen. Definitief niet kwaadaardig. U wordt morgen rond 16.30 uur gebeld om het verder te bespreken, maar we wilden het vast laten weten."

Wat een service, en wat een geweldig bericht. Maar ik durf nog niet al te blij te zijn, want wat het precies inhoudt en wat het betekent is nog niet zeker. Maar vol goede moed ga ik die nacht slapen. Ik heb geslapen als een roos en sta de volgende morgen vrolijk op. Ik kan niet stoppen met lachen. De zon schijnt en dan is Jan ook nog jarig, het belooft een geweldige dag te worden. 's Morgens ga ik wat examenwerk nakijken en 's middags moet ik even naar school. Ik zorg dat ik weer op tijd thuis ben, want het bruidspaar komt even langs onderweg naar hun witte bruidsweek bestemming. Als we gezellig met zijn viertjes aan de BBQ zitten, vraag ik me af of ik het wel goed begrepen heb. Het is inmiddels al kwart voor vijf, maar er is nog niet gebeld. Ik houd het niet langer en pak zelf de telefoon. De assistente moet wat lachen en verzekert mij dat ik echt gebeld ga worden, een heel klein beetje geduld nog. Nog maar even een stokbroodje naar binnen werken dan. Maar dan gaat inderdaad mijn telefoon....
Het is Jurgen, de dierenarts, met het goede nieuws. Het gaat om een chronische ontsteking en dus duidelijk geen kwaadaardige kanker. Hij verwacht dat alles nu weg is, omdat hij een flink groot stuk had weggenomen voor het biopt. Stiekem had hij al op deze uitslag gerekend en daarom was hij niet zuinig geweest met wegsnijden. Maar over drie weken moet ik in ieder geval terug voor de controle foto's van de knie, dus dan zal hij ook nog even naar haar kaak kijken. Mocht het er nou niet helemaal goed uitzien, dan krijgt ze nog een antibiotica kuurtje.

...... Een antibiotica kuurtje, nou dat kunnen wij wel aan hoor! Wat een verschil met een maand geleden, 13 april de dag dat ik het verwoestende nieuws kreeg... Toen hadden we geen enkele hoop, de dierenarts al gereserveerd voor de fatale injectie....
Nu een goede maand later is ze aan haar knie geopereerd en is ze aan het revalideren, en in het ergste geval.... moet er nog even een antibiotica kuurtje aan te pas komen. Ongelooflijk! Maar vooral zo wonderlijk mooi!
Hoewel ze even een terugslag had in de revalidatie, gaat het nu weer de goede kant op. Dit soort tegenslagen zullen we vaker tegenkomen volgens de dierenarts, dat hoort er een beetje bij. Ach, dat kunnen we allemaal wel aan, zeker na dit goede nieuws. We zetten het revalidatietraject weer rustig in gang. Straks ga ik even haar pootje in de zalf zetten, ons massage momentje. Sara vindt dat heerlijk en ik eerlijk gezegd ook!

Wat een prachtige dag, de zon schijnt, we genieten en zijn ongelooflijk dankbaar!

PS: Veel mensen vragen mij of ik boos ben op mijn dierenarts. Mijn antwoord is een volmondig NEE. Hij heeft heel duidelijk aangegeven bij mij, dat hij geen idee had of er nog iets gedaan kon worden. Dat ik daarvoor naar een oncoloog moest gaan. In eerste instantie zag ik dat zelf niet zitten. De uitslag was zo verwoestend, ik had geen enkele hoop. De dochter van een andere Saarloos eigenaar werkt bij de praktijk in Gouda, toen zij van onze situatie hoorde, spoorde zij ons aan om toch voor een second opinion te gaan. De opmerking van de oncoloog is helder. Hij stelt dat een laboratorium uitslag altijd maar een deel van het onderzoek is. Het klinische beeld is ook erg belangrijk. Reguliere dierenartsen kunnen dit niet goed beoordelen (logisch, wij gaan dan ook naar een specialist en laten de huisarts ook niet aanmodderen). Een wijze les is dus: ga altijd voor een second opinion naar een specialist!!!!!! Het is de moeite waard!!!! Sterker nog, het kan levens redden!!!!!

Een stapje terug

Het leek bijna te mooi om waar te zijn. En als dat zo lijkt, dan is het meestal ook zo. Helaas. Hoewel de wond van Sara er prachtig uitzag, is er nu toch een plekje waar ze steeds aan likt. Op zich geen groot probleem, maar we moeten er wel even voorzichtig mee zijn. Een wat groter probleem is dat ze op dit moment haar poot ineens niet meer wil belasten. Omdat we ook nog steeds geen uitslag hebben over het biopt, schoot ik natuurlijk direct in de stress door deze tegenslagen. Ik ben natuurlijk direct op internet gaan zoeken.... Je leest dan de meest verschrikkelijke horrorverhalen van operaties waar het helemaal mis is gegaan. Eigenlijk moet je dat natuurlijk niet doen, maar... tja... je bent mens hè...Maar toen kwam ik het blog tegen van Eline, die met haar hond Tazu hetzelfde traject heeft doorgemaakt. (Blog: de knieoperatie van hond Tazu) Ze heeft een prachtig blog geschreven van alle stadia vanaf de operatie tot ver na de revalidatie. Door dit te lezen, kreeg ik weer een beetje vertrouwen.... Een tegenslag hoeft niet het eind van de wereld te zijn. Maar in ieder geval wel even de dierenarts bellen.
Heerlijk een lang pinksterweekend, maar niet als je zorgen hebt over je hondenkind. Dierenarts in Gouda heeft geen dienst, dus de eigen dierenarts maar gebeld. Tja, die kan dan natuurlijk niet zoveel. Maar ze heeft wat extra pijnstilling gekregen en we moeten later maar naar Gouda bellen. Toch kon de dierenarts mij wel wat geruststellen. Sara heeft geen koorts, dat is al een goed teken. Verder wist ze te vertellen dat het regelmatig voorkomt dat rond deze tijd een terugval plaatsvindt. Dit heeft te maken met het feit dat de hond zich eigenlijk best goed voelt en hierdoor teveel hooi op haar vork neemt. Baasjes hebben dat vaak niet in de gaten, omdat ze zo blij zijn dat het zo goed gaat. Tja, dat is inderdaad erg herkenbaar. Advies? Even een stapje terug, meer rust en toch maar regelmatig blijven afzonderen van de roedel.
Nu willen we haar niet steeds in de andere kamer leggen, want dan ligt ze daar helemaal alleen. Toen ze net was geopereerd vond ze dat natuurlijk niet erg, maar nu vindt ze dat echt niet leuk meer. Dus, we hebben de woonkamer maar verbouwd en een ren van 2 bij 1 meter neergezet voor de servieskast. Banken wat opzij, moet kunnen toch? Natuurlijk staan er ook nog drie andere benches in onze huiskamer, van de teckels en Wya en Daentje.... dus volle bak. Maar wat moet, dat moet, de hondjes gaan hier voor alles! En nu maar hopen dat de rust en extra pijnstillers haar goed doen en het met een sisser afloopt. Dinsdag ga ik bellen.... ik hoop dat ze dan ook de uitslag hebben.... Naarmate dat moment dichterbij komt, word ik almaar zenuwachtiger. Het valt niet mee om positief te blijven..... We blijven de kaarsjes maar branden.....

Animal Event

Hoewel het zaterdag is, ga ik vandaag niet terug naar bed als ik om 7 uur de hondjes heb gedaan. Meestal kruip ik in het weekend nog even op het logeerbed (in de logeerkamer kunnen de honden gezellig bij mij liggen, want die is op de begane grond). Nee, vandaag blijf ik er al vroeg uit. De zon komt al door en het belooft een prachtige dag te worden. Ik smeer nog even wat boterhammetjes en om 8 uur roep ik Jan. Ik heb dan de rode bolderkar al in de auto staan. De bolderkar is gevuld met een grote kan water, een hondenbak, een kleed voor de hond, een koelkleed voor de hond (handig ding, even nat maken en het blijft een hele tijd lekker koud!), een handoekje, een extra t-shirt, mijn eigen tas natuurlijk, met fotocamera en een koeltasje met flesjes water, boterhammetjes en een appel. Jan vroeg al of ik een week op vakantie ging, maar het is echt maar voor 1 dag. Ach, die kar rijdt vanzelf dus liever iets teveel meenemen dan iets te weinig. Daentje mee en daar ging ik op weg. Het was lekker rustig op de weg, dus we konden goed doorrijden. Keurig om kwart voor 10 reed ik de parkeerplaats van Animal Event op. Maar Marianne en Manon waren iets later. Ach, geen probleem, dan kon Daentje even acclimatiseren na de lange reis. Toen de dames arriveerden konden we via een sluiproute voor standhouders naar de stand lopen, dat was vooral voor Daentje wel fijn, want het was al spannend genoeg allemaal. Eenmaal op de stand, kwam Daentje al snel weer tot zichzelf. Ze zocht een mooi plekje in de schaduw in de tent en ging er lekker liggen.

Het was een gezellige drukte, niet te gek druk, maar gewoon prima. De mensen vonden de Saarloos natuurlijk allemaal prachtig en verschillende mensen waren erg geïnteresseerd in het outcross project. Na een poosje kwam Reinier met zijn nichtje en Djedda. De dames wolfhond moesten wel even aan elkaar wennen, maar nadat we even een stukje hadden gewandeld was het ijs gebroken. Natuurlijk wilde ik ook wel wat van het Event zien, dus Manon en ik gingen even struinen naar goody bags. We hebben best aardig gescoord, al zeg ik het zelf. En terwijl we daar zo gezellig over het Event liepen, kwamen Daentje en ik nog een bekende tegen. Andre (van onze hondenschool Hond en Zo) stond ook op een stand, voor zijn werk. We werden verwend met een mooie goody bag en Daen wilde even met haar grote vriend op de foto!
Remco en Eske kwamen ook nog even langs op de stand. Ook Annelies en Jorgen waren uit Belgie gekomen met die prachtige lieve kleine Ostar. Ze liepen later ook allemaal gezellig mee in het rassendefilé. Later in de middag kwamen Jacqueline en Amber nog met Pearl. Daentje was inmiddels al erg moe en een beetje snauwerig tegen haar. Arme Pearl.....
Tegen het einde van de dag, wilde ik nog even op zoek naar de stand van Bianca van Leeuwen van DogWalkTrail, want ik wilde toch wel eens proberen of ik Daenerys in de kano kon krijgen. Terwijl ik aan de waterkant stond te turen of ik haar zag, liet Daentje zich heerlijk verwennen door twee meisjes die haar graag even wilde aaien.
Ineens voelde ik twee armen om mij heen en had Bianca mij al gevonden. We zijn samen in de kano gestapt en dat vond ik wel super, want nu hoefde ik niet te roeien en kon al mijn aandacht aan Daentje geven. In eerste instantie vond ze het wel een beetje spannend, maar al snel begon ze er toch ook stiekem een beetje van te genieten. We hebben het tochtje wel kort gehouden, want het is natuurlijk wel de bedoeling dat ze het leuk blijft vinden. Volgend jaar in Oostenrijk mag ze weer, ik ben benieuwd of de andere Saarloosjes het ook durven. We gaan het meemaken. Al met al was het een heerlijke dag op Animal Event. Op de terugweg lag Daentje tevreden te slapen in de bench. Maar als je verwacht dat ze thuis compleet knock out zou gaan, dan heb je het mis. Thuis moest er na het eten toch echt eerst nog gespeeld worden met Wyakin, want tja.... dat had ze de hele dag nog niet kunnen doen.

Zo, netjes de kar bewaken...

Grote vriend André...
weer eens wat anders, een Saarloos ;) 

 

Rust en zon, een helende werking

27-04-2016

01-05-2016

Wat een heerlijk dag vandaag. Gewoon lekker helemaal niks. Alleen genieten van de zon. Met Sara gaat het ontzettend goed. Ze herstelt boven verwachting. Naast de antibiotica en pijnstillers van de dierenarts heb ik van een lieve vriendin wat tips en homeopathische middelen gekregen om haar te ondersteunen. Zo herstelt ze sneller van de narcose en van het trauma. Als ze rustig loopt, gebruikt ze haar pootje alweer. Als ze wat sneller vooruit wil, hinkt ze nog op drie poten. Ik ben daar erg blij mee, want ik wil ook niet dat ze het overbelast natuurlijk. De wond ziet er stukken beter uit dan afgelopen woensdag.
We mogen echt niet klagen (en dat doen we dus ook niet).
Sara is ook weer vrolijk en geniet van het buiten zijn. De andere honden laten haar netjes met rust, ze kunnen gelukkig hun energie kwijt door met zijn drietjes te spelen, Kira, Daentje en Wyakin. Nu was dat eigenlijk altijd al wel grotendeels zo. Sara is echt de roedelleidster en maakte zich voor de operatie ook niet al te druk met spelen. Spelen is voor de pubers, zal ze denken. Woensdag moeten we even terug naar Gouda, ik ben benieuwd wat Jurgen gaat zeggen. Ik denk dat hij ook erg tevreden zal zijn. En natuurlijk zijn we nog aan het wachten op de uitslag van het biopt. Maar eigenlijk ben ik daar heel positief over. Het kan toch bijna geen bindweefselkanker zijn als je ziet hoe netjes het herstel verloopt. Nee, we hebben er alle vertrouwen in.

Terwijl wij heerlijk op het terras zitten, vliegt een merel dapper heen en weer. Hij brengt wat wormpjes bij zijn kroost. Want boven in de nok van de overkapping hebben hij en zijn vrouwtje een prachtig nest gebouwd. En in het nest zitten een aantal flinke hongerlijders. Merelman heeft het er maar druk mee. Hij haalt wat wormpje en landt dan op het garagedak. Hij observeert eerst heel goed wat Jan en ik en de hondjes doen en als hij het veilig acht, vliegt hij vlak over onze hoofden naar het nest. Het is een mooi lentespektakel. Als hij de baby's heeft gevoerd, vliegt hij weer dapper over onze hoofden weg. Hij landt in de grote appelboom en kijkt ons tevreden aan. Vervolgens trakteert hij ons op een kortstondig prachtig concert. Daarna vliegt het bezige baasje weer weg op zoek naar een nieuwe lading wormpjes.
Ik zucht en doe mijn ogen dicht, het leven is mooi!

Vandaag een beetje feest.

Na alle zorgen en ellende van de afgelopen tijd, was het vandaag ook een beetje feest! Kira is drie jaar oud geworden. En als Kira jarig is, vieren we ook altijd de verjaardag van Moos. Van hem weten we niet precies wat de geboortedatum is, maar wel dat hij net zo oud is als Kira. Omdat Kira en Moos op dezelfde dag bij ons kwamen wonen, vieren we dus hun verjaardagen maar altijd samen.
Dus een hondentaartje en een zoekspelletje voor Kira en Moos vandaag!

Een zware dag

Pfff, ik ben gebroken, voel pijn in al mijn botten en spieren en ben eigenlijk nog doodmoe. Ik zit hier achter mijn laptop en weet dat ik een blogverhaal moet schrijven. Waarom? Voor wie? Voor mijzelf! Ik weet dat als ik het nu niet doe, dat ik er helemaal geen puf meer voor krijg en toch wil ik ook deze ervaring bewaren.
Deze nacht heb ik niet veel geslapen maar meer dan vorige nacht, moet ik eerlijk toegeven. In de nacht van maandag 25 april om dinsdag 26 april heb ik geen oog dicht gedaan. Even voor half vijf 's morgens zet ik mijn wekker uit. Ik voorkom daarmee dat het ding gaat loeien over een minuut of twee. Ik sta op kleed mij direct aan. Als ik beneden kom, hebben de hondjes mij al gehoord. Ik laat ze naar buiten en zeg zachtjes tegen Sara:"Dit is de grote dag, lieve schat." De avond ervoor heb ik mijn spullen al klaar gezet, laptop in de tas, werk mee, iets te eten en te drinken en natuurlijk mijn leesbril, telefoon en portemonnee. Het is bar koud buiten, het lijkt alsof het vriest, tja... een rare maand april. Ik loop met een oude slaapzak naar mijn auto, even een lekker schoon kleedje in de bak. Dat was ik gisteren nog vergeten. De autoruiten zijn inderdaad bevroren, dat wordt krabben straks. Weer binnen neem ik een kopje koffie om wakker te worden en om vijf uur roep ik Jan. Pff, je zal iedere dag zo vroeg je bed uit moeten. Jan is altijd in een kwartiertje klaar met zijn hele ochtendritueel en om kwart over vijf krijg ik een preek over voorzichtig rijden en snel iets laten horen, een dikke kus volgt en dan gaat hij op weg naar zijn werk. Ik drink nog even mijn koffie op en ga dan rustig de honden die in de bench moeten, opsluiten met wat lekkers en Kira krijgt natuurlijk ook iets lekkers, al hoeft zij niet in een bench. Sara krijgt niets, maar alsof ze het al weet, staat ze netjes bij de deur te wachten. Blij huppelt ze met mij mee naar de auto. Ik voel me een vreselijke verrader, ze moest eens weten wat haar vandaag te wachten staat.....
Als ik Sara in de auto heb gelegd wil ik mijn ruitenkrabber pakken maar dan zie ik dat iemand mij is voor geweest. Mijn lieve schat heeft voordat hij zelf vertrok naar Rotterdam even de ruiten van mijn auto onder handen genomen. Dankbaar stap ik achter het stuur. De rit duurt lang en de regen en hagel slaan onderweg tegen de ruiten. Ik kom netjes om vijf voor zeven aan in Gouda. Ik laat Sara uitstappen en laat haar nog even uit. Dan melden we ons bij de deur van de kliniek.

Ze mag eigenlijk direct door naar de behandelkamer waar ze door dierenarts Arno nog even wordt onderzocht en vervolgens een prikje krijgt om te gaan slapen. Dan is het tijd om afscheid te nemen, de tranen biggelen over mijn wangen, ik weet dat ik haar straks weer terug zal zien, maar toch vind ik het heel moeilijk om haar te laten gaan. Om kwart over zeven zit ik in de wachtkamer met mijn laptop op mijn schoot. Werk is afleiding, dus ik ga aan het werk. Een tijdje later komt Xanne zich voorstellen. Xanne is de dochter van Kathleen en Jouke (eigenaren van Django, halfbroer van Sara). Zij werkt in deze kliniek en door haar zit ik hier. Zij was het die haar moeder vertelde dat veel dierenartsen niet weten wat er allemaal mogelijk is. Zij is de drijvende kracht achter de second opinion. Zij is het, die wellicht het leven van Sara heeft gered.....Hoe bedank je iemand voor zoiets? Voor haar misschien iets kleins, maar voor ons....
Ik krijg koffie van haar en stort mij weer op mijn werk. De tijd verstrijkt, mensen komen de wachtkamer in en ik maak zo af en toe een praatje en ga dan weer verder met mijn werk. Regelmatig kijk ik even op facebook, ongelooflijk al die lieve mensen die met ons meeleven, wat een power gaat daarvan uit. Dan word ik weer even afgeleid door app-jes en prive berichtjes.... En zo worden de minuten, uren. Om elf uur gaat Xanne even om een hoekje kijken, ze zijn bijna klaar met de knie en dan moet de kaak nog. Dan stapt ineens Kathleen binnen, ook weer zo lief. Even komen kletsen en voor wat afleiding zorgen. Gezellig en het werkt, de tijd vliegt vanaf dat moment en voor ik het weet zien we Sara op een brancard over de gang rijden. Ik schrik, maar ze is nog niet klaar. Er moeten wat foto's genomen worden en daarna duurt het nog even. Gelukkig is Kathleen er, want nu word ik wel erg emotioneel. Als chirurg Jurgen ten slotte de wachtkamer in komt is het bijna één uur.

Jurgen vertelt dat de knieoperatie wat tegen was gevallen, niet alleen waren de kruisbanden door, ook de meniscus was dubbel geklapt en had hierdoor schade. Daarom duurde de operatie wat langer dan voorspeld. Het revalidatie traject zal ook iets langzamer verlopen waarschijnlijk, maar uiteindelijk zal ze er verder geen extra last meer van overhouden. De kaak zag er nog veel beter uit dan de vorige keer. Zowel hij als Arno hebben hierdoor nog meer het vermoeden dat het lab ernaast zat. Ik zeg Jurgen dat ik daar aan een kant heel blij mee ben, maar tegelijkertijd ook erg boos om ben. Maar hij verzekert mij dat het een redelijk eerlijke fout is, als zoiets bestaat. Het beeld van een fibrosarcoom lijkt erg veel op dat van een ontsteking zoals deze waarschijnlijk is. Als je dan ook de plek in ogenschouw neemt, is de vergissing niet zo heel vreemd. Ik accepteer zijn uitleg, maar ben toch nog wel wat boos.... Als ik geen second opinion had gevraagd, was Sara er nu al niet meer geweest.... Toch zet ik mijn boosheid snel weer aan de kant, als Jurgen mij vertelt dat Sara in één van de behandelkamertjes wordt gelegd en ik er direct bij mag. Ik neem afscheid van Kathleen en loop mee naar Sara.

Och, wat en zielig hoopje hond ligt daar.... Ik slik mijn tranen weg en ga rustig op de stoel zitten. Zodra ik alleen met haar ben, kruip ik op de grond, dicht tegen mijn lieve schat aan. Haar tongetje hangt uit haar bek en ze heeft een lekker warm dekentje over zich heen. Mijn hand kruipt onder het dekentje en blijft ter hoogte van haar hart liggen. Zo zitten we.... bijna wel een uur. Dan lijkt het alsof ze voorzichtig wakker wordt. Even tilt ze haar kop op en kijkt me wazig aan. Ik praat zachtjes tegen haar en probeer haar gerust te stellen. Dan zakt ze weer weg en slaapt weer een poosje. Dit ritueel herhaalt zich een aantal keer. Ondertussen komen de operatie assistente en Jurgen om de beurt even kijken. Jurgen vertelt waarom hij haar nog niet wil wakker spuiten. De operatie aan haar knie zorgt voor zeer veel pijn. Als ze te snel wakker wordt, zal ze pijn ervaren en in een vreemde ruimte liggen, dit zorgt voor veel stress. Het is daarom beter dat ze heel rustig wakker wordt. Zodra ze wat meer wakker wordt, zal ze zeker gaan piepen en loeien van de pijn, waarschuwt hij mij. Ik ben blij met zijn uitleg maar het doet ook pijn...  In mijn gedachten dwaal ik naar het verleden. Jaren geleden toen bij Freek en Kevin de amandelen moesten worden geknipt. Je kind zo zien liggen, met pijn is waardeloos. Je zou de pijn zo graag van ze overnemen, maar je bent machteloos. Dat gevoel maakt zich nu weer meester over mij. Lieve Sara, wat zou ik de ellende graag van je over willen nemen, maar dat gaat niet, je moet er zelf doorheen, ik kan er alleen maar zijn en je troosten.

Wat Jurgen voorspeld heeft, gebeurt en ik weet niet waar ik het moet zoeken. Ik streel, praat en probeer haar zoveel mogelijk bij te staan, maar ze jankt en het gaat door merg en been. Dat laatste uur, waarin het zo moeilijk is voor Sara lijkt langer te duren dan tot nu toe de hele dag heeft geduurd. Eindelijk komt het moment dat we naar huis mogen. Zodra Sara in de auto ligt, stopt het janken. Heel af en toe hoor ik nog wat gekreun achter mij onderweg, maar het erge janken is gestopt. Ik concentreer mij op de weg, natuurlijk zitten we midden in de file. Ik rijd zo rustig mogelijk en blijf rechts, iets wat voor mij bijzonder uitzonderlijk is, maar ik wil niet riskeren dat ik plotseling moet remmen en Sara hierdoor onrustig wordt of misschien zelfs pijn krijgt. Om half vier zijn we uit Gouda vertrokken en tegen zessen komen we aan in Silvolde. Samen met Jan haal ik Sara uit de auto en we leggen haar in de werkkamer die ik voor haar heb ingericht. Als ze op haar bedje ligt, volgt een diepe zucht. De opluchting is te zien in haar ogen. Jan en ik blijven afwisselend bij haar zijde.
Jan had vandaag wat vis gekookt en vanaf acht uur zou ze weer iets mogen eten. Ik zet de bak neer, en ze likt voorzichtig wat van het kookvocht op.  Samen drinken we koffie in de kamer van Sara. Sara staat rustig op, hinkt naar Jan en gaat liggen met haar kop op zijn voeten.
Die nacht slaap ik bij haar, op een dun matrasje op de grond. Zo dicht mogelijk bij haar, mijn hand op haar borst en zo vallen we in slaap. Om een uur of één 's nachts komt ze overeind. Ik voel dat ze naar buiten wil en loop voorzichtig met haar mee. Buiten doet ze een plas en een hoopje, daarna gaan we weer naar bed. Ze gaat liggen met een kreun en een zucht en ik voel met haar mee.

De volgende morgen wordt ik gebroken wakker, maar het is het allemaal waard. Ik verlaat de kamer van Sara even om de andere honden naar buiten te laten. Dan rommel ik even wat in het huis en na een poosje komt Jan naar beneden. We drinken weer koffie bij Sara en na de koffie blijft Jan nog een poosje bij haar. Als ik even om een hoekje kijk zie ik hen beiden in dromenland. Jan is op het dunne matrasje gekropen. Ik laat ze nog een uurtje samen liggen, voordat ik Jan weer wakker maak.
Ik realiseer me ineens dat het vandaag Koningsdag is. Het gaat allemaal langs ons heen. De koning is vandaag voor ons niet belangrijk. Er is maar één ding belangrijk en dat is dat we Saartje nog hebben. Wat zijn we daar ontzettend dankbaar voor!

Voor alle mensen die mijn blog lezen nog even dit. Mocht je ooit in de situatie komen dat je twijfelt of je een second opinion zal vragen. Mijn advies: DOEN, DOEN, DOEN! En als het om een oncologische diagnose gaat, dan raad ik zeker aan om naar dierenkliniek Korte Akkeren te gaan, waar chirurg Jurgen en oncoloog Arno heel veel  ervaring hebben met oncologie bij dieren.

De dag van Wya en Daentje

Buiten schijnt een waterig zonnetje, het is iets frisser dan gisteren. En ja,  de weerberichten liegen er niet om. De temperatuur zal stukken lager liggen dan de afgelopen dag en de kans op buien is erg groot. De buien kunnen variëren van regen tot hagel of zelfs natte sneeuw. Aprilletje zoet..... Ik krijg een app-je binnen van Yvonne. "Gaan jullie naar de wandeling?" Ik app terug: "Ja."
Niet lang daarna zitten we in de auto, Jan, ik, Wyakin en Daenerys, onderweg naar De Groene Heuvels in Ewijk. Het waterige zonnetje maakt onderweg plek voor de buien waar de aardige mevrouw van het weer het over had. Eerst nog wat regen maar al snel gevolgd door flinke hagelstenen. Weer een app-je. Dit maal van Francis. "Grgrgr regen.....En nu ook hagel hier." Ik app haar vrolijk terug:"Klaart zo wel weer op (zon emoticon). Wij zijn al onderweg." De buien krijgen mij er niet onder, ik voel dat het een prachtige dag gaat worden. We hebben het ook nodig, even onze gedachten ergens anders, even genieten van het spelen van de honden. Toen Francis ons had uitgenodigd voor de Bastaja wandeling, wisten we nog niets van alle gezondheidsproblemen bij Sara. Natuurlijk zouden we komen, leuk voor de honden even met andere hondjes rennen en ravotten. En dan in één donderslag ligt je wereld overhoop. Maar vandaag denken we er even niet aan. Natuurlijk kon Sara niet mee en die lieve Kira is thuis gebleven zodat ze niet alleen zou zijn. Nou ja, de teckels zijn natuurlijk ook nog thuis, maar toch... Voor Wya en Daentje is het goed om wel even hun energie kwijt te kunnen, want ook zijn hebben het moeilijk. Al was het maar omdat we even geen tijd hebben voor lange wandelingen en ook ons humeur is de laatste tijd niet zo vrolijk, zoals een ieder zal begrijpen. Geen drama voor de dames, maar ook niet echt leuk. Dit uitje zal ons dus allemaal goed doen en een "beetje regen" houdt ons dan ook niet tegen. Dit is de dag van Wya en Daentje!

Op de parkeerplaats va de Groene Heuvels zien we al een paar Saartjes lopen. Aan de camper die er geparkeerd staat, kunnen we zien dat een van die mooie hondjes Kyra moet zijn, het zusje van Daentje. Als de honden de auto uit mogen zijn ze door het dolle heen. Alle andere honden worden vrolijk begroet en ze zijn helemaal gelukkig als ze Kyra zien. Met elkaar gaan ze vast rennen en ravotten, Kyra als ondeugende leider van het stel. Ondertussen had ik weer een app-je van Yvonne, ze is de weg kwijt. Ik bel haar maar even, want ik maak me wel een beetje zorgen. Maar aangezien ik nog in een telefooncel kan verdwalen, geef ik de telefoon al snel aan Jan. Maar Jan is in deze omgeving ook niet al te bekend en geeft het ding weer door aan Francis, die hem op haar beurt aan José doorgeeft. Het lijkt wel een komisch spelletje. Maar goed, José weet wel raad. Hij kan op zijn eigen telefoon opzoeken waar Yvonne zit en leidt haar vervolgens zonder problemen naar de plaats van bestemming. Als Daentje haar en Doerak ziet is het hek helemaal van de dam. Ze kan haar geluk niet op. Ook Wya is blij, want als Daentje blij is, dan is Wya blij, zo werkt dat nu eenmaal.

Inmiddels was de regen alweer voorbij en lachte het zonnetje vrolijk naar ons. Als iedereen elkaar heeft begroet beginnen we aan de wandeling. Het wordt geen heel lange wandeling omdat dit voor Francis niet haalbaar is. Ik ben er niet rouwig om, want ik ben eerlijk gezegd ook nog niet in staat om al te ver te lopen. De niet al te zachtzinnige ontmoeting met de scooter staat nog vers in het geheugen van mijn spieren gegrift. Het is een mooi gebied dat mij doet denken aan de plas bij Braamt. Strandjes waar de honden heerlijk het water in kunnen en stukken gras waar ze volop kunnen rennen en spelen. Het is niet heel erg druk, maar toch een leuk clubje mensen. Eigenlijk wel zo gezellig! Ik geniet van iedere stap en kijk met plezier naar de dolle hondjes. Wat een prachtige man is die Anak en wat leuk om lieve kleine Ayo, te zien genieten. Je kunt nog duidelijk aan haar vachtje zien dat ze niet zo lang geleden pupjes heeft gehad. Tja, voor dat weer op peil is, duurt altijd even, maar we weten allemaal dat dit weer helemaal goed komt. De stoere Fox Bill loopt vrolijk tussen al die grote wolfhonden door. Het maakt hem niets uit, speelt met iedereen en als ze te wild voor hem zijn... Nou, laten we zeggen, hij staat zijn mannetje. En de lieve oude Binky loopt ook vrolijk mee. Van de hagel onderweg is niets meer te merken, de zon schijnt volop en iedereen geniet. Geen enkel gegrom, geen enkel gevecht, zo mooi hoe alle honden met elkaar socialiseren. Doerak komt af en toe even gedag zeggen, zijn kop raakt dan mijn hand of been. Alsof hij zeggen wil, "ik vind het fijn dat jullie er ook zijn!" Wat een heerlijke knuffeldoos is dat toch ook. Ik vind het ook altijd opmerkelijk dat de honden in deze samenstelling, zo tussen al die soortgenoten, ineens een stuk minder terughoudend zijn. Alsof ze voelen dat deze mensen, bekend of onbekend, allemaal wel oké zijn. Alle honden laten zich, na een poosje wandelen, aaien. Ook Taru, die het in eerste instantie nog wat spannend vond, wordt gedurende de wandeling losser en komt even bij mij kijken. Op de terugweg betrekt de lucht toch even. Een paar spetters vallen op onze regenjas. Ik trek mijn kap over mijn hoofd en maak me er niet druk om. Nog geen vijf minuten later stopt het alweer en de zon wint het weer van de wolken. Natuurlijk is het wel een stuk frisser dan de afgelopen dagen, maar daar had ik mij op gekleed, een lekkere warme trui zorgt ervoor dat ik geen enkele last heb van de kou en geniet van de zon, de honden en de gezellige mensen. Tot slot duiken we nog even het restaurantje in voor een kopje koffie. Het is even onrustig als iedereen zijn plekje zoekt, maar al iedereen zit, gaan de honden rustig liggen..... je merkt bijna niet dat het er zoveel zijn. De cappuccino is heerlijk. Sommige mensen hebben er een heerlijk appelpotje bij genomen, tja, ziet er lekker uit maar.... dat buikje hè.... Ik kan de verleiding weerstaan en ben daar best trots op. Na een half uurtje vindt Taru het welletjes, hij vertelt Francis op zijn eigen manier dat het weer tijd is om te gaan. En hij heeft gelijk, wij moeten ook opstappen, thuis wachter er immers nog wat hondjes. We nemen afscheid en lopen terug naar de auto. Op de terugweg duurt het niet lang voor grote regendruppels het moeilijk maken de weg te zien door de voorruit. De ruitenwissers maken overuren. Het deert ons niets, wij hebben onze zon gehad. Het was een heerlijke dag!

Hieronder een aantal foto's van deze heerlijke dag. Voor meer foto's kunt u klikken op DEZE LINK

Daentje is dolblij om Yvonne weer te zien.

En Jan ook, zo te zien...

Doerak speelt met dochter Daentje

En met nichtje Wyakin

Mooie mannen

Ik ruik iets....

Wya en Kyra

 

De drie musketiers

Remy en Taru, de beste vrienden

Lieve oude Binky

Kyra in actie

Doerak en Anak

Tja, moet ook gebeuren....

Ik wil nu wel weer eens naar buiten...

Zusjes

Tot de volgende keer