Wat een zielepootjes toch allemaal....

Pfff, hoeveel pootpech kan je hebben zeg in 1 gezin? Weten jullie nog? Op 24 april is Daentje in iets scherps gestapt en had ze haar pootje bezeerd (Daentje heeft een zeer pootje) . En toen heeft laatst Wya haar pootje bezeerd. Nadat we een heerlijke dag Roedelen (workshop sociaal leren volgens De Roedelmethode) hadden gedaan samen, heeft ze in de auto op de terugweg haar pootje klem gehad en was ze een nageltje verloren. Een pijnlijk ongelukje en dus zat ik die maandag 17 juli 's avonds bij de dierenarts met Wyakin. Gelukkig gaat het nu allemaal wel weer goed met haar. Maar tot overmaat van ramp was dat nog niet alles. Nu, vandaag moest ik wederom naar de dierenarts, nu weer met Daentje. Weer heeft ze in iets scherps gestapt met haar achterpoot. Was het de vorige keer haar linker achterpoot, deze keer is het haar rechter achterpootje. Precies tussen de teentjes zit een enorme snee. Zo groot dat de dierenarts het toch echt wil gaan hechten. Ook moet de wond worden schoongemaakt (dat wil zeggen iets verder verwonden om te zorgen dat er een verse wond is, waardoor het beter zal aangroeien aan elkaar). Een pijnlijke ingreep en dus moet ze onder narcose. Wat een drama allemaal. Toen we haar om twee uur weer mochten halen, zag ze er ontzettend zielig uit. Het pootje zit in het verband, mooi blauw. Eenmaal thuis waren de andere honden blij haar weer te zien. Zelf was ze nog een beetje beduusd van alles. Nu ligt ze lekker haar roes uit te slapen onder de tafel. Blij dat ze weer thuis is.

Roodkapje en de vriendelijke wolf....

Zeg Roodkapje waar ga je heen?

Een poosje geleden kreeg ik een verzoekje.... Mensen hadden de foto's gezien van Daenerys en Django en hadden zelf ook een verzoek voor een fotoshoot. Zij wilden hun eigen dochtertje graag als Roodkapje fotograferen en zochten nog een lieve wolf. Saarlooswolfhonden zijn daar natuurlijk bij uitstek geschikt voor. Maar ook weer niet iedere Saarloos is even geschikt. De Saarloos moet in eerste instantie natuurlijk niet al te schuw zijn en van kinderen houden. Verder moet de hond niet in de stress schieten van al die rare attributen die tevoorschijn komen. Want om precies het goede licht te hebben, komen fotografen met grote schermen of flinke paraplu's tevoorschijn. Ook het flitsen moeten de honden niet eng vinden. Al met al nog best een dingetje voor Saarloosjes dus. Maar voor Daenerys is het allemaal een fluitje van een cent. Zij wordt niet warm of koud van rare attributen en vindt de flitser ook niet eng. Ook grote stoere fotografen maken haar niet bang en kunnen haar gewoon aaien en kinderen daar is ze al helemaal stapelgek op. Dus had ik deze lieve mensen beloofd dat Daentje wel de wolf uit het sprookje wilde spelen. De kleine Roodkapje was door het dolle heen, ze mocht met een echte wolf op de foto, wat een feest. Haar mooie Roodkapje jurk en cape hingen al een poosje in de kast en het werd toch wel eens tijd dat ze die prachtige outfit aan mocht trekken. Ook was er naarstig gezocht naar een mooi bijpassend mandje. Toen dat ook was gevonden, was er nog maar één ding nodig.... droog weer. En dat valt nog niet mee in ons kikkerlandje. Toen we een datum hadden gevonden en deze steeds dichterbij kwam, moesten we helaas vanwege het weer besluiten om het maar even uit te stellen. Het werd verzet naar 29 april, de tweede mogelijkheid dat we allemaal konden. Maar de weersverwachting liet doorschemeren dat het misschien beter op 28 april zou kunnen, want de 29 ste zou het gaan regenen.... Dus ik had mijn afspraken kunnen verzetten en nu hadden we een afspraak staan voor vrijdag 28 april. En toen? Het was op maandagochtend 24 april dat we met Daentje naar de dierenarts moesten. Onze mooie wolf was in iets scherps gestapt en tussen haar tenen zat een flinke wond. De dierenarts smeerde er een toverzalfje op en deed een verbandje om haar poot. Pfff, dat zag er toch niet uit. Hoe moest dat nu? Een wolf kan toch geen poot in het verband hebben? Maar de dierenarts verzekerde ons dat het geen kwaad kon om op vrijdag 28 april het verband er even af te halen en voor de fotoshoot de poot gewoon kaal te laten. Mits we dan thuis even in wat sodawater zouden weken en opnieuw zalf en verband zouden aanbrengen. Gelukkig had Daentje er eigenlijk weinig pijn aan of last van. Ze vond het verband erger dan de wond zelf. Maar dat moest er nu eenmaal om, zodat er geen vuil in kon komen en zij er ook niet aan kon likken. En zo brak de grote dag aan. De dag van de fotoshoot.... We hadden om 3 uur afgesproken bij het Rozendaalse Veld. Maar om 1 uur regende het pijpestelen hier in Silvolde.... Nee hè... nu dat weer. Het zat ons ook niet mee. De fotograaf en Roodkapje moesten een flink eind rijden, en wilden het toch maar riskeren. Wel besloten we een uurtje later af te spreken, dan had de zon toch net wat meer tijd om de regen te verjagen. En ja hoor, rond 3 uur werd het droog en kwam een voorzichtig zonnetje af en toe achter de wolkjes vandaan. Om half 4 stapten Daentje en ik in de auto en reden naar het Rozendaalse Veld. Op de parkeerplaats zag ik Roodkapje al staan. Toen ik Daentje uit de auto haalde, verscheen er een grote lach op haar gezicht. Daar was haar wolf, ze werd er helemaal blij van. De papa van Roodkapje, die toevallig fotograaf van beroep is, was al druk bezig met het klaarzetten van de vreemde attributen. Ik liet Daentje eerst nog even lekker wandelen en liep toen naar de set toe met haar. Roodkapje liep vol trots met haar mandje in het rond en pakte af en toe een mooie dennenappel van de grond. Die mocht ook in het mandje, zou oma vast mooi vinden. Toen er een aardige meneer langskwam met zijn hond, zei hij:"Dag Roodkapje, ga je koekjes brengen bij oma?"
"Ja", zei Roodkapje, "en een flesje wijn." De vriendelijke man moest lachen.
"En daar is de wolf", zei Roodkapje terwijl ze naar Daentje wees.
"Als die oma maar niet op eet", zei de man.
"Nee hoor", zei Roodkapje, "want het is een hele lieve wolf!"
Roodkapje had gelijk, Daentje was een hele lieve wolf, ze deed netjes wat wij van haar vroegen en was superlief tegen Roodkapje. En Roodkapje was superlief tegen de wolf. Kijk, zo zou het sprookje eigenlijk moeten gaan, dan zouden er vast niet zoveel gemene mannen jagen op wolven!
Er werden een paar prachtige foto's gemaakt en toen namen we weer afscheid van elkaar. Roodkapje ging weer naar huis met de fotograaf en het wolfje met de oma, hahahahaa...
Thuis was het nog even een kunst om het pootje van Daen in een sodabadje te laten weken, maar het lukte gelukkig wel. Dat de vloer daarna drijfnat was, was een grappige bijkomstigheid en ach.... dan wordt er weer eens gedweild, ook niet verkeerd. Daarna weer wat toverzalf en een verbandje en schone sok. En nu? Nu ligt Daentje lekker te slapen onder de tafel, met haar lieve wolvenkoppie op mijn voet. Wat is het toch een schat......
De foto's volgen later, maar hier vast een "behind the scenes" voorproefje met de camera van de telefoon.

Met dank aan: Foto-Konijnenburg

DogWalkTrail & Friends Happening

Vandaag was ik "incognito", onherkenbaar, "undercover" zogezegd. Waar was ik dan? Gezellig op de DogWalkTrail & Friends Happening, een heerlijke dag met allerlei lezingen en workshops in Dogcenter Zaltbommel. En wat bedoel ik dan precies met "incognito"? Nou heel simpel... Mensen met honden herkennen elkaar over het algemeen niet zozeer aan de kleur haar, model bril of gekke grote neus. Nee, mensen met honden herkennen elkaar aan de hond. En de meeste mensen herkennen mij dus als ik één van de Saarloosjes bij me heb. Maar...... vandaag had ik stiekem Moos, de Spaanse teckel bij me. Tja, ik zag mensen kijken met een blik van ... waar ken ik haar ook alweer van... En met een beetje hulp kwamen ze er dan wel weer op, het was hilarisch.
Maar goed, ik was er dus met Moos en daar was goed over nagedacht. Want een binnenruimte waar veel (onbekende) mensen zijn, dat is niet echt iets voor een Saarloos. Daentje zou dat nog wel aankunnen, maar die vindt dan al die workshops niet echt leuk. Dus moest ik kiezen uit Kira en Moos en heb ik een beetje uit eigenbelang gekozen voor de makkelijkste van de twee, Moosje. Lekker klein en handzaam zullen we maar zeggen. Moosje vond het geweldig. We werden al vroeg opgehaald door Sandra (eigenaar van hond en zo, waar ik met de honden train)  die haar Aussie Isis had meegenomen. We hebben een heerlijke hondendag gehad. Een aantal lezingen (dat vonden de hondjes wel een beetje saai) en hele leuke workshops. Zo hadden we een leuke kerstfun workshop van Judith Lissenberg. Moos mocht het rendier zoenen en de kerstman laten piepen en een sneeuwbal vangen en tot slot ook nog rondjes om het rendier heen rennen. Hij had de tijd van zijn leven. Verder waren er allerlei standjes waar we van alles konden zien en kopen. Natuurlijk heb ik bij Carnivoer voor de hondjes allerlei lekkers gekocht. Ron Baltus stond er en daar konden we een prachtige foto van onze honden laten maken. Echt super! Daarna was het tijd voor een wandelingetje. En toen.... ging het mis. Moos stond al een paar keer aan de rand van de baggersloot naar beneden te kijken, maar luisterde netjes als ik "NEE" zei.
Maar toch, net toen we weer bijna terug bij de hal waren, dook hij toch even die vieze sloot in. Pfff, wat een stank. Nee hè... en wat dan? Dus Sandra ging met de gieter (die bij dogcenter dus gewoon fijn buiten staat) wat lauwwarm water halen bij de toiletten. We hebben hem zo goed en kwaad als het kon afgespoeld... maar... geen handdoek natuurlijk. Gelukkig had ik een oude sjaal om, dus die maar gebruikt om meneertje af te drogen. Daarna lekker bij de verwarming neergelegd toen wij even gingen lunchen.
Toen ons broodje gezond op was, was Moosje weer helemaal opgedroogd en klaar voor de middag.

Die zijn we begonnen met een workshop dog dance. Eerst keken we eerst naar teckel Doortje van Esther Wijma van Dancing Paws. Pfff, Moosje was op slag verliefd... Natuurlijk deed die kleine uitslover daarna extra zijn best. Hij draaide rondjes om mij heen, maakte een achtje door mijn benen, deed de slalom tussen mijn benen door en de twist (dat is zoiets als een rondje om zijn eigen as draaien). We hadden de grootste lol.
Vervolgens hebben we meegedaan aan een workshop Hoopers, georganiseerd door Dogs 4 Fun. Nou had ik nooit enig idee wat ik mij daarbij moest voorstellen. Ik dacht altijd, waarom zou je je hond nou door die rare boogjes laten lopen, wat is daar nou aan. Maar ik heb ontdekt dat het wel iets meer inhoudt dan dat. We begonnen met target training. Moos moest een oranje schijfje aanraken met zijn neus en dan weer terugkomen bij mij. Steeds het schijfje wat verder weg leggen, zorgt ervoor dat je de hond vooruit kunt sturen. Later komen daar de hoopers bij en een ton waar hij omheen moest lopen. Al met al, nog best behoorlijk intensief. De hond moet echt nadenken over wat er van hem verwacht wordt. Moos was dan ook op een bepaald moment echt compleet versleten.
Tot slot wilden we ook nog een klein parcours lopen om te ervaren hoe het is om in de bergen te lopen. Het gaat er dan vooral om dat de hond op verschillende (soms bewegende) ondergronden durft te lopen. De kleine held deed echt zijn best, maar het was overduidelijk dat hij op was, dus ik heb niet teveel meer van hem gevraagd.
Willen jullie meer weten over al die leuke workshops of lezingen, klik even op de link van de betreffende organisatie en je komt op de internet pagina van je keuze!
Rest mij nog om iedereen die aan deze dag heeft meegewerkt van harte te bedanken. Moos en ik hebben een topdag gehad! En natuurlijk special thanks to: Bianca van Leeuwen, die het toch uiteindelijk allemaal mogelijk maakt!!!!

AVLS wandeling in Het Leesten

Gisteren hadden we het niet durven denken, toen was het nog wat donker en nat weer. Maar vanmorgen zag het er toch echt al schitterend uit. De nevel lag als een zachte deken over het land en een waterig zonnetje voorspelde een prachtige dag. In eerste instantie waren we van plan om de vier meiden allemaal mee te nemen, maar.... Toen ik vanmorgen mijn bakje yoghurt met muesli zat te eten vond ik dat Sara zo stilletjes op de bank bleef liggen dat ik me een beetje zorgen maakte. Ze zou toch niet weer pijn hebben? Ik ging eens even bij haar zitten en kroelde wat over haar koppie. Ze genoot zichtbaar. Er leek niet echt iets mis. Toen ik weer opstond, stapte ze sloom van de bank af en toen zag ik het. Warempel er lagen wat bloedspetters op de bank. Het zal toch niet waar zijn? Maar nader onderzoek wees uit dat het inderdaad ging om een beginnende loopsheid. Natuurlijk sprong ik bijna een gat in de lucht. Saartje had immers in mei al loops moeten worden, per slot van rekening was de laatste keer geweest toen ze gedekt was in april 2015. Maar het bleef uit. Toen haar gezondheidsproblemen begonnen, snapte we ook waarom het uit bleef. De natuur regelt zichzelf. Als de hond niet in staat is om pups te krijgen, dan ook geen loopsheid. Eigenlijk heel mooi als je er over nadenkt. En wat nog mooier is, nu ze dus wel loops wordt, mag duidelijk zijn dat het echt stukken beter gaat met haar. Natuurlijk hadden we dat al gemerkt, maar toch ook mooi als je van moeder natuur een duidelijk signaal krijgt. Maar tja, mee naar een Saarloos wandeling, zat er nu natuurlijk niet in. We besloten om Saartje en Kira dus thuis te laten en alleen Wya en Daentje mee te nemen. Op zich ook wel lekker, want twee is toch iets hanteerbaarder dan vier.
Dus met twee Saarloosjes in de achterbak gingen we op weg naar Het Leesten. Het was echt schitterend weer toen we de parkeerplaats op reden. Er stond al een klein clubje mensen met Saartjes te wachten. Na een kwartiertje was het een behoorlijke roedel geworden van mensen en Saarlooswolfhonden. Het was een waar feestje en Wya was dan ook helemaal door het dolle heen. Yvonne was er ook, maar stond met Doerak al achter het hek. Toen we het bos inliepen en het hek doorgingen, ging Daentje dus helemaal door het lint. Tja, als ze papa ziet, dan is ze niet meer te houden! Het was een heerlijke wandeling, en we konden fijn bijkletsen met alle bekenden. Maar we hebben ook nieuwe mensen leren kennen. Een leuk gezin dat zich aan het oriënteren is op het ras. De kinderen waren wel even wat overdonderd door de drukte van al die grote wolfhonden, maar ze herstelden al snel. Ik vond het wel stoer dat ze zo rustig door die hondenmassa liepen. Na een poosje wandelen, zagen we ineens Lies en Imara met Brand en Grinta. Die hadden we op de parkeerplaats helemaal niet gezien. Petra liep ook bij hen, die was even komen afzakken vanuit Zweden. Leuke verrassing dus. Brandje (de charmeur) vond het ook gezellig om de meisjes weer te zien. Ook Els was er met Malik en Aydin. Malik is toch zo'n heerlijke knuffelkont. Hij kwam ons echt gedag zeggen, die heeft een speciaal plekje in ons hart!
Na een fikse wandeling kwamen we weer bij de kiosk. Inmiddels hadden we best een beetje trek gekregen en aangezien wij toch geen honden lieten spiegelen, hebben we daar maar even een lekker twaalf uurtje genomen. Daarna gingen we weer terug naar de Achterhoek. Saartje, Kira en de teckels waren natuurlijk erg blij dat we weer thuis waren. De rest van de dag, kon de deur lekker open blijven en konden we lekker buiten blijven. En zo kwam er langzamerhand een eind aan een prachtige zonnige herfstdag. Maar we hebben veel om naar uit te kijken, want als deze loopsheid echt doorzet zijn er natuurlijk de plannen voor een dekking door Emrys. Wie weet, hebben wij dit jaar een nestje prachtige pups onder de kerstboom liggen......

Oh, papa, wat leuk dat jij er ook bent!

Werkoverleg 

Kinderen en Saarloosjes, een prachtig gezicht!

Brand en de meiden 

Malik kwam lekker bij iedereen kroelen, maar Aydin, die blijft liever dichtbij het vrouwtje!

Nee, nee, Brandje, nog een jaartje of twee wachten hoor, ze is echt nog iets te jong!!!!!

Malik laat zien hoe verschrikkelijk terughoudend een Saarloos is tegenover vreemden.... Uhhh, nou ja.... niet dus.....Volgens mij probeert hij deze mensen gewoon te overtuigen dat een Saarloos de beste hond van de wereld is!

Afscheid van een grote kleine dame

Toen wij haar leerde kennen, was ze al een dame op leeftijd. Niet dat je daar ook maar iets van merkte trouwens. Ze was fit en prachtig, haar vacht golfde en glansde in de zon. Vriendelijk maar ook duidelijk. Ze liet zich het kaas niet van haar broodje eten. Doerak, veel groter, had het grootste respect voor haar. De grote kleine dame zagen wij tijdens de gezellige wandelingen en bezoekjes aan Yvonne en Doerak. Vrolijk en parmantig trippelde zij tussen de wolfhonden, teckels, herder en Spaanse opvangers. Waar al die andere honden alleen maar oog hadden voor elkaar, was Sproetje altijd gericht op maar één ding, Yvonne, haar vrouwtje. Waar Yvonne ging, ging Sproet. Niet opdringerig, niet vervelend, maar wel duidelijk. Wat Yvonne ook deed, en met welke hond zij ook bezig was, Sproet was erbij. Rustig, observerend wat het vrouwtje allemaal deed. Ze vond het allemaal goed, maar wilde het wel graag goed in de gaten houden. Veel foto's van haar hebben we niet, maar op die paar plaatjes zie je duidelijk wat ik bedoel. De band tussen Yvonne en Sproet was intens, heel intens.
Op een dag merkte wij dat Sproetje echt ouder werd. We zagen het niet zozeer aan haar, maar we merkte het vooral door haar afwezigheid tijdens de gezamenlijke wandelingen. Het werd haar allemaal een beetje te veel. Zoveel grote jonge honden, die over elkaar duikelden en struikelden. Nee, Sproet bleef liever thuis, in haar eigen veilige omgeving, heerlijk rustig. En dat was goed.
Al even wisten we dat het niet zo goed ging met het dametje. Er werd liefdevol voor haar gezorgd, maar zonder haar bloot te stellen aan allerlei laatste redmiddelen en nare onderzoeken. Ze mocht haar eigen tijd nemen voor het afscheidsproces.
Maar toen ik het app-je kreeg, was het natuurlijk toch onverwacht....
Lieve Sproet, echt afscheid hebben we niet kunnen nemen, maar het is goed zo....
Je zult enorm gemist worden, door mens en dier...
Maar je hebt een heerlijk leven gehad en nu is het tijd voor de vrijheid achter de regenboogbrug...
Lieve Sproet, het ga je goed...... run free.....

Figurant bij een fotoshoot

Vandaag een kijkje achter de schermen bij een professionele fotoshoot. Toen ik op facebook een oproep zag van een fotograaf die graag met wat wolfhonden wilde werken, twijfelde ik geen moment. Ik dacht, dit is echt iets voor Django en Daenerys. Beide honden zijn niet terughoudend naar mensen, dus redelijk makkelijk om dit soort zaken mee te ondernemen. Er waren natuurlijk nog veel meer wolfhond eigenaren dus ik verwachtte eigenlijk niet om er nog iets van te horen. Maar een tijdje later kreeg ik toch een privé berichtje met de vraag of wij inderdaad wilden meewerken hieraan. Helemaal trots zei ik natuurlijk direct volmondig JA. De shoot zou zijn op de Posbank en dat is voor ons slechts een minuut of 20 rijden, dus dat kwam mooi uit. Ook hadden Jan en ik nog vakantie, dus de hele maandag de tijd! Maar naarmate de dag dichterbij kwam, werd ik toch een beetje zenuwachtig. Hoe zouden de hondjes dit gaan vinden? Wat als ze totaal niet zouden doen wat er van ze werd verwacht? Wat als ze de mooie jurk van het model zouden vernielen.... de vragen in mijn hoofd veranderden in complete doemscenario's.....Maar beloofd is beloofd, dus wij gingen gisteren op weg. In eerste instantie hadden we om 2 uur afgesproken, maar dat werd al later omdat de crew in de file stond. Ze wisten ons op tijd een berichtje te sturen, dus het was verder geen probleem. Had ik mooi nog wat tijd om nog zenuwachtiger te worden, hahahaha.....

Om 2 uur reden wij weg, eerst zouden we zelf even naar het Rozendaalse veld gaan om de twee drukteschoppers even te laten rennen. Een wolfhond die moe is, is altijd wat beter te hanteren. Hoewel Daentje en Django het raar vonden dat ze maar samen mee mochten en Sara, Wya en Kira thuis bleven, hadden ze het toch enorm naar hun zin op de hei. De miezer regen deed hen niets. Wij vonden het natuurlijk erg jammer dat de zon niet scheen, maar ach....
Na een uurtje lopen kwamen we weer bij de auto. Ik legde even wat kleden neer, zodat de ietwat natte honden in de auto weer wat zouden opdrogen. We hadden afgesproken bij het Paviljoen de Posbank. Toen we daar iets te vroeg aankwamen, was er nog geen teken van een fotograaf of een shoot. We liepen wat heen en weer om de honden rustig te houden en zagen ineens drie dames met koffer en grote tassen. Een van de dames droeg een hele bult tule..... een prachtige sleep van haar jurk, bleek later. We volgende hen van een afstandje omdat we wel vermoedden dat dit de dames van de shoot zouden zijn. Loes Gorseling (want zo heet de fotograaf)  had al verteld dat ze eerst wat foto's zonder de honden wilde schieten, dus bleven we op gepaste afstand staan wachten. Terwijl wij daar boven op de uitkijktoren naar het tafereel op de hei stonden te kijken, hoorden we de andere mensen druk met elkaar praten.... "kijk daar zijn ze bezig met een fotoshoot" en "wauw, zie je die jurk.... " Grappig hoe zoiets toch direct de aandacht trekt.

Ik had Loes wel een app-je gestuurd dat we daar boven stonden te wachten en ze had al vriendelijk gezwaaid. Na een tijdje zag ik haar de telefoon pakken en ja hoor, mijn telefoon begon te trillen. Ze waren klaar voor de honden. Dus liepen Jan en ik voorzichtig met de twee wolfjes naar de shoot.
Het waren drie leuke jongedames. Daria, het model, Latisha die voor de visagie was en ook assisteerde en natuurlijk Loes. Ze lieten de honden rustig even overal aan snuffelen, het was duidelijk dat de dames vaker met dieren hadden gewerkt. Maar de dieren vonden eigenlijk niets echt eng. Zelfs het ufo achtige scherm niet, dat voor de juiste lichtval moets zorgen. Alleen de koffer vertrouwde Django in eerste instantie niet helemaal. Maar Latisha stelde hem al snel gerust toen ze hem vertelde dat er geen enge mannen uit de koffer zouden komen.
Ook ik werd gerustgesteld. Het was geen probleem als de jurk kapot zou gaan, ze hadden ook alle tijd om alles rustig aan te doen, kortom al snel voelde ik mij dus ook meer op mijn gemak, de zenuwen verdwenen en ik kreeg er echt zin in.
Maar wat een werk is dat zeg, zo'n fotoshoot.... Midden in de wildernis van de hei (nee er zijn daar op dat punt dus geen bospaadjes...) probeerden we de honden rustig te laten zitten naast het model.... Juist.... dat was niet echt simpel.... Django die normaal gesproken nergens bang voor is, werd toch een beetje nerveus... wist niet goed wat er van hem verwacht werd.... liep over en onder de jurk door... Hmmmm..... Eerst maar beginnen met Daentje dan. Die is gelukkig redelijk goed getraind en ik kan haar daarom ergens neerzetten, laten blijven en vervolgens zelf weglopen. Als ik dan zeg "kijken",  dan lukt het vaak om haar naar mij te laten kijken. Dat zijn allemaal handige dingen bij een fotoshoot. Dus Daentje poseerde als een echt model naast Daria. Ik had Daria wat lekkere stukjes worst in haar hand gegeven zodat ze ook af en toe de aandacht van Daentje kon trekken. Al met al, ging dat best goed allemaal. Inmiddels stond Django een beetje jaloers te piepen naast Jan. Toch nog even geprobeerd met hem dus.... ging iets minder soepel, maar toch ook niet slecht. De twee honden samen met Daria op de foto was ook weer een hele klus. Als je net de éne goed hebt zitten en aan de andere wil uitleggen wat de bedoeling is, is nummer één natuurlijk alweer gevlogen... Wat was het fijn, dat we "alle tijd" hadden, want die hadden we echt wel nodig. Na deze kapriolen besloot Loes dat ze nog wat plaatjes wilde schieten op een ander plekje. En hoe ze het voor elkaar krijgt, weet ik niet, maar ze zocht zo'n beetje het moeilijkste plekje op de hei uit...
Om er te komen was al een uitdaging, het was een redelijk stijl stuk en behoorlijk onbegaanbaar met diepe kuilen verstopt onder de heide..... Zie daar maar eens doorheen te komen met een Saarloos die je lekker vooruit wil trekken..... (want die springt natuurlijk gewoon over die kuil heen....)
Na wat geploeter stonden de honden naast het model. Loslaten was op dat punt geen optie, dus moest ik ze aan de riem houden. Om ervoor te zorgen dat ik niet vol in beeld zou zijn, ging ik dus heerlijk plat liggen, tussen de heiplanten. Poeh, die dingen kunnen best stekelig aanvoelen, kan ik je vertellen. Jan liep inmiddels even om, zodat hij achter Loes kwam te staan. Terwijl ik daar verscholen lag in de hei met de honden aan de lijn, deed hij zijn best om de aandacht van de twee te trekken. Roepen, klappen, noem maar op. Hij deed nog net geen dansje, hahahaaha... Terwijl ik daar lag, bedacht ik mij wat de mensen op de uitkijkpost hier allemaal over zouden zeggen tegen elkaar. Het moest een hilarisch gezicht zijn geweest. Maar het werkte en daar ging het om.
In de auto op weg naar huis had ik overal jeuk, ik had het gevoel dat er zelfs hei in mijn BH en onderboek zat.... brrr. Maar we hadden wel een tevreden gevoel, het was allemaal gelukt en daar ging het om! En we zijn ontzettend trots op de hondjes en razend benieuwd naar de foto's natuurlijk! Hier in ieder geval vast wat kiekjes van "achter de schermen",  de echte foto's volgen nog!

Rara, waar ligt Gerrie.... (heeeel goed verstopt)

Kiekeboe....

Geweldig team!

MET DANK AAN:

Fotografie: Loes Gorseling

Hair and Make-up: Latisha Soebhag

Model: Daria Kuvshinova

Jurk: Rosalie Boonstra