Een dagje uit

Over het algemeen gaan wij nooit of zelden op vakantie. Tja, als je 6 honden thuis hebt, is vakantie ook niet echt makkelijk te regelen. Maar 6 weken alleen maar thuis zitten, is natuurlijk ook niet te doen, dus gaan we wel op stap. We gaan lekker vaak wandelen en spreken af met mensen die ook honden hebben. Maar zo af en toe gaan we ook even op stap zonder de honden, voor onze honden is dat niet zo verschrikkelijk, want als wij werken zijn ze ook gewend een poosje alleen te zijn (nou ja alleen, ze hebben altijd elkaar nog natuurlijk). Nu logeert op dit moment Django bij ons en hoewel ook Django best een poosje "alleen" thuis kan blijven, leek het ons toch beter om een dagje uit te plannen waar hij mee naartoe kon. Dus na wat zoeken op internet, besloten we om naar Ouwehands dierenpark te gaan, kunnen de dieren daar ook eens lachen. We waren nog nooit in Ouwehands geweest, maar hadden wel op facebook gezien dat je er honden mee naartoe kunt nemen en dat er ook wolven zijn. Dus we dachten, dat is gelijk een leuk uitje voor Django.
Zo zaten we gisteren dus in de auto op weg naar Rhenen. Eenmaal daar, konden we direct doorlopen want ik had de kaartjes al via internet geregeld. De plattegrond vonden we wat lastig te ontcijferen maar toch vonden we de route naar het berenbos. In het berenbos zouden we ook de wolven vinden als het goed was. Onderweg kwamen we natuurlijk langs allerlei andere dieren, aapjes, pinguïns, kamelen, olifanten en zelf paardjes in pyjama (zebra's). Uiteindelijk kwamen we inderdaad bij het berenbos. Ik moet eerlijk toegeven, dat dat wel een beetje tegenviel. Ik weet niet of de wolven verstopt waren of dat ze er maar twee hebben daar, maar we hebben er slechts twee kunnen ontdekken. De éne wolf liep nerveus heen en weer te ijsberen (die ijsberen hebben we trouwens ook nog gezien, maar die lagen lekker lui te zijn) en de andere lag lekker te dutten in het zonnetje. We liepen over een soort brug en konden dus vanuit de hoogte in het wolvenverblijf kijken. Django keek ook even door het hek en.... ontdekte de wolf! Dat vond hij wel echt reuze interessant! We moesten hem echt meetrekken, want hij had daar zo wel een half uur kunnen blijven staan!
Tijdens onze tour door de zoo, hoorden we geregeld een kind zeggen:"Kijk mama een wolf". Ook volwassenen maakten opmerkingen"van "Wat een prachtige hond!" tot "Heeft u de wolf maar aangelijnd?". Sommige kinderen wilden hem aaien en dat vond hij natuurlijk helemaal leuk! Django is gek op kindjes. Uiteindelijk gingen we nog even wat eten in het restaurantje. Het was prachtig weer, dus zaten we lekker buiten. De grote knuffel Saarloos was versleten van al die indrukken en lag binnen een paar minuten lekker te maffen. Heel voorzichtig kwam er een jongetje aanlopen, hij was denk ik een jaar of 5. "Kan je er langs?" vroeg ik hem...."Hij is wel een beetje groot", zei hij aarzelend. Maar toch stapte hij er stoer langsheen. Django tilde één ooglid op en deed het direct ook weer dicht. Lief ventje, geen reden om overeind te komen. Nu was het nog een klein stukje lopen. Gelukkig kwamen we nog langs de giraffen, na de wolven zijn dat toch mijn favoriete dieren hoor! Zo mooi en zulke lieve ogen....
Aan het einde van de tour door de zoo, ging ik natuurlijk nog even het winkeltje in en heb wat leuke wolven hebbedingetjes geschoord, tja, hoort er toch een beetje bij vind ik. En zo kwam er weer een eind aan een heerlijke dag. In de auto op de terugweg kon Django lekker uitrusten zodat hij thuis weer vol met de meiden kon spelen. Tja, het blijft een heerlijk puppiewuppie!

En ja.... het is natuurlijk een beetje dubbel.... deze dieren horen natuurlijk in de vrije natuur en niet opgesloten. Maar aan de andere kant, kunnen we onze kinderen veel leren over de dieren. En dieren die met uitsterven worden bedreigd kunnen via speciale fokprogramma's weer terug keren in de natuur. Geen vrijheid, maar ook geen vijanden en altijd verzekerd van eten... 't is maar hoe je ernaar kijkt. Uiteindelijk horen onze konijntjes, vogeltjes en cavia's ook niet in hokjes. Het blijft dubbel, maar toch hebben wij genoten van deze dag!

Django's vakantie

Een zacht gezoem stijgt op uit de prachtige paarse bloemetjes van de heide. Zonnestralen verwarmen mijn blote armen. Om mij heen springen drie jonge wolfjes en een herdershond. Jan loopt naast mij met Saartje aan de lijn. Het is vakantie en wij genieten van de natuur, van het lekkere weer en vooral van het plezier van de hondjes.
Met het pootje van Django gaat het gelukkig alweer stukken beter. De antibiotica slaat goed aan en de bult is al aanzienlijk kleiner en wat vooral fijn is, hij lijkt er totaal geen last meer van te hebben! Met Sara gaat het ook weer helemaal de goede kant op. De therapie in de waterbak doet wonderen! Ze zet haar pootje weer netjes neer en maakt mooie lange stappen. We houden het vooralsnog bij kleine wandelingen aangelijnd, maar vandaag even ietsje langer. Niet teveel, want ik blijf nog wat voorzichtig met haar. In eerste instantie trekt ze iets, ze vindt het niet zo tof dat ze niet los mag, maar al snel legt ze zich bij haar lot neer en geniet ze van de omgeving. Overal even een klein plasje om alle andere hondjes te laten weten, dat zij ook weer van de partij is.
Kira rent op volle toeren af op de plekken waar normaal gesproken water ligt, maar komt van een koude kermis thuis.... het water is op. Enigszins teleurgesteld rent ze met de drie Saarloosjes verder vooruit. Onderweg komen we andere hondjes tegen die even begroet moeten worden.
En als we bij de grote plas komen, wordt het geduld beloond, hier is nog wat water om in te spetteren. Lekker even de pootjes afkoelen en een slokje drinken. Halverwege de wandeling stoppen we even bij de schaduw van een boom. Sara, Kira en Django gaan er lekker bij liggen. Even uitrusten, dat is vooral voor Sara wel even belangrijk.
Dan nog een stukje wandelen en voordat de parkeerplaats in zicht is, lijnen we Django en Wyakin even aan. Zij vinden het nog steeds niet zo fijn om de auto in te moeten en we willen niet riskeren dat ze rechtsomkeert maken. Eenmaal bij de auto springen Sara, Kira en Daentje er zelf in. Wyakin heeft wat aanmoediging nodig en Django moeten we echt even in de auto tillen. Tja Saarloosjes en auto's hè....
Thuis liggen ze binnen de kortste keren lekker te doezelen. Django heeft liefkozend zijn kop op zijn zusje liggen, het is een aandoenlijk gezicht. Ik weet het niet zeker, maar volgens mij geniet hij ook van zijn vakantie bij mama en zus.

Daentje en Django

Kira 

We komen ook andere hondjes tegen.... (ruikt Sara lekker?????)

Kira zoekt het water....

Gelukkig in de grote plas, ligt nog wat

Pootjes koelen en slokje drinken

Even lachen naar de camera 

Rennen op de hei

En even uitrusten

Moeder en zoon

Lekker een dutje doen....

Genieten met een grote G

"Gaan jullie nog op vakantie?", wordt ons regelmatig gevraagd. "Nee",  is eigenlijk altijd het antwoord. Met 6 honden is het niet echt handig om op vakantie te gaan. Onmogelijk is het niet, want er is altijd wel iemand te vinden waar iets mee te regelen is, maar dit jaar gaan we in ieder geval niet. En dat kwam voor de baasjes van Django goed uit, want zij wilden wel eens even een rustige vakantie zonder ondeugend wolfje. En zo komt het dat Django, ons eigen puppenkind, een paar weekjes te logeren is. En dat...... Dat is Genieten met een grote G. Voor ons en ook voor hem. Want bij "opa en oma" mag je natuurlijk wel een beetje verwend worden. Nee, we houden ons netjes aan de regels die hij thuis ook heeft, dus niet op de bank bijvoorbeeld, maar..... een extra kroel en een lekker bot, dat kan natuurlijk wel. En kroelen? Dat kan die schavuit als de beste!
Natuurlijk heeft hij ook wat wolvenstreekjes. Zo was Jan woensdag bezig de vuilniszakken dicht te binden (het vuil wordt bij ons op donderdag opgehaald en dan moet dus de container aan de weg). Terwijl Jan druk bezig was met de zak aan zijn linker zijde, had Django in de zak aan de rechterzijde iets lekker geroken. Achter elkaar haalde hij er lege zakjes kattenvoer uit, ze lagen door het hele huis. Ik zag het op een gegeven moment gebeuren en lag natuurlijk helemaal in een deuk..... Toen we het spoor van zakjes hadden opgeruimd, kon Jan er toch ook om lachen. Een beetje ondeugend hoort erbij, anders is het leven ook zo saai!
Maar toch is er even een klein minpuntje. Gisteren ontdekten we dat zijn pootje dik begon te worden, ook likte hij er wel erg veel aan. We hebben het even goed bekeken en vonden het er niet zo prettig uitzien. In deze tijd is het erg aannemelijk dat er een grasaartje tussen zijn teentjes in zijn voetje is gekropen. Nare dingen die grasaartjes. Scherp en vervelend! We weten er alles van, want een paar jaar geleden had onze Basje zo'n naar ding in zijn oortje.... ( Zie blog: Auw een grasaar!) Vanaf toen letten wij altijd erg goed op of er geen grasaren in onze hondenren groeien. Maar in de grote boze buitenwereld groeien natuurlijk nog overal van die nare dingen. Waarschijnlijk heeft Django in Het Leesten of misschien nog thuis zo'n aartje in zijn pootje gekregen. Voor alle zekerheid zijn we maar even met hem naar de dierenarts geweest. Hij was een voorbeeldige hond, in de auto heel netjes, en in de wachtkamer echt super. We moesten best lang wachten want er was een spoedje tussen gekomen. Maar Django vond het allemaal best. Bij de dierenarts (een hele lieve mevrouw met lekkere snoepjes) vond hij het iets minder fijn toen ze aan zijn zere pootje ging zitten, maar toch heeft hij zich keurig gedragen! De dierenarts bevestigde ons vermoeden, zeer waarschijnlijk een grasaar. Maar als het ontstoken is, betekent dat meestal dat de boosdoener zelf er al uit is gezworen. Helaas is de boel dan al wel ontstoken en dat moet even behandeld worden. Dus antibiotica en pijnstilling meegekregen en het advies om het pootje 2 tot 3 keer per dag in een soda badje te laten weken. Hahahaha, die dierenarts, wat een grapjas..... dat wordt een leuke uitdaging! Maar we gaan het proberen. Thuis werd Django direct zeer enthousiast begroet door de dames en de teckels, ze waren blij dat we hem weer mee terug hadden genomen. De heerlijke knuffelkont hoort er al helemaal bij!

Mooie Django

Mama Sara met daarachter dochter Wyakin en in de mand zoon Django

Broer en zus

Braaf  wachten op de dierenarts

Moeder en zoon

Lekker botje

Welterusten....

Puppenwuppie

Het is 9 uur als ik een primatourtje verstop in wat leverworst. Eerst één voor Daenerys en dan één voor Wyakin. Als we langer dan een half uurtje in de auto gaan, durf ik het nog niet zonder. Als ik om half 10 met Sara haar 10 minuten wandelingetje ga maken, heeft ze allang door dat er iets staat te gebeuren. Ze wil niet meelopen en op de terugweg trekt ze nog harder dan normaal. Helaas, de lieve schat kan niet mee vandaag. Omdat ik het altijd zo sneu vindt om maar één grote hond thuis te laten, is Kira ook de pineut. Gedeelde smart is halve smart, denk ik altijd. Eenmaal thuis sluiten we de teckels op in de bench met wat lekkers en brengen we Wya en Daentje naar de auto. Daarna krijgen Kira en Sara iets lekkers, niet dat ze daar tevreden mee zijn, ze kijken in en in triest naar ons. Ik vind het altijd lastig om hondjes achter te laten als we weg gaan, maar het kan niet anders. De wandeling die op het programma staat is niet te doen voor Sara.
Tijdens de autorit begint het af en toe wat te spetteren. Wat zou het jammer zijn als het echt ging regenen, buienradar had ons verteld dat het droog zou blijven, maar ja, die zit er wel eens meer naast.
Na een uurtje rijden komen we aan bij Het Leesten. De parkeerplaats is eindelijk klaar en behoorlijk wat groter geworden. Natuurlijk zijn we zoals altijd iets te vroeg. Dat komt goed uit, want dan kan ik snel nog even plassen. Daarna gaan we met de pupkes op een bankje in het weiland naast het eettentje zitten. Ineens komt de zon tevoorschijn en het wordt direct lekker warm. De vesten die we aan hadden gedaan, kunnen weer uit! Mijn telefoon gaat en het is Katja, ze zijn een beetje de weg kwijt. Het adres wat ze hebben ingetypt blijkt toch goed, maar ze moeten even het weggetje verder in rijden. Inmiddels zijn Esther en Eric gearriveerd. Rigg is helemaal blij als hij de meisjes ziet en zij zijn door het dolle heen als ze de mooie Rigg aan zien komen. Al snel volgen ook Katja en Pacco met Django. Ons heerlijke puppenwuppie, die inmiddels natuurlijk al veel groter dan zijn zusje en moeder is. Het is een heerlijke knuffel bulldozer. We gaan lekker op weg. Het Leesten is behoorlijk opgeknapt en we lopen in eerste instantie dus op terrein waar de honden eigenlijk helemaal niet los mogen, maar ach.... dat wisten wij natuurlijk niet. Eenmaal achter de hekken mogen ze wel los, maar dat waren ze al. De lekkere lompe Django loopt me op een gegeven moment bijna omver, het is een prachtige, ietwat onhandige, slungel met een hart van goud. De honden genieten van de wandeling en wij kunnen lekker bijpraten met elkaar. Hoewel het niet echt druk is, komen we toch nog aardig wat mensen tegen. Natuurlijk ook mensen die vragen "Zijn dat Husky's?" Nadat we ze netjes hebben uitgelegd wat het voor honden zijn, krijgen we complimenten. Ze vinden het prachtige honden en zijn hevig onder de indruk.

Vader en zoon

Mooie Rigg

Lieve Wyakin

Lekker stoeien

Nadat we twee rondjes hebben gewandeld is het toch tijd om de parkeerplaats op te zoeken. Hoewel, we besluiten om eerst toch nog maar even wat te nuttigen in de Ugchelse Berg. De hondjes liggen rustig om ons  heen. Maar dan is het toch tijd voor het afscheid. Esther geeft Django nog een laatste knuffel en ook Pacco en Katja nemen afscheid van hem, want hij gaat niet mee naar huis.

Veilig onder de tafel

Even uitrusten...

Dag lieve Django tot de volgende keer...

Nee, Django gaat lekker met ons mee. Hij mag heerlijk komen logeren, omdat de baasjes een poosje op vakantie gaan. De autorit naar huis verloopt rustig, alle honden liggen moe achterin.
Thuis moet Sara even goed ruiken maar dan ineens, is ze door het dolle heen. Ze loopt als een dwaze om hem heen te springen en ik moet haar direct kalmeren, want ik wil niet dat ze haar pootje overbelast. De rest van de dag wordt er druk buiten gespeeld, Sara kijkt het met lede ogen aan, ze weet dat ze niet mee kan doen en dat vindt ze natuurlijk niet echt leuk. Maar Kira, Wya, Daentje en Django spelen echt iets te wild voor haar. Als Django probeert om Moos ook bij het spel te betrekken, weet hij even niet wat hem overkomt. Terror teckel Moos spurt blaffend en grommend op hem af, springt en hangt zo in zijn nek. Arme Django, als ik Moos tot de orde roep, komt hij zielig naar mij toegelopen. Hij snapt er niets van, hij deed toch niks verkeerd? Tja, Django, zo'n grote Saarloospoot op zo'n teckel ruggetje zal niet echt prettig aan hebben gevoeld. En Moos laat nu eenmaal niet met zich sollen. Moos mag 's avonds ook nog even naar de hondentraining (daar schrijf ik een ander blog over) En als hij weer thuiskomt is alles vergeven en vergeten. Als we 's avonds naar binnen gaan, liggen alle honden in een mum van tijd te slapen. Rust.....

van links naar rechts, Daentje, Sara en Wya en daar achter Django en Kira

Groepsknuffel 

Moos fluistert Django in zijn oor, dat het hem spijt.......

Mama Sara moet eerst eens even goed ruiken.....

Puppenwuppie

Rust in de tuin....

En weer in de lift

Het is nog maar net droog en een waterig zonnetje probeert de wolken te verdrijven als ik met Sara in de auto stap. We gaan op weg naar Momodogs. Het was een zware week. Afgelopen vrijdag wilde ze ineens niet meer op haar pootje staan. Ik kreeg direct de kriebels..... het blijft gewoon steeds eng als ze weer mank gaat  lopen. Het hele weekend had ze pijn en wilde ze geen kracht op haar pootje zetten. Toen het maandag nog niet beter was, heb ik de dierenarts gebeld en zijn er foto's gemaakt. De foto's lieten een prachtig beeld zien. Het metaal zat allemaal nog prima op zijn plek. Een geoefend oog zal zien dat er wel wat artritis ontstaat, maar dat was voorspeld en is ook bijna niet te vermijden.

Omdat ze koorts had (39,8) kreeg ze een antibiotica kuurtje en tegen de pijn wat extra pijnstillers. Op dinsdag was de koorts gezakt, maar wilde ze nog steeds niet op haar pootje staan. Zelfs in rust liet ze het pootje de grond niet raken. Ik bleef daarom toch erg gespannen en kon slecht slapen. Onze massage momentjes gingen wel door, maar alleen de goede poot durfde ik te masseren, het zere pootje aaide ik zachtjes en ik smeerde er iedere avond traumeel op. Ondanks haar pijn, genoot ze van die momentjes samen, om tien uur 's avonds kwam ze me gewoon halen. Wat kunnen ze toch snel aan iets wennen, zeker als ze het leuk vinden!
Dinsdag dus maar niet naar de hydrotherapie geweest en hopen dat de afspraak op zaterdag wel zou kunnen doorgaan. Woensdag durfde ze heel af en toe haar pootje op de grond te laten zakken en donderdag kwamen de eerste voorzichtige stapjes. Er viel een enorme last van mij af, gelukkig, de medicatie slaat aan, er zit vooruitgang in. Vrijdag zette de vooruitgang door en vandaar dat we vandaag samen in de auto zijn gestapt op weg naar Momodogs.
Aangekomen in Linteloo moesten we even op onze beurt wachten, de hond voor ons was iets verlaat vanwege file, dus wij bleven braaf in de wachtkamer. Al snel kwam Monique even naar ons toe en vroeg of Sara in de magneetbox zou durven. De magneetbox is een gewone kamerkennel met een houten vlonder erin. Daaronder zit iets waardoor een magnetisch veld kan worden gecreëerd. De magneetveldtherapie beïnvloedt de elektrisch geladen deeltjes van de celwand en stimuleert zo de bloeddoorstroming. Het resultaat is dat afvalstoffen beter worden afgevoerd en dat er meer zuurstog wordt toegevoerd. Magneetveldtherapie versnelt hierdoor het lichamelijk herstelproces op natuurlijke en vaak zeer effectieve wijze (van site van Momodogs)

Terwijl Sara lekker in de box lag, kreeg ze een lekker gevulde Kong. Ze vond het echt lekker, want ze begon er direct aan. Na een half uurtje in de box te hebben gelegen mocht ze in de waterbak. Ze vond het nog wel weer even spannend om erin te gaan, maar toen ze er eenmaal in stond en het water steeds hoger kwam, begon ze al te ontspannen. Ze heeft 7 minuten keurig gelopen. Daarna werd ze weer verwend met iets lekkers, wat ze kon oppeuzelen terwijl ik nieuwe afspraken maakte. En zo zijn we gelukkig weer op de goede weg. Maar lange wandelingen dat kan natuurlijk nog niet. We zitten weer op korte wandelingetjes van 10 minuten per keer, zo'n 5 keer per dag.
Geduld... het is niet mijn sterkste punt.... maar we beginnen gewoon weer van voor af aan.
Voor mensen die meer willen weten over een voorste kruisband blessure is hier een heel mooi filmpje. Niet alleen laat het heel mooi zien hoe de knie werkt, maar ook welke verschillende opties er zijn voor het herstel van een kruisbandblessure. Sara heeft dus de TTA operatie gehad.

Tegenslag met een happy end

Wat ging het goed de laatste tijd met Sara, ze kon weer een flink eind wandelen en was vrolijk en gelukkig. Maar, het was te mooi om waar te zijn.
Vrijdag waren we een dagje weg. Heerlijk eerst even puppy knuffelen bij Naomi en Jochem.
De pups van Abby en Volka zijn echte schatjes! Daarna nog even door naar Friesland bij Gerard en Marijke langs om met Duet te kroelen en de Elandhonden te bewonderen, wat een kroeldozen zijn dat ook zeg.
Onze eigen hondjes waren dus een poosje alleen thuis. Normaal gesproken geen bijzonderheid, want als we werken zijn ze ook wel even alleen. De pups (ja, ze zijn al een jaar maar wij noemen ze nog steeds pups.... sorry....) en teckels zitten dan in de bench en alleen Kira en Sara lopen vrij door het huis. Zo kunnen er geen wilde spelletjes gespeeld worden als wij er niet bij zijn. Vooral nu met Sara is dat natuurlijk erg belangrijk. Maar toen we vrijdag thuis kwamen liep Sara toch ineens weer mank. Maar dan ook echt mank, ze wilde haar geopereerde pootje echt niet op de grond zetten. Misschien toch verstapt met het van de bank af stappen of zo, dachten wij. En we besloten het maar even aan te kijken. Maar zaterdag bleef ze de hele dag hinken op drie pootjes. Als ze ging liggen hoorden we een zacht gekreun. Het ging bij mij door merg en been. Dit kon toch niet waar zijn..... Maar het was weekend en we besloten toch nog even af te wachten. Per slot van rekening krijg je in het weekend altijd een dierenarts die niet van de situatie op de hoogte is en weinig kan betekenen. Ik sliep slecht die nacht en hoopte maar dat het de volgende dag iets verbeterd zou zijn, maar helaas.... Ook op zondag wilde Sara haar pootje nog niet belasten, hinken op drie pootjes en veel liggen. Ik was zo langzamerhand ten einde raad. Maandagochtend dus direct naar Gouda gebeld. De chirurg zou mij terug bellen. Maar daar kon ik niet op wachten, dus een afspraak gemaakt bij onze eigen dierenarts. Daar konden we gelukkig diezelfde middag nog terecht. De knie voelde wat dik en warm, dus ik werd met de minuut banger en banger. We besloten foto's te maken, als er dan iets mis was, konden de foto's naar Gouda worden gestuurd. Maar, wat schetst onze verbazing? Alles zag er perfect uit. Het blok beton in mijn maag verdween, er viel een enorme last van mij af..... wat een opluchting. Maar wat kon er dan mis zijn? Na het temperaturen bleek ze wat koorts te hebben, dus een ontsteking is aannemelijk. Het zou een afstotingsontsteking kunnen zijn, dan is het ook goed mis... maar omdat alles op de foto er zo netjes en goed uitzag, leek dat gelukkig niet erg waarschijnlijk. Waar de ontsteking dan vandaan komt, weten we even niet, maar het is nu vooral belangrijk dat we het gaan oplossen. Dus een antibiotica kuurtje mee en wat extra pijnstillers en dan maar hopen dat het snel verbeterd! Morgen dus maar even niet naar Momodogs. Als ze goed opknapt van de medicatie mag ze zaterdag wel weer voorzichtig aan beginnen.
Opgelucht en positief gestemd ging ik weer naar huis met Saartje.
's Avonds had ik even heerlijke afleiding op de hondentraining met Moosje. Lekker even bezig met wat behendigheid, altijd leuk. En vanavond mocht Luna (de dochter van het baasje van Puk, ook een hondje op de training) even een rondje met Moos lopen en wat deden ze dat leuk samen! Dus een fijn einde van een spannende dag (en emotioneel weekend...)