De dag van Wya en Daentje

Buiten schijnt een waterig zonnetje, het is iets frisser dan gisteren. En ja,  de weerberichten liegen er niet om. De temperatuur zal stukken lager liggen dan de afgelopen dag en de kans op buien is erg groot. De buien kunnen variëren van regen tot hagel of zelfs natte sneeuw. Aprilletje zoet..... Ik krijg een app-je binnen van Yvonne. "Gaan jullie naar de wandeling?" Ik app terug: "Ja."
Niet lang daarna zitten we in de auto, Jan, ik, Wyakin en Daenerys, onderweg naar De Groene Heuvels in Ewijk. Het waterige zonnetje maakt onderweg plek voor de buien waar de aardige mevrouw van het weer het over had. Eerst nog wat regen maar al snel gevolgd door flinke hagelstenen. Weer een app-je. Dit maal van Francis. "Grgrgr regen.....En nu ook hagel hier." Ik app haar vrolijk terug:"Klaart zo wel weer op (zon emoticon). Wij zijn al onderweg." De buien krijgen mij er niet onder, ik voel dat het een prachtige dag gaat worden. We hebben het ook nodig, even onze gedachten ergens anders, even genieten van het spelen van de honden. Toen Francis ons had uitgenodigd voor de Bastaja wandeling, wisten we nog niets van alle gezondheidsproblemen bij Sara. Natuurlijk zouden we komen, leuk voor de honden even met andere hondjes rennen en ravotten. En dan in één donderslag ligt je wereld overhoop. Maar vandaag denken we er even niet aan. Natuurlijk kon Sara niet mee en die lieve Kira is thuis gebleven zodat ze niet alleen zou zijn. Nou ja, de teckels zijn natuurlijk ook nog thuis, maar toch... Voor Wya en Daentje is het goed om wel even hun energie kwijt te kunnen, want ook zijn hebben het moeilijk. Al was het maar omdat we even geen tijd hebben voor lange wandelingen en ook ons humeur is de laatste tijd niet zo vrolijk, zoals een ieder zal begrijpen. Geen drama voor de dames, maar ook niet echt leuk. Dit uitje zal ons dus allemaal goed doen en een "beetje regen" houdt ons dan ook niet tegen. Dit is de dag van Wya en Daentje!

Op de parkeerplaats va de Groene Heuvels zien we al een paar Saartjes lopen. Aan de camper die er geparkeerd staat, kunnen we zien dat een van die mooie hondjes Kyra moet zijn, het zusje van Daentje. Als de honden de auto uit mogen zijn ze door het dolle heen. Alle andere honden worden vrolijk begroet en ze zijn helemaal gelukkig als ze Kyra zien. Met elkaar gaan ze vast rennen en ravotten, Kyra als ondeugende leider van het stel. Ondertussen had ik weer een app-je van Yvonne, ze is de weg kwijt. Ik bel haar maar even, want ik maak me wel een beetje zorgen. Maar aangezien ik nog in een telefooncel kan verdwalen, geef ik de telefoon al snel aan Jan. Maar Jan is in deze omgeving ook niet al te bekend en geeft het ding weer door aan Francis, die hem op haar beurt aan José doorgeeft. Het lijkt wel een komisch spelletje. Maar goed, José weet wel raad. Hij kan op zijn eigen telefoon opzoeken waar Yvonne zit en leidt haar vervolgens zonder problemen naar de plaats van bestemming. Als Daentje haar en Doerak ziet is het hek helemaal van de dam. Ze kan haar geluk niet op. Ook Wya is blij, want als Daentje blij is, dan is Wya blij, zo werkt dat nu eenmaal.

Inmiddels was de regen alweer voorbij en lachte het zonnetje vrolijk naar ons. Als iedereen elkaar heeft begroet beginnen we aan de wandeling. Het wordt geen heel lange wandeling omdat dit voor Francis niet haalbaar is. Ik ben er niet rouwig om, want ik ben eerlijk gezegd ook nog niet in staat om al te ver te lopen. De niet al te zachtzinnige ontmoeting met de scooter staat nog vers in het geheugen van mijn spieren gegrift. Het is een mooi gebied dat mij doet denken aan de plas bij Braamt. Strandjes waar de honden heerlijk het water in kunnen en stukken gras waar ze volop kunnen rennen en spelen. Het is niet heel erg druk, maar toch een leuk clubje mensen. Eigenlijk wel zo gezellig! Ik geniet van iedere stap en kijk met plezier naar de dolle hondjes. Wat een prachtige man is die Anak en wat leuk om lieve kleine Ayo, te zien genieten. Je kunt nog duidelijk aan haar vachtje zien dat ze niet zo lang geleden pupjes heeft gehad. Tja, voor dat weer op peil is, duurt altijd even, maar we weten allemaal dat dit weer helemaal goed komt. De stoere Fox Bill loopt vrolijk tussen al die grote wolfhonden door. Het maakt hem niets uit, speelt met iedereen en als ze te wild voor hem zijn... Nou, laten we zeggen, hij staat zijn mannetje. En de lieve oude Binky loopt ook vrolijk mee. Van de hagel onderweg is niets meer te merken, de zon schijnt volop en iedereen geniet. Geen enkel gegrom, geen enkel gevecht, zo mooi hoe alle honden met elkaar socialiseren. Doerak komt af en toe even gedag zeggen, zijn kop raakt dan mijn hand of been. Alsof hij zeggen wil, "ik vind het fijn dat jullie er ook zijn!" Wat een heerlijke knuffeldoos is dat toch ook. Ik vind het ook altijd opmerkelijk dat de honden in deze samenstelling, zo tussen al die soortgenoten, ineens een stuk minder terughoudend zijn. Alsof ze voelen dat deze mensen, bekend of onbekend, allemaal wel oké zijn. Alle honden laten zich, na een poosje wandelen, aaien. Ook Taru, die het in eerste instantie nog wat spannend vond, wordt gedurende de wandeling losser en komt even bij mij kijken. Op de terugweg betrekt de lucht toch even. Een paar spetters vallen op onze regenjas. Ik trek mijn kap over mijn hoofd en maak me er niet druk om. Nog geen vijf minuten later stopt het alweer en de zon wint het weer van de wolken. Natuurlijk is het wel een stuk frisser dan de afgelopen dagen, maar daar had ik mij op gekleed, een lekkere warme trui zorgt ervoor dat ik geen enkele last heb van de kou en geniet van de zon, de honden en de gezellige mensen. Tot slot duiken we nog even het restaurantje in voor een kopje koffie. Het is even onrustig als iedereen zijn plekje zoekt, maar al iedereen zit, gaan de honden rustig liggen..... je merkt bijna niet dat het er zoveel zijn. De cappuccino is heerlijk. Sommige mensen hebben er een heerlijk appelpotje bij genomen, tja, ziet er lekker uit maar.... dat buikje hè.... Ik kan de verleiding weerstaan en ben daar best trots op. Na een half uurtje vindt Taru het welletjes, hij vertelt Francis op zijn eigen manier dat het weer tijd is om te gaan. En hij heeft gelijk, wij moeten ook opstappen, thuis wachter er immers nog wat hondjes. We nemen afscheid en lopen terug naar de auto. Op de terugweg duurt het niet lang voor grote regendruppels het moeilijk maken de weg te zien door de voorruit. De ruitenwissers maken overuren. Het deert ons niets, wij hebben onze zon gehad. Het was een heerlijke dag!

Hieronder een aantal foto's van deze heerlijke dag. Voor meer foto's kunt u klikken op DEZE LINK

Daentje is dolblij om Yvonne weer te zien.

En Jan ook, zo te zien...

Doerak speelt met dochter Daentje

En met nichtje Wyakin

Mooie mannen

Ik ruik iets....

Wya en Kyra

 

De drie musketiers

Remy en Taru, de beste vrienden

Lieve oude Binky

Kyra in actie

Doerak en Anak

Tja, moet ook gebeuren....

Ik wil nu wel weer eens naar buiten...

Zusjes

Tot de volgende keer 

Euforie...

Het is nog vroeg als ik de A12 opdraai. Ik mag eigenlijk helemaal geen autorijden vanwege de hersenschudding. Maar hé, W.T.F. dit is een noodgeval. We moeten om 10.45 uur in Gouda zijn, maar ik wil Sara eerst even laten bijkomen van de rit, dus ga wat vroeger weg. Daar rijden we dan, op de A12, nou ja rijden, een slak gaat nog harder, tja file... dus.... Dat heb je om acht uur 's morgens. Maakt niet uit, we hadden er al op gerekend. Ik ben eigenlijk niet erg optimistisch, ja ik weet het de oncoloog wil haar eerst even zelf zien, maar ach..... Gisteren heb ik nog eens gegoogled en het is niet best als je leest wat een fibrosarcoom met een hond doet. Maar ik heb het nodig om toch nog een keer te horen dat het niet anders kan. Even maak ik me ongerust of we eigenlijk wel op tijd aan zullen komen, maar dan lost de file op en kunnen we aardig doorrijden. Als we om 10.00 uur de parkeerplaats van het

Goudse Hout oprijden is Dion nog niet te bekennen. Ik heb met hem afgesproken om even samen te wandelen. Leuk, kan ik gekke Rico ook weer eens zien. Al snel rijden Richard en Dion de parkeerplaats op en stuitert Rico de auto uit. Er wordt even wat gesnuffeld en dan gaat hij gewoon lekker zijn eigen gang. Niet echt een feest der herkenning van zijn kant, maar dat geeft helemaal niet. Dat betekent dat hij het toppie naar zijn zin heeft bij Dion en dat is goed. We wandelen maar een half uurtje en ik realiseer dat ik niet de gezelligste ben, maar daar is gelukkig alle begrip voor.
Als we weer bij de auto komen, voel ik een steen op mijn maag.
Nu gaat het er om spannen.
Ik moet nog een poosje wachten in de wachtkamer, Sara kruipt ver weg onder de bank. Ze heeft het niet zo op wachtkamers. Als we aan de beurt zijn krijg ik een brok in mijn keel en voel ik toch weer die laatste hoop. Al snel wordt de hoop sterker en sterker.... Ik kan mijn oren bijna niet geloven. De chirurg heeft ernstig twijfel over de lab uitslag en haalt de oncoloog erbij. Die bevestigt zijn
vermoeden dat het waarschijnlijk helemaal geen fibrosarcoom is. De chirurg belt nog even met onze eigen dierenarts om een goed beeld te krijgen van de operatie die twee weken geleden is uitgevoerd. Dit bevestigt ook weer hun vermoeden. Ik weet niet wat ik hoor, kan dit waar zijn?
Als het wel een sarcoom is, dan is het in ieder geval zodanig rustig dat de prognose echt goed is, mits de linkerhelft van de kaak wordt geamputeerd. Maar daar wil de chirurg eigenlijk nog niet aan beginnen, zo ernstig twijfelt hij over de uitslag. En dan wordt er een plan van aanpak gemaakt. Er zal een stukje kaak worden verwijderd, het stukje waar de kiezen zijn getrokken. Dit stukje wordt opgestuurd naar een ander lab en na 2 tot 3 weken zullen we horen of het om een fibrosarcoom gaat. Zo ja? Dan alsnog kaak amputatie. Zo nee? Dan is het waarschijnlijk een heftige (chronische) ontsteking geweest en door het stukje te verwijderen is dat dan dus direct verholpen. En dan de knie of liever gezegd, de kruisband. Ik wil dat Sara zo min mogelijk keren onder narcose moet, dus de meest logische optie is om de knie operatie gelijk te doen met het wegnemen van het stukje kaak. De chirurg wil gaan voor de TTA methode omdat dit artrosevorming aanzienlijk vermindert en het revalidatie proces sneller is. En zo sta ik dan ineens weer buiten.... met een nieuwe afspraak op zak. Dinsdag moeten we om 07.00 uur in Gouda zijn, Sara zal dan een zware dag hebben, een stukje kaak wordt verwijderd en haar knie wordt geopereerd. Maar ik mag haar diezelfde dag weer mee naar huis nemen. Ik sta te trillen op mijn benen, kan het bijna niet geloven. Hoop heeft plaats gemaakt voor intens geluk. In de auto bel ik eerst Jan, hij weet ook niet wat hij hoort maar ik voel zijn opluchting door de telefoon heen. Op de terugweg zing ik vrolijk met de muziek van Q mee, Sara lig rustig achterin. Wat een dag, wat een prachtige dag......

Groot, groot verdriet.....

Lieve mensen, dank voor de vele warme steun betuigingen in deze verschrikkelijk moeilijke tijd voor Jan, mij en de roedel. Schrijven is voor mij verwerken…. Iedere dag schreef ik de emoties van mij af. Soms was het moeilijk de woorden te vinden. Soms was ik boos en wilde ik niet meer verwerken…. Soms werd het mij teveel, was het te pijnlijk. Toch heeft het me ook nu weer geholpen om te schrijven. Het is een lang emotioneel verhaal, niemand hoeft het te lezen, ik heb het voor mijzelf geschreven. Maar iedereen mag het lezen. Een ieder die van honden houdt en ooit een hond verloren heeft, zal de emoties herkennen.

Het is begin april en het is alweer bijna een jaar geleden dat Sara werd gedekt door Rigg. Tegenwoordig mag een teefje na een jaar weer een nestje. Aangezien wij volgend jaar eigenlijk niet in de gelegenheid zijn om een nestje te fokken, willen we dus dit jaar graag nog wat pups van Sara. We wachten vol ongeduld op haar loopsheid en hebben een prachtige man voor haar uitgezocht. Haar oogjes zijn weer goed gekeurd en ook bij reu Emrys lijkt alles tiptop in orde. We kunnen ons geluk niet op.

Maar dan slaat het noodlot toe…. Er komt een nare lucht uit de mond van Sara. Vreemd want alle honden krijgen hetzelfde eten, dus waar komt dit dan vandaan? Ik besluit om voor alle zekerheid toch maar even langs te dierenarts te gaan, want ik wil niet voor verassingen komen als ze drachtig is. Het is toch ernstiger dan gedacht want ze moet de volgende dag terugkomen om twee kiezen te laten trekken. Zoals je een kind begeleidt tot aan de operatiekamer en weer naast het bed zit in de uitslaapkamer, zo waak ik over Sara. Ik blijf iedere minuut bij haar en zit als ze nog slaapt naast haar, op de grond in de kennel onder de rode lamp in de dierenarts praktijk. Als ze voorzichtig wakker wordt, kan ik haar direct kalmeren met mijn stem. Mijn hand woelt zachtjes door haar vacht. Ze is gerustgesteld en legt haar kop neer. Na een poosje komt de dierenarts. Ik vraag hem hoe dit kan gebeuren, een jonge gezonde hond, die hetzelfde voer krijgt als de andere honden en die hebben nooit last van hun gebit. Hij geeft twee opties. De eerste valt mee, trauma, te wild gespeeld of een stukje bot tussen het tandvlees, hierdoor komt de kies los en gaat ontsteken. De tweede is verwoestend…. Plaveiselceltumor…. Het woord dreunt als een moker in mijn hoofd….. En wat is daaraan te doen, hoor ik mijzelf vragen. Ik kalmeer wat als de dierenarts uitlegt dat het operatief te verwijderen is en over het algemeen dan ook weg blijft. Hij heeft wat materiaal opgestuurd naar een lab en het grote wachten is aangebroken.

Maar alsof het allemaal nog niet genoeg is, volgt er nog meer ellende. Als we zaterdags gaan wandelen op de hei, gaan de honden spelen met een hazewindachtige hond. Ze rennen enorm hard achter elkaar aan over de zandvlakte. Als ze terugkomen loopt Sara te hinken. Ze wil niet op haar linker achterpoot staan. Ook dat nog…. We besluiten het even aan te kijken, wellicht gewoon iets verrekt en komt het vanzelf goed. Maar het komt niet goed. Ze blijft de poot ontzien, zondag, maandag en dinsdag. Ik bel de dierenarts en vraag om de afspraak de volgende dag iets te verlengen. We moesten immers woensdag terug voor de uitslag van het lab, hij kan dan direct even naar de poot kijken. Inmiddels is wel duidelijk dat de fokplannen geen doorgang zullen vinden en we zijn natuurlijk enorm teleurgesteld, maar het belangrijkste is dat het met Sara goed gaat komen. We houden rekening met een grote financiële klap. Een operatie aan de kruisband en aan de kaak, zal flink wat duiten gaan kosten, maar niks is te gek voor onze lieve meid.

Het is woensdag, een week nadat de kiezen zijn getrokken. Sara en ik zitten in de wachtkamer. Ik heb mijn hand op haar flank, ze bibbert van de stress. Wat heb ik met haar te doen…. Arm meisje. We worden binnengeroepen en ik zie aan het gezicht van de dierenarts dat het slecht nieuws is. Dan volgen de woorden… het is niet goed…. Ik breek, een pijnscheut schiet door mijn hart, tranen boren zich een weg naar buiten, ik snak naar adem….. Ik hoor een stem vragen, “hoe niet goed, wat dan precies…” en realiseer dat de woorden uit mijn eigen mond komen. Het woord fibrosarcoom valt… ik hoor woorden als slechte tot zeer slechte prognose, als het ontdekt is, is het al uitgezaaid…. Agressieve snelgroeiende vorm van kanker. Ik kan het niet bevatten…. Niet begrijpen…. “En de knie dan? “ Hoor ik mijzelf vragen. De dierenarts voelt en trekt wat, hij bevestigt mijn vermoeden van een gescheurde kruisband. Ik vraag iets over hoeveelheid pijn en mogelijkheid tot behandeling. Behandeling zou niet meer eerlijk zijn, slechts pijnbestrijding blijft over. Ik ben kapot, vol ongeloof, vol pijn, vol onbegrip. Zoveel vragen schieten door mijn hoofd. Hoe kan dit, waarom Sara…

Verslagen neem ik Sara mee naar huis. Ik huil en huil, de andere honden zijn er stil van. Ze komen bij mij staan en samen treuren we. Als Jan thuis komt moet ik alles vertellen, maar waar haal ik de kracht vandaan, waar haal ik de woorden vandaan? Het is einde verhaal, een prachtige hond van vier jaar oud, in de bloei van haar leven…. Mijn hoofd barst uit elkaar, iedere vezel in mijn lijf doet intens veel pijn.

Het leven gaat door, alles gaat door…. Ik sta op automatische piloot… ga naar mijn werk… hoor mijzelf praten…leg uit waar de leerlingen op moeten letten bij de zakelijke brief…. rij naar Rotterdam voor een overleg….. Mijn hoofd is er niet bij, mijn hart is er niet bij… het voelt alsof mijn lijf is overgenomen en verder leeft, terwijl een ander deel van mij alleen is met mijn verdriet. Op de terugweg hoor ik het nummer van Frank Boeijen; Zeg me dat het niet zo is…..ik breek….de tranen biggelen over mijn wangen op de A12.

We moeten een beslissing nemen, deze situatie kan en mag niet te lang duren. Dat is niet eerlijk voor haar. Maar hoe kan ik deze beslissing nemen als iedere cel van mijn lijf schreeuwt dat ik haar niet kan missen, dat ik haar niet wil missen….
Met de dierenarts wordt afgesproken dat hij op vrijdag bij ons thuis zal komen. Een week om nog samen te zijn, een week om afscheid te nemen van elkaar. Het wordt een moeilijke week…..

Het is nog vroeg, 8 uur, een waterig zonnetje probeert de kleine wolkjes te verdrijven. Wya, Daentje en Kira zijn druk. Ze rennen door de tuin. Ik zit in mijn joggingpak op een tuinstoel, het is eigenlijk nog best fris. Sara nestelt zich tussen mijn benen en drukt haar warme lijf tegen mijn linkerbeen. Ik buig mij naar haar toe en sla mijn armen om haar heen. Ze hangt in mijn armen en tegen mijn been en heft haar kop iets op. Haar neus raakt mijn wang. Een intens moment en de tranen vloeien weer rijkelijk over mijn wangen. Ik fluister hoeveel ik van haar hou en hoe moeilijk ik dit vind. Ik voel haar rust en wijsheid. Ze weet het, zij troost mij. Wat ben ik dankbaar dat ik haar in mijn leven heb gekregen. Wat ben ik dankbaar voor alles wat zij mij heeft geleerd. Maar wat ben ik boos en verdrietig dat het maar zo kort heeft mogen duren. Mijn emoties schieten alle kanten op. Tot ik iedere gedachte uit mijn hoofd weer en alleen in het moment ben. Mijn hoofd tegen haar warme lijf, mijn handen woelen in haar vacht, ik hoor haar ademhaling en zo blijven we daar zitten, samen, afgesloten van de wereld.

Dit weekend komen lieve mensen langs. Mensen die afscheid willen nemen. Stoere zoon Kevin wordt bedolven onder de wolven als hij langskomt. Als hij weer vertrekt valt het afscheid hem zwaar.
Het geeft troost om de armen van vrienden om mij heen te voelen, zij kennen mijn pijn. Het lijkt alsof Sara het weet. Ze zit rustig en laat Yvonne door haar vacht kroelen, ze geeft Yvonne een teder likje over haar neus en legt een poot op haar arm… Ik zie Yvonne slikken, ze heeft moeite haar tranen te bedwingen.
Bij Esther en Eric is het al niet anders. Esther begraaft haar betraande gezicht in de prachtige zachte vacht van Sara. Sara geniet van de aandacht, maar haar blik is ook wat triest. Ze is altijd gek geweest op Esther en het afscheid lijkt Sara net zo zwaar te vallen als Esther. We praten over de heerlijke tijd, een jaar geleden. Alle vier zijn we enorm dankbaar voor het nestje van Rigg en Sara.  We kunnen bijna niet bevatten dat het nu zo anders is. 

Zondagavond loop ik naar de auto om er iets uit te pakken. Ik loop verzonken in mijn verdriet. Hij zweert dat ik hem aankeek, maar ik kan me er niets van herinneren. Het was een flinke klap. Gelukkig was er geen schade aan zijn scooter en ook de knul zelf had niet veel schade, wat schaafwondjes. Ik realiseer mij wat er is gebeurd. De adrenaline heeft het overgenomen en op dat moment voel ik ook niet veel, behalve dan die éne pijn…. Die pijn die veel intenser is dan een gekneusde enkel, een bult op mijn hoofd en wat blauwe plekken. Toch maar even langs de huisartsenpost, maar zij bevestigen wat ik al weet. Er is niets gebroken. Niets gebroken, denk ik, hij moest mijn hart eens zien. Jan moest mij maar een paar keer wakker maken vannacht. Pff, alsof ik de laatste nachten ook maar één oog dicht heb gedaan. Nee slapen gaat voorlopig niet lukken, vrees ik.

De zon is al vroeg op vandaag, ik ga met Sara op pad. Ik heb er lang over gedacht, is het wel verstandig nu, nu ze mank loopt? Maar ik weet dat ze het zo fijn vindt, nog even naar het bos. Zelf loop ik ook wat ongemakkelijk door het ongeluk, samen een beetje mank. De andere honden laat ik thuis, dit is ons moment. Zodra ik de riem pak, weet ik dat het de juiste beslissing is. Dolblij hinkt ze met mij naar de auto. In het bos is het rustig, ik zie haar genieten. Dit is hoe het moet zijn. Ze leert het mij. Niet nadenken over de toekomst, zelfs niet over het volgende uur, maar gewoon zijn. Hier, nu, in dit bos, luisteren naar de vogels, genieten van de zon. Ik doe mijn best om mijn verdriet te vergeten. Sara mag niet haar laatste dagen alleen het verdriet maar voelen, ik moet sterk zijn voor haar. Ik moet haar nog geven wat ze verdient. De woorden van Frank Boeijen galmen in mijn hoofd. “We doen net alsof het niet zo is, alsof het niet zo is, alsof het niet waar is.” Ik zucht mijn ellende weg en sta even stil, kijk om mij heen en hoor de vogels. Ik beleef het moment intens en Sara kijkt mij goedkeurend aan. We lopen rustig, genietend van iedere stap. Het lijkt alsof Sara alles nog wil doen, alles nog even wil voelen. De modderplas die we passeren, ze stapt er dapper in. De sloot, waar ze zo heerlijk doorheen rende samen met Luna en later met Kira en Chase,

voorzichtig vindt ze haar weg naar het water. Rennen doet ze niet, maar ze kijkt me triomfantelijk aan als ze met vier pootjes in het water staat. Gewoon maar even en dan komt ze er weer uit. Bij de grote stronk lijkt het alsof ze poseert voor een foto. Haar ogen spreken, weet je nog dat ik hier gewoon bovenop sprong? Ja, schat ik weet het nog, ik weet het allemaal nog. Onderweg nemen we de tijd om stil te staan, even op adem te komen en rond te kijken. Als ons pad weer richting auto gaat, houdt ze haar pas in. Ze wil nog niet naar huis, ik ook niet. Maar ik weet dat we moeten gaan, anders wordt het teveel voor haar. Morgen neem ik je weer mee, lieverd, dan gaan we weer even samen op pad, ik beloof het.

Lieve Lies komt langs, ze heeft haar camera bij zich. Ik had het haar gevraagd. Nog wat mooie foto’s van mij en Sara. Sara is een geboren fotomodel en al snel heeft Lies wat schitterende plaatjes geschoten. Met haar gekke geluidjes en malle opmerkingen krijgt ze zelfs een lach op mijn gezicht getoverd. Daarna nog even met Wya en Daentje erbij. Het wordt een dolkomisch avontuur. De puppen (zoals we Wya en Daen nog altijd noemen) rennen als dolle stieren door de tuin. Als ik in het gras ga liggen denderen ze dwars over mij heen. Ach mijn arme rug, arm en enkel…. Die deden al zo’n pijn. Maar het was zo komisch dat ik door de pijn heen lach. Het voelt goed om even te lachen. Of die foto’s zijn gelukt is maar de vraag. Er zal vast wel iets tussen zitten.

Hoop! Hoop is een mooi woord. Even heb ik weer hoop. Zal het? Via, via heb ik het telefoonnummer van een kliniek die gespecialiseerd is in kanker bij honden. Ik mag de uitslag van het lab doormailen. Grijp ik mij vast aan strohalmen? Alles heb ik over voor haar, maar het moet wel voor haar zijn. Uitstel en rekken, dat is niet voor haar, dat zou voor mij zijn. Wachten op een telefoontje van de arts… hoop, hoop, hoop……

De foto’s zijn klaar, ik kan er uren naar kijken. Zo prachtig, zo mooi. Zelfs ik sta er mooi op. Lieve Lies, je hebt geen idee hoe waardevol dit geschenk is, hoe dankbaar ik je ben voor deze herinnering. Duizendmaal dank is nog niet genoeg. Zo mooi…….

De telefoon gaat…. Privé nummer…. Inderdaad het is de dierenarts van de second opinion. Ik sta te trillen op mijn benen. Hij biedt ons hoop, ik voel mijn lijf strak staan van de spanning…. Vlinders in mijn buik…Mijn hart klopt in mijn keel. Zou dit het wonder zijn waar ik zo op hoopte? We mogen morgen langskomen, deze dag zal lang duren, maar het is een dag vol hoop!

Wordt vervolgd....

Natte voeten

Als ik deze morgen mijn bed uit kom, ben ik direct in een goed humeur. Hoewel de zon zich nog niet laat zien, ben ik ervan overtuigd dat ze vanmiddag volop zal schijnen. Het is vandaag Sara dag. Vanmiddag hebben we afgesproken met Esther en Eric en Sara's mooie lieve vriend Rigg. We gaan wandelen in het Aamsveen, voor ons weer een heel nieuw gebied. Voordat we vertrekken krijgen de achterblijvers een lekker vers bot, daar zijn ze wel even mee zoet. Sara voelt zich helemaal speciaal vandaag. Ze ligt heerlijk achterin de auto te dutten, alsof ze weet waar we heen gaan. De rit naar Enschede is altijd al mooi op zich, we rijden een groot gedeelte via Duitsland. Als we aankomen bij de parkeerplaats van het Aamsveen staan er nog weinig auto's. Niet lang nadat wij de parkeerplaats opdraaien komen Esther en Eric ook al aan. Rigg en Sara begroeten elkaar liefdevol, zo ontroerend om te zien. Ze zijn helemaal blij dat ze elkaar weer zien. Maar ook wij vinden het heerlijk om weer even met onze Twentse vrienden op pad te gaan. Het Aamsveen is een totaal ander gebied dan wat wij gewend zijn. Geen zandgrond, zoals het Rozendaalse veld. Geen klei, zoals in het westen. Nee, echte veengrond, zacht en sponzig. Het eerste stuk gaat prima, we wandelen zo een eind weg. Maar na een poosje wordt de grond steeds natter, nu komen we in het echte veen. Het lijkt wel een moeraslandschap. Jan en ik hadden vanmorgen onze wandelschoenen aangedaan. We hadden toen geen idee wat ons te wachten stond. Eric en Esther hebben laarzen aan, tja, zij komen hier bijna dagelijks. Maar het doet ons niks, we gaan dapper door. Eric leidt de weg, maar aangezien hij de kaplaarzen aan heeft, valt het voor ons niet mee om te volgen. Hier en daar moeten we echt door het water waden. Jan houdt zijn schoenen niet droog. Mij gaat het iets beter af, ik spring hier en daar over het water en balanceer over de takken die over de natte plekken liggen. De honden genieten van iedere stap. Eric vertelt ondertussen van alles over het gebied. En ondertussen moeten we ook nog goed oppassen voor de padden en kikkers. Zij hebben de lente in hun kleine kikkerkopjes en zijn in deze tijd erg actief, zullen we maar zeggen. Sara plonst door het water en zit heerlijk onder de drap, ze heeft het geweldig naar haar zin. Af en toe komt ze even naar ons toe en raakt zacht met haar neusje mijn hand aan. Dan rent ze weer naar Rigg en doet haar best om overal een plasje achter te laten. Hoewel het inmiddels schitterend weer is (precies zoals ik deze morgen al dacht), is het heerlijk rustig in het veen. Af en toe sta ik stil om wat foto's te maken en om mij heen te kijken. Ik geniet van alles wat ik zie. De natuur hier is zo mooi! Maar ook aan deze wandeling komt weer een einde en als de auto in zicht is, spreken we af om nog even mee te gaan met Eric en Esther voor een kopje koffie. Als we later weer in de auto naar huis zitten, ligt Sara heerlijk te slapen achter in de auto. Thuis worden we natuurlijk weer overenthousiast begroet, de achterblijvers zijn blij dat we weer thuis zijn. Eerst geef ik alle hondjes eten en zorgt Jan voor de katten, konijnen en duiven. Daarna gaan we zelf eten. Na het eten wandel ik nog even een rondje Oude IJssel met Kira, de zon schittert in het water. Ik geniet van het lengen van de dagen, zo lekker om na het eten nog even fijn te wandelen. Weer thuis, plof ik in een tuinstoel neer. Nu voel ik mijn voeten wel, moet ik toegeven. Jan komt met de koffie en alle honden liggen te genieten in de tuin. Kira is versleten, ook Sara is moe. De andere honden zijn nog druk met de botten die ze hadden gekregen. Langzaam zakt de zon en wordt het tijd om naar binnen te gaan. Wat een zalig weekend was dit, vol met hondenplezier en natuur. Ik kan er weer even tegen!

Snoetie

Sommige mensen zijn altijd te laat op een afspraak, ik niet. Ik ben altijd te vroeg. Soms ben ik wel eens een beetje jaloers op die mensen die gewoon lekker te laat komen, geen stress, geen gehaast, gewoon op je gemakje, de ander wacht wel. Ik kan dat niet. Ik moet zelfs mijn best doen om dus niet te vroeg te zijn. Maar vandaag is het weer mislukt. Een kwartier vroeger dan afgesproken draai ik de auto op de parkeerplaats. Nou ja, parkeerplaats, een stuk grond waar geen bomen staan aan het begin van het bospad. Ik heb afgesproken met Martin en Silke en hun hond Ziva en ook Shirley zou komen. Shirley is een vriendin van Silke, ik ken haar zelf niet, maar zij heeft ook een Saarloos, dus dat moet goed zijn! Het zonnetje doet inmiddels haar uiterste best en het lijkt een prachtige dag te worden. Even dacht ik vanmorgen dat het KNMI een slechte 1 april grap had uitgehaald toen ik naar buiten keek. Geen schitterend blauwe lucht, geen zon en al helemaal geen lekkere temperatuur. Een zomerse dag, hadden ze beloofd daar in de Bilt. Maar gelukkig trok de bewolking rond het middaguur weg en kwam het zonnetje door.
Het is kwart voor twee, we hebben afgesproken om twee uur. Ik weet eigenlijk niet eens of ik op de juiste plek ben. Lang leve de mobiele telefoon. Even een app-je en alles komt goed. Silke appt direct terug dat ik goed sta en dat zij er al bijna zijn. Als het goed is moet ik ze zien aankomen. Ik kijk naar buiten en ja hoor, in de verte komen ze al aangewandeld. Ik laat mijn twee drukteschoppers uit de auto. Alleen Wyakin en Daentje zijn mee. Daar heb ik in mijn eentje mijn handen al aan vol.  Ziva is een prachtige Riesenschnauzer. Ik zie haar van een afstand aan komen lopen, met een grote tak in haar bek.

"Snoetie",  roep ik en ze komt mij vrolijk huppelend begroeten. Dat moet ik even uitleggen natuurlijk. Ziva AKA (also known as) Snoetie, heeft bij Wya en Daentje op de hondenschool gezeten. Ze begon bij Daentje op de puppy groep en heeft later de beginnersgroep bij Waykin gedaan. Hoewel ze de prachtige naam Ziva heeft, noemt Silke haar altijd liefkozend Snoetie. En we moesten altijd enorm lachen op de les, als Ziva lekker ondeugend was en niet wilde komen als haar naam werd geroepen, maar wel kwam als Silke "Snoetie" riep.
Als ik Martin en Silke begroet hoor ik tot mijn spijt dat Shirley niet kan komen vanwege privé omstandigheden. Daentje begroet Silke en Martin uitbundig maar Wyakin is wat afstandelijker, zoals gewoonlijk. Ziva heeft een enorme tak in haar bek en is niet van plan deze los te laten. We lopen gezellig het bos in. Al snel komen we een vriendinnetje van Ziva tegen, Romy, een pitbull pupje. Het is een vrolijk hondje en ze vindt het enorm leuk om even met onze dames te spelen, dus het baasje loopt een eindje met ons mee. Het bos wordt alweer heerlijk groen, je kunt zien dat het lente is. De vier meisjes genieten van de wandeling en van elkaar. Na een tijdje besluit de baas van pup Romy dat hij weer terug gaat, anders wordt het iets teveel van het goede, Romy is nog maar een maand of vijf.

Wij lopen door, we komen langs een weiland. Wya en Daentje vinden een opening in het hek. Leuk, even spelen op het open stuk gras. Normaal gesproken staan hier grote Hooglanders maar die zijn er nu niet. Als ik de dames bij me roep, komen ze aan gerend. Daentje blijft voor het prikkeldraad staan en loopt netjes om naar de plek waar ze het weiland in zijn gegaan. Wya niet, die laat zich door wat prikkeldraad niet tegenhouden en ramt zich er gewoon een weg doorheen. Alles gaat gelukkig wel goed. Maar het is wel duidelijk wie er net even iets slimmer is.
Af en toe komen we een mountainbiker tegen, geen probleem gelukkig want geen van de honden houdt ervan om achter fietsers aan te rennen. Hoewel ik vaker in het Bergherbos ben geweest, kom ik nu op plekken waar ik nooit geweest ben. Het hele stuk is losloopgebied voor honden, geweldig, wat een ontdekking! Tegen het eind van de wandeling komen we weer in bewoond gebied. Terwijl we langs een stuk grond lopen, vertelt Silke mij dat hier Burgers Dierenpark is ontstaan. En inderdaad staat er een paal met bord, waarop staat dat in 1913 hier Burgers is begonnen. Een leuk stukje geschiedenis van de mooie grote dierentuin in Arnhem. Vanaf hier is het nog een klein stukje naar de auto.

Eenmaal bij het parkeerplaatsje nemen we afscheid en spreken af dat we dit zeker vaker gaan doen, hopelijk kan Shirley dan ook mee.
Thuis zijn de andere honden door het dolle als ik thuis kom. Ze vinden het maar niks, als de roedel zo uit elkaar wordt gehaald. Maar helemaal zielig waren ze niet hoor, want Jan was gewoon thuis gebleven en ze konden de hele dag lekker in de tuin.