zaterdag 31 oktober 2015

Generale repetitie

De zonnestralen prikkelen door de voorruit in mijn ogen als ik mijn zonnebril af zet. Ik heb zojuist de auto geparkeerd bij het veld van de hondenschool. Achterin zit Daenerys te wachten tot ze eindelijk wordt bevrijd uit de verschrikkelijke auto. Autorijden is nog steeds niet haar ding. Als ik de kennel open, zie ik het kwijl alweer aan haar bek hangen. Eerst maar even afdrogen, gelukkig heb ik altijd een handdoek achterin liggen. Eenmaal uit de auto herstelt zij zich steeds sneller. Donja is er ook al en terwijl we het veld oplopen komt ook Bink al aan. Tot slot komen Fenna en Tom. Terwijl de baasjes even bijkletsen mogen de honden lekker los spelen.
Ook Daentje doet mee aan het spel. Maar al snel moeten we ze weer aanlijnen, de les gaat beginnen. Vandaag is het de generale repetitie, spannend dus. Over twee weken is het examen, tja, de zenuwen slaan al toe. Maar laten we in het hier en nu blijven. Vandaag mag iedereen even om de beurt een test-parcours lopen. De bedoeling is dat de anderen dan goed opletten en feedback geven. Het is een frisse, maar mooie herfstdag. Terwijl ik naar Bink en zijn vrouwtje zit te kijken, voel ik de zonnestralen dansen in mijn gezicht. Ik geniet van het moment.
Lekker met één van de honden bezig zijn, is toch een genot. Bink doet het geweldig en al snel ben ik aan de beurt. Daentje heeft er vandaag niet veel zin in. Het parcours staat ook wat onhandig opgesteld voor haar. Het staat in de richting van de parkeerplaats, waar onze auto staat. De auto is iets, wat je ten alle tijden en ten koste van alles moet vermijden, volgens Daentje. Ik loop rustig naar de start van het parcours. Daentje laat mij al direct merken dat ze toch eigenlijk veel twijfels heeft. Stoer als ik ben, doe ik alsof ik niks merk en loop rustig verder. We draaien ons achtje om de paaltjes en dat gaat nog redelijk. Maar dan vanaf het middelste paaltje richting auto.... Volg wordt meer meeslepen, maar we komen aan bij het paaltje. Daar moet Daentje gaan liggen, dat doet ze prima... zucht.. mooi die hebben we in de pocket. Op naar het volgende paaltje, wederom richting auto. Daentje vindt het mooi geweest, ze gaat vol in de stop-stand. Ik hoor haar bijna denken:"Hé, we zijn hier nog maar net, ik ga dus mooi nog niet die auto in!".  Rustig en kalm, probeer ik haar te verleiden met wat lekkers. Maar niets is lekker genoeg als je denkt dat je die verschrikkelijke auto weer in moet. Daentje als een zoutzak achter mij aan slepend, komen we aan bij het derde paaltje. Nu moet zij gaan liggen en blijven liggen, terwijl ik een stukje wegloop. Daar hebben we een slim trucje voor. Wij spelen een beetje vals, maar dat mag de pret niet drukken. Ik laat Daen liggen en gooi stiekem een handvol lekkers tussen haar voorpoten. Terwijl Daentje druk is met snoepen, loop ik rustig weg, draai om, loop rustig weer terug en ja hoor... mevrouw is keurig blijven liggen. Vanaf lig weer in de zit stand en dan naar het laatste paaltje. Nog dichter naar de auto is niet echt waar Daen zin in heeft, dus de zoutzak is nu meer een dood paard geworden en mijn spierballen worden hevig op de proef gesteld. Als we aankomen bij het laatste paaltje moet Daen zitten en blijven zitten, terwijl ik een stukje terug loop in de tegenovergestelde richting van de auto. U snapt, Daen vindt het veel leuker om die kant op te lopen, dus blijven zitten, tja.... Na haar vier keer opnieuw naar het laatste paaltje te hebben terug gesleurd, blijft ze dan toch maar even zitten. Als ik haar roep, is ze maar wat graag bereid om naar mij toe te komen. Nog even netjes naast draaien en de veldslag zit erop. Over de feedback zullen we het maar even niet hebben. Tja, mensen, het blijft een uitdaging om met een Saarloos naar de hondenschool te gaan. Maar we geven niet op, er komt een dag.....
Wat dan weer heel veel goed maakt, is de heerlijke open houding naar mensen. Daentje vindt iedereen lief. Zo sprong ze ook weer op tegen de dochter van één van de cursisten. Lekker kroelen met iedereen die ze tegenkomt. En hoewel dat niet bij een Saarloos hoort, is het voor een hond die misschien ooit nog gaat werken als therapiehond, toch wel een vereiste. Die trucjes, die leren we nog wel, al doen we er drie jaar over. Maar de bereidheid om met vreemden te werken, dat is iets, dat kan je een hond niet aanleren. Dus Daentje, ik ben super trots op jou hoor! Wij komen er wel!!