Ik voel me ozo heppie... zo heppie deze dag

Vandaag is een prachtige dag, het is de verjaardag van Jan. Maar het mooiste is dat éne sms-berichtje dat ik gisterenavond al kreeg. Het was al 22.30 uur als mijn telefoon even trilt. Een berichtje komt binnen van dierenkliniek Korte Akkeren, als ik het open, kan ik mijn geluk niet op.

" De uitslag van Sara is binnen. Definitief niet kwaadaardig. U wordt morgen rond 16.30 uur gebeld om het verder te bespreken, maar we wilden het vast laten weten."

Wat een service, en wat een geweldig bericht. Maar ik durf nog niet al te blij te zijn, want wat het precies inhoudt en wat het betekent is nog niet zeker. Maar vol goede moed ga ik die nacht slapen. Ik heb geslapen als een roos en sta de volgende morgen vrolijk op. Ik kan niet stoppen met lachen. De zon schijnt en dan is Jan ook nog jarig, het belooft een geweldige dag te worden. 's Morgens ga ik wat examenwerk nakijken en 's middags moet ik even naar school. Ik zorg dat ik weer op tijd thuis ben, want het bruidspaar komt even langs onderweg naar hun witte bruidsweek bestemming. Als we gezellig met zijn viertjes aan de BBQ zitten, vraag ik me af of ik het wel goed begrepen heb. Het is inmiddels al kwart voor vijf, maar er is nog niet gebeld. Ik houd het niet langer en pak zelf de telefoon. De assistente moet wat lachen en verzekert mij dat ik echt gebeld ga worden, een heel klein beetje geduld nog. Nog maar even een stokbroodje naar binnen werken dan. Maar dan gaat inderdaad mijn telefoon....
Het is Jurgen, de dierenarts, met het goede nieuws. Het gaat om een chronische ontsteking en dus duidelijk geen kwaadaardige kanker. Hij verwacht dat alles nu weg is, omdat hij een flink groot stuk had weggenomen voor het biopt. Stiekem had hij al op deze uitslag gerekend en daarom was hij niet zuinig geweest met wegsnijden. Maar over drie weken moet ik in ieder geval terug voor de controle foto's van de knie, dus dan zal hij ook nog even naar haar kaak kijken. Mocht het er nou niet helemaal goed uitzien, dan krijgt ze nog een antibiotica kuurtje.

...... Een antibiotica kuurtje, nou dat kunnen wij wel aan hoor! Wat een verschil met een maand geleden, 13 april de dag dat ik het verwoestende nieuws kreeg... Toen hadden we geen enkele hoop, de dierenarts al gereserveerd voor de fatale injectie....
Nu een goede maand later is ze aan haar knie geopereerd en is ze aan het revalideren, en in het ergste geval.... moet er nog even een antibiotica kuurtje aan te pas komen. Ongelooflijk! Maar vooral zo wonderlijk mooi!
Hoewel ze even een terugslag had in de revalidatie, gaat het nu weer de goede kant op. Dit soort tegenslagen zullen we vaker tegenkomen volgens de dierenarts, dat hoort er een beetje bij. Ach, dat kunnen we allemaal wel aan, zeker na dit goede nieuws. We zetten het revalidatietraject weer rustig in gang. Straks ga ik even haar pootje in de zalf zetten, ons massage momentje. Sara vindt dat heerlijk en ik eerlijk gezegd ook!

Wat een prachtige dag, de zon schijnt, we genieten en zijn ongelooflijk dankbaar!

PS: Veel mensen vragen mij of ik boos ben op mijn dierenarts. Mijn antwoord is een volmondig NEE. Hij heeft heel duidelijk aangegeven bij mij, dat hij geen idee had of er nog iets gedaan kon worden. Dat ik daarvoor naar een oncoloog moest gaan. In eerste instantie zag ik dat zelf niet zitten. De uitslag was zo verwoestend, ik had geen enkele hoop. De dochter van een andere Saarloos eigenaar werkt bij de praktijk in Gouda, toen zij van onze situatie hoorde, spoorde zij ons aan om toch voor een second opinion te gaan. De opmerking van de oncoloog is helder. Hij stelt dat een laboratorium uitslag altijd maar een deel van het onderzoek is. Het klinische beeld is ook erg belangrijk. Reguliere dierenartsen kunnen dit niet goed beoordelen (logisch, wij gaan dan ook naar een specialist en laten de huisarts ook niet aanmodderen). Een wijze les is dus: ga altijd voor een second opinion naar een specialist!!!!!! Het is de moeite waard!!!! Sterker nog, het kan levens redden!!!!!

Een stapje terug

Het leek bijna te mooi om waar te zijn. En als dat zo lijkt, dan is het meestal ook zo. Helaas. Hoewel de wond van Sara er prachtig uitzag, is er nu toch een plekje waar ze steeds aan likt. Op zich geen groot probleem, maar we moeten er wel even voorzichtig mee zijn. Een wat groter probleem is dat ze op dit moment haar poot ineens niet meer wil belasten. Omdat we ook nog steeds geen uitslag hebben over het biopt, schoot ik natuurlijk direct in de stress door deze tegenslagen. Ik ben natuurlijk direct op internet gaan zoeken.... Je leest dan de meest verschrikkelijke horrorverhalen van operaties waar het helemaal mis is gegaan. Eigenlijk moet je dat natuurlijk niet doen, maar... tja... je bent mens hè...Maar toen kwam ik het blog tegen van Eline, die met haar hond Tazu hetzelfde traject heeft doorgemaakt. (Blog: de knieoperatie van hond Tazu) Ze heeft een prachtig blog geschreven van alle stadia vanaf de operatie tot ver na de revalidatie. Door dit te lezen, kreeg ik weer een beetje vertrouwen.... Een tegenslag hoeft niet het eind van de wereld te zijn. Maar in ieder geval wel even de dierenarts bellen.
Heerlijk een lang pinksterweekend, maar niet als je zorgen hebt over je hondenkind. Dierenarts in Gouda heeft geen dienst, dus de eigen dierenarts maar gebeld. Tja, die kan dan natuurlijk niet zoveel. Maar ze heeft wat extra pijnstilling gekregen en we moeten later maar naar Gouda bellen. Toch kon de dierenarts mij wel wat geruststellen. Sara heeft geen koorts, dat is al een goed teken. Verder wist ze te vertellen dat het regelmatig voorkomt dat rond deze tijd een terugval plaatsvindt. Dit heeft te maken met het feit dat de hond zich eigenlijk best goed voelt en hierdoor teveel hooi op haar vork neemt. Baasjes hebben dat vaak niet in de gaten, omdat ze zo blij zijn dat het zo goed gaat. Tja, dat is inderdaad erg herkenbaar. Advies? Even een stapje terug, meer rust en toch maar regelmatig blijven afzonderen van de roedel.
Nu willen we haar niet steeds in de andere kamer leggen, want dan ligt ze daar helemaal alleen. Toen ze net was geopereerd vond ze dat natuurlijk niet erg, maar nu vindt ze dat echt niet leuk meer. Dus, we hebben de woonkamer maar verbouwd en een ren van 2 bij 1 meter neergezet voor de servieskast. Banken wat opzij, moet kunnen toch? Natuurlijk staan er ook nog drie andere benches in onze huiskamer, van de teckels en Wya en Daentje.... dus volle bak. Maar wat moet, dat moet, de hondjes gaan hier voor alles! En nu maar hopen dat de rust en extra pijnstillers haar goed doen en het met een sisser afloopt. Dinsdag ga ik bellen.... ik hoop dat ze dan ook de uitslag hebben.... Naarmate dat moment dichterbij komt, word ik almaar zenuwachtiger. Het valt niet mee om positief te blijven..... We blijven de kaarsjes maar branden.....

Animal Event

Hoewel het zaterdag is, ga ik vandaag niet terug naar bed als ik om 7 uur de hondjes heb gedaan. Meestal kruip ik in het weekend nog even op het logeerbed (in de logeerkamer kunnen de honden gezellig bij mij liggen, want die is op de begane grond). Nee, vandaag blijf ik er al vroeg uit. De zon komt al door en het belooft een prachtige dag te worden. Ik smeer nog even wat boterhammetjes en om 8 uur roep ik Jan. Ik heb dan de rode bolderkar al in de auto staan. De bolderkar is gevuld met een grote kan water, een hondenbak, een kleed voor de hond, een koelkleed voor de hond (handig ding, even nat maken en het blijft een hele tijd lekker koud!), een handoekje, een extra t-shirt, mijn eigen tas natuurlijk, met fotocamera en een koeltasje met flesjes water, boterhammetjes en een appel. Jan vroeg al of ik een week op vakantie ging, maar het is echt maar voor 1 dag. Ach, die kar rijdt vanzelf dus liever iets teveel meenemen dan iets te weinig. Daentje mee en daar ging ik op weg. Het was lekker rustig op de weg, dus we konden goed doorrijden. Keurig om kwart voor 10 reed ik de parkeerplaats van Animal Event op. Maar Marianne en Manon waren iets later. Ach, geen probleem, dan kon Daentje even acclimatiseren na de lange reis. Toen de dames arriveerden konden we via een sluiproute voor standhouders naar de stand lopen, dat was vooral voor Daentje wel fijn, want het was al spannend genoeg allemaal. Eenmaal op de stand, kwam Daentje al snel weer tot zichzelf. Ze zocht een mooi plekje in de schaduw in de tent en ging er lekker liggen.

Het was een gezellige drukte, niet te gek druk, maar gewoon prima. De mensen vonden de Saarloos natuurlijk allemaal prachtig en verschillende mensen waren erg geïnteresseerd in het outcross project. Na een poosje kwam Reinier met zijn nichtje en Djedda. De dames wolfhond moesten wel even aan elkaar wennen, maar nadat we even een stukje hadden gewandeld was het ijs gebroken. Natuurlijk wilde ik ook wel wat van het Event zien, dus Manon en ik gingen even struinen naar goody bags. We hebben best aardig gescoord, al zeg ik het zelf. En terwijl we daar zo gezellig over het Event liepen, kwamen Daentje en ik nog een bekende tegen. Andre (van onze hondenschool Hond en Zo) stond ook op een stand, voor zijn werk. We werden verwend met een mooie goody bag en Daen wilde even met haar grote vriend op de foto!
Remco en Eske kwamen ook nog even langs op de stand. Ook Annelies en Jorgen waren uit Belgie gekomen met die prachtige lieve kleine Ostar. Ze liepen later ook allemaal gezellig mee in het rassendefilé. Later in de middag kwamen Jacqueline en Amber nog met Pearl. Daentje was inmiddels al erg moe en een beetje snauwerig tegen haar. Arme Pearl.....
Tegen het einde van de dag, wilde ik nog even op zoek naar de stand van Bianca van Leeuwen van DogWalkTrail, want ik wilde toch wel eens proberen of ik Daenerys in de kano kon krijgen. Terwijl ik aan de waterkant stond te turen of ik haar zag, liet Daentje zich heerlijk verwennen door twee meisjes die haar graag even wilde aaien.
Ineens voelde ik twee armen om mij heen en had Bianca mij al gevonden. We zijn samen in de kano gestapt en dat vond ik wel super, want nu hoefde ik niet te roeien en kon al mijn aandacht aan Daentje geven. In eerste instantie vond ze het wel een beetje spannend, maar al snel begon ze er toch ook stiekem een beetje van te genieten. We hebben het tochtje wel kort gehouden, want het is natuurlijk wel de bedoeling dat ze het leuk blijft vinden. Volgend jaar in Oostenrijk mag ze weer, ik ben benieuwd of de andere Saarloosjes het ook durven. We gaan het meemaken. Al met al was het een heerlijke dag op Animal Event. Op de terugweg lag Daentje tevreden te slapen in de bench. Maar als je verwacht dat ze thuis compleet knock out zou gaan, dan heb je het mis. Thuis moest er na het eten toch echt eerst nog gespeeld worden met Wyakin, want tja.... dat had ze de hele dag nog niet kunnen doen.

Zo, netjes de kar bewaken...

Grote vriend André...
weer eens wat anders, een Saarloos ;) 

 

Rust en zon, een helende werking

27-04-2016

01-05-2016

Wat een heerlijk dag vandaag. Gewoon lekker helemaal niks. Alleen genieten van de zon. Met Sara gaat het ontzettend goed. Ze herstelt boven verwachting. Naast de antibiotica en pijnstillers van de dierenarts heb ik van een lieve vriendin wat tips en homeopathische middelen gekregen om haar te ondersteunen. Zo herstelt ze sneller van de narcose en van het trauma. Als ze rustig loopt, gebruikt ze haar pootje alweer. Als ze wat sneller vooruit wil, hinkt ze nog op drie poten. Ik ben daar erg blij mee, want ik wil ook niet dat ze het overbelast natuurlijk. De wond ziet er stukken beter uit dan afgelopen woensdag.
We mogen echt niet klagen (en dat doen we dus ook niet).
Sara is ook weer vrolijk en geniet van het buiten zijn. De andere honden laten haar netjes met rust, ze kunnen gelukkig hun energie kwijt door met zijn drietjes te spelen, Kira, Daentje en Wyakin. Nu was dat eigenlijk altijd al wel grotendeels zo. Sara is echt de roedelleidster en maakte zich voor de operatie ook niet al te druk met spelen. Spelen is voor de pubers, zal ze denken. Woensdag moeten we even terug naar Gouda, ik ben benieuwd wat Jurgen gaat zeggen. Ik denk dat hij ook erg tevreden zal zijn. En natuurlijk zijn we nog aan het wachten op de uitslag van het biopt. Maar eigenlijk ben ik daar heel positief over. Het kan toch bijna geen bindweefselkanker zijn als je ziet hoe netjes het herstel verloopt. Nee, we hebben er alle vertrouwen in.

Terwijl wij heerlijk op het terras zitten, vliegt een merel dapper heen en weer. Hij brengt wat wormpjes bij zijn kroost. Want boven in de nok van de overkapping hebben hij en zijn vrouwtje een prachtig nest gebouwd. En in het nest zitten een aantal flinke hongerlijders. Merelman heeft het er maar druk mee. Hij haalt wat wormpje en landt dan op het garagedak. Hij observeert eerst heel goed wat Jan en ik en de hondjes doen en als hij het veilig acht, vliegt hij vlak over onze hoofden naar het nest. Het is een mooi lentespektakel. Als hij de baby's heeft gevoerd, vliegt hij weer dapper over onze hoofden weg. Hij landt in de grote appelboom en kijkt ons tevreden aan. Vervolgens trakteert hij ons op een kortstondig prachtig concert. Daarna vliegt het bezige baasje weer weg op zoek naar een nieuwe lading wormpjes.
Ik zucht en doe mijn ogen dicht, het leven is mooi!